Οι συντάκτες του NEWS 247 επιλέγουν τα γεγονότα της χρονιάς

Μια πλούσια σε ειδησεογραφία χρονιά φεύγει, μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα γεμάτη προκλήσεις για την Ελλάδα έρχεται.

Οι συντάκτες του NEWS 247, επιλέγουν τα γεγονότα του 2014, που θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη τους και που σε πολλές περιπτώσεις προκάλεσαν συζητήσεις μεταξύ των αναγνωστών.

Στείλτε μας με τα σχόλιά σας στο τέλος του κειμένου, αυτά που εσείς θεωρείτε ως τα σημαντικότερα γεγονότα, τη χρονιά που μας αποχαιρετά.

Οι άνεργοι δεν ονειρεύονται τον Μέγα Αλέξανδρο

Για μια ακόμα χρονιά ο υπαρκτός σουρεαλισμός, που κυριαρχεί στη χώρα για πολλά χρόνια δεν μας εγκατέλειψε. Την ώρα που ο κόσμος καιγόταν με πολεμικές συρράξεις, εκτελέσεις αθώων, οικονομικούς πολέμους και την κρίση, που χτυπάει την πολιτικά άβουλη ΕΕ στα θεμέλια της, εμείς εδώ μετατρέπαμε μια σημαντική ανακάλυψη στην Αμφίπολη, σε πολιτική διαμάχη και εύφορο λιβάδι, για θεωρίες συνωμοσίας.

Δηλώσεις, αντιπαραθέσεις σενάρια και ο Μέγας Αλέξανδρος στα χείλη όλων. Μέχρι και εκπρόσωπο τάφου αποκτήσαμε, καθώς όλοι οι καλοί χωράνε, αρκεί να έχουν τις κατάλληλες άκρες. Όμως εφόσον εστιάζουμε στην Ελλάδα, το γεγονός της χρονιάς είναι ένα και μου φαίνεται πολύ παράξενο, που δεν θα μπει στις ανασκοπήσεις. Πολύ παράξενο, που συνηθίσαμε να ακούμε έναν αριθμό και να μας φαίνεται ως κάτι φυσιολογικό.

Μέχρι την εξάλειψή της, το πρώτο θέμα θα είναι πάντα η ανεργία. Το 25,5% στο γ’ τρίμηνο του 2014, το 56,6% στην ανεργία των γυναικών, το 50% στην ανεργία των νέων και το 39,7% στην ανεργία στις ηλικίες των 25-29 ετών, δεν είναι απλώς αριθμοί. Είναι, 1.229.370 ιστορίες θλίψης και πόνου και οργής. Και παραμένει το γεγονός της χρονιάς στη χώρα μας.

Μάνος Χωριανόπουλος

2014: Η χρονιά που η ανθρώπινη ζωή έχασε την αξία της

Τις προηγούμενες χρονιές οι ειδήσεις συναντούσαν τα πολύνεκρα συμβάντα μετά από μία πτώση ενός αεροπλάνου, μια φυσική καταστροφή, την έκρηξη ενός αγωγού ή στην χειρότερη περίπτωση μετά από ένα τρομοκρατικό χτύπημα. Το 2014 η ανθρωπότητα παρακολουθούσε στρατιώτες του συριακού στρατού να σέρνονται σαν κοπάδι στον θάνατο, έμαθε για ένα Boeing777 με 298 επιβάτεςπου καταρρίφθηκε από άγνωστους στην Ουκρανία, είδε να ανοίγει ένας ομαδικός τάφος με 43 φοιτητές στο Μεξικό, διάβασε για 60 γυναίκες και κορίτσια που απήχθησαν στην Νιγηρία από την Μπόκο Χαράμ ενώ πριν λίγες ημέρες τα πρακτορεία μετέδιδαν για επίθεση Ταλιμπάν σε σχολείο στοΠακιστάν με 130 θύματα και μία ημέρα αργότερα για την δολοφονία 150 γυναικών στο Ιράκ. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα πολλά απανωτά χτυπήματα που απλώς τα αντιμετωπίσαμε ως “μία ακόμη είδηση”. Με εξαίρεση την κατάρριψη του Boeing 777 στην Ουκρανία τα υπόλοιπα τραγικά και απάνθρωπα συμβάντα δεν έπαιξαν “πρώτα” στις ειδήσεις. Πως αλλάξαμε έτσι; Τι έγινε και η βίαια απώλεια της ανθρώπινης ζωής δεν μας ταράζει, δεν γίνεται θέμα συζήτησης την επόμενη ημέρα στις παρέες μας; Και ας μην μείνουμε σε αυτό, τι κάνουν οι ισχυροί; γιατί τηρούν δύο μέτρα και δύο σταθμά ανάλογα με την γεωπολιτική θέση των σημείων έντασης, με το τι κρύβει το υπέδαφος τους και τις ισορροπίες που παίζονται. Σημεία των καιρών ή αρχή μίας πιο βάρβαρης εποχής;

Κωστής Χριστοδούλου

 

Δυνατότεροι το 2014, λιγάκι κουρασμένοι στην πόρτα του 2015

Φλερτ με την υπερκόπωση. Ταχυπαλμία στο γραφείο και πριν, γκάζια στην κάθοδο της Κηφισίας. Ποτέ τα 160 χλμ. δεν φαινόταν τόσο λίγα, μπροστά στη σημαντικότητα της είδησης που τις περισσότερες φορές έσκαγε κυριολεκτικά σαν βόμβα (όχι, δεν πρόκειται για δημοσιογραφικό κλισέ). Κάθε πρωινό ξύπνημα και μία ευχή. Να είναι το τελευταίο δυσάρεστο. Κάθε είδηση και περισσότερο σοκ. Κάθε «χτύπημα» και αυξημένα αντανακλαστικά που σε κάνουν να ουρλιάζεις, πριν καν ξημερώσει: «Κόψε φωτό κι έρχομαι!».

Ήδη από την υπόθεση απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού για πάνω από 20 ημέρες, τα επεισόδια στις πορείες μνήμης για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, το μεταμεσονύκτιο «χτύπημα» σε Eurobank του Χαλανδρίου και (δύο ημέρες μετά) στην Ισραηλινή πρεσβεία, την ανακοίνωση Σαμαρά για την πρώτη ψηφοφορία εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας και άρα την πρόωρη προσφυγή στις εθνικές κάλπες, μέχρι και αυτό το τελευταίο, την ανείπωτη τραγωδία στο επιβατηγό πλοίο Norman Atlantic που μετρά ήδη 13 νεκρούς και πάνω από 30 αγνοούμενους, οι μηχανές παραγωγής δουλεύουν σαν ρομπότ και τα γρανάζια των Live Blogs στο «κόκκινο». Το γραφείο, η μόνιμή σου κατοικία. Γιατί ήταν, είναι και θα παραμείνει (ως φαίνεται) η δική σου «γιάφκα». Αυτής της πολυποίκιλης ενημέρωσης για μία χρονιά που έφυγε με πόνο και συγκίνηση, έστρεψε το παγκόσμιο ενδιαφέρον στα μαρμάρινα περιστύλια της Βουλής, ανέβασε τους δείκτες αδρεναλίνης, διεύρυνε τους ορίζοντες του ρεπορτάζ και εξοικείωσε τον αναγνώστη με τα απανωτά Breaking News. Ας είναι. Η υποδοχή του 2015, στο ρελαντί, έστω για λίγο.

Μίκα Κοντορούση

 

Ισλαμικό Χαλιφάτο: Μια άγρια και καταστροφική «start-up»

Με αίμα έβαψαν τη φετινή χρονιά οι τζιχαντιστές οι οποίοι στο πέρασμά τους έσπειραν τον τρόμο και επιδόθηκαν σε μια σειρά βιντεοσκοπημένων αποκεφαλισμών που σόκαραν την παγκόσμια κοινή γνώμη. 

Στις 29 Ιουνίου το ISIS, που ξεκίνησε ως μια οργάνωση που αποσκίρτησε από την αλ Κάιντα, μετονομάστηκε σε Ισλαμικό Χαλιφάτο, ανακήρυξε αρχηγό – τον Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκανταντίας- και άρχισε να επεκτείνεται στο Ιράκ και τη Συρία, αλλάζοντας τα δεδομένα στην γεωπολιτική σκακιέρα της Μέσης Ανατολής καθώς μετασχηματίζεται σε νέο πελώριο κράτος, ενισχυμένο από το χάος που δημιούργησε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία. 

Φανταστείτε δηλαδή πως αν το Ισλαμικό Κράτος ήταν ήδη κράτος, ο πληθυσμός του θα ήταν 6 εκατομμύρια κάτοικοι και η έκτασή του θα ήταν 90.000  km² . Καμία άλλη οργάνωση αυτού του τύπου δεν ελέγχει μια τόσο μεγάλη γεωγραφική περιοχή, καμία άλλη δεν είναι τόσο πλούσια, καμία άλλη δεν είναι τόσο ικανή να προσηλυτίζει νέους στρατιώτες και να κάνει επικοινωνιακές εκστρατείες σε όλο τον πλανήτη. 

“Είναι μια επιχείρηση start-up η οποία βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη, είναι καταστροφική και άγρια”, έγραψε το αμερικανικό περιοδικό Matter. Άλλωστε, δημοσιεύει ετησίως μια έκθεση πεπραγμένων, εκατοντάδων σελίδων, όπως κάθε άλλη επιχείρηση! Ας ελπίσουμε πως θα πτωχεύσει σύντομα…

Μαρίνα Χατζηδημητρίου

 

Η αλληλεγγύη στην υπόθεση Ρωμανού

Πίσω από την είδηση της δικαίωσης του Νίκου Ρωμανού και της τελικής απόφασης για παροχή δικαιώματος φοίτησης, κρύβεται μια ιστορία αλληλεγγύης που είχε καιρό, μήνες για την ακρίβεια, αν όχι χρόνια να εμφανιστεί στη χώρα μας σε τόσο μαζική μορφή. Από τα social media μέχρι τους δρόμους, το αίτημα της κοινής γνώμης και η στάση υπέρ του απεργού πείνας ανάγκασε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα πλην της κυβέρνησης και της Χρυσής Αυγής, να συμφωνήσουν. Η ΝΔ υποχρεώθηκε να υιοθετήσει τη λύση για το βραχιολάκι και δεν θρηνήσαμε ένα θύμα κρατικής εκδίκησης. Υπήρξαν και οι φωνές μισανθρωπίας που όμως απομονώθηκαν ή εν τέλει βγήκαν από μόνες τους στην επιφάνεια αποκαλύπτοντας τους φορείς τους.

Μιλώντας για κοινωνικά αντανακλαστικά, δεν αναφέρομαι στα περιστατικά βίας και στα επεισόδια στα Εξάρχεια. Αναφέρομαι στις μαζικές πορείες στους δρόμους και στις συνεχείς συγκεντρώσεις αλληλεγγύης επί 31 ημέρες. Η κοινωνία μπορεί να ελπίζει μόνο αν υπεραμύνεται των δικαιωμάτων των παιδιών της, ακόμα κι αν αυτά τα παιδιά διαφωνούν. Και κλείνω αυτή τη σύντομη αναφορά με τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου όπως τραγουθήθηκαν από τον Παύλο:

Και όταν θα `ρθουν οι καιροί/

που θα `χει σβήσει το κερί/

στην καταιγίδα/

Υπερασπίσου το παιδί/

γιατί αν γλιτώσει το παιδί/

υπάρχει ελπίδα.

Χρήστος Δεμέτης

 

Η χρονιά της ρωσικής αρκούδας

Στις αρχές του 2014 ένας πόλεμος ξέσπασε ξαφνικά στη “γειτονιά” μας. Ολόκληρος ο πλανήτης παρακολούθησε εμβρόντητος την ουκρανική κρίση, τη ρωσική εισβολή στη χερσόνησο της Κριμαίας και το δημοψήφισμα για ανεξαρτησία. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, ο Βλαντιμιρ Πούτιν, κατάφερε να προσαρτήσει την Κριμαία στη Ρωσία με χαρακτηριστική ευκολία, ταχύτητα κι αποτελεσματικότητα. Μία νέα εποχή στις σχέσεις Ρωσίας – Δύσης είχε μόλις ξεκινήσει και πολλοί έσπευσαν να κάνουν λόγο για έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο.

Το σίγουρο είναι ότι μετά από δεκαετίες “κουρνιαχτού”, η ρωσική αρκούδα έδειξε για τα καλά τα δόντια της αλλάζοντας τις ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή και τον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη. Η “απάντηση” της Δύσης ήρθε με οικονομικούς όρους, υπό την μορφή κυρώσεων, οι οποίες σε συνδυασμό με την μεγάλη πτώση της τιμής του πετρελαίου οδήγησαν τη ρωσική οικονομία σε κατάρρευση.

Η Ρωσία όμως, όπως επισημαίνουν πολλοί αναλυτές, είναι “πολύ μεγάλη για να καταρρεύσει”. Από τη θερμή άνοιξη της Κριμαίας στη διαβλεπόμενη οικονομική χειμερία νάρκη, η αρκούδα δύσκολα θα σταματήσει να βρυχάται και η κλιμακούμενη επιδείνωση των σχέσεων με τη Δύση είναι άκρως ανησυχητική. Όσο απορροφημένοι κι αν είμαστε από “τα δικά μας”, μας αφορά άμεσα.

Ιωάννα Μπρατσιάκου

2014: Πόσες κρίσεις και τραγωδίες αντέχει ο κόσμος…

Τόσα πολλά και τόσο τραγικά γεγονότα σε διάστημα δώδεκα μηνών. Ο πλανήτης από τη μία γωνιά ως την άλλη σε ισορροπίες ρευστές και λεπτές, με τις κρίσεις και τις τραγωδίες να “χτυπούν” κάθε φορά με μεγαλύτερη ένταση. Το ξέσπασμα του ιού Έμπολα, που έχει στοιχίσει τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους, με την συντριπτική πλειοψηφία τους στην Αφρική, όπου και ξέσπασε. Η κρίση στην Ουκρανία, που οδήγησε σε έναν εμφύλιο πόλεμο, που τυπικά και μόνο δεν κατονόμασε κανείς ως εμφύλιο και στο δημοψήφισμα ανεξαρτησίας της Κριμαίας. Οι δύο αεροπορικές τραγωδίες με πτήσεις της Malaysia Airlines, σύμπτωση πέρα από κάθε φαντασία, με τα σενάρια περί κατάρριψής του από φιλορώσους αντάρτες να μην επιβεβαιώνονται ποτέ. Η εισβολή των Ισραηλινών στη Γάζα, που άφησε πίσω της αμέτρητους νεκρούς, στρατιώτες, γυναίκες, παιδιά σε μία αιματοχυσία δίχως λογική. Οι βιαιότητες της Μπόκο Χαράμ, με τις απαγωγές και τις δολοφονίες γυναικών. Οι φρικαλεότητες των τζιχαντιστών, με τις δολοφονίες αλλόθρησκων ομήρων, τα βίντεο των οποίων δόθηκαν στη δημοσιότητα σε όλον τον κόσμο. Κι η χρονιά τελειώνει με δύο ακόμα τραγωδίες, ακόμα μία εξαφάνιση αεροσκάφους και μία ναυτική τραγωδία, βγαλμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας, ανοιχτά της Κέρκυρας, με το πλοίο Norman Atlantic. Κοινό σε όλα αυτά, είναι ο τρόπος με τον οποίον εκπλαγήκαμε όλοι, τρομάξαμε, σοκαριστήκαμε και τελικά… το ξεπεράσαμε όλοι. Για κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις, η ζωή μας συνεχίστηκε και όλα είναι πια στο πίσω μέρος του μυαλού μας ως κάτι σοβαρό, αλλά μακριά από εμάς. Στην πραγματικότητα όμως, τίποτα από αυτά δεν είναι τόσο μακριά μας, όσα χιλιόμετρα κι αν απέχει απ’την Ελλάδα μας.

Σοφία Κατασαρέλη

Η μαύρη πολιτική στην καρδιά της Ευρώπης

Μπορεί να μην είμαστε η πρώτη χώρα που κάνει το παράδοξο – να εκλέξει δηλαδή εκπροσώπους που θέλουν τη διάλυση της Ε.Ε. – ούτε να είναι το πρώτο ελληνικό κόμμα η Χρυσή Αυγή που δεν συμφωνεί με την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας (αντίθετο στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι και το ΚΚΕ), το 2014 όμως θα σημειωθεί ως η χρονιά που η Ελλάδα μεγάλωσε τη “μαύρη τρύπα” στα έδρανα του ευρωκοινοβουλίου.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για την έλλειψη δημοκρατίας μέσα στην Ευρώπη, για τις περιορισμένες αρμοδιότητες που αγγίζουν τα όρια των ευχολογίων από τους εκπροσώπους των λαών στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Είναι όμως λίγα τα χρόνια που πέρασα και σαφείς οι λόγοι που οδήγησαν τους λαούς της Ευρώπης στη δημιουργία της ευρωπαϊκής κοινότητας. Μπορεί να υπήρχε και να υπάρχει οικονομικό συμφέρον, μπορεί πολλές πολιτικές δυνάμεις που εμπνεύστηκαν την Ε.Ε. να μην είχαν στο μυαλό τους την ειρήνη και την Ευρώπη των λαών, όμως είναι σαφές πως η κινητήριος δύναμη για την σύστασή της ήταν η νωπή απειλή του ναζισμού.

Η μυρωδιά του θανάτου και του πολέμου που κατά κύριο λόγο αφορούσε τα ευρωπαϊκά εδάφη, δεν άφηνε πολλά περιθώρια επιλογών στους πολιτικούς της. Έπρεπε να βρουν έναν κοινό τόπο για να μην επιτρέψουν να συμβεί και πάλι ότι συνέβη στο παρελθόν.

Κι όμως η ιδεολογία του φασισμού, η πολιτική του μίσους και της μαύρης στενόμυαλης λογικής βρήκε πάλι πρόσφορο έδαφος, ακόμη και σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που υπέφερε πολύ από την μπότα του τρίτου Ράιχ. Οι λόγοι, οι αιτίες και το κοινωνικό έδαφος στο οποίο βρήκε χώρο είναι πολλοί και αν εξεταστούν σοβαρά απόλυτα υπαρκτοί και λογικοί. Ας ευχηθούμε όμως το 2015, η πίεση, η κοινωνική αδικία και η οικονομική κρίση θα μας κάνει πιο ευαίσθητους και όχι πιο άτεγκτους, τον έναν απέναντι στον άλλο.

Λευτέρης Σαββίδης

Ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής και της ελληνικής πολιτικής σκηνής

Η αλήθεια είναι ότι το να βρεις το σημαντικότερο θέμα ανάμεσα στα τόσα που συνέβησαν μέσα σε έναν ολόκληρο χρόνο, δεν είναι τόσο εύκολο όσο ίσως ακούγεται. Πώς μπορείς να βάλεις στο ίδιο τσουβάλι την εγκληματική δράση των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους με τους αποκεφαλισμούς και τις εκτελέσεις, με το (εξοργιστικό) προεκλογικό θέατρο του παραλόγου που παίζεται τις τελευταίες κυρίως εβδομάδες στην εγχώρια πολιτική σκηνή και μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν είμαστε όντως τόσο χαζοί όσο θέλουν να νομίζουν.

Πώς μπορείς να βάλεις στο ίδιο τσουβάλι την κατάρριψη ενός αεροπλάνου με περίπου 300 επιβάτες στην Ουκρανία από αγνώστους την ώρα που μαίνονταν οι μάχες μεταξύ φιλορώσων αυτονομιστών ανταρτών και του ουκρανικού στρατού, με τις “παιδικές αντιδράσεις” των πολιτικών μας στο θέμα της απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού.

Πώς μπορείς να βάλεις στο ίδιο τσουβάλι την πρόσφατη επίθεση ταλιμπάν σε σχολείο στο Πακιστάν με 130 θύματα, με την αδυναμία ή ανικανότητα των πολιτικών μας (διαλέγεται και παίρνεται) να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στους πολίτες, που δεν ξέρουν πλέον ποιον να πιστέψουν και να εμπιστευτούν.

Φυσικά και δεν μπορούν να “ζυγιστούν”, με τον κατάλογο να είναι ατελείωτος και για τις δύο “πλευρές.”. Του χρόνου η “επιλογή”, εύχομαι, να είναι πιο εύκολη και λιγότερη αιματηρή τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά.

Ανθή Κουτσουμπού