Μαρία Σάκκαρη: Μια Σπαρτιάτισσα που δεν τα παρατά ποτέ

Η διαδρομή της Μαρίας Σάκκαρη στο Dongfeng Motor Wuhan Open ολοκληρώθηκε στον ημιτελικό του τουρνουά, όπου την σταμάτησε η Γαλλίδα (Νο20 της κατάταξης), Caroline Garcia. Θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι αυτό ήταν… λεπτομέρεια, μπροστά σε όσα επιφυλάσσει το μέλλον της 22χρονης Ελληνίδας πρωταθλήτριας.

Η φυσική της κατάσταση, είναι το κατ’ αρχάς στοιχείο που χαρακτηρίζει το παιχνίδι της. Μαζί και το δεδομένο ότι από διοργάνωση, σε διοργάνωση παρουσιάζει βελτίωση. Όποια εκ των αντιπάλων της και αν ρωτήσεις, θα σου πει για τη φυσική της δύναμη.

Σήμερα θα διαβάσεις πώς η Μαρία Σάκκαρη έφτασε στο σημείο που είναι σήμερα. Δηλαδή, μεταξύ των 80 καλύτερων τενιστριών του πλανήτη. Έχε δε, υπ’ όψιν σου ότι με το τέλος του Wuhan Open κατά πάσα πιθανότητα να βρίσκεται στο ΤΟΡ50 και μόνο από αυτό το τουρνουά, στην πορεία της έως τα ημιτελικά, κέρδισε 117.770 .

Το επιθετικό της παιχνίδι, μαζί με τα δυνατά χτυπήματα που έχει κατακτήσει, μέσα από σκληρή δουλειά, τη βοήθησαν ώστε να ξεπεράσει και τις προσδοκίες της. Βλέπεις, πριν την εκκίνηση της τελευταίας σεζόν είχε πει πως την ενδιαφέρει στο τέλος να βρίσκεται στο ΤΟΡ60.

Το σερβίς είναι η κατ’ εξοχήν ένδειξη της δυναμικής της (“είναι η αγαπημένη μου κίνηση, “γιατί μπορείς να χτυπήσεις όσο δυνατά θέλεις την μπάλα και να κερδίσεις πόντους”). Δεν παραλείπει ωστόσο, να προσθέτει κομμάτια στο τεχνικό κομμάτι του παιχνιδιού της, αβίαστα και να αναρριχάται στο ταμπλό. Εξυπακούεται πως τίποτα δεν τελειώνει εδώ. Η 22χρονη πρωταθλήτρια Ελλάδος έχει αναφέρει ως επόμενο ζητούμενο το πλασάρισμα της στο ΤΟΡ30. Θα σου πρότεινα να μην εκπλαγείς αν τη δεις να ισοφαρίζει -σύντομα- την καλύτερη επίδοση της μητέρας της, Αγγελικής Κανελλοπούλου (Νο42) ή αν φτάσει και στο Νο14, όπου βρέθηκε η Λένα Δανιηλίδου, το 2003. Ειρήσθω εν παρόδω, η Δανιηλίδου υπήρξε στην Εθνική με τη Σάκκαρη, έχουν συχνή επικοινωνία και η βετεράνος βοηθά τη μικρή, όποτε της το ζητά.

Ενδεχομένως, δε να γράψει και νέο κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού τένις. Αρκεί να συνεχίσει να κάνει ό,τι κάνει: να δίνει τη ψυχή της, για αυτό που αγαπά.

Είναι να μη βάλει στόχο

Από τα 15 της έλεγε πως “είμαι διατεθειμένη να κάνω ό,τι χρειάζεται, ώστε να ικανοποιήσω τη δίψα που έχω να διακριθώ σε διεθνή τουρνουά”. Τώρα ξέρεις ότι δεν ήταν λόγια του αέρα. Φρόντισε να αποδείξει με πράξεις πως εννοεί κάθε λέξη.

Έως το 2015 είχε μετάσχει σε τουρνουά WTA (Women’s Tennis Association) πέντε φορές. Το 2012 στο nternazionali Femminili di Palermo (έφτασε στο δεύτερο γύρο των προκριματικών), το 2013 στο Qatar Total Open και το 2015 στο Rio Open και το Bucharest Open (έφτασε στον τρίτο προκριματικό γύρο). Το πρώτο της Grand Slam ήταν το US Open της ίδιας χρονιάς. Μπήκε στο κυρίως ταμπλό και βρέθηκε δίπλα στα ινδάλματα της (Serena Williams, Rafa Nadal, Rofer Federer κλπ).

Τον Γενάρη του 2016 απήλαυσε την πρώτη παρουσία της σε κυρίως ταμπλό Grand Slam (Australian Open). Μια στιγμή όμως, γιατί σε περίπτωση που δεν γνωρίζεις, ήλθε η ώρα να δώσουμε κάποιες διευκρινίσεις, χρήσιμες για τη συνέχεια. Υπάρχουν τέσσερα Grands Slam μέσα σε κάθε αγωνιστική περίοδο του τένις: το Australian Open, το Rolland Garros, το Wimbledon και το US Open. Αυτά είναι τα κορυφαία events του αθλήματος που λέγεται “τένις”.

Για να συντονιστούμε στην ίδια συχνότητα

Για να μη σε μπερδέψω, θα σου πω ότι στο κυρίως ταμπλό του Australian Open έχουν απευθείας δικαίωμα συμμετοχής 108 εκ των κορυφαίων νούμερων της παγκόσμιας κατάταξης, 12 που προκύπτουν από τα προκριματικά και 8 που λαμβάνουν wildcards (επιλέγονται από τους διοργανωτές, κατόπιν σχετικών αιτήσεων που υποβάλουν παίκτες). Πάμε παρακάτω.

Πριν την αρχή της σεζόν για το 2016, η Μαρία είχε ανακοινώσει πως είχε ως στόχο να μπει στο ΤΟΡ100, για πρώτη φορά στην καριέρα της. Μπήκε. Την ίδια ημέρα ενημέρωσε πως το νέο πλάνο είναι να μπει μέσα στις 60 κορυφαίες αθλήτριες. Αυτό θα συμβεί εντός των προσεχών ημερών. Όχι μόνο χάριν των όσων έκανε στο Wuhan Open. Προηγουμένως (μέσα στις διοργανώσεις αυτού του έτους) βρέθηκε στον 3ο γύρο του Australian Open (τον Ιανουάριο) το αυτό κατάφερε στο Rolland Garros (τον Μάιο), αλλά και το US Open (τον Αύγουστο). Πήρε μέρος και σε άλλα τουρνουά της WTA, με τις καλύτερες επιδόσεις να αφορούν σε εκείνο στην Κροατία (Bol, οκτάδα) και στην Αγγλία (Nottingham, οκτάδα). Κάπου την τρίτη ημέρα του  Wuhan Open (με ισάριθμες νίκες στο ρεκόρ της), η Ελληνίδα πρωταθλήτρια είχε φτάσει στο Νο80 της παγκόσμιας κατάταξης -και φυσικά, είχε λάβει τα ανάλογα χρηματικά έπαθλα για τις προκρίσεις της.

Να δούμε όμως, και ποια είναι

Θα έχεις υπ’ όψιν σου ουκ ολίγες περιπτώσεις αθλητών που αποπειράθηκαν να ακολουθήσουν το δρόμο των γονιών τους και απέτυχαν. Υπάρχουν βέβαια, και παραδείγματα γόνων που έκαναν πολύ καλύτερη δουλειά από τους προγόνους. Και μάλλον η Μαρία Σάκκαρη θα ενταχθεί σε αυτήν την λίστα. Είναι όμως, πάντα χρήσιμο να γνωρίσουμε την αρχή της ιστορίας, ώστε να καταλάβουμε αυτό που συμβαίνει τώρα και να προβλέψουμε τη συνέχεια… με ένα βαθμό ασφαλείας.

Ο παππούς, Δημήτρης έγραψε τον πρόλογο

Το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου της ζωής της άρχισε να γράφεται το 1948. Ομολογουμένως, τότε δεν ήταν καν ιδέα. Ήταν όμως, η χρονιά που ο παππούς της, Δημήτρης Κανελλόπουλος έγινε ball boy στον Όμιλο Αθηνών, καθώς ήταν και η εποχή που τα περισσότερα παιδιά δούλευαν μετά το σχολείο. Ενόσω λοιπόν, ο μικρός Δημήτρης έκανε τη δουλειά του, διαπίστωσε πως αυτό που έβλεπε του άρεσε. Και ήθελε να το δοκιμάσει. Έπαιρνε τις σπασμένες ρακέτες των πλουσίων, τις έφτιαχνε και έκανε τη δουλειά του, στα κρυφά, καθώς οι εργαζόμενοι δεν είχαν δικαίωμα να απασχολούν τα courts. Τώρα, ήλθε η ώρα να σου μιλήσω για το κισμέτ.

Κάπου στη δεκαετία του ’50, το τότε Νο2 του κόσμου, ονόματι Ham Richardson, είχε έλθει στην Αθήνα να προετοιμαστεί εν όψει της συμμετοχής του στο Roland Garros. Οι Έλληνες παίκτες που μας εκπροσωπούσαν σε διεθνείς διοργανώσεις έλειπαν, σε αγ(ώνες στην αλλοδαπή και ο Richardson έψαχνε επί ματαίω να βρει αντίπαλο. Το πρόβλημα λύθηκε “από εκείνον τον μικρό στην αποθήκη που παίζει καλά”. Στο τέλος του ματς, ο Αμερικανός ρώτησε τον Κανελλόπουλο για ποιο τουρνουά προετοιμάζεται. Εκείνος γέλασε και από εκείνη την ημέρα, συνέχισε την καθημερινότητα του, ως τενίστας. Μετά το γάμο του με τη Μαρία, το 1964 έγινε προπονητής στον Όμιλο Αθηνών, όπου εργάζεται μέχρι σήμερα.

Η μητέρα, Αγγελική ανέλαβε τα πρώτα κεφάλαια

Όταν έγινε πατέρας ο Δημήτρης Κανελλόπουλος, ήλθε αντιμέτωπος με ένα νέο θέμα: η κόρη του, Αγγελική έκλαιγε που έλειπε όλη ημέρα και ήθελε να είναι κοντά του. Κλάμα στο κλάμα, κάποια στιγμή η μητέρα Μαρία την έπαιρνε από το χέρι και πήγαιναν στον Όμιλο. Σε μια από τις επισκέψεις, η 5χρονη Αγγελική σκόνταψε, χτύπησε το πόδι της και άρχισε να ουρλιάζει. “Δεν σταμάτησα παρά μόνο όταν μου έδωσαν ένα μπαλάκι του τένις”, θυμήθηκε η ίδια πέρυσι. Ένα χρόνο αργότερα, η Αγγελική συνόδευε σταθερά τον πατέρα της στη δουλειά. Μια μέρα, πάτησε το παλτό της, έπεσε… και τη συνέχεια τη φαντάζεσαι.

Σταμάτησε να κλαίει, μόνο όταν μπήκε στο γήπεδο και σιγά σιγά άρχισε να ασχολείται. Η ίδια έχει πει σε συνέντευξη της στο Sport24.gr πως “ήμουν πάρα πολύ υπάκουη, ό,τι μου έλεγαν το έκανα. Πήγαινα στην Πλάκα σχολείο και μέναμε στο Μετς. Θέλω να πω ότι όλη μου η ζωή ήταν γύρω από τον Όμιλο και το τένις. Όλα ήλθαν φυσιολογικά ή τουλάχιστον έτσι είχα στο μυαλό μου τις επιτυχίες, την κλήση στην Εθνική”. Η σκέψη της ολοκληρώθηκε με το “η Μαρία είναι πιο ατίθαση”.

Η Αγγελική Κανελλοπούλου έγινε πρωταθλήτρια Ελλάδας, στα 14, όταν ήταν και Νο1 στην Εθνική. Ή για την ακρίβεια, στις Εθνικές, αφού έπαιζε σε όλες τις κατηγορίες. “Δεν με ενοχλούσε. Τουναντίον, μου άρεσε. Ήθελα να παίζω. Ήθελα να ξεχωρίζω”. Τα κατάφερε εντός και εκτός Ελλάδας, όπου κυκλοφορούσε ως η “Greek tennis player”, αφού δεν υπήρχε άλλη. Οι ξένοι σημείωναν και την αυτοπεποίθηση που είχε, στο παιχνίδι της. Αν τη ρωτήσεις, δεν θυμάται τίποτα γιατί “όλη μου η καθημερινότητα ήταν μέσα στο παιχνίδι, στον ανταγωνισμό, στην κούραση”.

Ως παιδί ταλαιπωρήθηκε (ξυπνούσε στις 07.00, πήγαινε σχολείο, έτρωγε καθ’ οδόν για την προπόνηση, τελείωνε στις 18.00, έπαιρνε το τρόλεϊ, πήγαινε στον Πανελλήνιο για γυμναστική έως τις 20.00, έπειτα γύριζε σπίτι, έτρωγε, πολλές μέρες είχε κάποιο ιδιαίτερο σε ξένες γλώσσες και για το τέλος διάβασμα για το σχολείο, έως τη 01.00), αλλά όπως λέει “ήθελα πάρα πολύ να πετύχω”. Το αυτό ζει τώρα και με την κόρη της.

Παραδέχθηκε πως άρχισε να αισθάνεται πίεση “όταν απέκτησα χορηγούς. Έβλεπα πως για να τους κρατήσω, έπρεπε να είμαι η καλύτερη. Έως τότε, έκανα ό,τι έκανα, διότι θεωρούσα πως ήταν ο μόνος τρόπος για να φτάσω εκεί όπου ήθελα να είμαι”. Έπαιξε με τις καλύτερες (Steffi Graf, Chris Evert, Sabatini, Maleeva, Navratilova), έφτασε στους “8” των Ολυμπιακών Αγώνων, το 1984 και δυο φορές στον τρίτο γύρο του Roland Garros.

Η Μαρία εξελίσσει το… μοντέλο

Η μητέρα της την συνόδευε στα μεγάλα τουρνουά, όπως κάνει τώρα και εκείνη με τη Μαρία. “Θα τολμήσω να πω ότι βλέπει πιο πολύ τένις από ό,τι ο πατέρας μου. Έχει τρέλα. Δεν βλέπει τίποτα άλλο”. Η Αγγελική έφτασε έως το Νο42 στην παγκόσμια κατάταξη και μετά αφοσιώθηκε στην οικογένεια της. Εγκατέλειψε το 1991, σε ηλικία 25 χρόνων “γιατί τότε παίζαμε από πολύ μικρή ηλικία. Τώρα, πριν τα 18 δεν έχεις δικαίωμα συμμετοχής σε μεγάλο αριθμό επαγγελματικών τουρνουά και δεν έχεις μεγάλο ranking (δεν παίρνεις πόντους). Εξ ου και “ξεπετάγονται” όλες μετά τα 20. Τότε στα 25 ήμασταν βετεράνοι”.

Είχε ομολογήσει πως όταν ήταν στο Νο42 “ήθελα να είμαι στο Νο10. Είναι διαδικασία που δεν έχει τέλος, ώσπου συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να ανταγωνιστώ κάποιες από τις κορυφαίες αθλήτριες. Για ποιο λόγο; Είχε να κάνει με τον τρόπο που δούλευαν εκείνες, το επίπεδο παροχών και υποδομών”. Άπαξ και απέκτησε -τρία- παιδιά “σκεφτόμουν πως δεν ήθελα με τίποτα να περάσουν ό,τι εγώ”. Έλα όμως, που η μοίρα ήθελε άλλα.

Τα παιδιά της, ο Γιάννης (σπουδάζει στην Αμερική μαθηματικά και computer science), η Μαρία και η Αμάντα (μαθήτρια που θέλει να σπουδάσει στην Αμερική) έπαιζαν στο σπίτι με τα κύπελλα της Αγγελικής. Τα είχαν περάσει για παιχνίδια. Ώσπου η Μαρία κατάλαβε ποια ήταν η μητέρα της. Και θέλησε να κάνει ό,τι εκείνη. Δοκίμασε, η μητέρα της και ο παππούς της είδαν πως υπάρχει ταλέντο και το συνέχισαν από εκεί. “Στην αρχή ήταν δύσκολα, γιατί έπρεπε να φεύγω με τη μικρή σε ταξίδια και να μένουν οι άλλοι πίσω. Η αλήθεια είναι πως όλη η οικογένεια έχει κάνει θυσίες για τη Μαρία”.

Είχε πλήρη επίγνωση του τι απαιτείται για να τα καταφέρει η κόρη της. Της έδωσε όλες τις πληροφορίες, με πρώτη το “δεν γεννιέται κανείς πρωταθλητής. Γίνεται”. Φαντάζεσαι τη χαρά της μάνας, όταν το παιδί της είπε “ξέρω ότι για να υλοποιήσω τους στόχους μου πρέπει να παλέψω σκληρά, να κλάψω για τα λάθη μου, να νευριάσω με τον εαυτό μου, αλλά είμαι αποφασισμένη να κάνω ό,τι χρειάζεται”. Δηλαδή, η Αγγελική θα χαιρόταν, αν δεν την είχε… ζήσει την ιστορία. Εν τέλει, εστίασε στο ότι “το τένις είναι αξιοκρατικό σπορ. Έχει κανόνες και κανείς δεν σου χαρίζει κάτι. Μόνο οι πολύ καλοί προχωρούν. Αν δεν μπορείς, το σύστημα σε αποβάλει από μόνο του”.

Το σπίτι της οικογενείας είναι κοντά στον Όμιλο τένις Ψυχικού. Η Μαρία ξεκίνησε με δυο προπονήσεις την εβδομάδα, που γρήγορα έγιναν 4 “και μετά ζήτησε να παίζει και το σαββατοκύριακο, με τον παππού”. Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος τελικά, την ανέλαβε για τα δυο επόμενα χρόνια. Έως τα 11, όταν δήλωσε συμμετοχή στο πρώτο της τουρνουά. Έφτασε στον τελικό. “Αυτό ήταν, είχαμε τελειώσει” είπε η Αγγελική. Στα 12 μετείχε σε τουρνουά στη Γαλλία και το Βελιγράδι, συνοδεία του παππού και της γιαγιάς. Όταν πια όλοι είχαν βεβαιωθεί πως η Μαρία δεν περνά απλά το χρόνο της, ο πατέρας της, Κώστας Σάκκαρης πρότεινε να κάνουν το καλύτερο δυνατό για το παιδί. Όπως να προσλάβουν έναν προπονητή από το εξωτερικό.

Η Αγγελική τηλεφώνησε σε ένα φίλο, τον Emilio Sánchez, πρώην Νο7 στο ταμπλό και εκ των ιδιοκτητών μεγάλης ακαδημίας στη Βαρκελώνη (Sánchez-Casal Academy, με το έτερον του ήμισυ στο διπλό, Sergio Casal -πήραν US Open, French Open, έφτασαν στον τελικό του Wimbledon, έγιναν ασημένιοι Ολυμπιονίκες το 1988). Ο φίλος της σύστησε τον Ricardo Rossolin, ο οποίος είχε κοουτσάρει και την Ana Ivanovic, Νο1 του κόσμου, το 2008. Δούλεψε με τη Μαρία, έως ότου εκείνη έγινε 16, σε διάφορα επίπεδα: από τα 14 έκανε στίβο, ώστε να βοηθήσει τη φυσική κατάσταση και το παιχνίδι της, με τον γυμναστή Γιώργο Παναγιωτόπουλο. Εκείνος φρόντισε να αποκτήσει εξαιρετικές αθλητικές βάσεις και να συνεχίζει χωρίς τραυματισμούς. Έμειναν μαζί τέσσερα χρόνια, διάστημα στο οποίο η Μαρία έπρεπε και να διαβάζει για το σχολείο.

Αυτό που έγινε ήταν να αλλάξει εκπαιδευτικό ίδρυμα, ώστε να φοιτήσει σε αυτό που της επέτρεπε να κάνει και online τα μαθήματα της, να μη χάνει εξετάσεις, να είναι συνεπής. Δεν ετίθετο θέμα να μην τελειώσει το σχολείο. Όταν πήρε απολυτήριο, δέχθηκε πρόταση από διάφορα πανεπιστήμια των ΗΠΑ για αθλητική υποτροφία. Δυο ήταν το UCLA και το North Western. Αν συμφωνούσε με κάποιο πρόγραμμα, θα σήμαινε πως έως την αποφοίτηση της δεν θα μπορούσε να μετάσχει σε επαγγελματικό τουρνουά -γιατί ο αθλητισμός στα αμερικανικά κολέγια είναι ερασιτεχνικός.

Ένα γλυκό παιδί… εκτός courts

Επέλεξε να μείνει εκεί όπου ήταν. Μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, διάλεξε να μείνει Ευρώπη (πήγε στην ακαδημία της Βαρκελώνης) και να διεκδικήσει το δικαίωμα της παρουσίας της στα ranking. Η Αγγελική την πίεσε να διασχίσει τον Ατλαντικό “γιατί ήθελα να ζήσει την ηλικία της, κάτι που δεν μπορεί να κάνει ως επαγγελματίας τενίστρια”. Ώσπου η Μαρία της είπε πως “αν μου το ξαναπείς, σημαίνει πως δεν πιστεύεις ότι είμαι ικανή να φτάσω στο ΤΟΡ100” που ήταν ο στόχος. Η Αγγελική δεν ξαναέθιξε το θέμα. Της θύμισε λίγο τον εαυτό της; “Έχει μια ένταση στο παιχνίδι, που προκύπτει από την επιθυμία της να τα καταφέρει και από την σκληρή δουλειά που κάνει, για να τα καταφέρει. Εκτός των courts, είναι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος”.

Από μικρή, η Μαρία είχε χαρακτηριστεί “dogged competitor”, λόγω της συνήθειας που είχε να μην τα παρατά ποτέ. Η ίδια το ‘χει αποδώσει στο DNA της. “Eίμαι από την Σπάρτη -ο πατέρας μου γεννήθηκε εκεί- οπότε έχω μια Σπαρτιάτισσα μέσα μου και ενδεχομένως για αυτό δίνω τη ψυχή μου, έως τον τελευταίο πόντο. Ξέρω να μάχομαι και τρέχω, για κάθε πόντο”.

Έκανε λάθη απειρίας, από τα οποία έμαθε και πια είναι σε θέση να διατηρεί τη ψυχραιμία της, έως το φινάλε, ό,τι και αν συμβαίνει. Δεν είναι τυχαίο πως στην Κίνα κέρδισε τη συντριπτική πλειοψηφία των “κλειστών” σετ, γιατί πια ξέρει να διαχειρίζεται και τον εαυτό της -τα νεύρα της.

“Εκτός των γηπέδων, χαμογελάω διαρκώς. Αυτή είναι η ουσία: είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος που είναι πάντα αισιόδοξος”. Πόσο βοήθησε η μητέρα της προς αυτό; “Είναι το είδωλο μου, αυτή με εμπνέει και λειτουργεί ως δασκάλα μου. Με συμβουλεύει και με βοηθάει. Έχω δει σε βίντεο αγώνες της και μπορώ να πω ότι τη θαυμάζω, δεν τη ζηλεύω. Η σχέση μας δεν αλλάζει, παραμένει η μητέρα μου. Καταλαβαίνει κάθε κατάσταση και ποτέ δεν μου χει πει, «γιατί έχασες;». Είναι πάντα περήφανη για μένα, κερδίζω ή χάνω. Με στηρίζει και μου λέει, «ευχαριστήσου το. Είναι αυτό που σου αρέσει να κάνεις, οπότε να το ευχαριστιέσαι”.

Πάντα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, μου λέει “είμαι υπερήφανη για εσένα”. Αρκεί να ‘χω κάνει αυτά που ‘χω δουλέψει”. Πάντα μου λέει, να διασκεδάζω γιατί κάνω αυτό που αγαπώ”. Και όπως θα ‘χεις διαβάσει περί το ένα δισεκατομμύριο ποτέ, όταν έχεις ως αντικείμενο εργασίας κάτι που αγαπάς, δεν δουλεύεις μια μέρα στη ζωή σου.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Tim Ireland