Δώστε μου πίσω ό,τι αγάπησα – Ενα κείμενο που μιλά στην καρδιά των φιλάθλων

Μόνος στο γήπεδο, λοιπόν. Σχεδόν μόνος για την ακρίβεια… Με καμιά καταστοριά (και λίγο παραπάνω) νοματαίους. Σε ποδόσφαιρο ή μπάσκετ! Και να σε λένε οι φίλοι «κωλόφαρδο», να σε σταματάνε στον δρόμο και να σε ρωτάνε «πώς είναι;» Βεβαία πολλάκις έχω σκεφτεί πως είμαστε προπονημένοι στην Ελλάδα. Ας είναι καλά οι τιμωρίες σε τακτά χρονικά διαστήματα, που έκλειναν τις πόρτες.

Όμως υπάρχει ακόμη και σε αυτό διαφορά.

Η τιμωρία ουσιαστικά αφορά τον πολύ κόσμο. Και από 50 προσκλήσεις παίρνουν οι ομάδες και γεματα είναι τα γηπεδα από δημοσιογράφους, φωτογραφους, παρατρεχάμενους. Εδώ όμως μιλάμε για σκληρή κλεισούρα. Η Covid- 19, δεν είναι ματς … κεκλεισμένων των θυρών. Ή πιο σωστά τέτοιος είναι, αλλά για να σου κλείσει τις θύρες του σπιτιού σου και να σε κρατήσει μέσα. Τις θύρες των γηπέδων τις έκλεισε για να μην μπεις, όχι για να μη βγεις…

Μου ζήτησαν τα φιλαράκια μου στο NEWS 24/7 να μοιραστώ τις εμπειρίες των ιδιαίτερων τούτων συνθηκών. Μόνος σε μια θέση. Απόσταση κοντά στα τέσσερα μέτρα από τον επόμενο. Μάσκα στη διάρκεια του ματς, ξενέρωμα…

Το πρώτο σοκ το έπαθα στο παιχνίδι Ολυμπιακός – Γούλβς. Γιατί πολύ απλά, έκατσε έτσι η φάση και ήταν ταυτόχρονα με το ξεκίνημα του «κακού χαμού». Άλλωστε ήταν και η τελευταία ποδοσφαιρική αναμέτρηση στην Ευρώπη, πριν κλείσουν τα πάντα!! Ένα Καραϊσκάκης παγωμένο και με μυρωδιά απολύμανσης. Κυριολεκτικά. Είχε πάει το καθάρισμα σύννεφο. Δε θα ξεχάσω ποτέ, τους ποδοσφαιριστές των Γούλβς. Μπήκαν για την καθιερωμένη βόλτα στον αγωνιστικό χώρο και ήταν σα να πατάνε οι άνθρωποι πρώτη φορά τον πλανήτη Ανδρομέδα. Από τότε ήρθε το… μήνυμα, ότι η κατάσταση δε θα ‘ναι γουστόζικη και το γράφω ευγενικά.

Μετά για να ‘μαστε ειλικρινείς, όλοι συνήθισαν. Έτσι είναι ο άνθρωπος. Μια συνήθεια. Ξεκίνησαν οι διοργανώσεις, μπήκε το «πρέπει» ξανά στην ζωή των ποδοσφαιριστών. Τελείωσε η σεζόν με τρόπο γραφικό, ξεκίνησε η καινούργια και κοντεύει να τελειώσει κι αυτή, δίχως τον κόσμο στις κερκίδες. Αλλά μόνο τον κόσμο; Ελάτε ας ομολογήσουμε τις νέες καταστάσεις πλέον σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι;

Οι ομάδες έπαψαν να μπαίνουν μαζί. Γυρίσαμε αρκετά χρόνια πίσω, η καθεμιά ξεχωριστά.

Τις θέσεις πίσω από τους πάγκους, εκεί που έτρεχαν να βρουν εισιτήριο οι καλλιτέχνες, οι κοπέλες για να βγάλουν τη selfie, οι πλούσιοι που ήθελαν να μπουν στο… μάτι των φίλων τους, τώρα πλέον τις έχουν καταλάβει οι πρωταγωνιστές. Μου ‘λεγε κάποτε παίκτης «αυτοί κάθονται στις καλύτερες θέσεις, εμείς τι να δούμε από τον πάγκο;» Ε πάρε να ‘χεις. Κάτσε και κάνε και τον οπαδό κιόλας, για να σπρώξεις την ομάδα.

Οι φωνές των προπονητών, ταξιδεύουν παντού. Τα μπινελίκια περνάνε από τα μικρόφωνα. Το προϊόν είναι φουλ τηλεοπτικό, αφού ο κόσμος από το κάθισμα του γηπέδου, έκανε γούβα στο μαξιλάρι του καναπέ.

Βγαίνει η μπάλα πλάγιο; Τι ψάχνετε; Ball boy; Παλιά… Τώρα τρέχουν οι παίκτες να τη μαζέψουν. Ελάτε αυτό δεν έκαναν και στις αλάνες;

Στις αρχές τους μάλωναν όταν πανηγύριζαν. Ε μετά κατάλαβαν ότι είναι μπαρούφα να μην αφήνεις ανθρώπους που κάνουν κάθε μέρα τεστ να χαρούν και μαλάκωσε η ιστορία…

Η φάση με δυο λόγια έχει γίνει λίγο… Περίανδρος Πόποτας με σύνθημα «Εμπρός- πίσω». Ο κορονοϊός επέβαλε παλιά δεδομένα, αλλά ο άτιμος, μας άδειασε τον τόπο μυσταγωγίας για τον κάθε φίλαθλο. Ε , τώρα επειδή ξέρω τι σκέφτεστε, ναι, υπάρχουν και καλά για έναν δημοσιογράφο, που θέλει να κάνει τη δουλειά:

Πάει άνετα στο γήπεδο. Σε χρόνο μηδέν.

Παρκάρει πιο κοντά από ποτέ.

Μπαίνει στο γήπεδο μέσα σε δευτερόλεπτα.

Θέλει να κάνει live; Πηγαίνει σε όποιο μέρος της εξέδρας θέλει και συνδέεται.

Με τις απαραίτητες προφυλάξεις (πάντα) που όλες οι ομάδες τηρούν άψογα κινείται στους χώρους που του επιτρέπεται και τελειώνει τη δουλειά σε χρόνους που δε φανταζόταν.

Σ’ ένα ματς που τα εισιτήρια θα είχαν φύγει μέσα σε λίγες ώρες. Σ’ ένα ματς που οι Άγγλοι δε θα ένιωθαν τόσο άνετα όσο κι αν αγαπάνε το Καραϊσκάκης (σε αυτό άλλωστε έριξαν τρία γκολ στην Μπενφίκα και προκρίθηκαν). Σ’ ένα ματς που οι ποδοσφαιριστές της ελληνικής ομάδας, θα μπορούσαν να πάρουν το απαραίτητο σπρώξιμο από την κερκίδα. Ναι, ισχύει για όλους. Απλά εμείς Έλληνες είμαστε, για τις δικές μας ομάδες λέμε.

Σάμπως τα ίδια και χειρότερα δεν ισχύουν στην Ευρωλίγκα; Που είναι και ακόμη λιγότεροι στο γήπεδο! Και σε γήπεδο μπάσκετ παρακαλώ, που ο Έλληνας μπορεί να πάιξει ρόλο να γίνει… έκτος παίκτης. Να λιώσει τον όποιο πάγο πάει να κουβαλήσει ο αντίπαλος.

Δεν είναι όμως μόνο το «μέσα» για όσους λατρεύουμε τον αθλητισμό και έχουμε συνδυάσει τις ζωές μας με τα γήπεδα. Πού είναι τα κιόσκια με τις «μαϊμού» φανέλες και τα κασκόλ; Που είναι οι ψήστες με τα «βρώμικα»; Οι ηλικιωμένες κυρίες που πουλάνε ξηρούς καρπούς; Τα πηγαδάκια των οπαδών, οι πατεράδες με τα παιδιά από το χέρι. Που είναι οι παρέες που σου φωνάζουν «τι βλέπεις σήμερα» ή σου κάνουν παράπονα για έναν παίκτη, τον προπονητή ή ακόμη και για κάτι που είπες ή έγραψες και δεν τους άρεσε!

Ο κορονοϊός έχει φέρει ένα τεράστιο ξενέρωμα στον πλανήτη. Έχει επιβληθεί και στον αθλητισμό. Άδειο το Superbowl , άδειο το All Star Game, άδειοι οι ποδοσφαιρικοί ναοί. Και εμείς να πηγαίνουμε στα γήπεδα, να μας ζηλεύουν γιατί ναι, είμαστε τυχεροί που τα βλέπουμε από κοντά, αλλά πιστέψτε με, δεν περνάμε καλά.

Γιατί λείπετε εσείς…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις