Rafale: Απάντηση στη γεωγραφία

3,39 δισ. ευρώ. Τόσο θα κοστίσουν τα 24 πολεμικά αεροσκάφη Rafale F3R, τα οποία απέκτησε η Ελλάδα και τα πρώτα εξ’ αυτών πάτησαν το ελληνικό έδαφος χθες. Στη θέση τους θα μπορούσαν να χτιστούν μερικά νοσοκομεία, μερικά σχολεία ή να δημιουργηθούν χιλιάδες ΜΕΘ, σημείωσαν κάποιοι. Και θα είχαν δίκιο, εάν η χώρα μας δεν ήταν αιχμάλωτη της γεωγραφίας της.

Εξ’ Ανατολάς, το πρόβλημα είναι γνωστό. Η Τουρκία αποτελεί αναθεωρητική δύναμη, που αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία και εκπαιδεύεται σε πραγματικές συνθήκες σε αρκετά στρατιωτικά πεδία. Στα βόρεια, μετά το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, τα πάθη δεν έχουν κατευναστεί και ο αναθεωρητισμός υποβόσκει, ενώ στο Νότο, η Αραβική Άνοιξη συνέβη μόλις δέκα χρόνια πριν, υπενθυμίζοντας τα αδιέξοδα της δυτικής παρέμβασης εκεί.

H γεωγραφία ήταν πάντα ένα είδος φυλακής. Καθορίζει τι είναι ή τι μπορεί να είναι ένα έθνος, προσφέροντας οφέλη, αλλά και εμπόδια. Κι’ αυτό το πληρώνουμε στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα αποκτώντας πολεμικά αεροσκάφη με χαρακτηριστικά πέμπτης γενιάς, η χώρα εξαγοράζει προστασία.

Το δικαίωμα δηλαδή να μπορεί να αναπτυχθεί, δίχως τον κίνδυνο παραβίασης των συνόρων της. Αφενός η αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία και αφετέρου η δυναμική των νέων οπλικών συστημάτων, εγγυώνται πως όποιος επιχειρήσει να διεκδικήσει ελληνικό έδαφος θα υποστεί υψηλό κόστος, μιας και τα νέα αεροσκάφη προσφέρουν στρατηγικά πλεονεκτήματα, που δεν είναι αμελητέα.

Με ακτίνα δράσης περίπου 1.850 χιλιόμετρα και ισχύ πυρός που ξεπερνά κάθε ιστορικό προηγούμενο, μπορούν να καλύψουν επαρκώς τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο του FIR Αθηνών μέχρι την Κύπρο και παράλληλα λόγω της μεγάλης ικανότητας μεταφοράς όπλων να απειλήσουν στόχους σε βάθος ακόμα και 100 χιλιομέτρων.

Όσο όμως κι’ αν η επικαιρότητα επιβάλει τέτοιου είδους μιλιταριστικές αναφορές, το πολιτικό πρόβλημα δεν κρύβεται κάτω από το χαλί. Ο ετήσιος αμυντικός προϋπολογισμός της Ελλάδας έφθασε τα 5,5 δισ. ευρώ το 2021, καταγράφοντας αύξηση 41% σε σύγκριση με το 2020. Παρά το γεγονός πως η χώρα μας πέρασε μια δεκαετή οικονομική κρίση, η χώρα μας παραμένει δεύτερη σε αμυντικές δαπάνες εντός ΕΕ, ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Κι’ όλα αυτά, ως αποτέλεσμα των διλημμάτων ασφαλείας που αντιμετωπίζει, και της αποτυχίας των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ομονοήσουν στην από κοινού προστασία των εξωτερικών συνόρων.

Είναι μάταιο όμως να ζητά κανείς περισσότερα από μια Ευρώπη που αρνείται πεισματικά εδώ και μια εικοσαετία να σταματήσει να εξάγει όπλα σε όσους παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο. Ο ρεαλισμός επιβάλει να αποδεχθούμε, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση ποτέ δε δεσμεύτηκε σε βάθος για κοινή εξωτερική διάσταση, ούτε τα μέλη της συμφώνησαν σε αυτό. Ακόμα και το άρθρο 42 της Συνθήκης της Ε.Ε. για την περίπτωση που ένα κράτος – μέλος δεχθεί επίθεση από τρίτη χώρα αποτελεί μεν μια σαφή αναφορά, αλλά δίχως τον αναγκαίο μηχανισμό εφαρμογής.

Πρέπει να τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις και να προστατέψουμε τους εαυτούς μας. Το κόστος απόκτησης αμυντικού εξοπλισμού είναι ένα κόστος που θα συνεχίζουμε να παίρνουμε για χρόνια. Αποτελεί άλλωστε τη μοναδική ασπίδα προστασίας της ευημερίας των Ελλήνων και δίνει το περιθώριο σε όλους μας να διεκδικούμε καλύτερη Παιδεία, καλύτερη Υγεία και περισσότερη Ελευθερία. Δίχως ασφάλεια, δεν υπάρχει ευημερία. Και δυστυχώς αυτή έχει κόστος.

*Ο Νίκος Λυσιγάκης είναι διεθνολόγος

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις