O MIKA ΞΕΡΕΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΝΕΟΣ

Ο πολύχρωμος μουσικός κόσμος του MIKA είναι pop, παιχνιδιάρικος και ρομαντικός. Ο 39χρονος pop star, τον οποίο έχουμε ταυτίσει με τα τραγούδια “Relax Take it easy” και “Grace Kelly”, έχει πολλούς λόγους να είναι πρεσβευτής της θετικότητας. Ένας από αυτούς είναι ότι γεννήθηκε στην εμπόλεμη Βηρυτό και κάπου έσκαγαν βόμβες.

Το Σάββατο 1η Ιουλίου ο MIKA θα δώσει ένα μοναδικό σόου στη Μαλακάσα πλαισιώνοντας τον Robbie στο πλαίσιο του Rockwave. Αν και γνωρίζει την Ελλάδα πολύ καλά, δεν έχει κάνει ποτέ συναυλίες στη χώρα μας, κάτι που ίσως εξηγεί και το γιατί το ελληνικό κοινό δεν τον γνωρίζει τόσο καλά. Το βιογραφικό του όμως είναι εντυπωσιακό. Ανώτερες σπουδές στη μουσική (όπερα και πιάνο), συνεργασίες με διάσημους καλλιτέχνες, τηλεόραση, άλμπουμ, φιλανθρωπικό έργο, απίστευτα ταξίδια και μία στενή σχέση με την Ελλάδα που δεν γνωρίζαμε.

Λίγο πριν πετάξει χρυσόσκονη στο φετινό Rockwave μας μίλησε μέσω zoom για την Αθήνα που αγάπησε στο lockdown, τα Ζαγοροχώρια και τη δική του αντίληψη για τη νεότητα.

Από τη Βηρυτό στο Παρίσι και μετά στα κλαμπ του Σόχο

Ο Michael Holbrook Penniman Jr. γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου του 1983 στη Βηρυτό και έχει τέσσερα αδέρφια. Όταν ο Mika ήταν ενός ετών η οικογένειά του αναγκάστηκε να μετακομίσει στο Παρίσι λόγω της εμπόλεμης κατάστασης στον Λίβανο. Εκεί ο ΜΙΚΑ μεγάλωσε – όπως λέει ο ίδιος – σαν νεαρός Παριζιάνος. Το πρώτο κομμάτι που έπαιξε στο πιάνο ever ήταν το “Les Champs-Élysées” του Joe Dassin, ενώ στα 7 έγραψε το πρώτο του τραγούδι με τίτλο “Angry” (Θυμωμένος), το οποίο σήμερα περιγράφει ως φρικτό.

Το 1990, ο τραπεζίτης πατέρας του βρέθηκε στο Κουβέιτ για επαγγελματικούς λόγους και παγιδεύτηκε για επτά μήνες στην αμερικανική πρεσβεία, λόγω του πολέμου στον Κόλπο. Επιστρέφοντας άλλαξε δουλειά και η οικογένεια μετακόμισε στο Λονδίνο, όταν ο MIKA ήταν 9 ετών. Αντιμετωπίζοντας περιστατικά bullying στο σχολείο λόγω του ότι είχε δυσλεξία, ο MIKA ξεκίνησε μαθήματα στο σπίτι. Με τον καιρό αποδείχθηκε πως είχε απίστευτες φωνητικές δυνατότητες και γρήγορα έγινε ένας νεαρός βιρτουόζος του πιάνου και της σύνθεσης. Οι σπουδές στη μουσική έδωσαν διέξοδο στο ταλέντο του και στράφηκε στην όπερα. Στο Λονδίνο, την ημέρα σπούδαζε και περνούσε τα βράδια του στα ροκ και electro μπαρ του Σόχο, γράφοντας ποπ μουσική.

Η επιτυχία τον βρήκε όταν κυκλοφόρησε το “Life In Cartoon Motion” το 2007, άλμπουμ που έγινε χρυσό και πλατινένιο σε 32 χώρες και το οποίο έκανε πάνω από 10 εκατομμύρια πωλήσεις. Αυτό το άλμπουμ περιλαμβάνει τα δύο πρώτα mega hit του Mika, “Relax Take it easy” και “Grace Kelly” που βρέθηκε για πέντε εβδομάδες στο Νο1 στο UK Singles Chart. Το άλμπουμ κατάφερε να ανέβει στην κορυφή της ψηφοφορίας του BBC, Sound of 2007, και ο ΜΙΚΑ να κερδίσει Brit Award ως ο πιο πρωτοποριακός Βρετανός καλλιτέχνης – Best British Breakthrough act – του 2008 αλλά και να πετύχει μία υποψηφιότητα στα Grammy. O MIKA έχει κυκλοφορήσει τρία επίσης άλμπουμ που έγιναν πλατινένια: “The Boy Who Knew Too Much”, “The Origin of Love” και “No Place In Heaven”.

Η διαρκής αναζήτηση της καταγωγής του και του πραγματικού του ονόματος, Michael Penniman Holbrook Junior, οδήγησε τον ΜΙΚΑ στην κυκλοφορία του πέμπτου του άλμπουμ, “My Name Is Michael Holbrook”. Ένα άλμπουμ το οποίο αποτέλεσε πρόκληση για εκείνον στην προσπάθειά του να ανακαλύψει την ταυτότητά του πριν την επιτυχία, πριν το “Grace Kelly”.

Σε ένα μπαλκόνι στην Αθήνα

Ο MIKA είναι ένας ορμητικός τύπος, μονίμως χαμογελαστός και εμφανίστηκε στο zoom μας με φόντο τα πυκνά κλαδιά ενός δέντρου. Φανερά εστιασμένος στη χαρά και στη θετική πλευρά της ζωής ο MIKA ξεκίνησε να μας λέει γιατί η εμφάνισή του στο Rockwave έχει μεγάλη σημασία για εκείνον. Μετά από ένα ανάλαφρο αστείο για τη ζέστη στην Αθήνα, την οποία ξέρει πολύ καλά, ξεκίνησε η σύντομη κουβέντα μας.

“Έχει φοβερό ενδιαφέρον για μένα αυτή η εμφάνιση στο Rockwave, γιατί ενώ έχω προσωπική επαφή με την Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, δεν έχω εμφανιστεί ποτέ σε συναυλία στο ελληνικό κοινό. Για κάποιο λόγο δεν είχε προκύψει και είναι η πρώτη φορά που ενώ γνωρίζω μία χώρα τόσο καλά δεν έχω παρουσιάσει τη δουλειά μου στο κοινό της. Το έβαλα στόχο για φέτος και είπα στους συνεργάτες μου ότι πρέπει να γίνει επιτέλους. Είμαι πολύ περίεργος και ενθουσιασμένος για το πώς θα αισθανθώ. Δεν έχω ιδέα πώς είναι το ελληνικό κοινό και έχω μεγάλη περιέργεια να το ανακαλύψω.”

Τον ρωτάμε ποια είναι η σχέση του με την Ελλάδα, και ανακαλύπτουμε ότι όντως την ξέρει πιο καλά από ότι φανταζόμασταν.

“Έχω ταξιδέψει στην Ελλάδα και μάλιστα πέρασα το lockdown στην Αθήνα, όπου είχαμε ένα διαμέρισμα με τον σύντροφό μου, για επτά χρόνια. Δεν είμαι τόσο ο τύπος των νησιών. Προτιμώ τη Βόρεια Ελλάδα, μου αρέσουν τα βουνά και έχω ταξιδέψει πολύ στα ορεινά, λόγω της καταγωγής του συντρόφου μου που είναι μισός Έλληνας. Έχουμε γυρίσει τα Ζαγοροχώρια και γενικά λατρεύω την Ήπειρο, όχι μόνο για τις φυσικές ομορφιές της. Μου αρέσουν οι απίστευτες μουσικές, τα κλαρίνα και οι τοπικές παραδόσεις. Έχουν μία ιδιαίτερη μελαγχολία που ταιριάζει απόλυτα με το τοπίο.

Ταυτόχρονα, λατρεύω την Αθήνα. Είχα το προνόμιο να μείνω εκεί για κάποιο καιρό, και αυτή η πόλη έχει και θα έχει πάντα μία θέση στην καρδιά μου. Σε μία δύσκολη φάση της ζωής μου μου πρόσφερε στέγη και τώρα που επιστρέφω για το σόου το ξαναθυμάμαι με τρυφερότητα. Ήμουν στη μέση μιας παγκόσμιας περιοδείας και είχα βρεθεί για γυρίσματα στο νησιωτικό σύμπλεγμα Vanuatu (Το Βανουάτου είναι αρχιπέλαγος που βρίσκεται στον νότιο Ειρηνικό, 1.000 χλμ. δυτικά των νησιών Φίτζι) και συγκεκριμένα πέρασα πέντε μέρες σε ένα μικρό νησάκι που λέγεται Tanna. Εκεί κάναμε γυρίσματα με μια φυλή ιθαγενών και ήμουν αποκομμένος από τον κόσμο. Κατόπιν ταξίδεψα για εμφανίσεις στην Ιαπωνία και στην Κίνα και μετά χτύπησε ο κορονοϊός και όλα άρχισαν να κλείνουν.

Πανικοβλήθηκα. Μόλις είχα πουλήσει το σπίτι μου στο Λονδίνο, άρα δεν μπορούσα να πάω στη Βρετανία γιατί δεν είχα πού να μείνω. Δεν μπορούσα να επιστρέψω στην Ιταλία, γιατί ήδη είχαν κλείσει τα σύνορα. Το ξενοδοχείο μου στη Γαλλία είχε “κλείσει” λόγω πανδημίας και δεν μπορούσα να πάω ούτε εκεί. Η μητέρα μου ήταν άρρωστη στο Παρίσι και δεν μπορούσα να τη δω. Δεν μπορούσα να πάω στην Αμερική γιατί ο σύντροφός μου που είναι Ελληνο-βρετανός δεν μπορούσε να πάρει πράσινη κάρτα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Για πρώτη φορά στη ζωή μου κόλλησα. Δεν είχα δουλειά, γιατί τα πάντα ακυρώθηκαν, και δεν ήξερα καν πότε και αν θα “ανοίξουν” όλα. Και τότε βρέθηκα στην Αθήνα. Και εκεί βρήκα μία “φούσκα” και έβαλα τον εαυτό μου μέσα.

Έμεινα σε ένα διαμέρισμα, το οποίο είχαμε με τον σύντροφό μου για κάποια χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν μπορούσα να δουλέψω. Ξυπνούσα το πρωί και καθόμουν στο μπαλκόνι. Στην αρχή ήμουν στεναχωρημένος και νευρικός. Ανησυχούσα για τη μητέρα μου ήταν άρρωστη, αλλά ευτυχώς δεν ήμουν και στην άλλη άκρη του κόσμου. Σιγά σιγά όμως αυτό το μπαλκόνι στην Αθήνα μεταμορφώθηκε όταν οι γείτονες άρχισαν να παίζουν μουσική. Ο ένοικος στον επάνω όροφο έπαιζε πιάνο και απολάμβανα κομμάτια Μπαχ. Μια γυναίκα, στην ίδια γειτονιά, έπαιζε Σούμπερτ στο σαλόνι της. Λίγο παρακάτω ένας τρομπετίστας έκανε πρόβες και κάπου εκεί στο βάθος ένας κλασικός τενόρος τραγουδούσε όπερα. Καθόμουν στο μπαλκόνι ακούγοντας όλα αυτά και δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Μετά πήγαινα για τρέξιμο στο κέντρο και γύρω από την Ακρόπολη, γιατί μας επέτρεπαν να γυμναζόμαστε, και η πόλη ήταν τελείως άδεια. Ήταν απίστευτο! Μάρτυς μου ο Θεός, ένιωσα ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στον πλανήτη. Μία από τις πιο άσχημες περιόδους της ζωής μου έγινε τελικά μία από τις πιο όμορφες και ιδιαίτερες, λόγω της Αθήνας.

Συμπερίληψη και “Keep it simple”

Ο MIKA είναι ένας καλλιτέχνης ευαισθητοποιημένος σε θέματα ομοφοβίας και διακρίσεων, καθώς σε νεαρή ηλικία είχε υποστεί bullying. Τον Ιούλιο του 2015 μάλιστα ήταν το κεντρικό πρόσωπο μιας καμπάνιας κατά της ομοφοβίας και των διακρίσεων κατά της LGBTQ+ κοινότητας στην Ιταλία, με το σλόγκαν και το hashtag #rompiamoilsilenzio (Να Σπάσουμε τη Σιωπή). Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει μιλήσει δημοσίως για τη συμπερίληψη και για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τον ρωτάμε τη γνώμη του για τις “ταμπέλες” και τις “κανονικότητες”.

“Δεν είμαι ενάντια στις ‘ταμπέλες’, και το λέω με την έννοια ότι η φράση αυτή είναι πολύ γενική και δημιουργεί πόλωση. Είναι πολύ προφανές σαν επιχείρημα. Πιστεύω ότι το να παλεύεις κατά των κοινωνικών διακρίσεων είναι θεμελιώδες ζήτημα. Το να μην δέχεσαι τις “ταμπέλες” σημαίνει ότι αμφισβητείς αυτό που η κοινωνία θεωρεί “κανονικό”. Είμαι υπέρ του ανοικτού διαλόγου και ενάντια σε οτιδήποτε “πνίγει” την έκφραση. Άρα αν σε απασχολεί στα 14 το γιατί είσαι εκνευρισμένος με τον κόσμο γύρω σου και αν νιώθεις ότι θέλεις να αλλάξει τα πράγματα και να συμβάλλεις σε έναν διάλογο προς την αλλαγή το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να αμφισβητήσεις τις “κανονικότητες” που έχουν εφευρεθεί για να μας περιορίζουν.

Πιστεύω λοιπόν ότι οι “ταμπέλες” είναι ο πρώτος σταθμός στον οποίο πρέπει να “δουλέψουμε” για να αυξήσουμε την ανεκτικότητα και τη συμπερίληψη σε μία κοινωνία. Κάποιοι άνθρωποι να μην ξεχνάμε -και αυτό με εξοργίζει- χρησιμοποιούν τις ταμπέλες ως μέσο για να προστατευτούν. Όταν δηλαδή θέλουν να “χτυπήσουν” ένα νεύρο ή να προκαλέσουν μια σύγκρουση. Εγώ λέω, αμφισβήτησε τις ταμπέλες και δες αν μπορεί κάποιος να σου απαντήσει με ευφυΐα. Και όταν ξεκινήσει ένας σοβαρός διάλογος σκέψου ότι θα πρέπει να μπορείς να ανταποκριθείς ουσιαστικά.”

Το νέο του τραγούδι λέγεται “Keep it simple”. Θα μπορούσε να είναι μια προτροπή – μέσα σε έναν κυκεώνα social media εικόνων και προσλαμβανουσών – για να απλοποιήσουμε τα πράγματα;
“Να το σκεφτώ. Ναι, ίσως. Πιστεύω ότι γενικά οι άνθρωποι όταν αντιμετωπίζουμε ένα θέμα γινόμαστε μελοδραματικοί για να φτάσουμε τελικά στο ίδιο αποτέλεσμα/λύση πολύ πιο μετά. Ξοδεύουμε πολύ χρόνο να φτάσουμε εκεί που θα φτάναμε ούτως ή άλλως από την αρχή. Οπότε, ναι, ας αντιμετωπίζουμε τα πράγματα πιο απλά.”

Στο παρελθόν έχει δηλώσει ότι δεν νιώθει καθόλου άνετα με την αναγνωρισιμότητα. Τι είναι για εκείνον η φήμη; “Υπάρχουν πολλά είδη σταρ. Και όπως εξελίσσεται η καριέρα ενός ανθρώπου το είδος της φήμης που αποκτάς επίσης μεταβάλλεται και εξελίσσεται. Και καλό θα είναι να μπορείς να πλοηγηθείς ανάμεσα στα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της φήμης και να εξασφαλίσεις ότι παραμένεις πιστός στο σύστημα αξιών σου. Το να έχεις αποκτήσει ένα όνομα σου δίνει ελευθερία, σου ανοίγει πόρτες και σου επιτρέπει να είσαι πιο δημιουργικός και να παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις. Το λάθος κομμάτι της φήμης είναι μία φυλακή, ένα κλουβί και μπορεί κυριολεκτικά να σε σκοτώσει”.

Όταν βολεύεσαι, εφησυχάζεις και αυτό είναι επικίνδυνο

Η λέξη “πόλεμος” έχει μία συγκεκριμένη βαρύτητα στην οικογένεια του MIKA. Η μητέρα του έχει καταγωγή από τον Λίβανο και τη Δαμασκό και ο πατέρας του είναι Αμερικανός γεννημένος στο Ισραήλ. Πόσο τον έχoυν επηρεάσει οι ιστορίες για τον πόλεμο στον τρόπο που βλέπει τον κόσμο;
“Πιστεύω ότι ο πόλεμος είναι συνώνυμος με την αστάθεια. Και η έλλειψη σταθερότητας σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις τίποτα για δεδομένο. Όταν μεγαλώνεις υποθέτοντας ότι όλα θα μείνουν σταθερά και ότι τα καθημερινά προνόμια που έχεις θα είναι πάντα εκεί, και τα δικαιούσαι, τότε μπορεί να δημιουργηθεί ένας εφησυχασμός. Και θεωρώ ότι ο εφησυχασμός είναι αρκετά επικίνδυνος.

Εγώ γεννήθηκα μέσα στον πόλεμο και ο πόλεμος σαν ιδέα ήταν πάντοτε στο μυαλό μου. Ο πατέρας μου μεγάλωσε στο Λίβανο σε μία εκρηκτική ατμόσφαιρα, εγώ μεγάλωσα στο Παρίσι σε μία “μεταφυτεμένη” λιβανέζικη κοινότητα, μέσα στην οποία πραγματικά ο πόλεμος ήταν πανταχού παρών. Και παντού συζητούσαν για πολιτική. Όλοι μιλούσαν για αυτό, το περιβάλλον μου, η οικογένειά μου, παντού και πάντα. Κατόπιν, η ζωή έγινε λίγο πιο φυσιολογική, ας το πούμε έτσι, και μετά ο πατέρας μου έμπλεξε στον Πόλεμο του Κόλπου λόγω της δουλειάς του και κατέληξε όμηρος στην εμπόλεμη ζώνη. Και όλα ξανάρχισαν από την αρχή. Και μετά μετακομίσαμε ξανά – από το Παρίσι στο Λονδίνο.

Και αυτό όλο ήταν μία έλλειψη σταθερότητας, στην οποία μπαίναμε και βγαίναμε συνεχώς. Συνήθισα στην ιδέα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όταν ζεις όπως έζησα εγώ υπάρχει η αίσθηση ότι αυτό που υπάρχει σήμερα γύρω σου, την επόμενη στιγμή μπορεί να μην είναι εκεί. Να το χάσεις ή να σου το πάρουν. Για αυτό πρέπει συνεχώς να είσαι έτοιμος να προσαρμοστείς σε μια καινούργια συνθήκη, για να επιβιώσεις. Αυτό σε κάνει ανθεκτικό και σε αναγκάζει να βρίσκεις λύσεις. Μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα, την οποία θα κληθείς να φέρεις στα μέτρα σου, υπάρχει και ένα ποσοστό δημιουργικότητας.

Πιστεύω ότι το μυστικό για όλα είναι να μην εφησυχάζεις. Το μυστικό του να μείνεις νέος είναι να μην “βολεύεσαι”. Θα σου έλεγα μην αγοράζεις κρέμες, μην παίρνεις βιταμίνες, μην βάζεις βλακείες στα μούτρα σου για να παραμείνεις νέος. Ακόμα και αν μιλήσεις με μία ηλικιωμένη 99 ετών στην Ικαρία, θα βρεις εκεί πίσω ένα πνεύμα που δεν παραδίνεται, που είναι ανήσυχο. Και μπορεί να μιλήσεις σε έναν 27χρονο που μένει σε ένα προάστιο των ΗΠΑ και να νιώθεις ότι μιλάς με έναν 98χρονο γιατί έχει παραιτηθεί. Όταν εφησυχάζεις, είναι επικίνδυνο.

Αληθινές ιστορίες με ένα πιάνο

Με αφετηρία τη μουσική έχει εμφανιστεί σαν κριτής και σε πολλά τηλεοπτικά σόου – όπως το X Factor. Μάλιστα το πιο πρόσφατο το “Piano” ήταν κάτι τελείως καινούργιο στα τηλεοπτικά χρονικά. Ποιο κομμάτι τον θέλγει σε ένα σόου, στο οποίο νέοι μουσικοί και τραγουδιστές πηγαίνουν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους;

“Πιστεύω ότι ένα talent σόου μπορεί να βοηθήσει, αλλά σαφέστατα υπάρχει και μία αρνητική πλευρά. Mιλάμε για σόου ψυχαγωγίας τα οποία βοηθούν να φανεί ένα ταλέντο μέσα στη βιομηχανία του “entertainment”. Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, πλάσματα που πραγματικά έχουν το ταλέντο να γίνουν κάτι ιδιαίτερο. Αληθινό και καλλιτεχνικό. Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία δεν θα κάνει τίποτα απολύτως. Παίρνουν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν, τα οποία δεν υπόσχονται κάποια καριέρα και τελικά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Υπάρχει λοιπόν η καλή και η κακή πλευρά των σόου και όταν η ζυγαριά γύρει προς το “trash”, τότε μιλάμε για τηλεοπτικά “σκουπίδια”.

 

 

Όταν όμως πραγματικά βρεθεί μια φωνή μέσα σε όλο αυτό τον εμπορικό κυκεώνα, μια ύπαρξη που φέρει μια ποιητική πνοή, αυτό είναι τρομερά δυνατό. Είναι σαν να λάμπει ένα διαμάντι από μέσα, και αυτές είναι πολύ σπάνιες και όμορφες στιγμές. Και πρέπει όταν είσαι νέος μουσικός να προσέξεις πάρα πολύ σε ποιο σόου θα διαλέξεις να βρεθείς.

Το “Piano”, από την άλλη, ήταν ένα πολύ διαφορετικό τηλεοπτικό πρότζεκτ και έγινε σόου-φαινόμενο στη Βρετανία. Κανείς δεν περίμενε ότι θα πάει τόσο καλά. Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία νέου τηλεοπτικού φορμά τα τελευταία επτά χρόνια στη Βρετανία. Και να φανταστείς ότι το κάναμε χωρίς αμοιβή – με την (Βρετανή τηλεπαρουσιάστρια) Claudia Winkleman και τον (Κινέζο πιανίστα) Lang Lang. Παίρνουμε ανθρώπους που δεν θέλουν να γίνουν διάσημοι, αλλά θέλουν να πουν την ιστορία τους. Και διηγούμαστε αυτή την ιστορία, δείχνοντάς τη σε όλη τη χώρα μέσα από την τηλεόραση. Παίρνουμε τον αντι-ήρωα και τον κάνουμε σημαντικό, με τρυφερότητα και καλοσύνη. Και είναι εκπληκτικό όταν βλέπω ότι ένα σόου που έχει γυριστεί με τρυφερότητα και καλοσύνη έχει τηλεθέαση, σε αντίθεση με τα τηλεοπτικά “σκουπίδια” που έχουν ψεύτικους συναισθηματισμούς. Σιχαίνομαι τα “σκουπίδια” (ενν. τα τηλεοπτικά), με κάνουν να ανακατεύομαι.”

[Στο “Piano” ένα πιάνο τοποθετείται σε σιδηροδρομικούς σταθμούς και ερασιτέχνες περαστικοί καλούνται να παίξουν λέγοντας την ιστορία τους. Οι κριτές παρακολουθούν χωρίς να αποκαλύπτονται και όσοι επιλέγονται διαγωνίζονται στο Royal Festival Hall. Ανάμεσά τους ένα 13χρονο τυφλό κορίτσι με κινητικά προβλήματα που διακρίθηκε στις “αόρατες” οντισιόν και η ιστορία της θα γίνει ντοκιμαντέρ στο Channel 4].

Η συζήτησή μας τελειώνει με τα μελλοντικά σχέδιά του. “Δουλεύω πάνω σε δύο νέα άλμπουμ παράλληλα. Το ένα στα αγγλικά, πολύ ποπ και τρελό, και απίστευτα διασκεδαστικό. και το άλλο αποκλειστικά στα γαλλικά. Αποφάσισα να κάνω ένα ποπ γαλλικό άλμπουμ γιατί είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει και είμαι πολύ περίεργος να δω πώς θα είναι. Έχω και διάφορα τηλεοπτικά πρότζεκτ στα σκαριά. Μου αρέσει τηλεόραση, αλλά με έναν ποιητικό ευαίσθητο τρόπο. Προς το παρόν αυτό που σκέφτομαι έντονα είναι το σόου μου στο Rockwave γιατί είναι σπάνιο πραγματικά να υπάρχει μια χώρα στην οποία δεν έχω εμφανιστεί ποτέ. Γιατί έχω εμφανιστεί σχεδόν …. παντού!”

Rockwave Festival, 1η Ιουλίου, viva.gr