Κωνσταντίνος Παπαχρόνης: Ο Ασυμβίβαστος που Φορούσε Κράνος
Δέκα χρόνια από τον θάνατο του ηθοποιού που πρόλαβε να γοητεύσει με το ταλέντο και την ψυχή του. Οι σημαντικότερες στιγμές μιας καριέρας που έληξε πρόωρα και άδοξα.
- 02 Δεκεμβρίου 2018 08:50
Για εκείνον, η ημερομηνία γέννησής του (9.8.77), θύμιζε αντίστροφη μέτρηση. Ο χρόνος επέλεξε να σταματήσει γι’ αυτόν, στις 2 Δεκεμβρίου 2008, στα 31 του χρόνια.
«Θύμα τροχαίου ο ταλαντούχος ηθοποιός Κωνσταντίνος Παπαχρόνης», «σκοτώθηκε τα ξημερώματα σε τροχαίο στη συμβολή Αμαλίας και Ξενοφώντος, ενώ επέβαινε στη μοτοσικλέτα του».
Ένα τέλος σκληρό, ολότελα άδικο για κάποιον που κινούνταν νόμιμα και φορούσε κράνος. Και τραγικό. Γιατί δεν κόστισε μόνο μια ζωή, έναν νέο άνθρωπο. Χάθηκε ξαφνικά ένας γνήσιος καλλιτέχνης, με ήθος και ταλέντο δυσεύρετα στις μέρες μας. Ένας ηθοποιός που συνειδητά είχε επιλέξει να μείνει μακριά από τις δημόσιες σχέσεις, που τόσο ευνοϊκές είναι στο θέατρο, προτιμώντας το δικό του, μοναχικό δρόμο.
Ο μεγαλύτερος από πέντε αδέλφια, γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στους Αγίους Αναργύρους. Ο πατέρας του, καθηγητής βυζαντινής μουσικής, ήταν από τους ιδρυτές των Μουσικών Σχολείων στη χώρα.
Αμέσως μετά την αποφοίτησή του από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, το 2000, ο Παπαχρόνης έπαιξε στην παιδική παράσταση της Κάρμεν Ρουγγέρη «Ο Κουρέας της Σεβίλης». Ακολούθησαν ρόλοι στο ΚΘΒΕ στα έργα «Γλυκιά μου Ίρμα», «Ηρακλής», «Χειμωνιάτικο Ταξίδι» και «Δόντι του Εγκλήματος», όπου εντυπωσίασε ερμηνεύοντας τον τσιγγάνο ροκ σταρ, Crow.
Παίζοντας τον ομώνυμο ρόλο στον «Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ», στο Θέατρο επί Κολωνώ, βρέθηκε υποψήφιος για το Βραβείο Χορν.
Οι επόμενες θεατρικές του εμφανίσεις ήταν στα έργα «Τέσσερις Εικόνες Αγάπης» και «Clavigo» στο Θέατρο του Νότου.
Η ξεχωριστή, ροκ φυσιογνωμία του Παπαχρόνη βρήκε, στη συνέχεια, ιδανική θέση στο μιούζικαλ «Hedwig and the Angry Inch» που ανέβηκε στο Club 22.
Ο ρόλος, ωστόσο, που τον καθιέρωσε και ανέδειξε το σπουδαίο ταλέντο του ήταν εκείνος του ψυχικά άρρωστου Λευτέρη στο «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη, που ανέβηκε στην Νέα Σκηνή του Εθνικού το 2006/2007.
Γι’ αυτήν του την ερμηνεία, ήταν ξανά υποψήφιος για το Βραβείο Χορν. Το βραβείο τελικά απέσπασε ο Γιάννος Περλέγκας, για τον ρόλο του Αντώνη στην ίδια παράσταση. Ο ηθοποιός, το 2009, στην τελετή απονομής του ίδιου βραβείου, θυμήθηκε τον Παπαχρόνη και τη συνεργασία τους, κλείνοντας με μια φράση του Ελύτη: “Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος και αν είδες, είδες“.
Για τον ρόλο του στο «Γάλα», ο Παπαχρόνης τελικά τιμήθηκε με Α’ Βραβείο ανδρικής ερμηνείας από το περιοδικό «Αθηνόραμα». Το κοινό αναγνώρισε το ταλέντο του. Άλλωστε, ο ίδιος είχε εξομολογηθεί πως ο ρόλος του Λευτέρη τον έκανε να συνειδητοποιήσει πως «Είχε ανάγκη να τον αγαπούν. Όσο αυτάρκης και αν ένιωθε σαν άνθρωπος».
Τα επόμενα θεατρικά του βήματα ήταν ως Κάσιο στον «Οθέλο», Σταβρόγκιν στους «Δαίμονες και Δαιμονισμένους», και Σταν στον «Δον Ζουάν στο Σόχο».
Η τελευταία του εμφάνιση στη σκηνή ήταν ως Μέλχιορ στο «Ξύπνημα της Άνοιξης» του Φρανκ Βέντεκιντ.
Τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ο Παπαχρόνης ήταν ο Fuzzy, ο κιθαρίστας του πανκ συγκροτήματος Rockin’ Βones.
Από τις τηλεοπτικές δουλειές του, ξεχωρίζουν οι συμμετοχές του στις σειρές «Έτσι Ξαφνικά» και «Μωβ-Ροζ».
Στον κινηματογράφο, είχε εμφανιστεί στις ταινίες «Ευγένιος Αγνώστων Λοιπών Στοιχείων» (1997), «Ο καλύτερός μου Φίλος» (2001), «Delivery» (2004) και στο βραβευμένο «Σκλάβοι στα Δεσμά τους» (2009), που προβλήθηκε μετά τον θάνατό του.
Όσοι γνώρισαν τον Κωνσταντίνο, θυμούνται ένα παιδί ευαίσθητο, παθιασμένο με τη μουσική και ευγενικό. Κι όσοι δεν πρόλαβαν να τον γνωρίσουν, θα τον φαντάζονται να περπατά στους αγαπημένους του δρόμους στο κέντρο, ενώ από κάπου πιο μακριά ακούγεται δυνατό ροκ εν ρολ.
«Κι η συμφορά ελεύθερη ας είναι», συνήθιζε να λέει…
