Ντιέγκο Μαραντόνα – Φιντέλ Κάστρο: Μια σχέση ζωής που έγινε μέχρι και τατουάζ

Oταν ο Φιντέλ Κάστρο ανέτρεψε τη δικτατορία του Μπατίστα στην Κούβα και εγκαθίδρυσε στη χώρα το επαναστατικό του όραμα, το 1959, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ήταν ακόμη αγέννητος. Γεννήθηκε ένα χρόνο μετά, το 1960.

Μέχρι και το 1986 οι δύο άνδρες δεν γνωρίζονταν καν. Μετά το θρίαμβο της Εθνικής ομάδας της Αργεντινής στο Μουντιάλ εκείνης της χρονιάς, ο Ντιέγκο ταξίδεψε στην Αβάνα, συναντήθηκε με τον Κάστρο και του έδωσε μία φανέλα του.

Η επιλογή του Μαραντόνα να επισκεφθεί τον Κουβανό ηγέτη προφανώς δεν ήταν τυχαία. Ο Αργεντίνος σταρ δεν διέθετε απολύτως ώριμη πολιτική σκέψη, ωστόσο τοποθετούσε εαυτόν πάντα στην πλευρά των πολλών. Λίγο η φτώχεια μέσα στην οποία μεγάλωσε στην Αργεντινή, λίγο η σχέση που διαμόρφωσε με τους αδικημένους Ναπολιτάνους τη δεκαετία του 80 στην Ιταλία, διαμόρφωσε ένα χαρακτήρα που πήγαινε πάντα κόντρα στο κατεστημένο. Το ποδοσφαιρικό, το κοινωνικό, το πολιτικό.

Η φιλία του με τον ηγέτη της Κούβας δυνάμωσε πολύ το 2000. Στα 40 του ο Ντιέγκο χρειαζόταν πάση θυσία αποτοξίνωση από τις καταχρήσεις, η ζωή του κινδύνευε σοβαρά. Ναρκωτικά, αλκοόλ, είχε δοκιμάσει τα πάντα μέσα σε μόλις 40 χρόνια πολυτάραχης ζωής.

Ο Κάστρο δεν το σκέφτηκε πολύ. Κάλεσε το φίλο του στην Κούβα και του συνέστησε να νοσηλευτεί στην κλινική La Perdera. Εκεί ο Ντιέγκο πάλεψε πολύ, κυρίως με τους δικούς του δαίμονες, και ως συνήθως βγήκε νικητής. Κάθε πρωί, από κάποιο σημείο και έπειτα, ο Μαραντόνα περνούσε τις πύλες του προεδρικου μεγάρου και άκουγε με ανοιχτό το στόμα τον Κάστρο να του αφηγείται ιστορίες από τον επαναστατικό του αγώνα αλλά και την ισχυρή φιλία του μ’ έναν άλλο Αργεντινό, τον Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα.

Αμφότεροι, ο Κάστρο και ο Γκεβάρα, έγιναν τατουάζ στο κορμί του Μαραντόνα. Ο πρώτος στο θαυματουργό αριστερό πόδι του Ντιεγκίτο και ο δεύτερος στο δεξί χέρι (ψηλά στο μπράτσο) με το οποίο αυτός ο υπέροχος αλήτης είχε πετύχει το γκολ κόντρα στην Αγγλία στο Μουντιάλ του 1986.

Αργότερα, το 2005, ο Μαραντόνα για να ανταποδώσει έκανε στον Κάστρο μία επική τηλεοπτική συνέντευξη που κράτησε πέντε ολόκληρες ώρες (άλλωστε ο Φιδέλ, όταν ξεκινούσε να μιλάει, δεν σταματούσε εύκολα).

Εκτοτε, ο Ντιέγκο έχτισε σχέσεις με όλους τους αντιιμπεριαλιστές ηγέτες της Λατινικής Αμερικής. Στήριξε φανερά και αταλάντευτα τον Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα, βρέθηκε πολλές φορές στη Βολιβία στο πλευρό του Εβο Μοράλες, συναντήθηκε επίσης και με τον Λούλα Ντα Σίλβα στη Βραζιλια.

Σιχαινόταν, την ίδια ώρα, το κατεστημένο. Ειδικά τον προτελευταίο πρόεδρο της Αργεντινής, τον Μαουρίτσιο Μάκρι, ο Μαραντόνα τον “στόλισε” πολλές φορές και δημοσίως. Μέχρι που έφτασε να πει ότι “εγώ είμαι στρατιώτης της Κούβας, στρατιώτης του Μάκρι δεν πρόκειται να γίνω, θα έδινε και τη ζωή μου για τη σημαία της Κούβας”. Σαν να μιλάει ο Τσε.

Στις 25 Νοεμβρίου του 2016, όταν πέθανε ο Κάστρο, ο Μαραντόνα βρισκόταν στην Κροατία, παρακολουθούσε την Εθνική ομάδα της Αργεντινής στο Κύπελλο Ντέιβις: “Από τη στιγμή που το έμαθα δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Ο Φιδέλ ήταν για μέναο δεύτερος πατέρας μου, ο άνθρωπος που μου έσωσε τη ζωή. Μου άνοιξε την πόρτα της Κούβας όταν μου την έκλεισε η ίδια η Αργεντινή”.

Από την Τετάρτη λοιπόν οι δυο τους ξανάσμιξαν. Πρώτα από όλα στις μνήμες και στη συνέχεια όπου οι ίδιοι επέλεξαν. Το σύμπαν, από εδώ και στο εξής, θα έχει την τιμή να κουβαλά πάνω του την αστρόσκονη του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και του Φιντέλ Κάστρο. Πέθαναν και οι δύο στις 25 Νοεμβριου…

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr.