Νέες ταινίες: Ο σκηνοθέτης του “Πατέρα” επιστρέφει και μας κάνει να απορούμε πώς πήγαν όλα λάθος

Στα ταμεία είχαμε σημαντική άνοδο εισπράξεων χάρη κυρίως στην πρεμιέρα του “Ιντιάνα Τζόουνς και ο Δίσκος του Πεπρωμένου” με τον Χάρισον Φορντ, μια ταινία που παρά την αμφιλεγόμενη υποδοχή της στις Κάννες και καλή είναι, και τον κόσμο φαίνεται να διασκεδάζει. Άνοιξε με σχεδόν 47.000 εισιτήρια και έγινε άμεσα ένα από τα μεγαλύτερα ανοίγματα της χρονιάς παρά το γεγονός πως λειτουργεί κυρίως σε θερινά αυτή τη στιγμή.

Μένει να δούμε πώς θα συνεχίσει αυτή την εβδομάδα όπου δε θα έχει μεγάλο ανταγωνισμό, μέχρι δηλαδή να του πάρει τις αίθουσες η νέα “Επικίνδυνη Αποστολή” που έρχεται την επόμενη. Στο καλλιτεχνικό κύκλωμα η “Τελευταία Νύχτα του Φράνκο Αμόρε”, που δεσπόζει στο άρθρο μας με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς ως τώρα, συνεχίζει να γράφει σταθερά εισιτήρια κάθε βδομάδα, σε ένα μήνα έχει πλέον φτάσει αργά και σταθερά τις 9.000 εισιτήρια και μπορούμε με ευκολία να το δούμε να κάνει δουλειά για όλο το καλοκαίρι.

Το “Black Stone” έφτασε τις 14.000, το “Ακροβατώντας στο Αρχανο-Σύμπαν” φλερτάρει τις 100.000, το “Asteroid City” ξεπερνά τις 22.000 – όλα θετικά νέα καθώς καλές ταινίες διαφορετικού βεληνεκούς φαίνεται να αρέσουν και να βρίσκουν το κοινό στο οποίο στοχεύουν.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Ο Γιος

(“The Son”, Φλοριάν Ζελέρ, 2ω3λ)

1 / 5

Ένας πετυχημένος μεγαλοδικηγόρος (Χιου Τζάκμαν) που έχει μόλις αποκτήσει νεογέννητο μωρό με τη νέα του γυναίκα (Βανέσα Κέρμπι), δέχεται να αναλάβει τον έφηβο γιο του (Ζεν ΜακΓκραθ) από προηγούμενο γάμο, όταν η πρώην σύζυγός του (Λόρα Ντερν) του εξηγεί πως ανησυχεί πολύ για τη συμπεριφορά του παιδιού τους.

Ο σκηνοθέτης του σχεδόν αριστουργηματικού “Πατέρα” με τον Άντονι Χόπκινς (ο οποίος κρατά εδώ έναν μικρό ρόλο και είναι με διαφορά το πιο αποτελεσματικό πράγμα σε όλη την ταινία) επιστρέφει ξανά με ένα οικογενειακό δράμα δωματίου, όμως αυτή τη φορά φαίνεται να μην έχει τον αναγκαίο έλεγχο του υλικού του– έναν φορμαλιστικό έλεγχο που είχε απογειώσει τον “Πατέρα” σε μια αληθινή κινηματογραφική εμπειρία.

Ο γιος πάσχει από κατάθλιψη, κάτι που η ταινία εξερευνά πρωτίστως και σχεδόν αποκλειστικά από την πλευρά του πετυχημένου πατέρα που– μάλλον για την ακρίβεια δεν το εξερευνά καθόλου. Παρά χρησιμοποιεί έναν έφηβο που είναι ανήμπορος να βιώσει ευτυχία και θαλπωρή, ως όχημα για μια σειρά από μελοδραματικές συγκρούσεις εξαντλητικά επαναλαμβανόμενης υφής, που χειριστικά καταλήγουν σε ένα εξωφρενικά προφανές και μονοδιάστατο φινάλε. Στην πορεία αφήνει τους ηθοποιούς του να χαροπαλεύουν, παίζοντας κενούς χαρακτήρες-οχήματα πλοκής και εξελίξεων, με χειρότερη ερμηνεία όλων του νεαρού ηθοποιού που παίζει τον Γιο του τίτλου.

Η αίσθηση τελικά είναι ενός τρένου που φεύγει θεαματικά από τις ράγες του, αν και στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ ακριβώς πάνω σε αυτές. Για το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ το δράμα το παρακολουθεί κανείς με αμείωτο ενδιαφέρον, κυρίως στην αναμονή ενός κρεσέντου (συναισθηματικού ή φορμαλιστικού ή και τα δύο) που θα έκανε και το πεζό να μοιάζει υπερβατικό. Αυτό συνέβη στον “Πατέρα” τουλάχιστον, κι είναι εν τέλει αληθινά συναρπαστικό να βλέπεις πώς μοιάζει μια αντίστοιχη ταινία όταν τίποτα δεν δένει τελικά σωστά: Ηθοποιοί παραδομένοι σε μανιέρες, επαναληψιμότητα και κακό γράψιμο, κλεισμένοι σε ένα αισθητικής κενότητας σκηνικό, μοιάζουν να κουτουλάνε διαρκώς πάνω στο αδιέξοδο της μοίρας. Ή, ακόμα περισσότερο, της δραματουργικής αμηχανίας.

Παγιδευμένη Ψυχή: Η Πορφυρή Πόρτα

(“Insidious: The Red Door”, Πάτρικ Γουίλσον, 1ω47λ)

2.5 / 5

Πέμπτη ταινία στο “Insidious” franchise, αλλά πρώτη που συνεχίζει την ιστορία από εκεί που την άφησε το στοιχειωτικό κλείσιμο του δεύτερου κεφαλαίου, 10 χρόνια πριν. Ο Τζος (Πάτρικ Γουίλσον, εδώ για πρώτη φορά και στην καρέκλα του σκηνοθέτη) πηγαίνει τον γιο του, Ντάλτον (Τάι Σίμπκινς, που κρατά τον ρόλο που είχε ως πιτσιρικάς στα πρώτα φιλμ) στο κολέγιο για να ξεκινήσει το επόμενο κεφάλαιο της ζωής του. Όμως οι μεταφυσικές παρουσίες από το Πέρα συνεχίζουν να τους στοιχειώνουν– έχοντας στα ενδιάμεσα χρόνια οδηγήσει τον Τζος στην αμφισβήτηση και την απομόνωση.

Από τα αληθινά καλά franchise τρόμου του σύγχρονου σινεμά, με τον μαιτρ του μοντέρνου τρόμου Τζέιμς Γουάν να σκηνοθετεί τα δύο πρώτα φιλμ και τον Λι Γουάνελ (“Ο Αόρατος Άνθρωπος”, “Upgrade”) το πρίκουελ τρίτο. Εδώ η ιστορία και κυρίως το περιβάλλον στο οποίο εξελίσσεται, απομακρύνονται κάπως από τα κλασικά στοιχεία της σειράς, κι ενώ στην θλιμμένη ιστορία του πατέρα σχεδόν υπάρχει ενδιαφέρον δραματικό υλικό, η ταινία τελικά επιλέγει μια κάπως πιο συμβατική δραματική οδό, εστιάζοντας σχετικά πιο ανέμπνευστα στον γιο και μια στάνταρ ιστορία ενηλικίωσης.

Κι ενώ ο Γουίλσον σίγουρα δεν καδράρει την απειλή στους κενούς χώρους με τον τρόπο που το κάνει ο Γουάν, η αλήθεια είναι πως φαίνεται μια καλή αίσθηση αφήγησης ιστορίας τρόμου στη ματιά του. Περνάει η ώρα με αυτό το νέο κεφάλαιο του “Insidious” (χωρίς να είναι κάτι αληθινά εξέχον), αλλά θα περιμένουμε με ενδιαφέρον τυχόν επόμενο βήμα του Πάτρικ Γουίλσον ως σκηνοθέτη.

Τα Πάνω Κάτω

(“L’ Innocent / The Innocent”, Λουί Γκαρέλ, 1ω39λ)

3 / 5

Μια 60χρονη γυναίκα ερωτεύεται έναν ληστή και τον παντρεύεται στην φυλακή όπου και η ίδια δουλεύει. Οι δυο τους κάνουν μεγάλα όνειρα, να αρχίσουν ξανά από την αρχή, ανοίγοντας ένα ανθοπωλείο. Ο γιος της όμως είναι πεπεισμένος πως ο άντρας θα κυλήσει ξανά σε μια ζωή εγκλήματος και θέλει να προστατέψει τη μητέρα του. Αντιτίθεται σε αυτή τη σχέση, και ετοιμάζει το δικό του σχέδιο.

Ο Λουί Γκαρέλ σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε αστυνομική κωμωδία με έξυπνα ρετρό υφή, κι η οποία κερδίζει καταφέρνοντας να μεταπηδά διαρκώς, να ξεφεύγει προς διαφορετικά σημεία, δίχως να μοιάζει ποτέ άτσαλη ή δομικά ετοιμόρροπη. Η φωτογραφία υπογραμμίζει εξαρχής την αφηγηματικότητα του όλου εγχειρήματος, το οποίο έρχεται με χιούμορ, ανατροπές και αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, προσφέροντας στο θεατή ένα αγνά φαν δίωρο ακόμα κι αν τελικά κάτω από την τεχνική ικανότητα δεν κρύβεται κάτι το αληθινά φιλόδοξο. Το σενάριο του φιλμ πάντως βραβεύτηκε με Σεζάρ, όπως κι η απολαυστική ερμηνεία της Νοεμί Μερλάν (“Το Πορτρέτο Μιας Γυναίκας που Φλέγεται”, “Tar”) στο ρόλο μιας γυναίκας που στρατολογείται για να κατασκοπεύει το επίμαχο ζευγάρι.

Book Club – Το Επόμενο Κεφάλαιο

(“Book Club – The Next Chapter”, Μπιλ Χόλντερμαν, 1ω48λ)

2 / 5

Οι 4 κολλητές φίλες (Τζέιν Φόντα, Νταϊάν Κίτον, Μέρι Στινμπέργκεν, Κάντις Μπέργκεν) ταξιδεύουν στην Ιταλία για να ζήσουν το πιο κεφάτο book club της ζωής τους, εκεί όπου τους περιμένουν εκπλήξεις, έρωτες, αποκαλύψεις, ψέμματα, αλήθειες, και πολύ γλέντι. Συμβατικό και εκτυφλωτικά φωτογραφημένο σίκουελ στο φιλμ του 2018 που δεν ενθουσιάζει ακριβώς με την πρωτοτυπία του ή με τις καλλιτεχνικές του διαθέσεις (ή, ειλικρινά, με το χιούμορ του). Όμως το να βλέπεις ένα τόσο απολαυστικό κουαρτέτο ηθοποιών να παίρνουν πάνω τους ακόμα ένα άνευρο υλικό, κάνει την ταινία στοιχειωδώς διασκεδαστική.

Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι

(“The Big Lebowski”, Τζόελ Κοέν, 1ω57λ)

4.5 / 5

Ο Τζεφ Λεμπόφσκι είναι ένας σλάκερ χίπης στο Λος Άντζελες που περνά το χρόνο του παίζοντας μπόουλινγκ και πίνοντας το αγαπημένο του κοκτέιλ, White Russian. Ο Τζέφρι Λεμπόφσκι είναι επίσης ένας πολυεκατομμυριούχος που γίνεται στόχος για τον κόσμο του περιθωρίου της πόλης. Οι δυο τους θα μπλεχτούν και μια ξέφρενη περιπέτεια θα ξεκινήσει εμπλέκοντας απαγωγείς, νιχιλιστές, παραγωγούς ενήλικων ταινιών, χαλιών που πραγματικά δένουν το δωμάτιο, κομμένων δαχτύλων, και τουλάχιστον ενός ονειρικού μουσικοχορευτικού νούμερου.

Οι αδερφοί Κοέν σπάνε πλάκα με την Αμερική και με την ανθρώπινη ανοησία, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη μια σατιρική ματιά στα αρχετυπικά νουάρ κείμενα τα οποία με περίσση δεξιοτεχνία ξέρουν πώς να αναπαράγουν. Ως ένα σπάνιας στόφας φιλμικό αντικείμενο που λειτουργεί ταυτόχρονα ως παρωδία αλλά και με απόλυτη ευθύτητα. Από τις διασημότερες, πιο καλτ ταινίες ολόκληρου του σινεμά των ‘90s, με τον Τζεφ Μπρίτζες στο ρόλο που καθόρισε όλη του την καριέρα, και ένα σπαρταριστό καστ γεμάτο Φάτσες.

Η Γυναίκα με τη Λεοπάρδαλη

(“Bringing Up Baby”, Χάουαρντ Χωκς, 1ω42λ)

4 / 5

Ο Ντέιβιντ Χάξλεϊ έχει επιτέλους στη διάθεσή του το σπάνιο οστό που έλειπε για να ολοκληρώσει τη μουσειακή συλλογή του. Καθώς προσπαθεί να κλείσει μια σημαντική χρηματοδότηση για το έργο, συναντά μια αδέξια αλλά χαρισματική γυναίκα (καθώς και μια λεοπάρδαλη) που θα τον οδηγήσει σε μια σειρά από απίθανες περιπέτειες που βάζουν σε κίνδυνο τα πάντα. Κλασικό σκρούμπολ ταίριασμα με έναν αξιαγάπητα καταπιεσμένο και αφηρημένο Κάρι Γκραντ απέναντι στην μαγευτικά μανιακή ορμή της Κάθριν Χέπμπορν. Από τις αστειότερες ταινίες της περιόδου, γεμάτη αξέχαστα set pieces που διαδέχονται το ένα το άλλο με μαεστρικό ρυθμό από τον Χωκς, που δεν αφήνει το φιλμ να κάνει κοιλιά ούτε δευτερόλεπτο.

Κυκλοφορούν ακόμη

Ο Τέταρτος Επιβάτης: «Πρόσεχε ποιον βάζεις στο αμάξι σου», υπόσχεται το tag line του φιλμ. Μαύρη road movie κωμωδία από τον Άλεξ ντε Ιγκλέσιας (“Το Μπαρ”) που έσκισε στο ισπανικό box office.

Το Άλλο με τον Τοτό το Ξέρεις;: Ο Τοτός, ο γνωστός, από τα ανέκδοτα, αποκτά τη δική του ταινία.

Resident Evil: Death Island: Τα ζόμπι επιστρέφουν, στη νέα ταινία του γιαπωνέζικου franchise κινουμένων σχεδίων που βασίζεται στο σύμπαν των παιχνιδιών “Resident Evil”.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις