Η υπερηχητική Ρεάλ τρομάζει, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν λέει τυχαία το “one more”…

Αν υπάρχει μια πιθανότητα να νικήσει μια ομάδα την… καλή Ρεάλ (και όχι την αδιάφορη, ή αν προτιμάτε σε παρατεταμένη συντήρηση δυνάμεων, στις τελευταίες αγωνιστικές της κανονικής περιόδου) είναι να κατεβάσει όσο γίνεται το σκορ. Να παίξει, δηλαδή, άμυνα με σώμα, χέρια και καρδιά, προσπαθώντας να βάλει εμπόδια σε ένα αντίπαλο που βρίσκεται μέσα στις κορυφαίες στατιστικές κατηγορίες: Επίθεση, ποσοστό ευστοχίας, ασίστ, ριμπάουντ -και κυρίως- κοψίματα. Ο Ολυμπιακός τα κατάφερε για 30 λεπτά του ημιτελικού της Παρασκευής, όταν επικράτησε με ένα επιμέρους σκορ 66-59.

Μόνο που η Ρεάλ στα πρώτα δέκα λεπτά είχε προλάβει να δώσει ένα μοναδικό ρεσιτάλ, να προηγηθεί με 28-10 και ουσιαστικά να κερδίσει το ματς… πριν καν αρχίσει!

Της έφτανε αυτό το καταιγιστικό πρώτο δεκάλεπτο, όπου έπιασε την θεωρητικά κορυφαία άμυνα της φετινής Ευρωλίγκας εν υπνώσει, γράφει ο Γιάννης Φίλερης στο Sport24. Δεν ήταν μόνο τα τρίποντα, που έπεφταν βροχή λες και οι Μαδριλένιοι πετούσαν βότσαλα στη λίμνη. Ήταν και ο απόλυτος τρόπος με τον οποίο επιβλήθηκαν του Ολυμπιακού, που για πρώτη ίσως φορά σε ένα αγώνα της φετινής σεζόν, φάνηκε τόσο αδύναμος, τόσο πιο πίσω από τους αντίπαλους του.

Καθώς οι Ταβάρες-Πουαριέ ύψωσαν ένα τείχος μέσα στη ρακέτα, ρίχνοντας τη μια τάπα πίσω από την άλλη, οι αδίστακτοι σουτέρ, όπως ο Χεζόνια, ο Μούσα -και αργότερα οι Γιουλ, Ροντρίγκεθ- άρχισαν τον ανηλεή βομβαρδισμό, με όλους μας να βλέπουμε το παιχνίδι της Ρεάλ σε όλο της το μεγαλείο.

Ξέροντας ότι πίσω υπάρχει ένα τεράστιο ανάχωμα, τα χέρια των δυο ψηλών, δηλαδή οι περιφερειακοί της “βασίλισσας” σουτάρουν ασύστολα, ξέροντας ότι ακόμα κι αν αστοχήσουν, κάτι θα κάνουν οι σέντερ και θα σταματήσουν τον αντίπαλο. Το κακό για τις ομάδες που αντιμετωπίζουν τη Ρεάλ είναι ότι οι μπλάνκος στα πλέι-οφ σουτάρουν με 44% τρίποντο.

Ο Ολυμπιακός βίωσε αυτή την τρομακτική υπεροπλία, με τη Ρεάλ να διαλύει κάθε αντίστασή του. Η φάση με το κόψιμο του Πουαριέ, που έτρεξε στον αιφνιδιασμό, προσπερνώντας τον Φαλ και παίρνοντας την ασίστ, κάρφωσε στο καλάθι των “ερυθρολεύκων” ήταν απολύτως ενδεικτική για το τι έκανε η πρωταθλήτρια Ευρώπης πάνω στο παρκέ.

Ο δρόμος του Παναθηναϊκού

Άθελα του ο Ολυμπιακός και με τον τρόπο που διαλύθηκε στην αρχή αλλά και με την αντίδραση του στη συνέχεια του ματς (ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο) δείχνει το δρόμο και στον Παναθηναϊκό AKTOR, εν όψει του τελικού. Ο Εργκίν Αταμάν δεν έχει παρά να δείξει το βίντεο στους “πράσινους” για να τους δείξει ανάγλυφα τι πρέπει να αποφύγουν και τι πρέπει να κάνουν. Να μη δώσουν το παραμικρό δικαίωμα στη Ρεάλ, να πέσουν πάνω της σαν καμικάζι από το πρώτο δευτερόλεπτο.

Άλλωστε για να επιστρέψει ο ΠΑΟ σε τελικό EuroLeague μετά από 13 χρόνια και για να ράψει το 7ο αστέρι, όπως ευαγγελίζονται όλοι στο “πράσινο” στρατόπεδο όχι πλέον σαν “ένα όνειρο τρελό” αλλά μια χειροπιαστή πραγματικότητα, αυτό έκανε και με τη Φενέρ. Η τουρκική ομάδα δεινοπάθησε από την τρομερή άμυνα του Παναθηναϊκού, ειδικά στο δεύτερο μέρος. Από τους 84π, που βάζει κατά μέσο όρο, έπεσε στους 57!

Αν με τη Μακάμπι, το τριφύλλι, έδειξε να απαντάει με γροθιά στο μαχαίρι, πηγαίνοντας το σκορ στα επίπεδα που θεωρητικά βόλευαν τους Ισραηλινούς, εναντίον της Φενέρ έδειξε το άλλο του πρόσωπο. Ο… διπρόσωπος Παναθηναϊκός, η ομάδα και του σαλονιού, αλλά και του λιμανιού, έπεισε ξανά για τον αγωνιστικό χαμαιλεοντισμό της, που αποδείχθηκε το μεγαλύτερο ατού της στην φετινή Ευρωλίγκα. Πιο μεγάλο κι από το σπουδαίο ατομικό ταλέντο που υπάρχει στο ρόστερ του.

Το κατόρθωμα του Αταμάν δεν είναι ότι έφτιαξε από το μηδέν μια ομάδα που πέρσι ήταν 17η, είχε να παίξει πέντε χρόνια σε πλέι-οφ και τώρα βρίσκεται στον τελικό της διοργάνωσης. Αυτό το έχει ξανακάνει με την Εφές, άρα δεν του ήταν κάτι άγνωστο. Το πραγματικό αριστούργημα του παμπόνηρου Τούρκου κόουτς ήταν ότι έπεισε αυτή την ομάδα να παίξει… και άμυνα.

Όσοι πίστεψαν ότι ο φετινός Παναθηναϊκός θα ήταν “όσα πάνε κι όσα έρθουν” διαψεύστηκαν. Αντιθέτως, βλέπουν μια ομάδα που πουλάει ακριβά το τομάρι της, αλλά και θυσιάζει τον επιθετικό της οίστρο αν είναι να σταματήσει τον αντίπαλο της και να φτάσει στη νίκη, μέσω της άμυνα της. Ο Αταμάν ήξερε ίσως ότι η Φενέρ είχε περισσότερους παίκτες σε ένα ματς αλά Μακάμπι. Με πολλά σουτ, με ραν εν γκαν, με μία σου και μία μου.

Γι αυτό φρόντισε να εξουδετερώσει κατ’ αρχήν την επίθεση των “κιτρινόμαυρων” της Κωνσταντινούπολης. Ο Γουίλμπεκιν μαρτύρησε, ο Γκούντουριτς και ο Μπιμπέροβις το ίδιο, Ντόρσεϊ πέρασε σχεδόν απαρατήρητος και όλα αυτά γιατί κάθε φορά που προσπαθούσαν να σουτάρουν, ένα χέρι, ένα κορμί, μπορεί και δυο στην ίδια φάση, να τους εμποδίζουν να στείλουν την μπάλα στο διχτάκι. Ο Καλάθης μόνος του δεν μπορούσε να νικήσει τον ημιτελικό. Και ο Χέιζ Ντέιβις σίγησε στο δεύτερο ημίχρονο…

Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός έπεσε με δύναμη σε κάθε επίθεση της Φενέρ και ο Αταμάν, έδινε χρόνο στους σπεσιαλίστες της άμυνας, όπως ο Κώστας Αντετοκούνμπο και κυρίως ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης.

Πιο δυνατά από ποτέ

Αυτή τη δύναμη ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί να την ανεβάσει περισσότερο. Η Ρεάλ έχει ακόμα πιο πολλές λύσεις από τη Φενέρ και κυρίως διαθέτει τους ψηλούς, που είναι σε θέση να μην επιτρέψουν στον Λεσόρ να κάνει ένα παρόμοιο πάρτι με τον ημιτελικό.

Όμως οι “πράσινοι” όπως λένε, δεν έχουν πάει στο Βερολίνο για να χαρούν τη συμμετοχή τους. Στα αποδυτήρια ο Αταμάν είπε το καθιερωμένο “one more”. Όχι γιατί είναι … κλισέ σε τέτοιες περιπτώσεις και όταν έρχεται ένας τόσο σημαντικός τελικός. Το όραμα της κατάκτησης του τίτλου συνεγείρει και τον προπονητή και τους παίκτες. Ο Παναθηναϊκός, άλλωστε, είναι μια ομάδα που όταν παίζει σε τελικούς, συνήθως τους κερδίζει.

Από τους εφτά που έχει δώσει, μετράει έξι νίκες καθώς γνώρισε την ήττα μόνο το 2001 στο Παρίσι, απέναντι στη Μακάμπι για την Σουπρολίγκα. Προφανώς το παρελθόν δεν θα παίξει στον τελικό, όμως ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Βεβαίως απ’ αυτή την άποψη, ο Παναθηναϊκός αύριο το βράδυ παίζει με την … χειρότερη ομάδα που θα μπορούσε να του τύχει σε ένα τελικό. Την κορυφαία ομάδα των τελευταίων ετών στην Ευρώπη, τη Ρεάλ που ζητάει το 12ο τρόπαιο της ιστορίας της (και το τρίτο back to back).

Αλλά για να γίνει κάποιος βασιλιάς, ένα βασιλιά πρέπει να εκθρονίσει. Ή έστω μια βασίλισσα…

ΥΓ: Κανένας ψόγος για τον Ολυμπιακό. Ναι, δεν τα κατάφερε, ναι, η Ρεάλ τον σφυροκόπησε ανελέητα στο πρώτο ημίχρονο, όμως η χρονιά δεν τελείωσε κι ο τελικός απολογισμός, ενδεχομένως, να είναι τελείως διαφορετικός από την αίσθηση του ημιτελικού.