“ΜΟΥ ‘ΛΕΓΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΖΩ ΜΕ ΚΟΥΚΛΕΣ, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΤΙΣ ΝΤΥΝΩ”

Οι κούκλες είναι για τα κορίτσια και τα αμάξια για τα αγόρια. Λίγο-πολύ έτσι δεν γαλουχηθήκαμε οι περισσότεροι ως παιδιά; Μαθαίνοντας πως ένα αγόρι δεν είναι Ok να παίζει με Barbie και φουστάνια, γιατί τα παιχνίδια αυτά δεν είναι -όπως μας έλεγαν- κοινωνικά αποδεκτά.

Ο Θάνος Αραμπατζής ήταν ένα τέτοιο παιδί. Ο ίδιος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, ενώ στη συνέχεια της ζωής του μετακόμισε στην Αγγλία, για να σπουδάσει σχέδιο μόδας στο Arts University του Bournemouth.

Παρ’ όλο που σχεδόν όλοι γύρω του, του απαγόρευαν να παίζει με κούκλες και να σχεδιάζει στο χαρτί φιγούρες γυναικών, ντυμένες με τα ρούχα που δημιουργούσε στο νου του, εκείνος δεν άκουσε τις φωνές αυτές, ούτε και εκείνες που τον αποκαλούσαν “λιγότερο άνδρα” και “αδερφή”, επιλέγοντας να κυνηγήσει τους στόχους του με κάθε δυνατό μέσο.

Ο ίδιος σήμερα, ως ένας νέος σχεδιαστής ρούχων, προσπαθεί να κάνει τα όνειρά του πράξη και να δημιουργεί όσα οραματίζεται, παλεύοντας μέσα στη δύσκολη ελληνική πραγματικότητα του χώρου της μόδας.

Ο Θάνος μιλά στην ενότητα Rainbow Stories του Magazine, για την ενασχόλησή του με τη μόδα, για τις διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Αγγλίας ως προς τον σεβασμό προς τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, αλλά και για την παρθενική του συλλογή ρούχων.

Η κοινωνία προσπαθούσε να με πείσει ότι οι κούκλες είναι μόνο για κορίτσια

Τα πρώτα ερεθίσματα που ξύπνησαν την αγάπη μου γύρω από τη μόδα, βρίσκονται κάπου ανάμεσα στις πρώιμες παιδικές μου αναμνήσεις. Θυμάμαι να παρακολουθώ με προσήλωση και να εντυπωσιάζομαι, κοιτάζοντας τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου όσο ετοιμαζόντουσαν, ειδικά για βραδινές εξόδους και εορταστικές συγκεντρώσεις που έβαζαν τα «καλά» τους.

Βελούδινα φορέματα, πλισέ φούστες, πέρλες, κόκκινο κραγιόν και άρωμα. Καθόμουν παραδίπλα με τη χωρίστρα και το παπιγιόν μου και σαν σε κινηματογραφικό σεκάνς θυμάμαι να εξελίσσεται, μπροστά στα γεμάτα ενθουσιασμό μάτια μου, όλη η ετοιμασία. Με είχε κι εμένα η μητέρα μου πολύ καλοβαλμένο (ίσως υπερβολικά για ένα εξάχρονο).

Είχα τα ρούχα μου σε κατηγορίες για όλες τις περιστάσεις και πρόσεχα να μη λερώνομαι. Δεν μου άρεσαν καθόλου οι μέρες που είχαμε γυμναστική στο σχολείο, διότι σήμαινε ότι έπρεπε να φοράω φόρμα όλη μέρα, ενώ εγώ ανυπομονούσα να βάλω τις μπεζ ορειβατικές μου μπότες και το τζινάκι μου.

Έπαιζα με κούκλες και είχα μία εντυπωσιακότατη συλλογή ρούχων για εκείνες και οι εναλλαγές συνόλων καθώς και το mix n’ match πήγαιναν σύννεφο.

Βέβαια, όλα αυτά μαζεύτηκαν όσο άρχισα να μεγαλώνω και να με απασχολεί η γνώμη των συμμαθητών και των φίλων μου, οι οποίοι ρώταγαν αυτομάτως αν έχω αδερφή όταν έβλεπαν τις κούκλες στο δωμάτιό μου.

Κάπου στα μέσα του δημοτικού άρχισαν να με φωνάζουν “αδερφή”

Άρχισα λοιπόν κι εγώ να φιλτράρω τον τρόπο που μίλαγα, που ντυνόμουν, που περπάταγα, ακόμα και τα ενδιαφέροντά μου, μέσα από την εξωτερική οπτική των άλλων όπως αυτή την είχα καταλάβει, διαστρεβλωμένα τότε, ότι είναι μία και κοινή για όλους όσους με συναναστρέφονται. Να μη κάνω αυτά τα «πούστικα», τα «καλιαρντά».

Και οι γονείς μου έστεκαν αμήχανα σε όλα αυτά. Δε προσπάθησαν ποτέ συνειδητά να με αλλάξουν, αλλά δεν μπόρεσαν και να με υπερασπιστούν με πυγμή. Δεν ήξεραν τι να κάνουν.

Έκρυψα τότε, με βαριά καρδιά, κάπου στην αποθήκη τις κούκλες μου και κάπου στα βάθη του μυαλού μου την αθωότητα και τη ξεγνοιασιά μου. Ξεκίνησα όμως να σκιτσάρω γυναικείες φιγούρες με λεπτομερή γκαρνταρόμπα βγαλμένη από τη φαντασία μου. Με θαύμαζαν περιέργως οι γύρω μου για τη δημιουργικότητά μου και τις εικαστικές μου ικανότητες, ακόμα κι αν άκουγα κατά καιρούς ερωτήσεις του τύπου ‘Γιατί ρε συ Θάνο ζωγραφίζεις συνέχεια κοπελίτσες; Εγώ θέλω να φτιάξεις τον spiderman’.

Και κάπως έτσι πέρασε ο καιρός και από παιδί έγινα έφηβος. Παρέμεινα, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειές μου για το αντίθετο, μέχρι που αποφοίτησα ως “ο πούστης του σχολείου”, με τα σχολικά μου βιβλία γεμάτα με εκείνες τις καλοντυμένες κοπελίτσες, κι εγώ να αποσιωπώ τις σκέψεις και τις επιθυμίες μου.

Όταν ήρθε η ώρα να καταλήξω για τις σπουδές μου, δεν διαπραγματεύτηκα καν το πεδίο της μόδας και του design. Πέρασα στη σχολή Κοινωνικής Πολιτικής του ΔΠΘ. Για τα επόμενα 4 χρόνια ονειρευόμουν, αλλά δεν τολμούσα να ξεστομίσω ότι θέλω να γίνω σχεδιαστής.

Παράλληλα πάλευα και με τη σεξουαλικότητά μου, πάσχιζα να κρύψω το ποιος είμαι

Έχοντας ήδη μάθει να κρύβομαι στην Αθήνα, γιατί αυτό θεωρούσα ως την καλύτερη άμυνα απέναντι στο χλευασμό και την υποτίμηση, μετακομίζοντας σε μία μικρότερη πόλη και μία πολύ πιο κλειστή κοινωνία, η καταπίεση που υπέβαλλα τον εαυτό μου γιγαντώθηκε.

Πλέον, ήταν ακόμα πιο δύσκολο να μη μιλάω για τα σχεδόν ανύπαρκτα γκομενικά μου, καθώς όλοι γύρω μου, ως νεαροί ενήλικες, αναλώνονταν ατελείωτες ώρες σε συζητήσεις γύρω από τα δικά τους. Να προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μην αντιληφθεί κανείς την queer ταυτότητά μου, την οποία καλά καλά δεν είχα παραδεχτεί στον εαυτό μου, αλλά να παρουσιάζω ταυτόχρονα και ένα χαλαρό, ανοιχτό και χαμογελαστό κοινωνικό προφίλ. Να μην περάσω τα ίδια που πέρναγα και στο σχολείο.

Ήταν εν γένει επίπονο και ψυχοφθόρο να μην έχω κανένα προσωπικό κίνητρο για οτιδήποτε έκανα στη ζωή μου. Και τότε πίστευα ακράδαντα ότι δεν υπήρχε και δε θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ διέξοδος από όλο αυτό.

Κλείστηκα για δύο χρόνια μέσα σε ένα διαμέρισμα

Έτσι συστήθηκα για πρώτη φορά (τουλάχιστον συνειδητά), στα είκοσι μου, με τις κρίσεις άγχους και τις κρίσεις πανικού. Κλείστηκα για δύο χρόνια στο διαμέρισμα που νοίκιαζα τότε στην Πάτρα (είχα φύγει από την Κομοτηνή κάνοντας 10%) γιατί οπουδήποτε βρισκόμουν έξω με κόσμο χτύπαγε η καρδιά μου σαν τρελή από το άγχος, ίδρωναν τα χέρια μου, ένιωθα ότι θα κάνω εμετό και ήμουν πεπεισμένος ότι θα πεθάνω. Σταμάτησα να μιλάω και να βγαίνω με τους φίλους μου, εγκατέλειψα τις σπουδές μου και πέρναγα όλη τη μέρα μπροστά από μία οθόνη, να βλέπω ασταμάτητα σειρές και ταινίες για να μη σκέφτομαι.

Από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσα να κρύψω από τους δικούς μου την κάκιστη ψυχολογική μου κατάσταση, καθώς ακόμα και το ταξίδι με το πούλμαν ως την Αθήνα μου ήταν εφιαλτικό και τους τηλεφωνούσα κλαίγοντας να έρθουν να με παραλάβουν. Ευτυχώς με παρότρυναν και άρχισα ψυχοθεραπεία. Μετακόμισα πίσω στην Αθήνα, και σιγά αλλά σταθερά άνοιξα τα χαρτιά μου και μίλησα για πρώτη φορά για τη σεξουαλικότητά μου σε συγγενείς και φίλους.

Ήμουν 22 χρονών σε εκείνη τη φάση, ζούσα πλέον ανοιχτά ως γκέι άνδρας και είχα ηρεμήσει αρκετά με τις κρίσεις άγχους, αλλά βρισκόμουν ακόμα μετέωρος για το τι θα κάνω στη ζωή μου.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η μόνη σταθερά σε όλα αυτά τα χρόνια ήταν τα σκίτσα μου, οι κοπελίτσες με τα περίτεχνα ρούχα και η αγάπη μου για τη μόδα. Έτσι πήρα την απόφαση, με την απόλυτη στήριξη των γονιών μου και ξεκίνησα ένα προπαρασκευαστικό πρόγραμμα, έχτισα το πορτφόλιό μου και έφυγα για σπουδές πάνω στο σχέδιο μόδας στην Αγγλία.

Εκεί έζησα τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής μου! Ήμουν βαθιά στη ψυχή μου ελεύθερος και απολάμβανα το καθετί που μου συνέβαινε. Ήμουν ένας δημιουργικός άνθρωπος ανάμεσα σε ομοίους μου και άρχισα να μαθαίνω τι σημαίνει πατρόν, ποπλίνα και τεχνικά σχέδια. Αποκτούσα τις δεξιότητες που χρειαζόμουν και χρειάζομαι για να μεταφράσω τα δυσδιάστατα σκίτσα, που τόσα χρόνια σχεδίαζα, σε τρισδιάστατα ρούχα.

Είχα βέβαια ανοιχτούς κι εγώ τους ορίζοντές μου και επέτρεπα σε ζεστούς ανθρώπους, που υπάρχουν πάρα πολλοί εκεί έξω, όσο κι αν αισθανόμαστε το αντίθετο, να με προσεγγίσουν. Είχα και τη δύναμη να αντιτεθώ και να αγνοήσω τους όποιους επικριτές. Βρισκόμουν καθημερινά σε μία πανεπιστημιούπολη Τεχνών και Σχεδίου όπου υπήρχαν φοιτητές που εμφανίζονταν ντυμένοι ξωτικά με προσθετικά μυτερά αυτιά, μαλλιά στο χρώμα της λεβάντας και κοσμήματα στο κεφάλι και δε γύρναγε να ρίξει κανείς δεύτερη ματιά, παρά μόνο για να θαυμάσει. Οι άνθρωποι γύρω μου ντύνονταν συντηρητικά ή προκλητικά, μονόχρωμα ή πολύχρωμα, κλασικά ή ιδιαίτερα και δεν κατέκρινε ο ένας τις επιλογές του άλλου.

Δεν θέλω να εκθειάσω την Αγγλία σαν έναν ουτοπικό κόσμο. Ομοφοβία, ρατσισμός και κοινωνική περιθωριοποίηση υπάρχει παντού

Η κοινωνική αποδοχή του διαφορετικού σε κάθε έκφανσή του όμως, είναι αντιληπτή από τη στιγμή που κατεβαίνεις από το αεροπλάνο. Η βασική διαφορά που αισθάνεσαι σχεδόν αυτομάτως στον αέρα είναι η έλλειψη επικριτικών βλεμμάτων. Ο κουστουμαρισμένος δικηγόρος κάθεται στον υπόγειο συρμό δίπλα στον εναλλακτικό πανκ κιθαρίστα με τη πράσινη μοϊκάνα σε απόλυτη αρμονία, χωρίς να αποτραβηχτεί ο ένας από τον άλλον. Έτσι βλέπεις κάθε έκφραση της queer ταυτότητας να χαίρει του αυτονόητου σεβασμού.

Το μόνο αίτημά μας εδώ και χρόνια. Το δικαίωμα να κρατάω το χέρι του συντρόφου μου στο δρόμο χωρίς τον φόβο να δεχτώ λεκτική ή σωματική επίθεση. Να δίνω πεταχτά φιλιά και να μη κοιτάζω αγχωμένος τριγύρω να δω ποιος μας κοιτάζει.

Το δικαίωμα να είμαι όποι@ θέλω και να το εκφράζω σωματικά και εμφανισιακά όπως και όσο θέλω και να είμαι με αυτ@ που θέλω, που εκφράζει σωματικά και εμφανισιακά όπως και όσο θέλει αυτ@ που είναι.

Να διευκρινίσω σε αυτό το σημείο ότι μιλάω κατά κύριο λόγο για το Λονδίνο και τις μεγαλύτερες πόλεις όπως το Bournemouth, όπου έμενα και σπούδαζα. Στις πιο απομακρυσμένες περιοχές από το κέντρο καθώς και τις υπόλοιπες χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου οι συνθήκες είναι διαφορετικές, υπάρχει πιο έντονος συντηρητισμός. Μιλώντας πάντα χωρίς γενικεύσεις καθώς εξαιρέσεις υπάρχουν παντού.

Μετά τις σπουδές μου και την ψυχική και πνευματική κατάνυξη που βίωσα, επέστρεψα στην Ελλάδα, θεωρητικά μόνο για τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Διότι, παρά τα βήματα προόδου που έχουμε να κάνουμε σαν κοινωνία, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η χώρα μας μπορεί να προσφέρει από τα πιο όμορφα καλοκαίρια.

Αποφάσισα να μείνω εδώ, κάνοντας τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα στον χώρο της μόδας.

Πλέον, εργάζομαι ως σχεδιαστής μόδας και θεατρικών κοστουμιών, τόσο σε freelance επίπεδο αλλά και μόνιμες συνεργασίες, τα τελευταία 5 χρόνια.

Φέτος όμως δημιούργησα για πρώτη φορά μία συλλογή κάτω από το όνομά μου για τη σεζόν Άνοιξη/Καλοκαίρι 2023 με την πολύτιμη βοήθεια του brand Aiki Diounot και της Χρυσάνθης Γκούρου.

Το συγκεκριμένο brand, βοηθάει νέους και ανερχόμενους σχεδιαστές να παράξουν και να προωθήσουν στην αγορά την πρώτη τους συλλογή. Το τρέχει η Χρυσάνθη που είναι ένας από αυτούς τους ζεστούς ανθρώπους, που πλέον έχω τη καθαρή ματιά να προσεγγίσω. Παλεύει για να προσφέρει κάτι ουσιαστικό τόσο στη μόδα, στους δημιουργούς και τους αγοραστές όσο και στην κοινωνία.

Ας δημιουργήσουμε ρούχα για όλα, όλες, όλους

Η συλλογή μου με τίτλο Mind The Cute Edges έρχεται να παίξει με τις αντιφάσεις της ανθρώπινης φύσης και τα στερεότυπα που την περιβάλλουν. Πολύ συχνά ο δυναμικός άνθρωπος, αυτός που παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, μοιάζει να ερμηνεύεται ως κάποιος που φορά μαύρα, αυστηρά, μονότονα ρούχα, τόσο στο κόσμο της μόδας αλλά και ευρύτερα. Θέλησα να παίξω με αυτά τα κλισέ του δυναμισμού, της σοβαρότητας, του “αιχμηρού”.

Έτσι δημιούργησα μια συλλογή με παιχνιδιάρικη διάθεση και ποπ χρωματική παλέτα που έρχονται σε αρμονική αντιδιαστολή με τις αυστηρές γεωμετρικές γραμμές στα πατρόν και τα μοτίβα. Τα ρούχα μου αγνοούν τα στερεότυπα και τολμούν να αναδείξουν μια γλυκιά δυναμική. Όπως προειδοποιεί λοιπόν και ο τίτλος, Προσοχή στις Χαριτωμένες Αιχμές!

Ως σχεδιαστής δίνω έμφαση στη λεπτομέρεια και πάντα επιδιώκω να δημιουργώ ξεχωριστά κομμάτια που προσαρμόζονται στη γκαρνταρόμπα και το προσωπικό στυλ του καθενός. Μία σκέψη που καθοδηγεί πάντα τα σχέδιά μου, είναι ότι τα ρούχα οφείλουν να είναι μοναδικά, δελεαστικά και ανοιχτά σε ερμηνείες καθώς η μόδα είναι μια τέχνη με πρακτική χρήση.

Η συλλογή συμπεριλαμβάνει ρούχα που μπορούν να φορεθούν από το πρωί έως το βράδυ και δίνουν χρώμα, ζωντάνια, κομψότητα και λίγη τρέλα στο στυλ του ανθρώπου που θα τα επιλέξει. Τα ρούχα απευθύνονται σε όλα, όλους, όλες εκεί έξω που θέλουν να έχουν διαχρονικά αλλά και ξεχωριστά, σχεδιαστικά κομμάτια στη ντουλάπα τους.

Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που χαρακτηρίζουν τον κόσμο της μόδας είναι ότι όχι μόνο αποδέχεται το διαφορετικό αλλά συχνά είναι από τους πρώτους που το εξυμνεί. Παρότι κατηγορείται ως επιφανειακός, είναι ένας κόσμος όπου βρίσκουν «καταφύγιο» πολλά άτομα που απορρίπτει η κοινωνία. Τρανς, κουίρ, διαφορετικά ικανοί, μετανάστες.

Μέσα από την πορεία μου σε αυτόν λοιπόν, μπόρεσα κι εγώ να μάθω για κοινότητες που δεν είχα έρθει ποτέ σε επαφή, να ακούσω ιστορίες για άτομα που έχουν ζήσει πολύ διαφορετικά από εμένα, να δω και να ζήσω καινούριες εμπειρίες και έτσι να απορρίψω και δικές μου προκαταλήψεις. Για τη σεξουαλικότητα, τη ταυτότητα φύλου, για τα στάνταρ της ομορφιάς, για τις δυσκολίες των άλλων.

Όπως όλοι μας, έχω ακόμα πολλά να μάθω και θα έχω πάντα να ακούσω κάτι καινούριο που δεν είχα σκεφτεί ποτέ, άλλα ειλικρινά νιώθω ότι χρωστάω στην ενασχόλησή μου με την μόδα και το ότι έζησα σε μια άλλη χώρα, την προσωπική μου εξέλιξη σαν άνθρωπος. Το προτέρημα του να ξέρω ότι δεν θα καταλάβω ποτέ πλήρως τον κόσμο και οφείλω να είμαι ανοιχτός στο άλλο ότι κι αν είναι αυτό.

Ελπίζω να προσφέρω κι εγώ στο κόσμο μέσα από τη δουλειά μου, στο βαθμό που μπορώ, μικρό ή μεγάλο, την επιλογή της ελεύθερης έκφρασης!

*Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο showroom της Χρυσάνθης Γκούρου, στο Παγκράτι.