Ταϊλάνδη: Η διάσωση που εξελίχθηκε σε θρίαμβο της παγκοσμιοποίησης

Σάββατο 23 Ιουνίου 2018: Μια συνηθισμένη μέρα, με τα καλά και τα άσχημά της, κυλάει στον κόσμο. Κάπου στην Ταϊλάνδη μια οικογένεια προετοιμάζεται να γιορτάσει τα 17α γενέθλια του γιου της, Peerapat “Night” Sompiangjai, μέλους της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας Wild Boars. Το αγόρι δεν θα επιστρέψει ποτέ εκείνη την ημέρα στο σπίτι του. Κάπως έτσι ξεκινάει η περιπέτεια 12 παιδιών ηλικίας 11-17 ετών και του νεαρού προπονητή τους που εγκλωβίστηκαν σε ένα σπήλαιο. Η ιστορία που συγκλόνισε όλη την υφήλιο, δίνοντας ένα από τα πιο ηχηρά μηνύματα της χρονιάς. Μια ιστορία, μεταξύ πολλών άλλων, για το πως γίνονται οι ήρωες.

Το πάρτι γενεθλίων που πήρε άσχημη τροπή

Μετά την προπόνηση, ο Night, οι συμπαίκτες του και ο προπονητής τους, αποφάσισαν να γιορτάσουν με τον δικό τους τα γενέθλιά του, πηγαίνοντας βόλτα σε ένα από τα αγαπημένα τους στέκια. Πήραν τα ποδήλατά τους και έφτασαν στο σπήλαιο Ταμ Λουάνγκ, στο οποίο έμπαιναν μέχρι και 8 χλμ. μέσα σε ειδικές περιπτώσεις, όπως για να γράψουν τα ονόματα των νέων μελών της ομάδας σε συγκεκριμένο σημείο. Όλες τις φορές είχαν μαζί τους μόνο τους φακούς τους. Άλλωστε πάντα έμεναν εκεί μόνο μία ώρα. Αυτή τη φορά όμως θα καθυστερούσαν δύο και πλέον εβδομάδες.

Στο σπίτι του Night, η οικογένειά του αρχίζει να ανησυχεί. Κανείς δεν θέλει να πιστέψει ότι τα παιδιά βρίσκονται στο μήκους 10 χλμ. σπήλαιο, στο βουνό που χωρίζει την Ταϊλάνδη από την Μιανμάρ. Ένα μέρος, το οποίο όταν αρχίζουν οι μουσώνες τον Ιούλιο, γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνο, καθώς το ύψος του νερού από τις πλημμύρες μπορεί να φτάσει τα 5μ. Τα παιδιά είχαν συζητήσει με φίλους τους σε chat για την επικείμενη βόλτα στο Ταμ Λουάνγκ και έτσι γρήγορα η προσοχή των γονιών επικεντρώθηκε εκεί. Οι φόβοι τους επιβεβαιώθηκαν, καθώς στην είσοδο του σπηλαίου βρήκαν ποδήλατα, τσάντες και ποδοσφαιρικά παπούτσια. Βαθιά στη σπηλιά τα πράγματα είχαν αρχίσει να γίνονται δύσκολα. Το σύστημα σπηλαίων είχε αρχίσει να γεμίζει νερό από τις συνεχείς βροχοπτώσεις. Σύμφωνα με μήνυμα ενός εκ των παιδιών, είχαν αιφνιδιαστεί από ξαφνική πλημμύρα. Έπρεπε να βγουν έξω αλλά η μοναδική επιλογή που είχαν ήταν να πάνε ακόμα πιο βαθιά. Κατέληξαν σε ένα υπερυψωμένο βραχώδες σημείο, 4 χλμ. από την είσοδο.

Ο προπονητής τους, πρώην μοναχός, κατάφερε μέσω του διαλογισμού να κρατήσει ήρεμα τα αγόρια. Στάθηκαν όμως και τυχεροί. Δεν είχαν μαζί τους φαγητό αλλά είχαν πόσιμο νερό με τη μορφή υγρασίας. Είχαν τους φακούς τους ενώ υπήρχε και ικανοποιητικός αέρας. Οι συνθήκες για να επιβιώσουν για λίγο υπήρχαν. Έξω από τη σπηλιά ξεκίνησε γρήγορα μια μεγάλη επιχείρηση διάσωσης με τη συμμετοχή των αρμόδιων αρχών της Ταϊλάνδης. Στις αρχικές έρευνες βρέθηκαν αποτυπώματα αλλά κανένα σημάδι ότι οι 13 αγνοούμενοι ήταν ακόμα εν ζωή, πού μπορεί να βρίσκονταν και πώς θα τους απεγκλώβιζαν.

Έρευνες με μαχαίρια και φτυάρια

Η εξερεύνηση του σπηλαίου ήταν μια πρόκληση. Η πλειονότητα των βατραχανθρώπων του ναυτικού είχε μικρή εμπειρία σε σπηλιές ενώ και ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος. Οι σφοδρές βροχοπτώσεις πλημμύριζαν θαλάμους και απομόνωναν σημεία. Οι τοπικές αρχές έφεραν ό,τι εξοπλισμό μπορούσαν να σκεφτούν – μικρές αντλίες νερού, μακριές σωληνώσεις, μαχαίρια και φτυάρια. Τα περισσότερα απ’ αυτά ήταν ακατάλληλα. Δοκίμασαν μέχρι και γεώτρηση στην πλαγιά του βουνού και drones με θερμικούς αισθητήρες για να τους εντοπίσουν.

Οι διασώστες στράφηκαν για βοήθεια και στους χωρικούς. Ένα αγόρι, μέλος της ομάδας, που κατά τύχη δεν πήγε μαζί τους, έκανε λόγο για ένα σημείο στη σπηλιά που είχαν ξαναεπισκεφτεί. Την ίδια ώρα οι οικογένειες των αγνοούμενων προσεύχονταν έξω από το σπήλαιο. Μαζί τους οι δάσκαλοι των παιδιών, συμμαθητές τους τραγούδαγαν για να ενθαρρύνουν όλους τους εμπλεκόμενους, οι συγχωριανοί έδιναν χρήματα και τρόφιμα στους συγγενείς των παιδιών και του προπονητή. Αυτή η αίσθηση αλληλεγγύης γρήγορα άρχισε να εξαπλώνεται, καθώς η ιστορία κέρδισε την προσοχή όλης της χώρας. Εθελοντές από άλλα μέρη της Ταϊλάνδης μετέβησαν στην περιοχή και τα social media της χώρας κατακλύστηκαν με μηνύματα υποστήριξης. Το θέμα όμως θα έπαιρνε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. Οι πρώτοι διασώστες από το εξωτερικό έφτασαν στις 28 Ιουνίου. Ήταν Αμερικανοί ειδικοί στις διασώσεις από αέρος και σπηλαιοδύτες από το Ηνωμένο Βασίλειο, το Βέλγιο, την Αυστραλία, τη Σκανδιναβία και άλλες χώρες. Κάποιοι προσφέρθηκαν εθελοντικά και άλλοι πήγαν κατόπιν αιτήματος των αρχών της Ταϊλάνδης.

“Μυρίσαμε τα παιδιά πριν τα δούμε ή τα ακούσουμε”

Την 1η Ιουλίου, λίγο περισσότερο από μια εβδομάδα μετά την εξαφάνιση των παιδιών, έγινε πρόοδος. Οι διασώστες έφτασαν σε ένα ευρύχωρο σημείο, το οποίο θα αποτελούσε και την κύρια βάση τους μέσα στο σπήλαιο. Την επόμενη μέρα δύο Βρετανοί δύτες κάνουν μια απίστευτη ανακάλυψη. Οι Τζον Βολάντεν και Ρικ Στάντον, θρύλοι των σπηλαιοκαταδύσεων, φτάνουν στο σημείο που είχε υποδείξει ο φίλος των παιδιών. Δεν υπήρχε όμως τίποτα. Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, βρίσκουν ένα χώρο με αέρα. “Όπου υπάρχει χώρος με αέρα φωνάζουμε, μυρίζουμε. Μυρίσαμε τα παιδιά πριν τα δούμε ή τα ακούσουμε” δήλωσε ο Βολάντεν στο BBC. Σύντομα οι φακοί τους φωτίζουν το σημείο και τα παιδιά βγαίνουν από το σκοτάδι και τους πλησιάζουν. Έκπληξη και χαρά όταν διαπιστώνουν ότι και οι 13 είναι ζωντανοί. Οι χαμένοι “Αγριόχοιροι” είχαν βρεθεί. Είχαν αδυνατίσει αλλά ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση. Οι δύο δύτες περνούν λίγο χρόνο μαζί τους, προσπαθώντας να τους ανυψώσουν το ηθικό. Τους αφήνουν φώτα και τους υπόσχονται ότι θα επιστρέψουν με φαγητό. Η συνάντηση καταγράφηκε από τις κάμερες των δυτών και το βίντεο έκανε τον γύρο του κόσμου, γεμίζοντας αγαλλίαση τους πάντες.

Ένας στρατιωτικός γιατρός και δύτες του ναυτικού της Ταϊλάνδης προστέθηκαν στην παρέα των “Αγριόχοιρων”, μένοντας μαζί τους για το υπόλοιπο της δοκιμασίας. Παρά την επιθυμία τους να φάνε ρύζι με τηγανητό κρέας, περιορίζονται σε μια ειδική διατροφή με φαρμακευτική υγρή τροφή και μεταλλικό νερό με βιταμίνες. Όλα αυτά ενώ δύο άλλα αγόρια είχαν τα γενέθλιά τους. Αρχίζουν να καταστρώνονται τα σχέδια για το πώς θα βγάλουν 13 ανθρώπους – μερικοί από τους οποίους δεν ήξεραν καν να κολυμπούν – μέσα από ένα πλημμυρισμένο, μήκους 4 χλμ. δίκτυο σπηλαίων που ακόμα και οι δύτες θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν προβλήματα.

Παγκόσμιος στρατός εθελοντών

Ταυτόχρονα, η ανακάλυψη των παιδιών έβαλε το μικρό χωριό στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Δημοσιογράφοι και εθελοντές διασώστες από όλο τον κόσμο έφτασαν στην περιοχή. Περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι εμπλέκονται στην επιχείρηση, μεταξύ των οποίων 100 δύτες, πολλοί διασώστες, εκπρόσωποι από 100 κυβερνητικές οργανώσεις, 900 αστυνομικοί και 2.000 στρατιώτες. Από την Αυστραλία και την Ασία (Ρωσία, Κίνα, Λάος, Μιανμάρ, Φιλιππίνες, Σιγκαπούρη, Ινδία, Ιαπωνία, Ισραήλ) μέχρι την Ευρώπη (Βέλγιο, Τσεχία, Δανία, Φινλανδία, Ολλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Σουηδία, Ισπανία, Ουκρανία) και τις ΗΠΑ.

Μια μικρή πόλη στήθηκε έξω από το Ταμ Λουάνγκ με τους πάντες να βοηθάνε. Τα λασπωμένα ρούχα των διασωστών πλένονται κάθε βράδυ από ένα τοπικό καθαριστήριο, που προσφέρθηκε, ενώ οδηγοί έκαναν δωρεάν μεταφορές σε όσους έπρεπε να ανεβοκατεβαίνουν το βουνό.

Ο θάνατος ενός ήρωα

Ο 38χρονος Ταϊλανδός πρώην βατραχάνθρωπος του ναυτικού, Σαμάν Γκουνάν ήταν ένας από τους πολλούς εθελοντές. Στις 6 Ιουλίου, σε μια συνηθισμένη διαδρομή για να δώσει στους εγκλωβισμένους μπουκάλες με αέρα, έχασε τις αισθήσεις του από ασφυξία. Η κηδεία του έγινε αργότερα την ίδια μέρα. Ο θάνατός του τόνισε τους κινδύνους της επιχείρησης και το ρίσκο για τη ζωή των παιδιών. Ο Γκουνάν ήταν ένας υγιής, εκπαιδευμένος δύτης, ο οποίος είχε εκπροσωπήσει τη χώρα του σε αγώνες τριάθλου. Αλλά πέθανε. Τι θα γινόταν με τα παιδιά που δεν είχαν κάνει ποτέ τους κατάδυση;

Υπήρχε όμως και ένα ακόμα στοιχείο που προκαλούσε ανησυχία. Παρά τις προσπάθειες ανασύστασης του αέρα, τα επίπεδα του οξυγόνου στον θάλαμο του σπηλαίου είχαν πέσει από το συνηθισμένο 21%, στο 15%. Ο χρόνος τελείωνε.

Οι διασώστες εξέταζαν τρεις επιλογές: 1. Να εκπαιδεύσουν τα παιδιά να βουτήξουν στις πλημμυρισμένες περιοχές, μια διαδικασία με τις λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας. 2. Να αντληθεί νερό από το σπήλαιο και να περιμένουν να κατέβει η στάθμη του με φυσικό τρόπο . Αυτό όμως μπορεί να διαρκούσε έως τέσσερις μήνες. 3. Να βρεθούν ή να ανοιχτούν εναλλακτικά περάσματα στα σπήλαιο. Οι δύτες άρχισαν τις δοκιμές με μερικά αγόρια σε μια πισίνα, προσπαθώντας να δουν πώς θα μεταφέρουν ένα παιδί με ασφάλεια κάτω από το νερό.

Άλλες λύσεις, όπως η προσφορά ενός υποβρύχιου σε μέγεθος παιδιού, που σχεδιάστηκε από μηχανικούς της εταιρίας του Έλον Μασκ, απορρίφθηκαν ως ακατάλληλες. Οι δυσκολίες όμως αφορούσαν και απλά ζητήματα, όπως η δημιουργία γραμμών αέρα και τηλεφώνων στη σπηλιά. Αυτά φαίνονταν αδύνατα στην αρχή λόγω της διάταξης λαβυρίνθου της σπηλιάς.

“Μην μας δώσετε πάρα πολλές εργασίες για το σπίτι”

Τελικά στις 6 Ιουλίου, οι διασώστες δημιούργησαν μια παροχή οξυγόνου και τα αγόρια επικοινώνησαν με τους γονείς τους με τον παλιομοδίτικο τρόπο, τα γράμματα. Οι επιστολές, που δημοσιοποιήθηκαν από τις ταϊλανδέζικες αρχές, ήταν άκρως συγκινητικές. Με καρδιές και χαμογελαστά πρόσωπα, τα αγόρια έγραφαν στους γονείς τους ότι τους αγαπούσαν και να μην ανησυχούν. Ανέφεραν τα φαγητά που ήθελαν να φάνε ενώ ένα από αυτά έστελνε μήνυμα στον δάσκαλό του: “Παρακαλώ μην μας δώσετε πάρα πολλές εργασίες για το σπίτι!”.

“Ζητάω συγγνώμη από τους γονείς” ανέφερε ο προπονητής στο δικό του γράμμα, λαμβάνοντας μόνο αγάπη και όχι επικρίσεις και κατηγορίες, όπως ίσως θα σκέφτονταν πολλοί. “Σας ευχαριστώ πολύ που φροντίσατε όλα τα παιδιά και τα κρατήσατε ασφαλή” έγραψε χαρακτηριστικά συγγενής ενός εκ των αγοριών.

Η D-Day

Κυριακή 7 Ιουλίου, δύο εβδομάδες μετά την εξαφάνιση των παιδιών και οι αρχές της Ταϊλάνδης ανακοινώνουν ξαφνικά ότι αρχίζουν την επιχείρηση. Δημοσιογράφοι και εθελοντές καλούνται να απομακρυνθούν. Το κλίμα είναι μετρημένα αισιόδοξο αλλά και “παγωμένο”. Γιατί αυτή η ξαφνική απόφαση; Η βροχή που έπληττε αδιάκοπα την περιοχή τις προηγούμενες μέρες είχε σταματήσει, δίνοντας στους διασώστες μια σπάνια ευκαιρία. Οι ντόπιοι είχαν πει στις αρχές ότι περίπου στις 10 Ιουλίου κάθε έτους, το Ταμ Λουάνγκ πλημμύριζε εντελώς.

Η επιχείρηση χωρίστηκε σε δύο μέρη. Το πρώτο, από το σημείο των παιδιών ως την κύρια βάση των διασωστών μέσα στο σπήλαιο, ήταν το πιο δύσκολο. Οι διασώστες χρειάστηκαν ώρες για να περάσουν από σκοτεινά και κρύα νερά, έχοντας σχοινιά οδηγούς. Σε κάποια σημεία τα περάσματα ήταν τόσο στενά, που χώραγε μετά βίας ένα σώμα.

Σε κάθε αγόρι δόθηκε μια μάσκα με αέρα και δέθηκε με έναν δύτη ενώ ένας άλλος δύτης τους συνόδευε. Ένας κύλινδρος με οξυγόνο δέθηκε μπροστά σε κάθε παιδί και μια χειρολαβή προσαρτήθηκε στην πλάτη τους. Τα πρόσωπά τους κοίταγαν προς τα κάτω για να εξασφαλιστεί ότι το νερό θα έφευγε. Σύμφωνα με τον Βολάντεν ο εξοπλισμός έμοιαζε με “τσάντα για ψώνια”, που τους επέτρεπε να κάνουν ελιγμούς με τα αγόρια. Στα στενά τμήματα, οι διασώστες έπρεπε να αποσυμπιέσουν τις μπουκάλες αέρα για να περάσουν, τραβώντας παράλληλα το πολύτιμο φορτίο τους. Η κυβέρνηση της Ταϊλάνδης γνωστοποίησε ότι τα αγόρια και ο προπονητής έλαβαν αγχολυτικά φάρμακα για να χαλαρώσουν. Λίγες ώρες αφότου έφταναν στην κεντρική βάση, ξεκίναγαν για το δεύτερο στάδιο. Κάθε αγόρι δενόταν σε ένα φορείο και μεταφερόταν από μια ομάδα τουλάχιστον πέντε ανδρών. Σε ένα σημείο έπρεπε να τοποθετήσουν το φορείο σε μια σχεδία και να το τραβήξουν μέσα σε μια βαθιά λίμνη ενώ σε μια απότομη πλαγιά χρησιμοποιούσαν ένα σύστημα τροχαλιών. Σε μερικές βραχώδεις περιοχές σχημάτισαν μια ανθρώπινη αλυσίδα, περνώντας τα από χέρι σε χέρι ενώ σε άλλες τα έσυραν πάνω από σωλήνες που αντλούσαν νερό.

Για τον δύτη Ιβάν Κάρατζιτς, ο οποίος ήταν στο μέσο της σπηλιάς και ήταν υπεύθυνος για την αντικατάσταση των φιαλών αέρα και την καθοδήγηση των δυτών, η εμπειρία ήταν εξαιρετικά αγχωτική. Αξέχαστη θα του μείνει η στιγμή όταν είδε να φέρνουν το πρώτο αγόρι. “Δεν ήξερα αν ήταν θύμα ή παιδί. Αλλά όταν είδα ότι ήταν ζωντανό και ανέπνεε αισθάνθηκα υπέροχα”. Μιλώντας στο News 24/7 ο Δανός δύτης είχε πει: “Πίστευα ότι θα τα καταφέρουμε. Το πίστευα από την αρχή. Όταν ενημερώθηκα με κάθε λεπτομέρεια για τη δυσκολία της διάσωσης, και το πόσο βαθιά στη σπηλιά ήταν παγιδευμένα τα παιδιά κατάλαβα ότι ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη επιχείρηση, αλλά είχα εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρουμε”.

Ένα-ένα τα παιδιά και ο προπονητής βγήκαν από το σκοτάδι του Ταμ Λουάνγκ. Τους δόθηκε οξυγόνο προτού διακομιστούν γρήγορα στο νοσοκομείο. Οι διασώστες τους έβγαζαν σε τρεις παρτίδες τις επόμενες μέρες, καθώς χρειάζονταν χρόνο για να αναπληρώσουν τις μπουκάλες αέρα. Τη στιγμή που έβγαιναν και οι τελευταίοι, τα επίπεδα των υδάτων στο σπήλαιο άρχισαν να αυξάνονται και πάλι, κατά 30 εκατοστά σε μία ώρα. Ήταν Τρίτη 10 Ιουλίου, η ημέρα που οι ντόπιοι είχαν πει ότι το σπήλαιο θα πλημμύριζε πλήρως. Λίγο μετά την έξοδο και των τελευταίων διασωστών, μια από τις αντλίες ξαφνικά κατέρρευσε.

Μια απέραντη γιορτή

Ήταν ένα απίστευτο κατόρθωμα, καθώς μετά από δύο αγωνιώδεις εβδομάδες, τα αγόρια και ο προπονητής τους είχαν επιτέλους απεγκλωβιστεί και ήταν υγιείς και ασφαλείς. “Δεν είμαστε σίγουροι αν πρόκειται για θαύμα, επιστήμη ή κάτι άλλο” ανέφερε το ναυτικό της Ταϊλάνδης στα social media. Στην περιοχή στήθηκε μια μεγάλη γιορτή. Πλήθος κόσμου ζητωκραύγαζε την ώρα που πέρναγαν τα ασθενοφόρα με τα παιδιά ενώ διερχόμενοι οδηγοί κόρναραν ασταμάτητα. Ανακούφιση και χαρά και για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη, που παρακολουθούσαν το θέμα.

Αλλά για τον Ρίτσαρντ Χάρις, ενός φημισμένου Αυστραλού σπηλαιοκαταδύτη και γιατρού που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επιτυχή έκβαση της επιχείρισης, ήταν μια γλυκόπικρη μέρα. Ο γιατρός που είχε διακόψει τις διακοπές του στην Ταϊλάνδη για να βοηθήσει, ενημερώθηκε ότι ο πατέρας του μόλις έφυγε από τη ζωή.

Επιτέλους επανασύνδεση

Στις 11 Ιουλίου δόθηκε στη δημοσιότητα το πρώτο βίντεο μετά την διάσωση. Τα παιδιά, στον θάλαμο του νοσοκομείου, χαιρετούσαν στην κάμερα και έκαναν το σήμα της νίκης. Οι γονείς που ανυπομονούσαν να τα πάρουν στην αγκαλιά τους ήταν περιορισμένοι πίσω από ένα παράθυρο, καθώς η κυβέρνηση δήλωσε ότι ήταν απαραίτητο να τοποθετηθούν σε καραντίνα για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο μόλυνσης. Αυτό πάντως δεν ίσχυσε για τον πρωθυπουργό της χώρας, ο οποίος τα επισκέφτηκε κανονικά. Κάποια στιγμή τους επετράπη να δουν τα παιδιά τους για λίγο, κρατώντας όμως απόσταση δύο μέτρων και φορώντας νοσοκομειακές ποδιές και μάσκες. Οι γιατροί ανέφεραν ότι ορισμένα από τα παιδιά είχαν μόλυνση στους πνεύμονες και τα μάτια.

Όσον αφορά στους διασώστες, πέρασαν αρκετές μέρες μέχρι να συνειδητοποιήσουν αυτό που κατάφεραν. “Δεν πιστεύαμε ότι η επιχείρηση θα ήταν επιτυχημένη. Όταν ξεκίνησε η επιχείρηση είχαμε λίγες ελπίδες ότι μπορεί να ζουν. Τελικά αυτό το μικρό κομμάτι ελπίδας έγινε πραγματικότητα” δήλωσε ο επικεφαλής της ειδικής ομάδας βατραχανθρώπων του ναυτικού της Ταϊλάνδης. Στην εκπαίδευση των τελευταίων μάλιστα πρόκειται να συμπεριληφθεί και η σπηλαιοκατάδυση ώστε να είναι καλύτερα προετοιμασμένοι στην αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων στο μέλλον. Όλοι όσοι ενεπλάκησαν στη διάσωση τιμήθηκαν τους επόμενους μήνες από τις κυβερνήσεις των χωρών τους για την προσφορά τους.

Τι ακολουθεί για το σπήλαιο Ταμ Λουάνγκ; Οι τοπικές αρχές πρόκειται να το μετατρέψουν σε μουσείο και τουριστικό αξιοθέατο ενώ τουλάχιστον δύο εταιρίες παραγωγής του Χόλιγουντ έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για να γυρίσουν την επιχείριση διάσωσης σε ταινία.

Μετά το τέλος της περιπέτειας και την επιστροφή στις αγκαλιές των οικογενειών τους, το πάρτι που στήθηκε στο σπίτι του Night για τα γενέθλιά του ήταν διπλό. Τόσο για τα 17α έτη του, όσο και για την “αναγέννησή” του.

Δρ. Βασίλης Γιαννόπουλος: Τα μεγάλα λάθη και ο παράγοντας τύχη σε ένα συνηθισμένο περιστατικό

Κάνοντας αποτίμηση του συγκλονιστικού γεγονότος στην Ταϊλάνδη, το News 24/7 επικοινώνησε με τον Δρ. Βασίλη Γιαννόπουλο, καθηγητή Γεωλογίας-Σπηλαιολογίας και έναν από τους πιο έμπειρους σπηλαιοδύτες της χώρας μας.

“Ούτε θαύμα, ούτε επίτευγμα ήταν. Εκείνο που πρέπει να καταλάβουν κάποιοι που μπαίνουν μέσα στα σπήλαια είναι ότι δεν είναι απλό πράγμα. Μπαίνουν μέσα σε έναν κόσμο τελείως ξένο, τελείως διαφορετικό από αυτόν που ζούμε και όταν μπαίνεις μέσα σε αυτόν τον κόσμο των σπηλαίων πρέπει να έχεις κάποιες γνώσεις. Είτε αυτές είναι καθαρά σπηλαιολογικές, γεωλογικές, είτε υδρογεωλογικές με τα νερά που μπαίνουν μέσα στο σπήλαιο. Πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχουν κάποιες βασικές γνώσεις τουλάχιστον, γιατί δεν είναι απλά τα πράγματα” τόνισε ο κ. Γιαννόπουλος.

Συνεχίζοντας αναφέρθηκε στα τραγικά λάθη που έγιναν: “Πρώτον, γι’ αυτούς που μπήκαν μέσα ήταν μεγάλο λάθος, που μπήκαν σε ένα σπήλαιο χωρίς να έχουν γνώσεις, γιατί αν είχαν γνώσεις θα καταλάβαιναν ότι αυτό το σπήλαιο δέχεται νερά απ’ έξω με τη βροχή, μπορούν να μπουν τα νερά μέσα ή να ανέβει ο υδροφόρος ορίζοντας και να αποκλειστούν. Το πρώτο λάθος λοιπόν, ήταν αυτό. Το δεύτερο λάθος, πολύ μεγάλο λάθος που δεν δικαιολογείται ήταν αυτοί που πάνε να κάνουν τη διάσωση. Δεν νοείται να πας να κάνεις διάσωση και να μην ξέρεις από σπηλαιοκατάδυση. Δηλαδή, ο Ταϊλανδός βατραχάνθρωπος, έμπαινε μέσα με μονές μπουκάλες, όπως είδα από τα ΜΜΕ. Υπάρχουν κάποια στάνταρ που δεν μπορείς να τα αγνοήσεις. Δεν πας να κάνεις μια διάσωση, να πας να σώσεις έναν στη θάλασσα που πνίγεται και να μην ξέρεις εσύ μπάνιο. Αν δεν έχεις εμπειρία σε σπηλιές, δεν μπαίνεις μέσα. Περιμένεις να έρθουν οι έμπειροι, που είναι η δουλειά τους, που ξέρουν από σπήλαια. Αυτά είναι τραγικά λάθη που δεν γίνεται να αγνοούνται.

Φαντάζεστε αυτός ο άνθρωπος που πνίγηκε να έσερνε από πίσω του ένα παιδάκι για να το βγάλει έξω και να πνιγόταν αυτός, θα πνιγόταν βέβαια και το παιδί και το σοκ που θα παθαίναν όλοι οι υπόλοιποι. Αυτά τα πράγματα δεν πρέπει κανένας να τα αγνοεί. Όταν μπαίνεις σε ένα χώρο τελείως άγνωστο πρώτα πρέπει κάποια πράγματα να τα γνωρίζεις. Είτε είναι σπηλιά είτε οτιδήποτε άλλο. Και ακόμα χειρότερα, δεν πάμε να κάνουμε διάσωση σε έναν χώρο αν δεν τον γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά. Οι συνθήκες ήταν τέτοιες που θα μπορούσε να είχε γίνει η διάσωση και πολύ πιο γρήγορα αν πήγαιναν οι έμπειροι σπηλαιοδύτες από την πρώτη στιγμή. Οπωσδήποτε υπάρχει πάντα ένα ρίσκο σε αυτές τις διασώσεις”.

Και ο παράγοντας τύχη πάντως έπαιξε καθοριστικό ρόλο. “Ευτυχώς η επιχείρηση στέφθηκε με επιτυχία. Ήταν τυχερά τα παιδιά που δεν ανέβηκαν ακόμα πιο πολύ τα νερά για να μπουν μέσα και να τα πνίξουν. Σταμάτησαν σε ένα ορισμένο σημείο και είχαν το περιθώριο και έμειναν μέσα στο σπήλαιο και κατάφεραν μετά οι σπηλαιοδύτες να φτάσουν σ’ αυτά. Τους πήγαν κουβέρτες, τρόφιμα και δεν έπαθαν υποθερμία και άντεξαν και βγήκαν ζωντανά.

Στις σπηλιές έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλά προβλήματα που δεν τα αντιμετωπίζεις έξω. Είναι το θέμα του ότι δεν έχουμε φως, υπάρχει απόλυτο σκοτάδι οπότε πρέπει να έχουμε πολύ καλά φώτα, έχουμε το κρύο, μπορεί να πάθεις πολύ εύκολα υποθερμία γιατί τα σπήλαια συνήθως έχουν χαμηλή θερμοκρασία, οπότε αν δεν είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος μπορεί να πάθεις υποθερμία. Έχουμε τα στενά περάσματα, δεν είναι εύκολο να βγάλεις από εκεί κάποιον τραυματία ή άτομα που δεν έχουν πείρα, όπως ήταν τα παιδιά. Το πρόβλημα δεν ήταν να φτάσουν οι δύτες μέχρι τα παιδιά, ήταν ότι έπρεπε να βγάλουν έξω άτομα που δεν ξέρουν σπηλαιοκατάδυση. Έπρεπε να τους γίνει μια γρήγορη εκπαίδευση και δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσουν από πανικό. Καλά έκαναν και τους έδωσαν ηρεμιστικά. Αν πανικοβληθείς σε εκείνο το στενό πέρασμα, δεν μπορεί ο σπηλαιοδιασώστης που δεν θα ήταν δίπλα του, είτε μπροστά θα ήταν είτε πίσω του, μπορεί να πνιγείς ακόμα και σε μικρή ποσότητα νερού. Ξέρω περίπτωση που σε 20 εκατοστά νερό έχει πέσει σπηλαιολόγος, μέσα στη λιμνούλα και πνίγηκε. Από τον πανικό. Και πάλι όμως δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει ο κάθε οργανισμός. Δίνοντας το ηρεμιστικό, αν πάθαιναν κάτι από πλευράς υγείας τι θα γινόταν;

Σε όλη την ατυχία τους που αποκλείστηκαν μέσα σε αυτό το σπήλαιο ήταν και πολύ τυχερά. Είχαν μια σειρά από γεγονότα που τους βοήθησε πάρα πολύ και η τύχη. Στο τέλος βέβαια ρόλο έπαιξε και η τεχνολογία, καθώς έχουμε πλέον σήμερα την τεχνολογία να μπορούμε να φτάσουμε σε τέτοια σημεία, μειώνοντας τις πιθανότητες ενός ατυχήματος” επεσήμανε ο καθηγητής.

Και κατέληξε: “Όλα τα άλλα πιστεύω ότι ήταν μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια. Πάντοτε γίνονται ατυχήματα μέσα σε σπήλαια, υπάρχουν οι ομάδες διάσωσης που πάνε να σώσουν τον κόσμο, αυτά συμβαίνουν τακτικά. Σ’ αυτό δόθηκε απλώς μια δημοσιότητα επειδή ήταν τα παιδιά. Ειδάλλως κάθε χρόνο γίνονται τέτοια περιστατικά σε όλο τον κόσμο”.

Πολλοί κατά τη διάρκεια αυτών των 18 ημερών περίμεναν ότι η κατάληξη θα ήταν τραγική. Αντ΄αυτού όμως, μετατράπηκε σε μια ιστορία ελπίδας και επιβίωσης. Μια ιστορία απλών ανθρώπων από όλο τον κόσμο που συναντήθηκαν σε μια απομακρυσμένη πόλη στη βόρεια Ταϊλάνδη έχοντας μία αποστολή: να σώσουν 12 άγνωστα σ΄αυτούς παιδιά και τον προπονητή τους. Σε μια πολυεθνική επιχείρηση κατά την οποία περίσσεψαν η ψυχή, το θάρρος και η αλληλεγγύη.

Ένα μεγάλο μάθημα και ηχηρό μήνυμα παγκοσμιοποίησης, πέρα από ιδεολογικές σκοπιμότητες και πολύ μακριά από την έννοια του όρου που έχει επικρατήσει. Άλλωστε, όπως είπε ο Βολάντεν κατά την επιστροφή του στη Βρετανία: “Αν μπορείς να κάνεις το ίδιο για το παιδί κάποιου άλλου, θα το κάνεις”.