Ρένα Βλαχοπούλου: 5 πράγματα που πρέπει να ξέρεις για την ταλαντούχα σόουγουμαν

Η Ρένα Βλαχοπούλου ήταν μία από τις δημοφιλέστερες Ελληνίδες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, ενώ υπήρξε και εξαιρετική τραγουδίστρια. Καθιερώθηκε ως μια από τις πιο μεγάλες σόουγουμαν της εποχής της με μπρίο κι έντονη προσωπικότητα, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα της στον χώρο του θεάματος.

Γεννήθηκε το 1923 στην Κέρκυρα και σπούδασε στο Ωδείο του Δραματικού Συλλόγου της γένετειράς της, όπου έκανε και τις πρώτες της εμφανίσεις. Είχε κάνει τρεις γάμους: με τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Κώστα Βασιλείου, τον τραπεζίτη Γιάννη Κωστόπουλο και τον Γιώργο Λαφαζάνη, με τον οποίο έμειναν μαζί μέχρι και τον θάνατό της.

Πέθανε στις 29 Ιουλίου του 2004. Είχε μπει στο Ιατρικό Κέντρο στις 16 Ιουλίου για να χειρουργηθεί, έχοντας υποστεί διάτρηση στομάχου. Το ιατρικό ανακοινωθέν ανέφερε ως αιτία θανάτου την ανακοπή καρδιάς. Με αφορμή τα 15 χρόνια που συμπληρώνονται σήμερα από τον θάνατό της, καταγράφουμε τα 5 πράγματα που πρέπει να ξέρουμε για την ταλαντούχα ηθοποιό και τραγουδίστρια.

1. Ξεκίνησε την καριέρα της ως τραγουδίστρια

Σε ηλικία 16 χρονών τραγούδησε για πρώτη φορά σε κάποιο ζαχαροπλαστείο της Σπιανάδας, όπου το 1938 γνώρισε και ερωτεύτηκε τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Κώστα Βασιλείου. Μαζί μετακόμισαν στην Αθήνα, όπου παντρεύτηκαν το καλοκαίρι του επόμενου έτους.

Τα πρώτα της καλλιτεχνικά βήματα τα έκανε σε καφενεία και αναψυκτήρια, όπου την ανακάλυψε ο Μίμης Τραϊφόρος και την παρουσίασε ως νέο ταλέντο σ’ ένα πρόγραμμα βαριετέ που είχε ανεβάσει στο κέντρο «Όαση» του Ζαππείου. Το πρώτο τραγούδι που είπε ήταν το «Μικρή χωριατοπούλα» του Πολ Μενεστρέλ, το οποίο διασκευάστηκε αργότερα στο πασίγνωστο «Κορόιδο Μουσολίνι», από τον Γιώργο Οικονομίδη. Στην παράσταση αυτή την άκουσε ο Μακέδος και λίγο αργότερα την προώθησε στο σανίδι.

2. Η γνωριμία της με το θέατρο

Η πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο ως ηθοποιός και όχι ως τραγουδίστρια έγινε το καλοκαίρι του 1954 στο θέατρο της Σοφίας Βέμπο, στην επιθεώρηση “Σουσουράδα” (σε κείμενα Μίμη Τραϊφόρου – Γιώργου Γιαννακόπουλου, μουσική Μενέλαου Θεοφανίδη, χορογραφίες Γιάννη Φλερύ – Αλίκης Βέμπο) με το νούμερο “Άλα πασά μου, κάνε μου τέτοια”. Μαζί της ήταν ο Νίκος Σταυρίδης.

Η ίδια είπε αργότερα:

“Ντρεπόμουν να βγω στη σκηνή με νούμερο. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα γίνω ηθοποιός. Απλώς έτυχε να με δουν. Πίστεψαν από την αρχή ότι ήμουν καλή. Εγώ δεν το πίστευα. Ρε συ, Μίμη, τι να σου πω! Φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω, λέω στον Τραϊφόρο. Ο κόσμος χειροκροτούσε να βγω στη σκηνή. Εγώ δεν έβγαινα. Ξαφνικά με πιάνει ο Τραϊφόρος και με σπρώχνει στη σκηνή. Βγήκα, το νούμερο χάλασε κόσμο. Στη συνέχεια μου έδωσαν κι άλλα νούμερα και καθιερώθηκα ως ηθοποιός.”

3. Έχασε τους γονείς της από βομβαρδισμούς των Ιταλών

Τον χειμώνα του 1940 η Ρένα Βλαχοπούλου έχασε και τους δύο γονείς της, κατά το βομβαρδισμό της Κέρκυρας από τους Ιταλούς. Εκείνο το βράδυ, λίγο πριν βγει στη σκηνή, της μετέφεραν τα άσχημα και σοκαριστικά νέα. Η ίδια πριν καταρρεύεσει βρήκε τη δύναμη και ερμήνευσε τραγούδι.

4. Η σταδιοδρομία της στον κινηματογράφο

Το 1956 έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, παίζοντας δίπλα στον Νίκο Ρίζο και τον Στέφανο Στρατηγό, στην πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» του Γιάννη Πετροπουλάκη.

Ορόσημο για την καριέρα της υπήρξε το 1962, όταν η συμμετοχή της στην «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι, στο θέατρο «Μετροπόλιταν», έγινε αφορμή να την προσέξει ο Γιάννης Δαλιανίδης και να την κάνει πρωταγωνίστρια του μιούζικαλ «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1963). Μάλιστα ο ίδιος ο Φίνος, όταν την άκουσε να τραγουδά, φέρεται να της πρότεινε να υπογράψει ισόβιο συμβόλαιο με την εταιρεία του, με την οποία γύρισε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου.

Ορισμένες από τις ταινίες της Ρένας Βλαχοπούλου που ξεχωρίζουν: «Κάτι να καίει» (1963), «Ένα κορίτσι για δύο» (1963), «Η χαρτοπαίχτρα» (1964), «Κορίτσια για φίλημα» (1965), «Φωνάζει ο κλέφτη»ς (1965), «Η βουλευτίνα» (1966), «Ραντεβού στον αέρα» (1966), «Βίβα Ρένα» (1967), «Η ζηλιάρα» (1968), «Η Παριζιάνα» (1969), «Η θεία μου η χίπισσα» (1970), «Μια τρελλή, τρελλή σαραντάρα» (1970), «Ζητείται επειγόντως γαμπρό»ς (1971), «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι» (1971), «Η Ρένα είναι οφσάιντ» (1972), «Η Κόμισσα της Κέρκυρας» (1972).

5. Η σχέση της με την τηλεόραση

Το 1976 δοκίμασε τις υποκριτικές της ικανότητες για πρώτη φορά στην μικρή οθόνη της ΕΡΤ ως πρωταγωνίστρια στην τηλεοπτική σειρά Μία Αθηναία στην Αθήνα (σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου) που ολοκληρώθηκε σε εικοσιπέντε 45λεπτα επεισόδια. Ήταν μία επαγγελματική εμπειρία, η οποία δεν την ικανοποίησε.

“Δε με χωράει η μικρή οθόνη, εγώ θέλω απλωσιά. Μόνο στη μεγάλη αισθάνομαι ότι μπορώ να παίξω. Η μικρή με πνίγει γι’ αυτό ποτέ μου δεν την αγάπησα, ούτε υποθέτω και εκείνη εμένα.”

Η γνώμη της για την -καινοτόμο για αυτήν- τηλεοπτική δουλειά μαρτυρούσε ιδιαίτερη δυσαρέσκεια, κάτι που αποτέλεσε τον κύριο λόγο που ασχολήθηκε αρκετά μεταγενέστερα με τη μικρή οθόνη.