Ανασκόπηση 2021: Pop κουλτούρα με Κορέα, “Eat the Rich” τηλεόραση και τις γυναίκες στο τιμόνι

Ήταν άραγε το 2021 μία καλύτερη χρονιά από το 2020; Όποια και αν είναι η απάντηση – και σίγουρα δε μπορεί ποτέ να υπάρξει κάποια οικουμενική τέτοια – οι τέχνες και οι άνθρωποι βρήκαμε κοινά σημεία επαφής.

Από κινήματα όπως του #MeToo στον χώρο του θεάματος και την αφήγηση που βρέθηκε επιτέλους στα χέρια των γυναικών, μέχρι trends που παρατηρήσαμε στη μουσική και το σινεμά και κάποιες συνήθειές μας που άλλαξαν, παρακάτω θα βρεις μερικά από αυτά που σημάδεψαν την ποπ κουλτούρα το 2021.

Το #MeToo στην Ελλάδα

Άργησε, αλλά έφτασε. Μετά την αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου για τη σοκαριστική σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη, τη σκυτάλη πήρε ο χώρος του θεάτρου και το κίνημα του #MeToo άστραψε και βρόντηξε στην Ελλάδα όπως ένα θεριό που κάποιος ξύπνησε απότομα.

Οι εξελίξεις ήταν και είναι ραγδαίες.

Περιηγήσου στους προτεινόμενους ήχους του TikTok και μπορεί να πέσεις πάνω στο “Dreams” των Fleetwood Mac πλάι στο “Say So” της Doja Cat και το “Little Dark Age” των MGMT.

Ακόμη και για όσους δεν ήταν εν ζωή για να ακούσουν επιτυχίες των ‘80s στο ραδιόφωνο από πρώτο χέρι, το TikTok βοήθησε στην επανεμφάνιση δεκάδων διαμαντιών από περασμένες δεκαετίες που συστήθηκαν στη νεότερη γενιά και διέτρεξαν το έργο σύχρονων καλλιτεχνών όπως τα άλμπουμ των The Weeknd, Dua Lipa και Lady Gaga το 2020.

Το trend συνέχισε και φέτος σε νέες δουλειές όπως το νέο μίνι άλμπουμ της Mitski, τη emo synth-pop συνεργασία του The Weeknd με τον Post Malone, το “STAY” του Τζάστιν Μπίμπερ με τον The Kid LAROI, τα beats των Coldplay στο “My Universe” παρέα με τους BTS, το νέο άλμπουμ των CHVRCHES και τόσα ακόμη. Αρκεί μία ματιά στις ειδικές λίστες του Spotify για να ανακαλύψεις τα καλύτερα ‘80s vibes στη μουσική φέτος.

Μιλώντας για emo synth-pop πάντως τα ‘00s έχουν κι αυτά επανέλθει, όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου ο Machine Gun Kelly έχει πάρει πολύ προσωπικά την επαναφορά του screamo, αλλά και με συνεργασίες όπως αυτή της Γουίλοου Σμιθ με την Αβρίλ Λαβίν και τη συνεργασία της δεύτερης με τη δισκογραφική του Τράβις Μπάρκερ των Blink 182 που υπόσχεται την αποφασιστική επιστροφή της pop punk.

Το καλύτερο ίσως ποπ άλμπουμ της χρονιάς επίσης, το “Sawayama” της Ρίνα Σαουαγιάμα την οποία επιτέλους ο μουσικός Τύπος αναγνωρίζει ως το next big thing του είδους τώρα που έχει την ευκαιρία να περιοδεύσει, ήταν ολόκληρο μία ωδή στις ‘00s παραγωγές του Timbaland, των Evanescence και των Owl Cities.

Είμαστε όλοι θαλασσόλυκοι

Τα “sea shanties” είναι ένα είδος παραδοσιακού λαϊκού τραγουδιού που τραγουδιόταν κάποτε για να συνοδεύσει τη ρυθμική εργασία στα μεγάλα εμπορικά ιστιοφόρα. Ακούγονταν ως επί το πλείστον σε βρετανικά και άλλα ευρωπαϊκά πλοία, και μερικά είχαν ρίζες στην παράδοση και τους θρύλους.

Αφού τα sea shanties έγιναν viral στο TikTok νωρίτερα φέτος, οι ακροατές του Spotify έσπευσαν να συντάξουν λίστες αναπαραγωγής με τις αγαπημένες τους τέτοιες μελωδίες. 187.000 για την ακρίβεια, με πιο δημοφιλές shanty το “Wellerman” των The Longest Johns. Παρότι αμφισβητείται εάν το συγκεκριμένο κομμάτι είναι στ’ αλήθεια shanty (ποια είναι η ειδική επιτροπή που καθορίζει ποια είναι τα shanties;), η τάση που γεννήθηκε μέσα από το τραγούδι προκάλεσε το ενδιαφέρον για την ιστορία ενός είδους που ερμηνευόταν παραδοσιακά από ψαράδες, φαλαινοθήρες και ναυτικούς.

Οι γυναίκες παίρνουν πίσω την αφήγηση

Επί χρόνια, το κίνημα #FreeBritney αντιμετωπιζόταν ως ιντερνετικές συλλογικότητες που δε μπορούσαν να αποδεχτούν πως η αγαπημένη τους σταρ ήταν βολεμένη – αν όχι ευτυχισμένη – με το σύστημα κηδεμονίας που της είχε επιβληθεί εδώ και 13 χρόνια. Η επιμονή του κινήματος όμως τράβηξε την προσοχή των New York Times, και κάπως έτσι δημιουργήθηκε το ντοκιμαντέρ “Framing Britney Spears” που πυροδότησε την εξάπλωση του #FreeBritney μηνύματος και συνέβαλε αναμφισβήτητα στην ενίσχυση της Σπίαρς στο δικαστήριο. Μέσα σε λίγους μήνες η Μπρίτνεϊ είχε ξανά τον έλεγχο των social accounts της και μπορούσε να επικοινωνήσει την προσωπική της αλήθεια στο κοινό της και σε όσους ενδιαφέρονταν για την κατάχρηση εξουσίας που είχε γίνει σε βάρος της.

Το “Framing Britney Spears” όμως δεν αφορούσε μονάχα την εποπτεία της Britney Spears αλλά και την ανάλγητη κουλτούρα των ‘00s στα media που οδήγησαν στη βαθιά μοναξιά και την ανασφάλειά της. Ήταν ένα flashback-επανεξέταση δηλαδή για το πώς επιτρεπόταν – και επιτρέπεται ακόμα σε συγκεκριμένες πλευρές του ίντερνετ και του Τύπου – να φερόμαστε στις γυναίκες με δημόσια εικόνα, ακολουθώντας την τάση αναθεωρητισμού των τελευταίων ετών που συμβαίνει σε podcasts όπως το “You’re Wrong About” και σε σειρές-ντοκιμαντέρ όπως το “Lorena” που κοίταξε από την αρχή τη διαβόητη υπόθεση της αδικημένγς Λορένα Μπόμπιτ, μέχρι ταινίες όπως το “I, Tonya” και σειρές όπως του “American Crime Story” του Ράιαν Μέρφι που καταπιάνονται με γνωστές αληθινές υποθέσεις όπως αυτή του Ο.Τζ. Σίμπσον και τις αναλύει με τη νηφαλιότητα που εξασφαλίζει το πέρασμα του χρόνου.

Στη φετινή σεζόν του “American Crime Story” είχε σειρά το σκάνδαλο του Μπιλ Κλίντον και της Μόνικα Λιουΐνσκι, με παραγωγό την ίδια τη Λιουΐνσκι που αυτή τη φορά είχε την ευκαιρία να πει την ιστορία της όπως συνέβη και όχι υπό συνθήκες ακραίου εκφοβισμού και ισοπέδωσης χαρακτήρα. Στο “Allen vs. Farrow”, δε, του HBO, η Μία Φάροου και η κόρης της, Ντίλαν, μίλησαν για πρώτη φορά τόσο ανοιχτά στην κάμερα για την κατηγορία τους περί σεξουαλικής κακοποίησης του Γούντι Άλεν, παρέχοντας κιόλας κάποια ηχητικά ντοκουμέντα που ποτέ ξανά δεν είχαμε ακούσει.

Η “Eat the Rich” τηλεόραση

Στη διάρκεια της φθινοπωρινής σεζόν πέρασαν – και συνυπήρξαν – στο Top 10 του Netflix το “Casa de Papel”, το “Squid Game” και το “Maid”. Οι δύο πρώτες σειρές έχουν κάποια κοινά στοιχεία – κυρίως τη χαρακτηριστική εικονογραφία τους και τους δισδιάστατους στην καλύτερη περίπτωση χαρακτήρες – όμως ως εκτέλεση διαφέρουν δραματικά. Και έτσι ακόμα όμως, η ταξικότητα, όσο απλοϊκά κι αν είναι δοσμένη, είναι σημαντικό συστατικό τους και τις συνδέει με το ρεαλιστικό “Maid” – ένα από τα μεγαλύτερα χιτ του Netflix για φέτος.

Την ίδια στιγμή η καλύτερη σειρά στην τηλεόραση είναι το “Succession”, μία καταιγιστική σάτιρα για την πλουτοκρατία σε περίβλημα δράματος, που συντροφεύεται άνετα από το “White Lotus” του HBO. Άλλη μία σειρά για τα προνόμια των πλουσίων, την εμμονή μας με τη μιζέρια τους, και την πιο πικρή αλήθεια: ότι το 1% θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να γλιτώνει από τις συνέπειες των πράξεών του.

Τα αντι-γουέστερν της χρονιάς

Στο “The Power of the Dog”, η Τζέιν Κάμπιον ασχολήθηκε ξανά με την πολυαγαπημένη της θεματική των δυναμικών εξουσίας και της ανατροπής τους, παρουσιάζοντας αρχικά δύο αρσενικά αρχέτυπα: την τοξική αρρενωπότητα του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς στην ταινία εναντίον του φαινομενικά αναιμικού αγοριού που υποδύθηκε ο Κόντι Σμιτ-Μακφί. Το περίβλημά τους ωστόσο σιγά-σιγά αποβάλλεται, και η χημεία της διαρκώς μεταβαλλόμενης σχέσης τους δημιουργεί έναν αγώνα εξουσίας που κάνει την τρίτη πράξη της ταινίας συναρπαστική και απρόβλεπτη. Ενός είδους αντι-γουέστερν που αποδομεί τη διαχρονική ματσίλα του είδους.

Στο μεταξύ ο Κλιντ Ίστγουντ καταπιάστηκε ξανά στην καριέρα του με τη στερεοτυπική ανδροπρέπεια, μέσα από το ανιαρό αλλά ευαίσθητο “Cry Macho. Έναν ακόμη ανεπιτήδευτο, μελαγχολικό αποχαιρετισμό από έναν στιβαρό σκηνοθέτη που υποτίθεται ότι αποσύρεται από τη μεγάλη οθόνη εδώ και 30 χρόνια. Την ίδια σεζόν το “Harder They Fall” του Netflix με τον Ίντρις Έλμπα, ένα γουέστερν που βασίστηκε σε αληθινούς μαύρους παρανόμους της Άγριας Δύσης του 19ου αιώνα, έβαλε στο παιχνίδι φιγούρες που παραγκωνίζονταν επίμονα από το είδος ενώ οι ιστορίες τους ήταν υπαρκτές.

Σινεμά από το σπίτι

Στις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη, η Warner έβγαλε ανακοίνωση-σοκ. Κάθε ταινία της το 2021 θα ανέβαινε στο HBO Max, τη streaming πλατφόρμα της, την ίδια μέρα που θα έβγαινε στους κινηματογράφους. Το πόσο δραματική ήταν πραγματικά αυτή η κίνηση είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθεί. Μόλις λίγους μήνες νωρίτερα, η αλυσίδα κινηματογράφων AMC είχε μία πολύ δημόσια διαμάχη με τη Universal σχετικά με την απόφαση της τελευταίας να κυκλοφορήσει το “Trolls: World Tour” σε streaming, και τώρα ξαφνικά ολόκληρος ο κατάλογος ενός άλλου στούντιο θα κατευθυνόταν στο streaming για έναν ολόκληρο χρόνο.

Παρά τις επιπτώσεις όπως ήταν για παράδειγμα οι διαμαρτυρίες του Κρίστοφερ Νόλαν (σταθερού συνεργάτη του στούντιο που τελικά αποφάσισε να κάνει αλλού το επόμενό του μπλοκμπάστερ), ή το ποσό των 10 εκατομμυρίων δολαρίων η καθεμία που πήραν η Πάτι Τζένκινς και η Γκαλ Γκαντότ για τη μεταφορά του “Wonder Woman 1984” στο HBO Max, η WB δεν έκανε πίσω.

Αν και κανένα άλλο μεγάλο στούντιο δεν προχώρησε σε κάτι τόσο δραστικό, καθένα από αυτά (με εξαίρεση τη Sony που δεν έχει δική της πλατφόρμα) ανέπτυξε το δικό του σύστημα υβριδικής κυκλοφορίας αιθουσών/online, με το συμπέρασμα να είναι σαφές: οι ημέρες του μεγάλου “παραθύρου” μεταξύ αίθουσας και streaming φαίνεται να έχουν τελειώσει. Η πανδημία συνέπεσε με τη χρονική στιγμή όπου τα στούντιο παλεύουν για να κερδίσουν συνδρομητές για τις πλατφόρμες τους, και έτσι το δέλεαρ που αποτελούν οι μεγαλύτερες ταινίες τους έχει αποδειχθεί ακαταμάχητο. Οι αμερικανικές αλυσίδες κινηματογράφων είναι σε μεγάλο βαθμό αδύναμες να σταματήσουν αυτή τη δραματική μετατόπιση από το μοντέλο κυκλοφορίας που έλεγχαν επί δεκαετίες και, ακόμα και αν η Warner Bros. ανακοίνωσε πως δε θα ακολουθήσει την ταυτόχρονη κυκλοφορία σε σινεμά και streaming το 2022, κανείς δεν περιμένει πως οι συνθήκες θα επιστρέψουν ποτέ σε αυτές του 2019.

Όσο για το ελληνικό box office, εκείνο έχει πληγεί πολύ σημαντικά από την πανδημία και μένει να δούμε εάν θα ανακάμψει μετά το πέρας της. Η ταινία της χρονιάς για την Ελλάδα είναι το “No Time to Die” με πάνω από 300.000 εισιτήρια, γεγονός που μάλλον σημαίνει πως το ελληνικό κοινό έχει τη διάθεση να ανταποκριθεί σε ταινίες που προσφέρουν θέαμα. Να σημειωθεί εδώ πως η ταινία έκοψε την τεράστια πλειοψηφία των εισιτηρίων αυτών πριν από τα αυστηρότερα μέτρα σε σχέση με τους ανεμβολίαστους και τις κινηματογραφικές αίθουσες.

K-Dramas + K-Pop

Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, μια ομάδα παγκόσμιων ηγετών ευχαρίστησε τους νέους για την ανθεκτικότητά τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19. Πάνω από ένα εκατομμύριο θεατές συντονίστηκαν για να ακούσουν το μήνυμα που αντήχησε σε όλο τον κόσμο. Οι ηγέτες αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους BTS, το μεγαλύτερο boyband στον κόσμο, που αποτελούν απλώς ένα παράδειγμα μίας μοναδικά κορεατικής, αλλά αναμφισβήτητα διεθνούς πολιτιστικής βιομηχανίας.

Υπάρχουν οι Blackpink, το girl band με τον μεγαλύτερο αριθμό ακολούθων στο YouTube. Υπάρχει το “Squid Game”, η μεγαλύτερη σειρά στην ιστορία του Netflix, με το “Hellbound” που πέτυχε στην πλατφόρμα αμέσως μετά από εκείνο. Έπειτα δεν έχει περάσει καιρός από τον θρίαμβο του “Parasite” στα Όσκαρ.

Τα αποτελέσματα που φέρνει παγκοσμίως πλέον η Νότια Κορέα δε συνέβησαν εν μία νυκτί κι ας φαίνεται έτσι ώρες-ώρες. Το “κορεάτικο κύμα” (hallyu wave) είχε ήδη ξεκινήσει το 2002 από τη σειρά “Winter Sonata”, μία σειρά που είχε ξαφνιάσει τη χώρα με την επιτυχία της στην Ιαπωνία, και συνεχίστηκε από άλλες σειρές που εκμεταλλεύτηκαν αυτή την ευκαιρία εξωστρέφειας και στη συνέχεια από σόλο τραγουδιστές όπως ο Rain και η BoA, ή μπάντες όπως οι H.O.T. και οι Girls’ Generation της επόμενης γενιάς, που ανοίχτηκαν σε άλλες ασιατικές αγορές.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας των ‘00s η Λατινική Αμερική και η Μέση Ανατολή είχαν αρχίσει να συντονίζονται με την επιτυχία αυτή – η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες επίσης σε μικρότερο βαθμό – όμως τα παραδοσιακά media δεν ακολουθούσαν. Ο αποκλεισμός αυτός έσπρωξε τα στελέχη των δισκογραφικών εταιρειών να σκεφτούν εναλλακτικούς τρόπους στόχευσης του κοινού εκτός Κορέας, και έτσι ηθοποιοί και τραγουδιστές άρχισαν να χρησιμοποιούν πολύ τα social media για να εξερευνήσουν την πιθανότητα επέκτασης των fanbases τους.

Πλέον οι BTS έχουν εκτοξευτεί και οι κορεάτικες σειρές εδραιώνονται όλο και περισσότερο. Το 2021 ήταν η μεγαλύτερη χρονιά για τις πολιτιστικές εξαγωγές της Νότιας Κορέας ως τώρα.

Η Νταϊάνα και η Βασιλική Οικογένεια

Δεκαετίες δημοσίων σχέσεων και αποκατάστασης του Πρίγκιπα Καρόλου και της βρετανικής βασιλικής οικογένειας μετά τον θάνατο της Νταϊάνα φαίνεται πως έχουν κάνει φτερά την τελευταία χρονιά.

Μετά την τέταρτη σεζόν του “The Crown” που παρουσίασε την άνοδο και την αρχή της πτώσης στην ερωτική σχέση του Καρόλου με τη Νταϊάνα – και μάλιστα μετά από μία τρίτη σεζόν που είχε κερδίσει συμπάθεια για τον καταπιεσμένο νεαρό Κάρολο – ήρθε και η συνέντευξη του Χάρι και της Μέγκαν Μαρκλ στην Όπρα Γουίνφρεϊ και αναίρεσε πολλή από την καλή θέληση που συγκεντρώνουν οι Γουίνσδορ.

Το “Spencer” με την Κρίστεν Στιούαρτ που θα δούμε στην Ελλάδα το 2022 ήταν ένα ακόμα αγκάθι για την εικόνα της βασιλικής οικογένειας, που δε βρήκε ποτέ τον τρόπο να βοηθήσει ουσιαστικά την ψυχολογία της Νταϊάνα.

Μυθοπλασία vs. Ριάλιτι

Ίσως δε θα το φανταζόμασταν σε μία χρονιά όπου για τη μισή της διάρκεια το πιο επιτυχημένο τηλεοπτικό πρόγραμμα ήταν το “Survivor”, όμως μετά το καλοκαίρι οι Έλληνες στράφηκαν περισσότερο στη νέα μυθοπλασία της ελληνικής τηλεόρασης παρά στα ριάλιτι προγράμματά της – ακόμα και σε εκείνα όπως το “GNTM” που υπήρξαν τεράστια χαρτιά για τους σταθμούς τους στο παρελθόν.

Αντίθετα επιβράβευσαν σειρές μυθοπλασίας όπως τον “Σασμό” και τη “Γη της Ελιάς”, κρατώντας σε υψηλό επίπεδο τηλεθέασης και παλαιότερα προγράμματα όπως τις “Άγριες Μέλισσες”. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε εάν θα συνεχίσει αυτό και το 2022, οπότε και αναμένεται να επιστρέψουν βαριά ριάλιτι πυροβολικά όπως το “Survivor” και το “MasterChef”.

Τα NFTs και ο επαναπατρισμός της τέχνης

Με είδωλα όπως ο Τζεφ Κουνς να αγωνίζονται να πουλήσουν όπως έκαναν κάποτε και τη φρενίτιδα για τα NFTs – μία πρόσφατη μορφή διάδοσης αντικειμένων Τέχνης ως άυλο ψηφιακό πιστοποιητικό πνευματικής ιδιοκτησίας – τα κεραμικά και τους ιστορικά παραγνωρισμένους καλλιτέχνες, ο κόσμος της τέχνης άλλαξε ριζικά στην πανδημία.

Ο επαναπατρισμός και η αποκατάσταση της τέχνης είχαν επίσης εξελίξεις. Φέτος για παράδειγμα υλοποιήθηκε η πολυαναμενόμενη υπόσχεση του Γάλλου Προέδρου Μακρόν να επιστρέψει 26 αντικείμενα στο Μπενίν. Στα χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη περιγραφή του σχεδίου, τα πολιτιστικά αντικείμενα – πάνω από 1.000 χάλκινες και ορειχάλκινες προτομές, γλυπτά και πλάκες που εκλάπησαν από το βασιλικό παλάτι του Μπενίν από τους Βρετανούς – έχουν τεθεί υπό εξέταση για την παρουσία τους σε μουσεία σε όλο τον κόσμο.

Την ίδια στιγμή η Γερμανία ανακοίνωσε πως θα επέστρεφε όλα τα χάλκινά της το 2022, ενώ η Ολλανδία στόχευσε ακόμη πιο ψηλά: κατέθεσε ένα σχέδιο επιστροφής οποιωνδήποτε αντικειμένων είχαν κλαπεί από κάποια πρώην ολλανδική αποικία “άνευ όρων”. Και αυτό το καλοκαίρι, το Met επέστρεψε δύο ορειχάλκινες πλάκες, αν και εξακολουθεί να έχει στη συλλογή του περίπου 160 χάλκινα τεχνουργήματα του Μπενίν. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο;

Το Βρετανικό Μουσείο προφανώς που, όπως εύστοχα είχε πει κάποτε ο κωμικός παρουσιαστής Τζον Όλιβερ, είναι ένας «ενεργός τόπος του εγκλήματος».

Η επέλαση του ασπρόμαυρου φιλμ

Νωρίτερα μέσα στο 2021 ο Ζακ Σνάιντερ κυκλοφόρησε το περιβόητο Snyder Cut στην ασπρόμαυρη μορφή του, το “Justice League: Justice Is Gray”. Δεν ήταν ο μόνος που επέλεξε ασπρόμαυρο.

Το “Malcolm & Marie” του Netflix κυκλοφόρησε επίσης ασπρόμαυρο, η Ρεμπέκα Χολ αποφάσισε να κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο “Passing” (επίσης στο Netflix) ασπρόμαυρο ως σχολιασμό στον χρωματικό ρατσισμό, ενώ αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησαν στις αίθουσες το “The French Dispatch” του Γουές Άντερσον που χρησιμοποιεί σε τεράστιο μέρος του το ασπρόμαυρο – εν μέρει ως φόρο τιμής σε κινηματογραφικά κινήματα όπως το Γαλλικό Νέο Κύμα – και το γλυκύτατο οικογενειακό δράμα “C’mon C’mon” του Μάικ Μιλς με τον Χοακίν Φίνιξ. Ένα φιλμ που μοιάζει με κειμήλιο για μελλοντικές γενιές που κι αυτές, όπως οι χαρακτήρες της ταινίας, θα προσπαθούν να βιώσουν τη σημασία τους μέσα από την αποτύπωση των στιγμών τους στον φωτογραφικό φακό, την κάμερα, ή τις ηχογραφήσεις.

Μεταξύ άλλων έπονται το “Gunda”, ένα οριακά βουβό ντοκιμαντέρ για ένα γουρούνι, το “Belfast” του Κένεθ Μπράνα για τις Ταραχές στην Ιρλανδία, το “The Tragedy of Macbeth” του Τζόελ Κοέν και το “Being the Ricardos” του Άαρον Σόρκιν με τη Νικόλ Κίντμαν.

Το ασπρόμαυρο – που δεν εξαφανίστηκε ποτέ εντελώς – συνέβη μαζικά φέτος. Το κλισέ λέει πως το κοινό το βαριέται, όμως η τόσο αποφασιστική πρόσφατη εμφάνισή τους ίσως υποδηλώνει πως η ευρύτερη κουλτούρα είναι έτοιμη να το δει γι’ αυτό που είναι: μία αισθητική επιλογή, ένα ακόμη εργαλείο στην εργαλειοθήκη των κινηματογραφιστών.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις