Οι εισροές στην ελιά και το ελαιόλαδο

Η επιδότηση μια φορά κι έναν καιρό ήταν μεγαλύτερη για την ελιά και το ελαιόλαδο, κι ήταν ένας σημαντικός παράγοντας για να ξεριζωθούν και συκεώνες στην Πελοπόννησο και ν΄ αντικατασταθούν με ελιές.

Η ελαιοκαλλιέργεια όμως στη χώρα μας εξακολουθεί να είναι μια από τις πιο σημαντικές καλλιέργειες, που συντελεί αποφασιστικά στην ελληνική οικονομία και την εξωστρέφεια. Η πολυδιάσπαση του χώρου, τα προβλήματα που προέκυψαν κατά καιρούς, με τα ΠΟΠ, όπου σχεδόν κάθε χωριό διασφάλισε το δικό του, χωρίς ικανό όγκο παραγωγής δεν δημιούργησαν ικανές συνθήκες, για ν΄ αλλάξουν όλα αυτά και οι εισροές (βλ. κόστος παραγωγής) παραμένουν σε υψηλά επίπεδα.

Τα έξοδα για τη δημιουργία ενός ελαιώνα είναι διαφορετικά και η παραγωγή εξαρτάται από περιοχή σε περιοχή ενώ και το κόστος αυξάνεται ή και μειώνεται ανάλογα με τα στρέμματα. Στα 4 χρόνια παίρνει κάποιος μια μικρή παραγωγή αλλά σε πλήρη παραγωγή θεωρείται ένα δέντρο στα 7 έως 10 έτη, και κυρίως μετά το 10ο έτος.

Η ελιά δεν θεωρείται τόσο απαιτητικό δέντρο ως προς το χρόνο περιποίησής του, σε σχέση με άλλες δενδροκαλλιέργειες και συνηθίζεται συχνά να φυτεύεται ή να διατηρείται και από ετεροκαλλιεργητές.

Όμως, για να πάρει κάποιος καλή ποιοτική παραγωγή πρέπει να δώσει τη δέουσα προσοχή όλον τον καιρό, προκειμένου ν΄ αποφύγει ασθένειες και κυρίως στη συλλογή του καρπού, τον καιρό της συγκομιδής. Η καλύτερη ποιότητα ελαιολάδου σαφώς γίνεται εφικτή, όταν ο καλλιεργητής μαζεύει νωρίς και από το δέντρο και όχι από τα δίχτυα. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια στροφή και στο βιολογικό ελαιόλαδο.

Η παραγωγή και τα έξοδα για τις καλλιεργητικές φροντίδες εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες και κυρίως από την ίδια τη φύτευση της καλλιέργειας, δηλαδή αν είναι πυκνή ή όχι, αν το έδαφος είναι επικλινές και δεν μπορούν να μπουν εύκολα μηχανήματα. Υπάρχουν μηχανήματα που τινάζουν το δέντρο και δε χρειάζεται καν να περάσει κάποιος για να μαζέψει με ραβδιστικό ή άλλο μηχάνημα αλλά αυτό συνήθως δε συμβαίνει στη χώρα μας. Το μοντέλο οργάνωσης του ελαιώνα αλλά και το ίδιο το ανάγλυφο διαφοροποιεί και τις αυξημένες εισροές.

Συμβατική ελαιοκαλλιέργεια

Βασικές εργασίες που συνήθως γίνονται: Κλάδεμα, ψεκασμοί κάλυψης, μηχανική κατεργασία του εδάφους, μάζεμα ελιάς. Για κάθε τι χρειάζονται διαφορετικά μηχανήματα, εργαλεία, ραβδιστικά, αποθηκευτικοί χώροι κ.ά.

Κλάδεμα: Γίνεται συνήθως από εξειδικευμένους εργάτες με κόστος 40-50 ευρώ την ημέρα. Ένας καλός κλαδευτής μπορεί να κλαδέψει 30-35 δέντρα την ημέρα, δηλαδή περίπου 2 στρέμματα. Κόστος ανά στρέμμα για κλάδεμα γύρω στα 25 ευρώ.

Εργασία Εδάφους, φρέζα καταστροφέας Συνήθως γίνονται 2 εργασίες εδάφους το χρόνο. Το κόστος για εργασίες εδάφους είναι κοντά στα 50 ευρώ ετησίως.

Ράντισμα: Φυτοπροστασία για μυκητολογικές και εντομολογικές προσβολές, εργασία και φάρμακα περίπου 15 -20 ευρώ το στρέμμα κάθε φορά. Χρειάζονται περίπου 3-4 ψεκασμοί κάλυψης με περίπου 60-80 ευρώ το χρόνο ανά στρέμμα.

Λίπανση: Σε γενικές γραμμές η λίπανση είναι κοντά στα 50 έως 60 ευρώ ανά στρέμμα.

Συγκομιδή – μάζεμα ελιάς: Περίπου 5 άτομα την ημέρα μαζεύουν γύρω στα 2-2,5 στρέμματα με ελιές. Μεροκάματο κοντά στα 30-40 ευρώ, άρα περίπου 100 ευρώ το στρέμμα μαζί με άλλα ήσσονος σημασίας έξοδα.

Βιολογική ελαιοκαλλιέργεια

Είναι σαφέστατα πολύ πιο δύσκολο να κάνει κάποιος βιολογική καλλιέργεια, καθώς υπάρχει έντονος κίνδυνος για προσβολή για δάκο αλλά και από άλλες ασθένειες. Άλλα έντομα της ελιάς είναι ο πυρηνοτρήτης, ο ρυγχητής, η καλόκορις.

Σημαντικά προβλήματα έχουν προκύψει και λόγω της κλιματικής αλλαγής, με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια να έχουμε προβλήματα στην καρπόδεση του φυτού. Φυσικά υπάρχουν διαδικασίες και στη βιολογική καλλιέργεια, που γίνονται όπως και στη συμβατική. Υπάρχουν πάντως και βιολογικά σκευάσματα κυρίως βάκυλοι ενώ επιλέγεται η φυσική λίπανση, από χωνεμένη κοπριά – κομπόστ.

ΧΛΩΡΗ ΛΙΠΑΝΣΗ Τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες για χλωρή λίπανση, δηλαδή με την καλλιέργεια φυτών δίπλα στην ελιά, που βελτιώνουν το έδαφος. Η χλωρή λίπανση γίνεται κυρίως με φυτά, όπως το τριφύλλι, ο βίκος κ.ά. ενώ για το θέμα του δάκου προτιμώνται οι δακοπαγίδες πάνω στο δέντρο. Η χλωρή λίπανση προτιμάται τα τελευταία χρόνια γιατί κοστίζει λιγότερο.

Γεωπόνοι προτείνουν είτε κόκκινο τριφύλλι είτε διαφορετικά μηδική διότι προσελκύονται έτσι πολλά ευεργετικά έντομα κι αν χρησιμοποιηθεί σπαρτικό μηχάνημα χρειάζονται περίπου 1,5 με 2 κιλά σπόρου ανά στρέμμα. Ανάλογα με την περιοχή άλλο προτείνουν βίκο, ο οποίος είναι πιο ανθεκτικός σε δύσκολες καιρικές συνθήκες, δηλαδή για πιο βόρειες περιοχές της χώρας με σπόρο ανά στρέμμα κοντά στα 16-18 κιλά.

Ο βίκος συστήνεται από τους ειδικούς σε περιοχές, που έχουμε προβλήματα με περισσότερα ζιζάνια ενώ αναμειγνύεται με 20% κριθάρι ή βρώμη, αν θέλουμε να αναρριχηθεί.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΣΤΟ AGROPOST

Τι πρέπει να κάνουν οι αγρότες με τους δασικούς χάρτες

Συνολικά 1.686 νέοι γεωργοί εντάσσονται στην ΠΕ Κρήτης

Ο Μάξιμος, το γάλα και η “σφίγγα”