Συμφωνία του Μονάχου: Η υποχώρηση της Βρετανίας και της Γαλλίας που άνοιξε την όρεξη του Χίτλερ

“Η Αγγλία είχε να διαλέξει μεταξύ ατιμίας και πολέμου. Προτίμησε την ατιμία και θα έχει τον πόλεμο”.

Αν από τις δεκάδες ρήσεις που αποδίδονται στον Ουίνστων Τσόρτσιλ, πετάξεις τις μισές ως κάλπικες ή υπερβολικές, και κρατήσεις από τις υπόλοιπες μόνο αυτές που πραγματικά έχουν κάτι να πουν, τότε η παραπάνω φράση αξίζει μία θέση στην κορυφή. Είναι η προφητική δήλωση που ήρθε μόλις τρεις ημέρες μετά τη Συμφωνία του Μονάχου, η οποία και υπογράφηκε μια μέρα σαν σήμερα το 1938.

Στη Διεθνή Συνδιάσκεψη που συνήλθε εσπευσμένα για την αποφυγή του πολέμου μεταξύ της Γερμανίας και της Τσεχοσλοβακίας, πήραν μέρος η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία, αλλά όχι και η Τσεχοσλοβακία. Στους εκπροσώπους της χώρας που είδαν τα σύνορά τους να απειλούνται, ανακοινώθηκε απλώς το αποτέλεσμα της συνδιάσκεψης, για το οποίο οι πάντες πανηγύριζαν, εκτός απ’ τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Πριν δούμε όμως ποιο ήταν αυτό το αποτέλεσμα, ας μάθουμε τι ζητούσε η ναζιστική Γερμανία.

Ο Χίτλερ είχε ήδη προσαρτήσει από τον Μάρτιο του 1938 την Αυστρία αναίμακτα και πλέον είχε βάλει στον στόχο την περιοχή της Σουδητίας, που άνηκε στην τότε ενωμένη Τσεχοσλοβακία. Σε εκείνη την περιοχή ζούσαν τρία εκατομμύρια Γερμανόφωνοι και με το πρόσχημα ότι καταπιέζονταν, πάλευε για να πετύχει την αναβίωση της άλλοτε κραταιάς Γερμανικής Αυτοκρατορίας.

Στις 22 Σεπτεμβρίου, ο Χίτλερ σκλήρυνε τη στάση του και απαίτησε την άμεση παραχώρηση της Σουδητίας στη Γερμανία και την εκκένωση της από τον τσεχοσλοβακικό πληθυσμό μέχρι το τέλος του μήνα. Την επόμενη μέρα, η Τσεχοσλοβακία απάντησε με άμεση επιστράτευση. Στις 24 Σεπτεμβρίου η Γαλλία, που είχε εγγυηθεί μέχρι τότε την ασφάλεια της Τσεχοσλοβακίας, απάντησε κι αυτή κινητοποιώντας τις μάχιμες μονάδες της.

Στην πραγματικότητα όμως και ο Γάλλος πρωθυπουργός Εντουάρ Νταλαντιέ, αλλά και ο Άγγλος πρωθυπουργός, Νέβιλ Τσάμπερλεν, δεν επιθυμούσαν σε καμία περίπτωση να αναμετρηθούν πολεμικά με τον Χίτλερ. Προτίμησαν τη διπλωματία και την πολιτική του κατευνασμού, επιλογές για τις οποίες η ιστορία θα τους έκρινε πολύ αυστηρά τα επόμενα χρόνια. Και έτσι αποφάσισαν να συρθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Στις 30 Σεπτεμβρίου τα ξημερώματα, στο Μόναχο ο Αδόλφος Χίτλερ, ο Μπενίτο Μουσολίνι, και οι πρωθυπουργοί της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας υπέγραψαν το Σύμφωνο του Μονάχου μέσω του οποίου συνομολογήθηκε η προσάρτηση της Σουδητίας στο Γ΄ Ράιχ. Βάσει της συμφωνίας, η Τσεχοσλοβακία ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει στη Γερμανία μέσα σε δέκα μέρες τα σουδητικά εδάφη, μαζί με όλες τις συγκοινωνίες, τα ορυχεία, τις βιομηχανικές επιχειρήσεις, και όλα όσα βρίσκονταν εντός της επικράτειας.

Ο Τσάμπερλεν και ο Νταλαντιέ υπέκυψαν πλήρως στις απαιτήσεις του Γερμανού δικτάτορα, με τον Βρετανό πρωθυπουργό μάλιστα να έχει και μία κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Χίτλερ όπου και προσυπέγραψαν μία διμερή συμφωνία, τη λεγόμενη “Συμφωνία Τσάμπερλεν – Χίτλερ”. Σύμφωνα με αυτήν διακήρυτταν την αμοιβαία επιθυμία επίλυσης των όποιων διαφορών πάντα μέσω διαβουλεύσεων.

Με την επιστροφή στην πατρίδα του ο Βρετανός πρωθυπουργός, θριαμβολογούσε, επιμένοντας ότι σύναψε μία “έντιμη ειρήνη”. Το ίδιο και ο Νταλαντιέ αν και λέγεται ότι βλέποντας το πλήθος να ζητοκραυγάζει, ψιθύρισε στον διπλανό του: “Οι ανόητοι, αν ήξεραν τι επευφημούν!”.

Και θα είχε δίκιο. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να ανοίξουν την επεκτατική όρεξη του Αδόλφου Χίτλερ. Τον Μάρτιο του 1939, ο Φύρερ θα εισέβαλε και στην υπόλοιπη χώρα και μερικούς μήνες μετά, θα εισέβαλε και στην Πολωνία, πυροδοτώντας τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις