Ολάντ: Από στρατευμένος νέος στο Σοσιαλιστικό κόμμα του Μιτεράν, πρόεδρος της Γαλλίας και εγγυητής της ευρωπαϊκής ενότητας

Παρατηρώντας τη φυσιογνωμία του 61 ετών Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ, λίγα μπορούν να προσδώσουν ένα επαναστατικό πνεύμα, μια φιγούρα που αυτοπροσδιορίζεται στην αριστερά και που ανήκει σε εκείνη την ομάδα της γαλλικής αριστεράς που τοποθετεί ψηλά το εγχείρημα της Κούβας και τρέφει θαυμασμό και εκτίμηση για τον Φιντέλ Κάστρο.

Μετριοπαθής στις τοποθετήσεις του, ήπιων τόνων και εκφράσεων και πολύ μεθοδικός και εργατικός θα μπορούσε άνετα να εκληφθεί ως ένας εκ των πολιτικών της Ευρώπης που αν και μάλλον ανήκει στη σοσιαλδημοκρατία, δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί αρκετά από τις πιο συντηρητικές πολιτικές και μοιάζει να βαδίζει παράλληλα με τους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες της Άνγκελα Μέρκελ, τόσο, όσο και ο προκάτοχός του στα Ηλύσια Πεδία, Νικολά Σαρκοζί.

H νέα γενιά των επιστημόνων του εμπορίου που αποφοιτούσε στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ανάμεσά τους ο νυν Πρόεδρος της Γαλλίας και η σύντροφός του Σεγκολέν Ρουαγιάλ

Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει πως το σοσιαλιστικό κόμμα της Γαλλίας δεν ταυτίστηκε ποτέ με τη μετριοπαθή σοσιαλδημοκρατία και φλέρταρε ανοιχτά με την αριστερά, όπως αντίστοιχα και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στην Ελλάδα, ούτε βέβαια πως με αριστοτεχνικό τρόπο κατάφερε, με αφορμή την κρίση στην Ελλάδα, να αναδείξει και πάλι τη Γαλλία σε πρωταγωνιστή του ευρωπαϊκού ιδεώδους, απέναντι σε μια Γερμανία σεχταριστική, διχαστική και αυταρχική.

Ο Φρανσουά Ολάντ γεννήθηκε στις 12 Αυγούστου του 1954 και σπούδασε ανωτάτη εμπορική, διοίκηση και πολιτικές επιστήμες. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στις αρχές της δεκαετίας του ’80 βρίσκεται στο κατώφλι του παντοδύναμου τότε Σοσιαλιστικού Κόμματος, το οποίο κάτω από την ηγεσία του Φρανσουά Μιτεράν κερδίζει για πρώτη φορά την προεδρία της Γαλλίας στην λεγόμενη “Πέμπτη Δημοκρατία”.

Ο στρατευμένος νέος σοσιαλιστής

Ο Φρανσουά Ολάντ ξεκίνησε από πολύ… χαμηλά θα έλεγε κανείς στο κόμμα. Στα πρώτα χρόνια της εξουσίας του PS (Parti Socialiste-Σοσιαλιστικό Κόμμα), που ήρθε στην εξουσία όταν ο Φρανσουά Μιτεράν εκλέχτηκε πρόεδρος το 1981, κάθε άλλο παρά πρωτοκλασάτο στέλεχος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αφού ήταν άγνωστος στα μίντια και ένας κοινός θνητός για την κοινή γνώμη. Ωστόσο, η αφοσίωσή του στις ιδέες του σοσιαλισμού και κυρίως στα σχέδια του Μιτεράν υπήρξαν αδιαμφισβήτητες.

Ο Φρανσουά Ολάντ στο παρασκήνιο του προέδρου Μιτεράν

Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση Κατόν, το Φεβρουάριο του 1983, όταν ο Ολάντ κλήθηκε να ενσαρκώσει σε ραδιοφωνική εκπομπή τη φωνή μιας φανταστικής περσόνας-συγγραφέα, που είχε στήσει ο Γάλλος πρόεδρος τότε για να χτυπήσει την αντιπολίτευση και συγκεκριμένα τη δεξιά. Όπως διαβάζουμε στη γαλλική huffington ο Κατόν υπήρξε συγγραφέας του βιβλίου ‘Για την ανακατάληψη’, με το οποίο προσπαθούσε υποτίθεται να ενώσει τη δεξιά παράταξη κάτω από το σλόγκαν ‘προκειμένου να νικήσεις την αριστερά, πρέπει να ξεφορτωθείς τη δεξιά’. Πίσω από την φανταστική περσόνα του Κατόν κρύβεται βέβαια ένα δημοσιογράφος και συγγραφέας της αριστεράς, ο Αντρέ Μπερκόφ, ο οποίος και δρα σε διατεταγμένη υπηρεσία υπό τις εντολές του Φρανσουά Μιτεράν.

Το δόλωμα έχει τοποθετηθεί και το βιβλίο αποκτά τεράστια απήχηση, με τη βοήθεια φυσικά της προεδρίας, προκειμένου να δημιουργήσει σύγχυση στο αντίπαλο στρατόπεδο εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών του 1983. Όταν όμως τα μίντια ζητούν να μιλήσουν με τον ένθερμο υποστηρικτή της δεξιάς, ο δημοσιογράφος αδυνατεί να βγει στα ερτζιανά, καθώς είναι αναγνωρίσιμος και ρισκάρει να εκθέσει το σχέδιο των σοσιαλιστών. Έτσι, επιστρατεύεται ο άγνωστος Φρανσουά Ολάντ, του οποίου η φωνή είναι παντελώς άγνωστη και μπορεί να παραστήσει τον φανταστικό συγγραφέα στο ραδιόφωνο. “Εμείς της δεξιάς”, “εμείς οι συντηρητικοί της προόδου” θα αναφέρει ο Ολάντ παριστάνοντας το συγγραφέα στη ραδιοφωνική εκπομπή, όπου μιλά ως Κατόν και συντηρεί το σχέδιο και τη στρατηγική του προέδρου του.

Μιτεράν και Ολάντ: Βίοι παράλληλοι

Ο Φρανσουά Ολάντ είναι ο μόνος σοσιαλιστής που κατάφερε να νικήσει τον δεξιό αντίπαλό του 18 χρόνια μετά τη λήξη της δεύτερης θητείας του Φρανσουά Μιτεράν, του μόνου ως το 2012, Γάλλου σοσιαλιστή που εκλέχτηκε πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας. Στα χρόνια που μεσολάβησαν της ραδιοφωνικής παρέμβασης του ως “Κατόν” και της ανάδειξής του στην προεδρία, ο Ολάντ δούλεψε μεθοδικά, αφιερώθηκε στην πολιτική του καριέρα και διετέλεσε διευθυντής του γραφείου του κυβερνητικού εκπροσώπου, εκπρόσωπος Τύπου του σοσιαλιστικού κόμματος το 1995 και γενικός γραμματέας του από το 1997 έως και το 2008.

Ολάντ και Μιτεράν είναι οι μόνοι Σοσιαλιστές πολιτικοί στη Γαλλία που εκλέχτηκαν στην προεδρία της γαλλικής δημοκρατίας

Ο Φρανσουά Ολάντ και ο Φρανσουά Μιτεράν έχουν πολλά περισσότερα κοινά από το μικρό τους όνομα ή την αθεράπευτη και συχνά καταστροφική έλξη τους για το γυναικείο φύλλο. Μπορεί ο Μιτεράν να υπήρξε δεινός ρήτορας, ηγεμονική προσωπικότητα και ανυπέρβλητο πολιτικό σημείο αναφοράς της γαλλικής σοσιαλιστικής αριστεράς, κάτι που δύσκολα μπορεί να το ισχυριστεί κάποιος για τον εν ενεργεία πρόεδρο, όμως και οι δύο είχαν πολύ ισχυρές πεποιθήσεις και δεσμούς με πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της αριστεράς.

Ολάντ και Μιτεράν είναι από τους ελάχιστους ηγέτες της Ευρώπης, ο πρώτος μάλιστα και ως πρόεδρος της Γαλλίας, την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο

Ο Μιτεράν ήταν από τους πρώτους πολιτικούς που επισκέφτηκε την Κούβα του Κάστρο το 1974 και περπάτησε μαζί του το δρόμο της κουβανικής επανάστασης. “Ένας μετριόφρων άνδρας, με βούληση να γίνει κατανοητός, ανοιχτός, γενναιόδωρος και ταγμένος στην αναζήτηση μιας νέας ηθικής” είχε πει τότε με θαυμασμό για τον Κάστρο, ο αρχηγός των Γάλλων Σοσιαλιστών. 41 χρόνια μετά, ο Φρανσουά Ολάντ θα γινόταν ο πρώτος αρχηγός δυτικού κράτους που επισκεπτόταν την Κούβα, τον περασμένο Μάιο, με τα γαλλικά ΜΜΕ να υπερτονίζουν, εκτός φυσικά από τη στρατηγική της Γαλλίας να προσεγγίσει πρώτη το νησί που φαίνεται να μπαίνει σε διαδικασία μετάβασης σε άλλο καθεστώς και το θαυμασμό του προέδρου για την κουβανική επανάσταση και τον ίδιο το Φιντέλ Κάστρο. “Είχα μπροστά μου έναν άνδρα που έγραψε ιστορία” δήλωνε αργότερα στη γαλλική Liberation, ο Φρανσουά Ολάντ για τον καταβεβλημένο από τα χρόνια Φιντέλ.

Από τον Μιτεράν στον Ολάντ, μια Σεγκολέν Ρουαγιάλ δρόμος

Ο Ολάντ δεν υπήρξε παρόλα αυτά, ποτέ το αγαπημένο παιδί του αδιαμφισβήτητου ηγέτη του κόμματος, του Μιτεράν, όσο ο τελευταίος ήταν εν ζωή. Αντίθετα, προστατευομένη και πολύ κοντά στο γραφείο του Μιτεράν στα Ηλύσια Πεδία, υπήρξε η επί δεκαετίες σύντροφος του Ολάντ, Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Το ζευγάρι γνωρίστηκε το 1978, με την μαχητική πολιτικό να έχει ήδη προσχωρήσει στο σοσιαλιστικό κόμμα και να δίνει τη μάχη των εκλογών από τις πρώτες νικηφόρες αναμετρήσεις του κόμματος τη δεκαετία του ’80. Στα πρώτα κοινοβουλευτικά χρόνια του Φρανσουά Ολάντ (εξελέγη βουλευτής το 1988), η σύντροφός του με την οποία έχει τέσσερα παιδιά, είχε ήδη κάνει ένα βήμα παραπάνω και αναλάμβανε υπουργός περιβάλλοντος (1992-1993).

Σεγκολέν Ρουαγιάλ και Φρανσουά Ολάντ γνωρίστηκαν από την περίοδο που ήταν φοιτητές, έμειναν μαζί περίπου 30 χρόνια, ενώ και οι δύο έχουν διεκδικήσει το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα

Μάλιστα, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ θα τον προλάβει ακόμη και στην κούρσα για το προεδρικό αξίωμα, αφού θα λάβει το χρίσμα με χαρακτηριστική άνεση (μεταξύ άλλων έχοντας και τον ίδιο ως αντίπαλο στις εσωκομματικές εκλογές των σοσιαλιστών για την ανάδειξη του υποψήφιου προέδρου) το 2006 και θα γίνει η πρώτη γυναίκα πολιτικός στη Γαλλία που διεκδικεί το ανώτατο αξίωμα στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών το 2007, απέναντι στο Νικολά Σαρκοζί. Ο Φρανσουά Ολάντ είναι εκείνη την περίοδο επικεφαλής του κόμματος και βλέπει την αγαπημένη του και μητέρα των παιδιών του να κλέβει τα φώτα της δημοσιότητας και να ανακόπτει την πορεία του προς την προεδρία.

Τα δημοσιεύματα που τον θέλουν σε περίπτωση νίκης της Ρουαγιάλ να παίρνει το ρόλο της “Πρώτης Κυρίας” στα Ηλύσια Πεδία μοιάζουν εξευτελιστικά και έτσι δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως ο κύριος της κυρίας, δεν θα υποστηρίξει όπως θα έπρεπε την υποψήφια των σοσιαλιστών, με αποτέλεσμα (μεταξύ άλλων παραγόντων βέβαια) εκείνη να ηττηθεί από το Νικολά Σαρκοζί. Αυτός ίσως ήταν και ο λόγος που οι δυο τους επέλεξαν τότε χωριστούς δρόμους, μετά από σχεδόν 30 χρόνια συμβίωσης.

Ρουαγιάλ και Ολάντ έχουν αποκτήσει τέσσερα παιδιά

Ο Φρανσουά Ολάντ όμως έχει έναν και μόνο στόχο: Να επιστρέψει το κόμμα του και ο ίδιος προσωπικά στα Ηλύσια Πεδία μετά από χρόνια αποτυχημένων προσπαθειών των Γάλλων σοσιαλιστών. Και θα το καταφέρει, αυτός με την ένθερμη βέβαια υποστήριξη της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, το 2012,  όταν και εκτοπίζει τον ναρκισιστή Νικολά Σαρκοζί και εκλέγεται έβδομος πρόεδρος της Πέμπτης γαλλικής δημοκρατίας.

Το σενάριο της αντεπίθεσης έναντι στη Γερμανία

Η έλευσή του στην εξουσία θα φέρει ένα τεράστιο κύμα αισιοδοξίας σε όλη την Ευρώπη και στη χώρα μας. Ο δεύτερος πυλώνας της ΕΕ, η Γαλλία, στρίβει προς τα… αριστερά και πολλοί υπολογίζουν σε αυτή τη μεταστροφή και την καραμπόλα με την δογματική Γερμανία για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη. Τα πρώτα χρόνια αποδεικνύονται μάλλον απογοητευτικά, τουλάχιστον σε ό, τι αφορά στο παραγόμενο αποτέλεσμα. Οι χώρες του νότου συνεχίζουν να βυθίζονται στα χρέη και τα μνημόνια, ενώ και η ίδια η Γαλλία αντιμετωπίζει σοβαρούς οικονομικούς κλυδωνισμούς που δεν της επιτρέπουν να ορθώσει ανάστημα απέναντι στην παντοδύναμη Γερμανία.

Ο σοσιαλιστής Φρανσουά Μιτεράν κρατά το χέρι του χριστιανοδημοκράτη Χέρμουτ Κολ, 30 χρόνια μετά το ίδιο κάνουν Φρανσουά Ολάντ και Άνγκελα Μέρκελ

Αν όμως παρατηρήσει κανείς από πιο κοντά τη στρατηγική του Ολάντ και των σοσιαλιστών, το σχέδιο παραμένει πάντα σε λειτουργία. “Η Γαλλία θα έπαυε να κοιμάται μπροστά στη Μέρκελ, πράγμα για το οποίο επικρίθηκε έντονα ο Νικολά Σαρκοζί” σημειώνει σε άρθρο της η γαλλική L’Opinion και συνεχίζει: “Το σχέδιο έμοιαζε πολύ εύκολο. Η Μέρκελ αναμενόταν να χάσει τις εκλογές του 2013, ανοίγοντας το δρόμο για την έλευση στην εξουσία των συντρόφων του SPD, ενώ και οι χώρες του Νότου, σε συνεχή πίεση από τη Γερμανία, θα συστρατεύονταν πίσω από τη Γαλλία”. Το άρθρο που χρονολογείται το Νοέμβριο του 2014, σημείωνε με έμφαση πως το σχέδιο του επιτελείου του Φρανσουά Ολάντ δεν προχώρησε όπως αναμενόταν, ενώ κατηγορούσε το Γάλλο Πρόεδρο πως τορπίλιζε τις γαλλογερμανικές θέσεις, προκρίνοντας πάνω από τις διμερείς σχέσεις σε επίπεδο κρατών, τις σχέσεις μεταξύ όμορων κομμάτων.

Άλλωστε και το Βερολίνο δεν έχανε ποτέ ευκαιρία να καταφερθεί εναντίον του Γάλλου προέδρου. Στο ίδιο άρθρο παραθέτονται ειρωνικά σχόλια κατά του Ολάντ, τον οποίο η καγκελαρία κρίνει αντιπαραγωγικό και σχεδόν ανίκανο να εργαστεί προς τη… σωστή κατεύθυνση. Δεν είναι μάλιστα λίγοι οι επικριτές της Γερμανίας, που βλέπουν στη στρατηγική Σόιμπλε μια διάθεση να ενδυναμώσει το Εθνικό Μέτωπο της Λε Πεν στη Γαλλία.

Το ρήγμα λοιπόν ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες της ευρωζώνης υπάρχει, ακόμη και αν δεν είναι εμφανές δια γυμνού οφθαλμού. Η στρατηγική του Γάλλου να αποδυναμώσει τη “βασίλισσα” Μέρκελ, μπήκε και πάλι σε ράγες με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, ένα χαρτί που η Γαλλία έπαιξε την τελευταία στιγμή, εν όψει της Συνόδου Κορυφής της 13ης Ιουλίου, ώστε να καταδείξει περίτρανα τη διαφορά της από την σκληροπυρηνική και στα όρια του αυταρχισμού Γερμανία.

Η Μαρί Μορλό, δημοσιογράφος στην τοπική εφημερίδα Le Bien Public, σημειώνει στο NEWS 247: “ Είναι μια θέση διαλόγου, πολύ πιο ενδιαφέρουσα από εκείνη της Μέρκελ. Ο Ολάντ είναι σοσιαλιστής, υπέρμαχος του διαλόγου. Η Μέρκελ είναι συντηρητική, φιλελεύθερη και έτσι εφαρμόζει τα ιδεώδη του κόμματός της” μας αναφέρει η Μαρί, υποστηρίζοντας τη θεωρία των Γάλλων σοσιαλιστών που έψαχναν να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία να αντιταχθούν στους συντηρητικούς της Γερμανίας και φαίνεται πως τη βρήκαν στη Σύνοδο Κορυφής της 13ης Ιουλίου για την Ελλάδα. “ Είναι θαρραλέο από την πλευρά του Ολάντ και έχει δίκιο να λέει πως η Ευρώπη είναι στο ‘όλοι από κοινού, θα είμαστε πιο δυνατοί’. Είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε τους αδύνατους και αυτό είναι και βασική αρχή του γαλλικού σοσιαλισμού” συμπληρώνει η Μορλό.

Ο Γάλλος πρόεδρος πόνταρε πολλά στην στήριξη του “ομοϊδεάτη” Ματέο Ρέντσι για την απαραίτητη αλλαγή στην Ευρώπη, κάτι που φάνηκε δειλά με την περίπτωση της Ελλάδας

Ο Γάλλος ηγέτης θα παραστήσει πολλές φορές τον υπέρμαχο του γαλλογερμανικού άξονα, παραπέμποντας με τις δημόσιες εμφανίσεις του δίπλα στην Άνγκελα Μέρκελ στη θρυλική φωτογραφία των Φρανσουά Μιτεράν-Χέλμουτ Κολ από το 1984, όταν σοσιαλιστής και χριστιανοδημοκράτης ένωσαν τα χέρια τους σε μια συμβολική κίνηση στα πλαίσια τελετής μνήμης για τους νεκρούς του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στα μάτια των Γάλλων όμως η θέση του σχετικά με την Ελλάδα, τον διαφοροποιεί αισθητά από το δόγμα Σόιμπλε-Μέρκελ. “Βρίσκω τη θέση του απόλυτα δικαιολογημένη. Δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε μια χώρα της ΕΕ σε δυσκολία. Υπό την προϋπόθεση όμως, όπως το είπε ο Φρανσουά Ολάντ, ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα δείξει σημάδια θέλησης να βγει από την κρίση” αναφέρει στο NEWS 247, ο πρώην δημοσιογράφος και βιβλιοθηκονόμος σε δημόσιο σχολείο Αντριάν Βιγκί. Ο ίδιος βλέπει επίσης πως η Γερμανία “έχει ένα όραμα πιο φιλελεύθερο για την ΕΕ από ότι η Γαλλία. Προβάλλεται ως η οικονομική δύναμη και φοβάται μια επιδημία οικονομικής κρίσης και σε ορισμένες άλλες χώρες”.

Ελλάς-Γαλλία Συμμαχία

Η σχέση της Ελλάδας με τη Γαλλία είναι διαχρονικά πολύ πιο στενή και εγκάρδια από ότι εκείνη της χώρας μας με τη Γερμανία και αυτό φυσικά μπορεί να εξηγηθεί και από ιστορικούς παράγοντες. Το χιλιοειπωμένο “Ελλάς Γαλλία συμμαχία” βρήκε εφαρμογή τα τελευταία 50 χρόνια πολλές φορές, με τη γαλλική πολιτική ελίτ να παίζει ενεργέστατο ρόλο στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981, αλλά και στη διευκόλυνση αποκατάστασης της δημοκρατίας μετά τη δικτατορία των Συνταγματαρχών, χάρη στις άριστες θέσεις του γαλλικού κόμματος της δεξιάς με τον κύριο εκφραστή της δεξιάς στην Ελλάδα, τον Κων/νο Καραμανλή (Είναι γνωστή η σχέση του πρεσβύτερου κ. Καραμανλή με τον Βαλερί Ζ. Ντεστένγκ).

Οι σχέσεις των δύο χωρών υπήρξαν πάντα άριστες, ενώ και τα σοσιαλιστικά κόμματα των δύο χωρών ακολούθησαν παράλληλες πορείες. Με την ηγεμονία της δεκαετίας του ’80, τη φθορά και την πτώση (στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ εκκωφαντική) στα χρόνια που ακολούθησαν και δύο εμβληματικές προσωπικότητες, τον Φρανσουά Μιτεράν και τον Ανδρέα Παπανδρέου να σημαδεύουν πολιτικά γενιές ολόκληρες, τα κοινά σημεία που μπορεί κανείς να βρει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την αντίσταση και έπειτα είναι πολλά και ενδιαφέροντα.

Το αποτέλεσμα της δράσης του Ολάντ για την Ελλάδα, μοιάζει πολύ με όλα όσα συνηθίσαμε να μας “προστάζει” η συντηρητική Άνγκελα Μέρκελ. Ένα σκληρό μνημόνιο με δυσβάσταχτα μέτρα, πολιτική αστάθεια και μια αίσθηση αβεβαιότητας για ότι ξημερώνει. Από την άλλη, το πολιτικό παιχνίδι μοιάζει να αλλάζει και όσο κι αν αυτό είναι οξύμωρο για την Ευρώπη, αυτό γίνεται με πολύ γοργούς ρυθμούς. Δεν είναι τυχαίο πως σε ένα Σαββατοκύριακο αποκαλύφθηκε το προσωπείο της Καγκελαρίας που επιλέγει να στήσει το παιχνίδι του “κακού” Σόιμπλε,  όμως τονίζει σε κάθε τόνο πως ενεργεί πάντα κάτω από τις οδηγίες της Καγκελάριου. Η Γαλλία άδραξε την ευκαιρία να υπενθυμίσει πως είναι παρούσα στις εξελίξεις και αυτό βέβαια έδωσε και το απαραίτητο έδαφος στον Φρανσουά Ολάντ να δώσει το στίγμα της γαλλικής προεδρίας που απέναντι στην αυστηρή δημοσιονομική προσαρμογή της Γερμανίας, προτείνει πιο ευρεία ενοποίηση.

“Η Ευρωζώνη κατάφερε αυτήν την εβδομάδα να επαναβεβαιώσει τη συνοχή της με την Ελλάδα. Για πολλούς, η ποιότητα των γαλλογερμανικών σχέσεων έπαιξε ρόλο. Το ευρωπαϊκό πνεύμα επικράτησε” τονίζει ο Ολάντ με νόημα με αφορμή αφιέρωμα στον πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ που κλείνει αύριο τα 90 χρόνια του.

“Όμως δεν μπορούμε να παραμείνουμε σ’ αυτό. Πρότεινα να επιστρέψουμε στην ιδέα του Ζακ Ντελόρ για μια κυβέρνηση της Ευρωζώνης και να προσθέσουμε σ’ αυτήν έναν συγκεκριμένο προϋπολογισμό καθώς και ένα κοινοβούλιο για να διασφαλίσουμε τον δημοκρατικό έλεγχο” προσθέτει στο άρθρο του ο Γάλλος πρόεδρος. Με τις προεδρικές εκλογές να τοποθετούνται μόλις σε ένα χρόνο από τώρα και τις πιθανότητες επανεκλογής του να μοιάζουν ελάχιστες (είναι πολύ πιθανό να δώσει τη σκυτάλη στον λαοπρόβλητο πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς), οι κινήσεις του Φρανσουά Ολάντ προς την κατεύθυνση που αποτελούσε πάντα το σχέδιό του, αλλά και ένας τρόπος να αμφισβητήσει την αυστηρή δημοσιονομική προσαρμογή που αφήνει έκθετη και την ίδια τη Γαλλία των ελλειμμάτων και του χρέους, πρέπει να είναι άμεσες και αποφασιστικές. Κι αν η πάλαι ποτέ σύντροφός του τον είχε κατηγορήσει κάποτε για αναποφασιστικότητα, δεν υπάρχει πια ούτε ο χρόνος, ούτε η πολυτέλεια για αδράνεια. Αν φυσικά η Γαλλία επιθυμεί να βγει από την εσωστρέφεια και το φλερτ με την ακροδεξιά που χαρακτηρίζει έντονα την κοινωνία της.

Πηγές: L’Opinion, Huffington.fr, Le Monde, These/Univ Lyon2, Elyssee.fr, Wikipedia