Η αυτοβιογραφία του Ν. Αλέφαντου έχει τα πάντα όλα

Κείμενο: Ηλίας Αναστασιάδης

Δύο πράγματα δεν μπορεί να βγάλει από πάνω του ο Νίκος Αλέφαντος. Το κόκκινο κοντομάνικο όταν κάθεται στον πάγκο και το βαθύ, λαϊκό του παράπονο όλο τον υπόλοιπο καιρό.

Στην αυτοβιογραφία του, ‘Τα Πάντα Όλα’, την οποία επιμελήθηκε ο Γιάννης Καρατζαφέρης, ο Αλέφαντος επιδεικνύεται σε μια λεπτομερέστατη καταγραφή των πεπραγμένων του ως παίκτης και ως προπονητής.

Από τον Αστέρα Εξαρχείων μέχρι τον Βύζαντα Μεγάρων ως γκολτζής που κατάφερνε 30-35 γκολ κάθε σεζόν και από τον Αστέρα Εξαρχείων (πάλι) ως τον Ολυμπιακό, ως προπονητής που εφήρμοσε πρώτα στον πλανήτη (!) το 5-3-2.

Το βιβλίο ρέει εύκολα (όπως ακριβώς περίμενες), ο Αλέφαντος είναι χείμαρρος (όπως ακριβώς περίμενες), ενώ υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο για τον διαιτητή Δούρο. Όχι, για την Έλλη Στάη κουβέντα, τίποτα.

Αυτό που νιώθεις νωρίς, ήδη από τις 30-40 πρώτες σελίδες είναι η εικόνα πίσω απ’ όλο αυτό. Καθισμένοι σε ένα τραπεζάκι, με λίγο ούζο και 5-6 ελίτσες, ο Γιάννης Καρατζαφέρης καταγράφει την κουβέντα με ένα Olympus και ο Νίκος Αλέφαντος εξιστορεί τη ζωή του με το βλέμμα να ταξιδεύει.

Αν σε κάτι δεν πρόκειται ποτέ να σε απογοητεύσει ο κυρ-Νίκος είναι στον πλούτο της λεπτομέρειας στην αφήγησή του. Τι κι αν μετράει πάνω από 30 διαφορετικές προπονητικές θητείες; Θυμάται για ΚΑΘΕ ομάδα του ποιος έπαιζε έξω δεξιά, ποιος έκλινε στο κέντρο όταν έχαναν τη μπάλα, ποιος ήταν φουνταριστός, ποιος ήταν άτεχνος, ποιος ήθελε “18 χρόνια για να κάνει τα 100 μέτρα”, πόσα σάμαλι είχε το γραφείο του προέδρου του ΠΑΟ Ρουφ όταν τον κάλεσε για μεταγραφή.

Θυμάται τέτοια επικά, τα λέει στον Γιάννη Καρατζαφέρη κι αυτός τα γράφει στο βιβλίο.

“Χαμός, χαμός, τους διέλυσα, δεν έχουν ξαναγίνει αυτά…”

Δεν έχω εικόνα για το πώς πάνε οι πωλήσεις του βιβλίου, αλλά είμαι βέβαιος πως αν συνοδευόταν από το original ηχητικό ντοκουμέντο της συνέντευξης, θα γινόταν χαμός. Χαμός. Το ουσιαστικό ‘χαμός’ εμφανίζεται περισσότερες φορές από οποιοδήποτε άλλο σε αυτό το βιβλίο. Ούτε το ουσιαστικό ‘Ολυμπιακός’, ούτε το ‘Κόκκαλης’ τέτοιο σουξέ.

Σύμφωνα με τα γραφόμενα, οι ομάδες του Αλέφαντου έπαιξαν πάντα μπαλάρα και οι απολύσεις-απομακρύνσεις από τις ομάδες που προπόνησε είχαν πάντα μη ποδοσφαιρικά αίτια:

Από την ΑΕΚ έφυγε γιατί έκανε τον μεγάλο πια Μαύρο αλλαγή στο 80′ και η κερκίδα ξεσηκώθηκε. Η πρώτη θητεία του στον Ολυμπιακό τέλειωσε γιατί ο Νταϊφάς δεν του συγχώρεσε ότι άφηνε στον πάγκο τον Γούναρη. Από τον ΟΦΗ, αποχώρησε οικειοθελώς, αφού έσπασε το αμάξι ενός ποδοσφαιριστή, επειδή εκτέλεσε ένα πέναλτι που έπρεπε να χτυπήσει άλλος και το έχασε.

Πάντως, η πιο απίστευτη ιστορία απόλυσης από ομάδα είναι αναμφίβολα εκείνη από την Καλαμάτα στο στάδιο της προετοιμασίας(!), μετρώντας δηλαδή λιγότερο από δύο μήνες στο τιμόνι της. Η ομάδα είχε πάει στην Αγγλία για προετοιμασία και σε ένα φιλικό με την δυνατή και πλούσια τότε Λούτον, η Καλαμάτα κατάφερε να προηγηθεί 2-0 πριν το ματς λήξει ισόπαλο 2-2.

Ενθουσιασμένος ο Αλέφαντος από την εμφάνιση, πλησιάζει τον πρόεδρο Παπαδόπουλο μετά το ματς και του ζητά τις εντυπώσεις του.

(απόσπασμα από το βιβλίο)

“Του λέω ‘Πώς την είδες την ομάδα;’. Και μου απαντά ‘Το αράουτ να φτιάξεις! Δεν μου άρεσε…’. Το είπε αυτό γιατί σε ένα αράουτ ο Παπαϊωάννου είχε κάνει λάθος αράουτ και ο διαιτητής το έδωσε επανάληψη υπέρ των Εγγλέζων! (….) Τρελάθηκα. Του λέω ΄δηλαδή τέτοια μπάλα, 30.000 κόσμος, αποθέωση 2-0, 2-2 με τη Λούτον, ομαδάρα, αυτά τα είδες ή μόνο το αράουτ του Παπαϊωάννου είδες; Ή τελείως άσχετος από μπάλα είσαι ή επίτηδες το κάνεις!’ του απαντώ και πάει και λέει του Μάραντου (σ.σ. διοικητικός παράγοντας της ομάδας) να πάω να με αποζημιώσει και να απολυθώ”

“Αλέφαντε, είσαι παλικάρι”. Ναι, είσαι και διαβασμένος προπονητής

Μεγάλο κομμάτι της τακτικής, των σημειώσεων και της ‘ποικιλίας στις προπονήσεις’, ο Αλέφαντος το έφερε από τα όντως πολλά ταξίδια που έκανε στο εξωτερικό για να μάθει δίπλα σε κορυφαίους κόουτς.

Για άλλους, καβαλούσε τα κάγκελα για να βλέπει μέσα στο προπονητικό, με άλλους (βλέπε Χάπελ) είχε εξαιρετική επαφή και πήγαινε ως επίσημος προσκεκλημένος για να παρακολουθήσει προπονήσεις και παιχνίδια. Κι όταν λέμε ‘πήγαινε’, εννοούμε ‘καθόταν συνήθως 20-30 μέρες’. Στο ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας, ο Μπόμπεκ του Ολυμπιακού του έδινε συμβουλές και τον άφηνε να κρατά σημειώσεις.

Ο Αλέφαντος δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραδεχτεί στο βιβλίο του ότι είναι προληπτικός. Χρόνια πριν το κόκκινο κοντομάνικο μπλουζάκι που πολυκαίριζε πάνω του, μας αποκαλύπτει ότι είχε έρωτα με μια μακρυμάνικη μάλλινη μπλούζα την οποία δεν έβγαλε ούτε στα μέσα Ιουνίου, όταν έπαιζε την άνοδο με μια ομάδα του τοπικού.

Για το κλασικό κόκκινο κοντομάνικο, με το οποίο τον συνδέσαμε τα τελευταία 20 χρόνια, ο Αλέφαντος θα πει στο βιβλίο ότι το κόκκινο χρώμα τον έκανε να αισθάνεται σαν ταύρος, ότι δεν μπορούσε να αποχωριστεί το μπλουζάκι.

Σε άλλες μαγικές εκφάνσεις του πόσο προληπτικός είναι, ο κυρ-Νίκος θυμάται μια φορά που δεν έδωσε επίτηδες το χέρι του στον προπονητή του Πανιωνίου, Μάρκοβιτς. Όπως τον είχαν ενημερώσει, μια γριά είχε ‘διαβάσει’ το χέρι του Μάρκοβιτς και είχε σκοπό, μέσω χειραψίας, να μεταφέρει όλη την κακοτοπιά στον Αλέφαντο.

Ο Δούρος, ο Μπάγεβιτς, ο Κόκκαλης και ο Ρεχάγκελ

Η ιστορία του 2-2 στη Λεωφόρο με Κυργιάκο, Τζιοβάνι, Δούρο είναι αυτή που έρχεται προς το τέλος του βιβλίου για να βγάλει και να αποτυπώσει σε στάμπα όλο τον πόνο που κουβαλάει ο Αλέφας στην μέχρι εκείνο το κεφάλαιο αφήγησή του.

Θαρρείς ότι όλα τα ‘χαμός’, ‘μπαλάρα’, ‘δεν ξανάγινε’, ‘τους τελείωσα’ που έχεις διαβάσει ως εκεί τα είπε για να εξιλεωθεί για το πρωτάθλημα που δεν πήρε ποτέ. Για το πρωτάθλημα ‘που του στέρησε ο Δούρος’ όπως επιμένει ο ίδιος.

“Ποτέ δεν έπεσε ομάδα μου”, “αν έπαιρνα το πρωτάθλημα, ο κύριος Κόκκαλης θα με άφηνε στον πάγκο και την επόμενη σεζόν”, “μετά το 2-2 με περίμενε 3.000 κόσμος στου Ρέντη να με αποθεώσει”, αλλά το παράπονο, ο πόνος, το δίκιο που τον πνίγει, εκεί, δεν έφυγαν λεπτό.

Μπορεί ο Σάββας Θεοδωρίδης να τον κατηγόρησε δύο φορές στη θητεία του στον Ηρακλή για δημόσιες σχέσεις, αλλά αυτό που προκύπτει από το βιβλίο είναι ότι από τον Αλέφαντο που ανέλυε 8 συστήματα σε 10 δευτερόλεπτα, το μόνο που έλειπε ήταν ο τρόπος, ο λόγος, το τακτ.

Τίμιος, δίκαιος, διορατικός, λάτρης των χαμηλόμισθων, φιλότιμων ποδοσφαιριστών και hater των πανάκριβων μεταγραφών, ο Νίκος Αλέφαντος έβγαλε το βιβλίο από μέσα του με μια ανάσα.

Στα τελευταία κεφάλαια, μιλά για Μπάγεβιτς (“καλός προπονητής, αλλά έμεινε στάσιμος στο 4-4-2”), Ρεχάγκελ (“πολύ καλός, είχε κάνει θαύματα και πριν την Εθνική του 2004”) και Κόκκαλη (“φοβερός άνθρωπος, δεν μου ζήτησε ποτέ τίποτα, δεν παρενέβαινε στο έργο μου κι εγώ δεν του ζήτησα ποτέ λεφτά, του είπα ‘δώσε μου ό,τι νομίζεις”).

Επιστρέφω και κλείνω με ένα περιστατικό που απογειώνει το ‘του έλειπε ο τρόπος και ο λόγος’ που έγραψα πιο πάνω.

Ο Ηρακλής παίζει ένα πολύ σημαντικό ματς και ο φίλος του, Ανδρέας Μαζαράκης, επισημαίνει στον Αλέφαντο ότι το μόνο που του λείπει είναι ο λόγος. Ο Αλέφαντος το ξέρει. “Και τι να τους πω να τους εμψυχώσω;”, ρωτάει τον Αντρέα. Τότε, ο Αντρέας του μιλάει για το έπος των Σπαρτιατών απέναντι στους Πέρσες. Ο Αλέφαντος μπαίνει στ’ αποδυτήρια και αρχίζει: “Αυτοί οι ήρωες ήταν 300 και τα έβαλα με τον Ξέρξη και τον Αρταξέρξη, με 500.000 Πέρσες”.

Ο Ηρακλής κέρδιζε με 3-0 από το 20λεπτο.

Το βιβλίο ‘Τα Πάντα Όλα: Η Αυτοβιογραφία ενός Θρύλου’ βρίσκεται σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία από τις 3 Ιουνίου.

(Πηγή: Sport24.gr)