Στην Αμερική αγοράζεις όπλο πιο εύκολα από κινητό τηλέφωνο

Στις τηλεοπτικές σειρές, τύπου CSI, βλέπεις το πτώμα να κείτεται στο έδαφος, κάποιον να χαράζει με κιμωλία το περίγραμμα, πλήθος κόσμου (από διάφορες υπηρεσίες των ΗΠΑ) να είναι εκεί γύρω, για να απαριθμεί τα στοιχεία, να φωτογραφίζει, να αρχειοθετεί, να, να, να.

Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, ακούς πως βρέθηκε το όπλο. Ακολουθεί ενθουσιασμός και ένας αναλαμβάνει να το μεταφέρει στο δωμάτιο με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, που διαθέτει το αρχείο με τα ονόματα όσων έχουν αγοράσει όπλα και τα serial numbers αυτών. Δηλαδή, τον σειριακό αριθμό που έχουν τα εν λόγω αντικείμενα και τα συνδέει με τον κάτοχο τους. Κάπου εκεί, να ξέρεις πως η ιστορία ξεφεύγει από το όριο του πραγματικού και πάει στη μυθοπλασία.

Όπως διαβεβαιώνουν οι πρωταγωνιστές της υπηρεσίας που διαθέτει τα όποια αρχεία υπάρχουν -σε έγγραφα, μακριά από κάθε τεχνολογική πολυτέλεια-, δηλαδή οι υπάλληλοι του National Tracing Center, στη Δυτική Βιρτζίνια, το να βρεις τον κάτοχο του όποιου όπλου, είναι διαδικασία που αφορά 70 τηλέφωνα και διάστημα τουλάχιστον πέντε ημερών. Και πάλι, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για κάτι.

Την ίδια ώρα, όταν αγοράζεις ένα κινητό τηλέφωνο, δίνεις… σχεδόν τα ίδια στοιχεία με αυτά που σου ζητούν, όταν αγοράζεις σπίτι. Άσε που μέσω του GPS μπορούν να βρουν πού είσαι, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Πίσω στα όπλα, υπάρχει λόγος που δεν έχει δημιουργηθεί database, ώστε να απλοποιηθεί η ιστορία και η ζωή εκείνων που ψάχνουν ανάμεσα σε εκατομμύρια έγγραφα, για να βρουν το σωστό. Σήμερα λοιπόν, θα διαβάσεις γιατί υπάρχει μια κάποια… οπισθοδρόμηση στο εν λόγω θέμα, γιατί συντηρείται και θα καταλάβεις γιατί γίνεται ό,τι γίνεται στις ΗΠΑ.

ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ Ο ΕΛΕΓΚΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ

Ο ATF (Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives), είναι ομοσπονδιακός οργανισμός επιβολής νόμου, που ανήκει στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και είναι υπεύθυνος για την παράνομη χρήση, κατασκευή και κατοχή όπλων, εκρηκτικών, αλλά και της παράνομης διάθεσης αλκοόλ και προϊόντων καπνού. Μεταξύ των όσων έχει να κάνει είναι και η έρευνα, μαζί με την πρόληψη των ομοσπονδιακών αδικημάτων που αφορούν όλα τα παραπάνω.

Είναι και υπεύθυνος για τη χορήγηση αδειών για πώληση, κατοχή και μεταφορά πυροβόλων όπλων, πυρομαχικών και εκρηκτικών στο διακρατικό εμπόριο. Ευθύνη του είναι και οι έρευνες για τη νομιμότητα των αδειών κατοχής όπλων. Έχει 4.770 υπαλλήλους (μη συμπεριλαμβανομένων των κρατικών και τοπικών δυνάμεων επιβολής νόμου -όπως το Project Safe Neighborhoods-, με τους οποίους συνεργάζεται) και ετήσιο μπάτζετ που φτάνει στo 1 δισεκατομμύριο ευρώ.

Μια βασική σημείωση

Το δικαίωμα οπλοκατοχής προστατεύεται από τη δεύτερη τροποποίηση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτή έγινε στις 15/12 του 1791, οπότε παρουσιάστηκε ο νόμος για τα δικαιώματα των πολιτών και περιείχε 10 τροποποιήσεις. Βασίστηκε, μερικώς, στο αγγλικό νομοσχέδιο για τα δικαιώματα (του 1689). Εκεί το δικαίωμα στην οπλοκατοχή περιγράφεται ως “βοηθητικό δικαίωμα, που υποστηρίζει το φυσικό δικαίωμα της αυτοάμυνας, την αντίσταση στην καταπίεση και το καθήκον του πολίτη να ενεργεί για την υπεράσπιση του κράτους”. Έρευνα που διενεργήθηκε από το 1992 έως το 2015, έδειξε πως περίπου οι μισοί Αμερικανοί δεν συμφωνούν -πια- με το Second Amendment.

Ο John F. Kennedy και ο Martin Luther King Jr. άλλαξαν τα δεδομένα

Οι κάτοικοι στην άλλη ακτή του Ατλαντικού, ευαισθητοποιήθηκαν για πρώτη φορά, για την οπλακατοχή -σε επίπεδο νομοθετικής ρύθμισης-, το 1963, μετά τη δολοφονία του Προέδρου John F. Kennedy. Διαπιστώθηκε ότι το όπλο του δολοφόνου είχε αγοραστεί με ταχυδρομική παραγγελία, από διαφήμιση που υπήρχε στο περιοδικό “American Rifleman”, το οποίο εξέδιδε τη Εθνική Ένωση Όπλων (NRA που προκύπτει από το National Rifle Association).

Έγιναν σχετικές συζητήσεις στο Κογκρέσο και μεταξύ άλλων, συζητήθηκε η απαγόρευση των πωλήσεων μέσω ταχυδρομείου. Νόμος ωστόσο, δεν προέκυψε. Αυτό έγινε το 1968 (Gun Control Act) και χρειάστηκε προηγουμένως, να δολοφονηθούν οι Martin Luther King Jr. (τον Απρίλιο του ‘68) και Robert F. Kennedy (τον Ιούνιο του ‘68) και να διακοπεί τρεις φορές η διαδικασία, έπειτα από παρεμβάσεις. Ο Πρόεδρος Lyndon B. Johnson υπέγραψε το νόμο, στις 22/10 του έτους.

Σε αυτόν υπήρχαν και κατηγορίες ανθρώπων που δεν θα μπορούσαν ποτέ να αγοράσουν -νόμιμα- όπλο. Ήταν οι εξής:

1) Υπόδικοι ή καταδικασμένοι ως εγκληματίες,

2) Φυγόδικοι,

3) Χρήστες ναρκωτικών ουσιών,

4) Πιστοποιημένα ψυχολογικά διαταραγμένοι ή πρώην τρόφιμοι ψυχιατρείων, *οι αλλοδαποί, παράνομοι στις ΗΠΑ -όσοι δεν είχαν έγγραφα άδειας παραμονής-,

5) Όσοι αποσύρθηκαν από τις ένοπλες δυνάμεις, με ατιμωτικές συνθήκες,

6) Αυτοί που παραιτήθηκαν της αμερικανικής ιθαγένειας,

7) Όσοι τελούσαν υπό δικαστικής εντολής απομάκρυνσης από οικείους ή συνεργάτες που προσέφυγαν στη δικαιοσύνη, επικαλούμενοι φόβο ως συνέπεια απειλών και

8) Οι καταδικασμένοι για έγκλημα, σχετικό με ενδοοικογενειακή βία.

ΠΩΣ ΑΠΟΚΤΑΣ ΕΝΑ ΟΠΛΟ

Μετά την εμφάνιση του Gun Control Act, δόθηκε -από την κυβέρνηση- η εντολή στην έκδοση αδειών σε άτομα ή εταιρίες που θα ασχολούνταν με την επιχείρηση της πώλησης όπλων. Η ταχυδρόμηση απαγορευόταν αυστηρώς (πλην αντικών ή αποστολών των ελαττωματικών προς τα εργοστάσια, για επιδιόρθωση) και άρα έμεναν οι δοσοληψίες μεταξύ ιδιωτών, κατοίκων στην ίδια πολιτεία (απαγορευόταν η συμφωνία με άλλες πολιτείες) ή η αγορά μέσω αντιπροσώπων. Απαγορευόταν επίσης, η αγορά όπλων από άλλη πολιτεία, πέραν αυτής που ζούσε ο ενδιαφερόμενος.

Αφέθηκαν ελεύθερες οι διακρατικές αγορές μακρών όπλων (τουφεκιών και κυνηγετικών), με την προϋπόθεση ότι ο πωλητής είχε ομοσπονδιακή άδεια. Διευκρινιζόταν πως ένας κάτοχος άδειας οπλοκατοχής, δεν μπορούσε να ασχολείται με την αγορά ή την πώληση των όπλων. Κενό υπήρχε και στη διαχείριση των προσωπικών συλλογών -καθώς στις ΗΠΑ τα όπλα κληρονομούνται, όπως συμβαίνει στο Mexico και τη Guatemala. Aπό εκεί και πέρα, όπως συμβαίνει και με όλα τα άλλα, κάθε πολιτεία έκανε προσθαφαιρέσεις. Τις συνέπειες αυτών, θα τις δεις αφότου ενημερωθείς για κάτι ακόμα.

Πολλαπλάσια τα καταστήματα με όπλα από τα supermarkets

Πλέον στην Αμερική γίνεται ένα ξέσπασμα εναντίον πλήθους, που αφορά όπλο, μια φορά το μήνα. Από το 1968 έχουν πεθάνει περισσότεροι Αμερικανοί από όπλο, στη χώρα τους, από ό,τι στους πολέμους. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει lobby που απαγορεύει ακόμα και σήμερα την καταγραφή και την ταυτοποίηση. Την ίδια στιγμή, στοιχεία αναφέρουν πως ο αριθμός των καταστημάτων που πωλούν όπλα είναι μεγαλύτερος αυτού των supermarkets. Για την ακρίβεια, περισσότερα από 55.000 (τέσσερις φορές ο αριθμός των McDonald’s). Ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει τον ακριβή αριθμό όπλων που υπάρχουν στις ΗΠΑ. Το μόνο που υπάρχει είναι μια αναφορά των κατασκευαστών, του 2013, στην οποία ανέφεραν πως δημιούργησαν 10.844.792 “κομμάτια”, ενώ εισήγαγαν 5.539.539 ακόμα. Σε μια χρονιά, έτσι; 

Βάσει του τι ισχύει σε κάθε πολιτεία, το Law Center to Prevent Gun Violence βαθμολογεί από το Α έως το F, εκ του failing (για όσους αποτυγχάνουν να αποτρέψουν τη βία των όπλων). Είκοσι έξι (26) πολιτείες έχουν βαθμολογηθεί με F, δηλαδή το 50% των ΗΠΑ. Ιδού το ΤΟΡ5 των χειρότερων ή αν προτιμάς αυτών με τα πιο χαλαρά -έως ανύπαρκτα- μέτρα:

* Mississippi: Είναι στην τελευταία θέση της βαθμολογίας που βάζει το Νομικό Κέντρο για την πρόληψη της βίας των όπλων. Με διαφορά από το Νο49 (Missouri). Δεν χρειάζονται άδειες, έλεγχοι, στοιχεία ή να κρύβεις τα όπλα όταν τα ‘χεις πάνω σου. Γενικά… δεν. Εξ ου και είναι στην 5η θέση της λίστας με τους θανάτους ανά πολιτεία.

* Kansas: Βρίσκεται στο Νο48 της λίστας (των 50). Οι δημόσιοι υπάλληλοι, εξαιρουμένων αυτών που εργάζονται σε σχολεία, έχουν δικαίωμα να κουβαλούν όπλα στις δουλειές, αρκεί να μην είναι σε κοινή θέα. Οι άλλοι μπορούν να τα δείχνουν. Εν τω μεταξύ, οι φοιτητές επίσης μπορούν να ‘χουν στο σάκο όπλο, στα κάμπους των δημοσίων πανεπιστημίων και κολεγίων.

* Arizona: δεν χρειάζεσαι καν άδεια ή να δώσεις στοιχεία και μπορείς να ‘χεις όπλο πάνω σου, σε κοινή θέα ή όχι, όποτε θες.

* Alaska: Μπορείς να ‘χεις πάνω σου όπλο, για το οποίο δεν χρειάζεσαι άδεια. Δεν υπάρχει και περιορισμός ως προς τον αριθμό που μπορείς να αγοράσεις. Η συγκεκριμένη πολιτεία είναι στο Νο1 της λίστας με θανάτους από όπλα.

* Wyoming: Δεν χρειάζονται τα στοιχεία σου, για να αγοράσεις όπλο και μπορείς να το κουβαλάς, αρκεί να μη φαίνεται. Επιπροσθέτως, πρόκειται για πολιτεία που δεν έχει database για ψυχικά ασθενείς, ενώ τα σχολεία αποφασίζουν από μόνα τους για το αν οι υπάλληλοι τους θα οπλοφορούν.

* Vermont: Όποιος έχει “κλείσει” τα 16, μπορεί να αγοράσει συγκεκριμένους τύπους όπλων. Όλοι μπορούν να τα έχουν στις εκκλησίες, τα μπαρ, όπου θέλουν.

ΜΙΑ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ Α

Mια πολιτεία έχει πάρει Α, που σημαίνει ότι πληροί όλες τις προϋποθέσεις που έχει θέσει το Law Center to Prevent Gun Violence. Αυτή είναι η California, όπου υπάρχουν εξουσιοδοτημένοι dealers, οι οποίοι χειρίζονται τα πάντα (αγορά, πώληση, μεταφορά, ακόμα και shows). 

Τι προβλέπει η νόμιμη διαδικασία

Το Form 4473 είναι αυτό που συμπληρώνει ή υποτίθεται πως συμπληρώνει όποιος αγοράζει όπλο, από κατάστημα που έχει άδεια Federal Firearms. Διαθέτει όνομα, διεύθυνση, ημερομηνία γέννησης, ύψος, ηλικία, υπογραφή, εθνικότητα, φυλή, φωτογραφία από κυβερνητική αρχή, έλεγχο ποινικού μητρώου (που πρέπει να είναι λευκό) και ένορκη βεβαίωση ότι ο αγοραστής πληροί τις προϋποθέσεις του ομοσπονδιακού κράτους, για να αγοράσει όπλο. Το ΑΦΜ είναι προαιρετικό. Υπάρχει ο τύπος του όπλου, μοντέλο, σειριακός αριθμός και όποιος δεν δίνει όλα αυτά τα στοιχεία, αντιμετωπίζεται ως εγκληματίας, με τις ποινές να φτάνουν και την πενταετή φυλάκιση. Οι διώξεις ωστόσο, δεν είναι πολλές. Από τις 556.496 αιτήσεις για μεταφορά που έγιναν μεταξύ του 2008 και του 2015, οι εισαγγελείς προέβησαν σε 32 διώξεις, κατά μ.ο. ανά χρόνο.

Με το βαθμό Α- έχουν αξιολογηθεί οι εξής έξι πολιτείες:

*το Connecticut (οι νόμοι επιτρέπουν να ‘χεις πιστόλι ή revolver, αν έχεις εξασφαλίσει τη σχετική άδεια, αρκεί να μην το εκθέτεις κατά τρόπο που να τρομάζει τους ανθρώπους γύρω σου).

*το New Jersey (είναι παράνομο να ‘χεις στην κατοχή σου το όποιο όπλο -ακόμα και αντίκα- αν δεν έχεις εξασφαλίσει άδεια -Permit to Carry-, όπως είναι παράνομο να έχεις μεγάλο όπλο, χωρίς την ταυτότητα Firearms Purchaser),

*η Massachussets (η διαδικασία αγοράς είναι περίπλοκη και αφορά συσκευές που αναφέρουν πού είσαι, πόσα όπλα έχεις, πόσες σφαίρες έχεις αγοράσει κλπ. Όλα γίνονται μέσω εξουσιοδοτημένου dealer. Για όλους αυτούς τους λόγους, η συγκεκριμένη πολιτεία είναι στην τελευταία θέση της λίστας των θανάτων από όπλο),

*το Maryland (δεν χρειάζεται άδεια για να αγοράσεις rifle ή καραμπίνας. Η πολιτεία όμως, ρυθμίσει την πώληση, τη μεταφορά, την ενοικίαση και την κατοχή μικρών όπλων και αυτόματων).

*η New York (με εξαίρεση τη New York City, οπουδήποτε αλλού αγοράζεις ελεύθερα τουφέκι ή καραμπίνα. Δεν υπάρχει γενική κατεύθυνση για τα δικαιώματα αυτών που θέλουν όπλο. Παρ’ολα αυτά, βρίσκεται στο Νο48 της λίστας με θανάτους από όπλο) και

*η Hawaii (ο επικεφαλής της αστυνομίας ελέγχει το σπίτι, τη δουλειά και μετά επιτρέπει τις εξετάσεις για άδεια κατοχής όπλου -ακόμα και όσων κληρονομούνται).

Τι γίνεται στο Τexas

Επειδή η αφορμή για το θέμα ήταν αυτό που έγινε σε εκκλησία του Texas, όπου όπως αποδείχθηκε, ο μακελάρης είχε δραπετεύσει από ψυχιατρική κλινική , να σου πω ότι η εν λόγω πολιτεία είναι στο Νο34 της βαθμολογίας των ειδικών, σε ό,τι αφορά τα μέτρα που παίρνει για την οπλοκατοχή. Ναι, έχει αποτύχει στην πολιτική της (F). Στα της λίστας με θανάτους από όπλο, στο σύνολο των 50 πολιτειών βρίσκεται στο Νο28.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ

Το περιοδικό GQ ζήτησε από κάποιον που εργάζεται στην ATF να εξηγήσει πώς γίνεται αυτό το “τσεκάρισμα” μεταξύ σειριακού αριθμού που φέρει ένα όπλο (αν δεν το ‘χουν σβήσει οι εγκληματίες) και του ιδιοκτήτη του. Η πρώτη ερώτηση που έκαναν οι δημοσιογράφοι στον Charlie Houser, ομοσπονδιακό πράκτορα της ATF, που εργάζεται στο National Tracing Center, ήταν αν υπάρχει τρόπος να έχουν καταγραφεί τα πάντα, από το πρώτο όπλο που εμφανίστηκε στις ΗΠΑ έως τα ανυπολόγιστα που κυκλοφορούν πια. Σκέψου ότι κάθε μέρα, αστυνομικοί προσπαθούν να βρουν τους κατόχους 1.500 όπλων.

“Ο κόσμος δεν σκέφτεται. Λαμβάνω emails από αστυνομικά τμήματα στα οποία μου ζητούν να βρω τον ιδιοκτήτη, βάσει του serial number. Για την ακρίβεια, να τον πληκτρολογήσω και να τους πω το αποτέλεσμα. Κάθε εβδομάδα έρχονται τέτοια emails. Νομίζουν πως είναι πινακίδες αυτοκινήτων. Κάποιοι μου ζητούν και να βιαστώ”. Τι απαντά; “Ότι δεν έχουμε σύστημα καταγραφής”. Πρόκειται για το μόνο μέρος στις ΗΠΑ που δεν επιτρέπεται η βοήθεια της τεχνολογίας. “Εκτός των Amish” προσθέτει ο Houser.

Τα γραφεία βρίσκονται σε πρώην εγκαταστάσεις εφορίας, στη West Virginia. “Δεν έχουμε 10.000 πράκτορες και ένα εξόχως σοφιστικέ μέρος”. Τι έχουν; “Αμέτρητες κούτες, με μισά στοιχεία και 50 υπαλλήλους της ATF”. Γιατί δεν υπάρχει κάποιος super υπολογιστής, ώστε να καταχωρηθούν σε αυτόν όλα τα δεδομένα; “Γιατί δεν μας το επιτρέπουν”, εξηγεί ο Houser. Η NRA (Εθνική Ένωση Όπλων) κατάφερε να περάσει ομοσπονδιακό νόμο, το 1986, σύμφωνα με τον οποίο δεν επιτρέπεται η βάση δεδομένων για ιδιοκτήτες όπλων. “Για αυτό και χρησιμοποιούμε έγγραφα. Χαρτιά, σε τεράστιες ντάνες και βιβλία με καταστήματα πώλησης όπλων, ώστε να παρέχουμε αυτά τα στοιχεία όταν μας τα ζητά το FBI”. Είναι σαν παλαιού τύπου βιβλιοθήκη, χωρίς κατάλογο. Μπορούν να χρησιμοποιούν φωτογραφίες χαρτιών, αρκεί να μην μπορούν αυτές να αναζητηθούν με ηλεκτρονικό τρόπο.

Από τη θεωρία, στην πράξη: πώς εντοπίζονται οι ιδιοκτήτες

“Δεν υπάρχει αναζήτηση με όνομα”, ξεκαθαρίζει ο ειδικός, πριν παρουσιάσει τις ατελείωτες στήλες με κούτες που καταλαμβάνουν το χώρο από το πάτωμα έως το ταβάνι. Έχει υπολογιστεί πως υπάρχουν 2 εκατομμύρια χαρτιά που αναφέρουν την πώληση ενός όπλου (ποιος το αγόρασε και πού) και ίσως απόδειξη. Υπάρχουν και παλαιάς κοπής μικροφίλμ. Αν βγάλεις φωτογραφίες αυτά τα έγγραφα, γλιτώνεις χρόνο “αλλά πρέπει να βγάλεις 2 εκατομμύρια φωτογραφίες. Θα έπρεπε να ‘χω τουλάχιστον επτά μηχανές, να δουλεύουν 16 ώρες την ημέρα, σωστά; Και ενόσω γίνεται αυτό, άλλοι να επεξεργάζονται τα νέα στοιχεία που φτάνουν στην κατοχή μας που κάποιες ημέρες είναι αρκετές χιλιάδες”. Αυτό που ‘χουν κάνει είναι να ενοικιάζουν κοντέινερ, τα οποία έχουν βάλει στο πάρκινγκ και να τα χρησιμοποιούν για την αποθήκευση.

Ο καταστηματάρχης επίσης, υποχρεούται να κρατά στοιχεία. Μόλις το εντοπίσει -μέσα σε χιλιάδες χαρτιά-, έχουμε φτάσει στο τέλος της ταυτοποίησης. “Κατά μέσο όρο χρειαζόμαστε 70 κλήσεις, για να βρούμε πού ανήκει ένα όπλο”, λέει ο ειδήμων. Η αλήθεια βέβαια, είναι πως με το να βρεις τον ιδιοκτήτη δεν σημαίνει ότι έχεις βρει και τον ένοχο “αλλά αυτό αφορά την αστυνομία”. Πάντα υπάρχει η πιθανότητα να ‘χει κλείσει το κατάστημα πώλησης. Η έρευνα πηγαίνει στις κούτες που υπάρχουν στο κτίριο. Το ποσοστό επιτυχίας φτάνει το 65% και κατά μέσο όρο χρειάζεται μια εβδομάδα, για να βρουν τον αγοραστή. Εκτός και αν το θέμα επείγει. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν και οι δολοφονίες παιδιών.

Η έρευνα για την ασφαλή φύλαξη

Στοιχεία του κράτους που προέκυψαν από έρευνα, την οποία διενήργησαν τα Centers For Disease Control and Prevetion, από το 2007 έως το 2011, είχαν δείξει ότι περί τα 62 παιδιά, ηλικίας έως 14 χρόνων, δολοφονούνται κάθε χρόνο, κατά λάθος. Κυρίως γιατί οι γονείς τους δεν φυλούν κάπου με ασφάλεια, τα όπλα που έχουν στο σπίτι. Τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έχουν “γεμισμένα”. Εκτιμήσεις θέλουν τα παιδιά στην Αμερική να ‘χουν 16 περισσότερες πιθανότητες να σκοτωθούν από κατά λάθος πυροβολισμό, από οποιαδήποτε άλλη χώρα υψηλής διαβίωσης.

Να σου πω κάπου εδώ, πως λίγους μήνες μετά την παρουσίαση αυτών των στοιχείων, η Every Town Research ενημέρωσε για δική της έρευνα, βάσει της οποίας από τον Δεκέμβριο του 2012 έως τον Δεκέμβριο του 2013, τουλάχιστον 100 παιδιά πέθαναν στις ΗΠΑ, από σφαίρα που δεν προοριζόταν για αυτά -λόγω της απροσεξίας των γονιών τους. Δηλαδή, δυο κάθε εβδομάδα, με το ποσοστό να είναι 61% υψηλότερο από εκείνο που εμφάνιζε η κυβέρνηση. Τα 2/3 αυτών των δολοφονιών έγιναν στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο της οικογενείας των θυμάτων. Τα όπλα άνηκαν νόμιμα στους γονείς τους. Κάνε το και εικόνα, πριν καταλήξω στο ότι το 70% δεν θα ‘χε συμβεί, αν τα όπλα ήταν άδεια και κλειδωμένα κάπου.

Τα lobby δεν επιτρέπουν ηλεκτρονικά συστήματα

Η τελευταία φορά που τέθηκε το θέμα καταγραφής των όπλων που υπάρχουν στην Αμερική, ήταν το 1968, μετά τις δολοφονίες των Martin Luther King Jr. και Robert Kennedy. Η κοινή συνισταμένη ήταν πολλά όπλα, λίγοι περιορισμοί και αμέτρητοι τρελοί να σκοπεύουν αδιακρίτως. Ο νόμος περί οπλοκατοχής αφορούσε και τη Federal Firearms License. Aυτή είχε ως στόχο να πάρουν άδειες τα καταστήματα που πωλούν όπλα και να ακολουθούν μια σειρά από κανονισμούς. Άδεις “βγήκαν”, οι κανονισμοί δεν ακολουθήθηκαν ποτέ. “Οι φωνές που μπλόκαραν τις δικλείδες ασφαλείας, δεν ήταν φωνές ενός έθνους που είχε ξυπνήσει, αλλά οι φωνές ενός δυνατού lobby, ενός lobby όπλων που κυριάρχησε σε μια εκλογική χρονιά” είχε πει τότε ο Πρόεδρος Lyndon Johnson.

Μόνο το 4% των θανάτων από όπλο, αφορούν άτομα με διαταραγμένη ψυχική υγεία

Φτάσαμε κάπως έτσι, να παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια τον κακό χαμό, μέσω πυροβολισμών κατά πλήθους. Κάτι που τη δεκαετία του ‘70 ήταν εξαίρεση στον κανόνα. Πλέον, η Αμερική είναι η μόνη χώρα με περισσότερα από 46 εκατ. όπλα επί των εδαφών της και περισσότερους από 18 δολοφόνους, κατά πλήθους.

Η εφημερίδα New York Times έγραψε προ ημερών ότι “τελευταία η αμερικανική κοινωνία είναι ασυνήθιστα βίαια. Ή οι φυλετικές διαιρέσεις έχουν καταστρέψει τους δεσμούς της κοινωνίας. Ή οι πολίτες της δεν έχουν την κατάλληλη φροντίδα για τη ψυχική τους υγεία, στο πλαίσιο συστήματος υγειονομικής περίθαλψης που υπάρχει στο εξωτερικό. Το μόνο που μπορεί να εξηγήσει την κατακόρυφη αύξηση των πυροβολισμών κατά πλήθους στις ΗΠΑ, είναι ο αστρονομικός αριθμός των όπλων”.

Έρευνα του 2015 έχει δείξει πως μόλις το 4% των θανάτων που έχουν προκύψει από όπλα στην Αμερική, ήταν αποτέλεσμα δράσης ατόμου με διαταραγμένη ψυχική υγεία. Επίσης, τονίζεται πως στις χώρες που υπάρχει μεγάλο ποσοστό αυτοκτονιών, είναι λίγες οι περιπτώσεις πυροβολισμών κατά πλήθους. Εν τω μεταξύ, τα στοιχεία απέδειξαν πως ουδεμία σημασία έχει πόσες ώρες περνούν οι πολίτες της όποιας χώρας, σε video games. Μικρή σημασία έχουν και οι φυλετικές διαφορές ή άλλοι παράγοντες που συνδέονται με τη συνοχή της κοινωνίας.

Η New York Times τόνισε ότι “οι Αμερικανοί αποτελούν το 4.4% του πληθυσμού. Παρ’ όλα αυτά, τους ανήκει το 42% των όπλων του πλανήτη. Σύμφωνα με έρευνα του Adam Lankford, καθηγητή στο University of Alabama, από το 1996 έως το 2012, το 31% των δολοφόνων εναντίον πλήθους, ήταν Αμερικανοί. Μόνο η Υεμένη έχει μεγαλύτερο αριθμό mass shootings, μεταξύ χωρών με πληθυσμό τουλάχιστον 10 εκατ. ανθρώπους.

Η Υεμένη είναι και η χώρα που έχει τα περισσότερα όπλα, μετά φυσικά τις ΗΠΑ, όπου διαπιστωμένα το έγκλημα είναι πιο θανατηφόρο. Δηλαδή, ένας κάτοικος της Νέας Υόρκης έχει τις ίδιες πιθανότητες να πέσει “θύμα” κλοπής, με έναν κάτοικο του Λονδίνου και 54 περισσότερες πιθανότητες να δολοφονηθεί, από ό,τι ο Λονδρέζος. Ανάλυση που έγινε με τη συνδρομή 130 ερευνών από 10 χώρες, έδειξε πως το πρόβλημα στην Αμερική είναι η έλλειψη νόμου που έχει ως στόχο τον πραγματικό έλεγχο των όπλων. Όλοι κατέληξαν στο ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μειωθούν οι δολοφονίες, από όπλα “καθώς τελικά, φαίνεται πως τα όπλα δημιουργούν τη βία” ή καλύτερα η εύκολη πρόσβαση σε αυτά.

Καταλήγοντας, οφείλουμε να σου πούμε ότι η Μεγάλη Βρετανία παρουσίασε μείωση σε θανάτους από όπλα, όταν μετά πυροβολισμούς κατά πλήθους το 1987, έκανε εξόχως αυστηρούς τους νόμους για τον έλεγχο της οπλοκατοχής. Το αυτό συνέβη και στην Αυστραλία το 1996. Οι ΗΠΑ αρνούνται πεισματικά να ασχοληθούν με τα μαθηματικα΄και τον επί της ουσίας, έλεγχο και αυτό στοιχίζει. Ακριβά. Περί τις 31.000 ζωές το χρόνο. Αυτή η επιλογή -πέρα από στατιστικά και νόμους- είναι που χωρίζει την Αμερική στη μέση. Βέβαια, μιλάμε και για επιχείρηση αξίας 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις.

Credit για τις φωτογραφίες: Associated Press