Λεβ Γιασίν, ο θρύλος της “μαύρης αράχνης”

Πάντα ντυμένος στα μαύρα, ή τουλάχιστον σε σκούρες αποχρώσεις. Και με δυο χέρια, που κάποιες στιγμές, λόγω της ευκολίας που είχε να μπλοκάρει τη μπάλα, έμοιαζαν οχτώ. Ο Λεβ Γιασίν μετέτρεψε στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 τη θέση του τερματοφύλακα σε τέχνη. Έφυγε από τη ζωή στις 20 Μαρτίου του 1990 (χθες, Σάββατο, συμπληρώθηκαν 31 χρόνια από το θάνατό του) από καρκίνο του στομάχου, ενώ λίγα χρόνια νωρίτερα, είχε χάσει το ένα του πόδι λόγω θρόμβωσης. Όμως η κληρονομιά του είναι αιώνια. Ο Λεβ Γιασίν ήταν ψηλός και μεγαλόσωμος, αλλά και απίστευτα ευκίνητος. Κέρδισε την προσωνυμία “μαύρη αράχνη”, επειδή σταματούσε τα πάντα, έμοιαζε σα να ύφαινε έναν ιστό σε όλη την εστία του, εμποδίζοντας την μπάλα να καταλήξει στα δίχτυα. Γι’ αυτό και μισό αιώνα μετά την ολοκλήρωση της καριέρας του, θεωρείται ακόμα ως ο κορυφαίος γκολκίπερ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Ο Γιασίν γεννήθηκε το 1929 στη Μόσχα από γονείς κλειδαράδες. Ήταν 12 ετών όταν ξεκίνησε η εισβολή των Γερμανών στη Σοβιετική Ένωση. Εργάστηκε ξεφορτώνοντας τρένα στο Ουλιάνοφσκ (876 χλμ ανατολικά της Μόσχας) και στη συνέχεια ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του στην κλειθροποιία. Έπιασε δουλειά σε ένα εργοστάσιο που κατασκεύαζε κλειδαριές και άρχισε να αγωνίζεται στην ομάδα χόκεϊ επί πάγου της φάμπρικας, φυσικά ως τερματοφύλακας. Μια μέρα, στα 17 του, θα έπαιζε η ποδοσφαιρική ομάδα του εργοστασίου, όμως ο γκολκίπερ είχε τραυματιστεί και έτσι οι υπεύθυνοι παρακάλεσαν τον Γιασίν να τον αντικαταστήσει στον αγώνα. Ήταν τόσο εκπληκτική η εμφάνισή του, ώστε έπεσαν όλοι πάνω του για να τον πείσουν να αλλάξει άθλημα και να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, όπως και έγινε.

Χρυσός Ολυμπιονίκης στη Μελβούρνη

Πολύ γρήγορα το όνομά του έφτασε στα αυτιά των ανθρώπων της Ντιναμό Μόσχας, ομάδας της σοβιετικής αστυνομίας, οι οποίοι, εντυπωσιασμένοι από τις ικανότητές του, τον ενέταξαν στους έφηβους του συλλόγου. Ο Γιασίν δε θα άλλαζε φανέλα σε όλη την καριέρα του, παραμένοντας πιστός στην Ντιναμό μέχρι και τα 41 του χρόνια, όταν αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Στις δυο δεκαετίες που αγωνίστηκε με τη μοσχοβίτικη ομάδα (1950-1970), κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα Σοβιετικής Ένωσης. Δυσκολεύτηκε στα πρώτα χρόνια μέχρι να καθιερωθεί ως βασικός, κάτι που πέτυχε το 1952, όμως τότε ήρθε η απόφαση του Στάλιν να απέχει η εθνική ομάδα από διεθνείς διοργανώσεις. Ευτυχώς αυτό διήρκεσε μόνο δυο χρόνια και έτσι άνοιξε ο δρόμος για τις μεγάλες επιτυχίες του Γιασίν.

Το 1956 η σοβιετική αποστολή ταξίδεψε στη Μελβούρνη για να πάρει μέρος στο ολυμπιακό τουρνουά ποδοσφαίρου, κατακτώντας τελικά το χρυσό μετάλλιο με το 1-0 επί της Γιουγκοσλαβίας στον τελικό. Η επιστροφή ήταν περιπετειώδης, με τους παίκτες να φτάνουν με πλοίο στο Βλαδιβιστόκ και από εκεί να παίρνουν τον Υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο για τη Μόσχα. Αυτή η διαδρομή κρίθηκε απαραίτητη, έτσι ώστε όλη η χώρα να μπορέσει να δει από κοντά και να αποθεώσει τους Ολυμπιονίκες. Ο γιατρός της αποστολής, Όλεγκ Μπελακόβσκι, είχε διηγηθεί ότι παραμονές του νέου έτους, σε έναν σταθμό, ένας γενειοφόρος είχε “εισβάλλει” στο βαγόνι των παικτών, φωνάζοντας “πού είναι ο Γιασίν;”. Ο Λεβ πλησίασε και τότε ο τύπος γονάτισε μπροστά του, του πρόσφερε ένα μπουκάλι σπιτικό αλκοόλ και ένα πακέτο ηλιόσπορους και του είπε: “Είναι όλα όσα έχουμε. Σε ευχαριστώ εκ μέρους όλων των Ρώσων”!

Πρωταθλητής Ευρώπης στο πρώτο EURO

Δυο χρόνια μετά την Αυστραλία, ήρθε το πρώτο Μουντιάλ, το 1958 στη Σουηδία. Ο Γιασίν έκανε πολύ καλές εμφανίσεις και η ΕΣΣΔ τερμάτισε δεύτερη στον όμιλο, πίσω από την μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια, Βραζιλία. Ήταν ο Βαβά με τα δυο του γκολ που “λύγισε” τον Λεβ, για να ακολουθήσει ο αποκλεισμός στην προημιτελική φάση από την άλλη φιναλίστ του τουρνουά, Σουηδία. Το 1960 είχαμε την πρώτη διοργάνωση του EURO, τότε Κυπέλλου Εθνών, του οποίου η τελική φάση (τέσσερις καλύτερες ομάδες) φιλοξενήθηκε στη Γαλλία. Οι Σοβιετικοί πέρασαν χωρίς αγώνες τη φάση των “8”, επειδή ο Φράνκο αρνήθηκε να επιτρέψει στην εθνική Ισπανίας να ταξιδέψει στη Σοβιετική Ένωση. Στον ημιτελικό ο Γιασίν κατέβασε ρολά απέναντι στους Τσεχοσλοβάκους (3-0) και στον τελικό η ομάδα του πήρε τη νίκη (2-1) και τον τίτλο με το γκολ του Πονεντέλνικ στην παράταση.

Η σοβιετική αποστολή γιόρτασε τον θρίαμβο σε ένα εστιατόριο κοντά στον Πύργο του Άιφελ και εκεί ήταν που πήγε για να τους συναντήσει και να τους συγχαρεί ο τότε πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, Σαντιάγο Μπερναμπέου. Όπως αποκάλυψε κάποια χρόνια αργότερα η κόρη του Γιασίν, Ιρίνα, ο ισχυρός άνδρας των “μερένγκες” έκανε πρόταση σε όλους ανεξαιρέτως τους παίκτες της Σοβιετικής Ένωσης (!), όμως μόνο στον Λεβ έδωσε το μπλοκ των επιταγών του και του είπε “γράψε εσύ το νούμερο”! Και αυτό επειδή ο Μπερναμπέου θεωρούσε τον Γιασίν ανεκτίμητη αξία. Όμως εκείνη την εποχή ήταν αδύνατο να γίνει μετακίνηση σοβιετικού παίκτη στη Δυτική Ευρώπη, αφού η KGB δεν υπήρχε περίπτωση να το επιτρέψει. Έτσι κι αλλιώς πάντως, ο Γιασίν ήταν πατριώτης, δεν ήθελε να εγκαταλείψει τη Μόσχα και αυτό φάνηκε και από το ότι ποτέ δεν άφησε την Ντιναμό για άλλο προορισμό.

Από την κατακραυγή στη Χρυσή Μπάλα

Το 1962 σειρά είχε το Παγκόσμιο Κύπελλο της Χιλής, εκεί όπου ο Λεβ έκανε τις χειρότερες εμφανίσεις του σε μεγάλη διοργάνωση. Στον όμιλο, στο ματς με την Κολομβία (4-4), δέχτηκε γκολ απευθείας από χτύπημα κόρνερ, το μοναδικό στην ιστορία των Μουντιάλ, από τον Μάρκος Κόιγ. Στο πρώτο νοκ άουτ παιχνίδι, στα προημιτελικά με αντίπαλο τη Χιλή, οι “γηπεδούχοι” κέρδισαν ένα φάουλ εκτός περιοχής, το οποίο πήγε να εκτελέσει ο σπεσιαλίστας Χόρχε Τόρο, όμως ο συμπαίκτης του, Λεονέλ Σάντσες, του ζήτησε να του το αφήσει επειδή είχε έμπνευση. Ο Σάντσες έκανε το 1-0, ο Τσισλένκο ισοφάρισε και ο Ελάδιο Ρόχας πέτυχε το τελικό 2-1 με ένα μακρινό σουτ, το οποίο “έπνιξε” ο Γιασίν. Η εθνική επέστρεψε στην ΕΣΣΔ, όμως οι κριτικές του Τύπου ήταν πολύ σκληρές, στοχοποιώντας τον Λεβ ως τον βασικό υπαίτιο για τον αποκλεισμό.

Ο κόσμος δε γνώριζε ότι ο Γιασίν είχε παίξει αυτά τα παιχνίδια έχοντας υποστεί διάσειση, πράγμα που τον εμπόδισε να έχει την απαιτούμενη συγκέντρωση και απόδοση. Παρασυρμένο από τα δημοσιεύματα του Τύπου, το πλήθος έκανε τη ζωή του παίκτη ανυπόφορη. Είχαν γράψει συνθήματα στους τοίχους του σπιτιού του, πετούσαν πέτρες στα παράθυρα, τον ξεφώνιζαν στα γήπεδα αποκαλώντας τον “σουρωτήρι”. Ο Λεβ αναγκάστηκε να φύγει για λίγο καιρό από τη Μόσχα, ενώ για κάποιους μήνες έπαιζε μόνο στα εκτός έδρας παιχνίδια της ομάδας, μέχρι να εκτονωθεί η κατάσταση. Έδωσε όμως τη δική του απάντηση πραγματοποιώντας μια εκπληκτική χρονιά το 1963, με αποτέλεσμα το France Football να του απονείμει τη Χρυσή Μπάλα, την πρώτη που έπαιρνε Σοβιετικός παίκτης (ακολούθησαν δυο ακόμα, με τον Όλεγκ Μπλαχίν το 1975 και τον Ιγκόρ Μπελάνοφ το 1986), αλλά και – πολύ πιο σημαντικό – την πρώτη και μοναδική που έχει πάρει μέχρι σήμερα τερματοφύλακας.

Πρωταγωνιστής με τη Μικτή Κόσμου

Ο Γιασίν ήρθε πρώτος στην ψηφοφορία με 73 ψήφους, αφήνοντας πίσω του δυο άλλους θρύλους της εποχής, τον Ιταλό Τζιάνι Ριβέρα της Μίλαν (55) και τον Άγγλο Τζίμι Γκριβς της Τότεναμ (50). Λίγο νωρίτερα, τον Οκτώβριο του 1963, ο Λεβ επελέγη ως μέλος της μικτής κόσμου που θα αντιμετώπιζε την Εθνική Αγγλίας στο πλαίσιο του εορτασμού των εκατό χρόνων από την ίδρυση της Αγγλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Με συμπαίκτες την αφρόκρεμα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου (ανάμεσα σε άλλους, τους Αλφρέδο Ντι Στέφανο, Φέρεντς Πούσκας, Τζάλμα Σάντος, Γιόζεφ Μάζοπουστ, Ρεϊμόν Κοπά, Ντένις Λο, Εουσέμπιο, Πάκο Χέντο, Ούβε Ζέελερ και Καρλ Χάιντς Σνέλινγκερ), ο Μοσχοβίτης έδωσε σε εκείνο το ματς ένα πραγματικό ρεσιτάλ στο “Γουέμπλεϊ”, σταματώντας στο πρώτο ημίχρονο (στην επανάληψη τον αντικατέστησε ο Μιλουτίν Σόσκιτς) κάθε επιθετική προσπάθεια των Άγγλων.

Ο Μπόμπι Τσάρλτον, ο Τέρι Πέιν και κυρίως ο Τζίμι Γκριβς, είδαν τον Γιασίν να “κατεβάζει ρολά” και με εκπληκτικές επεμβάσεις να διατηρεί ανέπαφη την εστία του. Χρειάστηκε να γίνει αλλαγή στο ημίχρονο, για να μπορέσουν οι γηπεδούχοι να σκοράρουν και να πάρουν τη νίκη με 2-1. Ο Λεβ γνώρισε την αποθέωση από τον δυτικό Τύπο και μαζί με τη Χρυσή Μπάλα που πήρε λίγο μετά, φάνηκε να αποκαθίσταται η σχέση του με τους φίλαθλους στη Σοβιετική Ένωση. Ένα χρόνο μετά, το 1964, η ΕΣΣΔ ταξίδεψε στην Ισπανία για να υπερασπιστεί τον τίτλο της στο δεύτερο Κύπελλο Εθνών. Έχοντας αποκλείσει στους “16” την Ιταλία (3-1) και στους “8” τη Σουηδία (4-2), οι Σοβιετικοί ξεπέρασαν εύκολα το εμπόδιο της Δανίας στον ημιτελικό του “Καμπ Νόου” (3-0) και έφυγαν για τη Μαδρίτη, όπου θα αντιμετώπιζαν τη διοργανώτρια Ισπανία στον μεγάλο τελικό του “Μπερναμπέου”.

Τέταρτη θέση στο Μουντιάλ της Αγγλίας

Εκεί ήταν και πάλι εντυπωσιακός, αν και διάφοροι “ειδικοί” του σοβιετικού Τύπου τον κατηγόρησαν ότι δεν είχε κάνει όσα έπρεπε (!) στην κεφαλιά-γκολ του Μαρθελίνο, που έδωσε τη νίκη (2-1) και το τρόπαιο στους Ισπανούς. Το 1966 ο Γιασίν έπαιξε στο τρίτο και τελευταίο Μουντιάλ του (το 1970 ταξίδεψε στο Μεξικό ως τρίτος τερματοφύλακας χωρίς να αγωνιστεί καθόλου), βοηθώντας την ΕΣΣΔ να φτάσει μέχρι τον ημιτελικό με τέσσερις νίκες σε ισάριθμα ματς και μόλις δυο γκολ παθητικό. Στο “Γκούντισον Παρκ”, έδρα της Έβερτον στο Λίβερπουλ, οι Σοβιετικοί αντιμετώπισαν τη Δυτική Γερμανία και ο Χέλμουτ Χάλερ έβαλε τους Τεύτονες μπροστά στο σκορ, μετά από λάθος υπολογισμό του Λεβ. Η ήττα με 2-1 στέρησε από την ΕΣΣΔ και τον Γιασίν την ευκαιρία να παίξουν σε έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, ενώ χάθηκε και η τρίτη θέση, πάλι με ήττα 2-1, από την Πορτογαλία του Εουσέμπιο.

Το 1970, στα 41 του χρόνια, αποφάσισε να βάλει τέλος στην καριέρα του και να αποσυρθεί από την αγωνιστική δράση, όμως συνέχισε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο, μέσα από διάφορες διοικητικές θέσεις στην Ντιναμό Μόσχας, ενώ έφτασε μέχρι τη θέση του αναπληρωτή προέδρου της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Σοβιετικής Ένωσης. Βραβεύτηκε με το παράσημο του Τάγματος του Λένιν, την ανώτατη διάκριση στην ΕΣΣΔ, ενώ ψηφίστηκε από τη FIFA ως ο κορυφαίος τερματοφύλακας του 20ου αιώνα και συμπεριλήφθηκε στην ιδανική ενδεκάδα της ιστορίας των Μουντιάλ. Το 1982 υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία και το 1986, μετά από θρομβοβλεβίτιδα ενώ βρισκόταν στη Βουδαπέστη, χρειάστηκε να του ακρωτηριάσουν το δεξί πόδι. Πέθανε το 1990 από καρκίνο του στομάχου, παρά την επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε για να σωθεί η ζωή του και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στη Μόσχα.

Αλλάζοντας το ρόλο του τερματοφύλακα

Ο Λεβ Γιασίν υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα του ποδοσφαίρου, αλλάζοντας για πάντα τον ρόλο του τερματοφύλακα μέσα στο γήπεδο. Με τις εμφανίσεις του και τον τρόπο που έπαιζε, έφερε επανάσταση στη θέση του, καθοδηγούσε τους αμυντικούς του με φωνές, έκανε εξόδους εκτός περιοχής, “καθάριζε” επικίνδυνες καταστάσεις παίζοντας σαν λίμπερο, δε δίσταζε να προωθηθεί αρκετά μέσα στον αγωνιστικό χώρο ψάχνοντας να τροφοδοτήσει τους επιθετικούς του και διακρινόταν για τις θεαματικές όσο και δύσκολες αποκρούσεις του. Ήταν ο πρώτος που φόρεσε γάντια και ο πρώτος που έδιωχνε τη μπάλα με γροθιές όταν δεν μπορούσε να την μπλοκάρει σταθερά. Όταν εφάρμοσε όλες αυτές τις καινοτομίες μέσα στο γήπεδο, πολλοί ήταν αυτοί που τον κορόιδευαν, αποκαλώντας τον “τσίρκο”, όμως αποδείχτηκε πως βρισκόταν πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του.

Ο Γιασίν ήταν πανύψηλος (1.89) για τη θέση του τερματοφύλακα εκείνη την εποχή και μεγαλόσωμος, όμως διέθετε τέτοια ελαστικότητα και τόσο απίθανα ρεφλέξ, που μπορούσε να “πετάξει” από τη μια μεριά της εστίας στην άλλη. Συγκέντρωνε όλες τις πιθανές αρετές και ήταν κορυφαίος σε όλα: τοποθετήσεις, εκτινάξεις, αντανακλαστικά, εξόδους, αποκρούσεις, το ίδιο αποτελεσματικός τόσο ψηλά όσο και χαμηλά. Υπήρξε ο πρώτος που τροφοδοτούσε τους συμπαίκτες του με τα χέρια και όχι αποκλειστικά με βολέ, αιφνιδιάζοντας έτσι τους αντίπαλους. Όσοι τον έζησαν, μιλούν για ένα “τέρας” ψυχραιμίας, αλλά και γεννημένο ηγέτη. Φορούσε πάντα μαύρα ρούχα (στην πραγματικότητα ήταν βαθύ σκούρο μπλε), γιατί έτσι μπορούσε να “καμουφλάρεται” πίσω από τους αμυντικούς του και να μη φαίνεται από τους αντιπάλους (το μαύρο χρώμα είναι αυτό που ξεγελάει περισσότερο το ανθρώπινο μάτι).

Ένας “εργάτης” στο γήπεδο

Ο Γιασίν, ακόμα και όταν η φήμη του είχε ξεπεράσει τα σύνορα της ΕΣΣΔ, θεωρούσε τον εαυτό του “εργάτη”: “Πάντα πριν παίξω, πρέπει να αγγίξω τη μπάλα, ακριβώς όπως ο ξυλουργός ακουμπάει το ξύλο πριν αρχίσει να το δουλεύει, πρόκειται για εργατική συνήθεια”, έλεγε χαμογελώντας. Παρά το γεγονός ότι ήταν διάσημος, τα χρήματα που έπαιρνε δεν είχαν την παραμικρή σχέση με εκείνα των συναδέλφων του που έπαιζαν στη Δυτική Ευρώπη. Μια φορά είχε πάει για φαγητό μαζί με τον Πούσκας σε ένα εστιατόριο και όταν ο Ούγγρος έβγαλε το πορτοφόλι του για να πληρώσει τον λογαριασμό, ο Γιασίν έμεινε “άγαλμα”: “Δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου τόσο πολλά λεφτά συγκεντρωμένα”! Πάντως διατηρούσε φιλικές σχέσεις με πολλούς από τους μεγάλους παίκτες της εποχής, κυρίως με τον Μπέκενμπαουερ και τον Πελέ. Αμφότεροι τον είχαν επισκεφθεί στη Μόσχα μετά το τέλος της καριέρας του.

Ο ίδιος πάντως δε θεωρούσε τον εαυτό του τον κορυφαίο τερματοφύλακα του κόσμου, πίστευε ότι αυτός ο “τίτλος” άξιζε στον Γιουγκοσλάβο Βλαντιμίρ Μπεάρα. Το ίνδαλμά του ήταν ο Ισπανός Ρικάρδο Θαμόρα (Εσπανιόλ, Μπάρσα, Ρεάλ Μαδρίτης), ενώ ένας άλλος μεγάλος γκολκίπερ που επίσης έμεινε γνωστός για τα μαύρα που φορούσε, ο Βάσκος Χοσέ Άνχελ Ιρίμπαρ, είχε αφήσει ένα μπουκέτο λουλούδια στον τάφο του το 2012 στο νεκροταφείο “Βαγκάνκοβο” της Μόσχας, όταν η Αθλέτικ είχε παίξει με την τοπική Λοκομοτίβ για το Europa League. Εδώ να πούμε ότι ο Γιασίν, όσο αγωνιζόταν, δεν είχε ιδέα ότι στον υπόλοιπο κόσμο ήταν γνωστός ως η “μαύρη αράχνη” και το έμαθε αφού σταμάτησε το ποδόσφαιρο από δυτικοευρωπαίους δημοσιογράφους. Λέει ο μύθος πως όποιος του έβαζε γκολ, ήταν υποχρεωμένος να του ζητήσει συγνώμη αμέσως μετά από σεβασμό!

Οι εντυπωσιακοί αριθμοί του Γιασίν

Οι αριθμοί του Γιασίν είναι – και θα παραμείνουν – αξεπέραστοι. Αγωνίστηκε σε 812 παιχνίδια συνολικά σε όλες τις διοργανώσεις (738 με την Ντιναμό Μόσχας και 74 με την Εθνική ΕΣΣΔ). Από τα 326 ματς που έπαιξε με την Ντιναμό στο πρωτάθλημα Σοβιετικής Ένωσης, κράτησε το “μηδέν” στα 270, ενώ στη διάρκεια της καριέρας του απέκρουσε 151 πέναλτι, τα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο τερματοφύλακα στην ιστορία. Ο ίδιος συνήθιζε να λέει ότι “ένα χαμένο πέναλτι είναι περισσότερο λάθος του εκτελεστή, παρά ικανότητα του γκολκίπερ”, όμως έχει μείνει στην ιστορία η φράση του, “η χαρά τού να βλέπεις τον Γιούρι Γκαγκάριν να πετάει στο διάστημα, ξεπερνιέται μόνο από τη χαρά μιας σωστής απόκρουσης σε ένα πέναλτι”. Αν και η πιο ιστορική του φράση, ήταν η απάντησή του στην ερώτηση δημοσιογράφου, ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας του: “ένα τσιγάρο για να καλμάρουν τα νεύρα και ένα ποτό για να τονωθούν οι μύες”!

“Τί είδους τερματοφύλακας είναι αυτός που δεν τρελαίνεται όταν δέχεται ένα γκολ; Είναι υποχρεωμένος να τρελαίνεται. Και αν είναι ήρεμος, τότε αυτό είναι το τέλος. Ό,τι και αν είχε καταφέρει στο παρελθόν, δεν έχει μέλλον”. Αυτή ήταν η φιλοσοφία του Λεβ Γιασίν, του ανθρώπου που δημιούργησε πριν από μισό και παραπάνω αιώνα, το προφίλ του σύγχρονου γκολκίπερ του 21ου αιώνα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε, ότι το France Football για να τιμήσει την κληρονομιά που άφησε πίσω του, ονόμασε το βραβείο που απονέμεται κάθε χρόνο στον κορυφαίο τερματοφύλακα του κόσμου, ως “Yashin Trophy”. Σήμερα, το νέο γήπεδο της Ντιναμό Μόσχας που εγκαινιάστηκε το 2019, φέρει το όνομα του Λεβ Γιασίν, για να θυμίζει σε όλους μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του αθλήματος, που έγραψε τη δική του ιστορία στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και που έφυγε από τη ζωή πριν 31 χρόνια, στις 20 Μαρτίου του 1990.

* Βίντεο: Highlights από την καριέρα του Λεβ Γιασίν

* Πηγές: as.com, marca.com, mundodeportivo.com, elpais.com, lavanguardia.com, milenio.com, estudiaenrusia.com, bbc.com, es.rbth.com, panenka.org