Άιρτον Σένα. Ο άνθρωπος που έγινε Θεός

Αν πληκτρολογήσεις στο google το όνομα  Άιρτον Σένα(Ayrton Senna da Silva, 21 Μαρτίου 1960 – 1 Μαΐου 1994), είναι σίγουρο ότι θα συναντήσεις εκατομμύρια αναρτήσεις για τον Βραζιλιάνο πιλότο της φόρμουλα 1 που σκοτώθηκε την αποφράδα Πρωτομαγιά του 1994 κάνοντας αυτό που αγαπούσε περισσότερο από κάθε τι άλλο: Να ξεπερνά τα όριά του καθισμένος στο μονοθέσιο της φόρμουλα 1.

Είναι εύκολο, ο καθένας από εμάς να γράψει ένα αφιέρωμα για τον Βραζιλιάνο Θεό, ανατρέχοντας στις πληροφορίες που έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο, τα εκατοντάδες βιβλία που έχουν γραφτεί για αυτόν αλλά και τα ντοκιμαντέρ που έχουν παίξει  στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Θα μπορούσες κάλλιστα να γράψεις για τις νίκες που είχε πετύχει, τους αγώνες που είχε συμμετάσχει, τα παγκόσμια πρωταθλήματα (3 περεπιπτόντως)  που είχε στο παλμαρέ του, τις ομάδες που είχε αλλάξει.

Τι αξία όμως έχουν όμως όλα αυτά;

Καμία, και αυτό μπορώ να το πω μετά λόγου γνώσεως. Άλλωστε, ό,τι και όσα να  γράψω, είναι σίγουρο ότι κάτω θα ξεχάσω. Κάτι θα θυμηθεί κάποιος αναγνώστης και θα θεωρήσει ότι είναι σημαντικότερο από αυτά που αναφέρω. Για να πούμε την αλήθεια, ότι και να γράψεις είναι λίγο και δεν πρόκειται ποτέ να αποτυπώσει την πολυσχιδή προσωπικότητα του κορυφαίου οδηγού όλων των εποχών.

Πιστεύω, ότι ο Σένα έγινε Θεός, όχι γιατί πέθανε νέος, αλλά επειδή όσο έζησε ακροβατούσε στο όριο. Κάτι που είναι δύσκολο για όλους εμάς, που ζούμε συμβιβασμένοι τις περισσότερες φορές με κλισέ, κοινωνικές αγκυλώσεις, οικονομικές δυσχέρειες κλπ.

Ο Σένα δεν συμβιβάστηκε ποτέ με την 2η θέση (« ο δεύτερος είναι ο πρώτος από αυτούς που έχασαν », έλεγε) και αυτό αποδεικνύεται από τα λεγόμενά του δείχνοντας συγχρόνως γιατί λατρεύτηκε σε όλο τον πλανήτη και δισεκατομμύρια ζευγάρια  μάτια βουρκώνουν ακόμη, κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

«Ήμουν ήδη στην pole, ένα δευτερόλεπτο ταχύτερος από τους άλλους, αλλά συνέχιζα. Ξαφνικά, ήμουν σχεδόν δύο  δευτερόλεπτα, συμπεριλαμβανομένου του ομόσταβλού μου, που έτρεχε με το ίδιο μονοθέσιο. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν οδηγούσα πλέον συνειδητά» είχε πει κάποτε ο Σένα, προσθέτοντας: «Οδηγούσα με κάτι σαν ένστικτο αλλά βρισκόμουν σε μια διαφορετική διάσταση. Ήταν σαν να βρίσκομαι σε ένα τούνελ. Όλο το σιρκουί ήταν ένα τούνελ. Συνέχιζα να πηγαίνω όλο και πιο γρήγορα. Ήμουν πολύ πάνω από το όριο αλλά μπορούσα να βρω κι άλλο. Τότε σαν να ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι ήμουν σε μια διαφορετική ατμόσφαιρα. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να επιβραδύνω και να επιστρέψω στα pit. Αυτό δεν με τρόμαξε, παρόλο που ήμουν πολύ μακριά από τη συνειδητή μου αντίληψη».

Ακόμη και στον θάνατο, η ζωή στάθηκε μεγαλόψυχη με τον σπουδαίο Βραζιλιάνο. Όσο και αν αυτό ακούγετε βαρύ. Ο ίδιος το είχε πει, προβλέποντας ίσως το μέλλον του: «Αν τύχει ποτέ και έχω ένα ατύχημα που μπορεί να μου κοστίσει τη ζωή, καλύτερα να είναι μία κι έξω. Δεν θέλω να ζήσω σε αναπηρική πολυθρόνα. Ούτε θέλω να μπω στο νοσοκομείο υποφέροντας από σοβαρά τραύματα. Αν πρόκειται να ζήσω, θέλω να ζήσω κανονικά και έντονα, γιατί είμαι άνθρωπος της δράσης».

Έτσι τον πήρε ο χάρος, στην καταραμένη στροφή Ταμπουρέλο, στην πίστα της Ίμολα, αφήνοντας σε εμάς την εικόνα ενός ανθρώπου που στα 34 χρόνια που πάτησε αυτή τη γη έδωσε –σε όσους φυσικά ήταν πρόθυμοι να τα λάβουν- πολλά περισσότερα από τις πανέμορφες σκηνές στα γκραν πρι της φόρμουλα 1.  Εκεί όπου ήταν και παραμένει μακράν ο κορυφαίος.