Ξέχνα την αγορά αυτοκινήτου. Αυτή είναι η τέλεια εναλλακτική

Μου πήρε 40 κάτι χρόνια αλλά, επιτέλους, συνειδητοποίησα ότι η ιδιοκτησία και δεν είναι γραμμένη στο DNA μου και δεν με συμφέρει οικονομικά (με βάσει τα νέα δεδομένα και τις νέες υπηρεσίες που έχουμε στη διάθεσή μας). Καταλαβαίνω ότι, αυτό, έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με όλα όσα μας έλεγαν οι γονείς μας μεγαλώνοντας. Ότι, δηλαδή, ΠΡΕΠΕΙ να βρούμε μια καλή δουλειά που θα την έχουμε για μια ζωή, ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε οικονομία για να αγοράσουμε ένα σπίτι από το οποίο κανείς δεν θα μπορεί να μας πετάξει έξω και ότι ΠΡΕΠΕΙ να αγοράσουμε ένα καλό (φθηνό και αξιόπιστο) αυτοκίνητο, το οποίο μετά από μια δεκαετία και 200.000 χλμ. θα αλλάξουμε με κάτι οικογενειακό. Περιμένοντας άλλα 200.000χλμ για το επόμενο και έχοντας στην πορεία όλο το άγχος για το αν ένα απλό γρατζούνισμα θα μειώσει την αξία μεταπώλησης του στο μισό.

Μια εντελώς ελληνική (και, κατ’ εμε, μικροαστική) νοοτροπία που δεν έχει καμία απολύτως βάση ή θέση στην αρχή της νέας δεκαετίας που ήδη διανύουμε. Εδώ δηλαδή που τα πάντα είναι ρευστά και τα δεδομένα και οι ανάγκες μας αλλάζουν πολύ πιο γρήγορα από τα 200.000χλμ που λέγαμε. Και το ζήσαμε (με την καραντίνα) και θα συνεχίσουμε να το ζούμε. Άσε που, όλο το άγχος (φορολογικό, νομικό, διαχειριστικό) που συνδέεται με την ιδιοκτησία ενός αυτοκινήτου, είναι ένα άγχος που μπορούμε κάλλιστα να αποφύγουμε.

Ένα άγχος που μετατρέπει νομοτελειακά την οδήγηση και το ίδιο το αυτοκίνητο σε ένα ακόμη καταναγκασμό που επιβάλλουμε σε καθημερινή βάση στον εαυτό μας και όχι σε αυτό που θα έπρεπε να είναι, δηλαδή μια μικρή απόλαυση, μια απόδραση, ένα διάλειμμα ελευθερίας στην καθημερινότητά μας.

Όπως δηλαδή ήταν για όλους μας παλιά. Τότε που ο -μηχανικός αυτοκινήτων- πατέρας μου με έβαλε να καθίσω για πρώτη φορά πίσω από το τιμόνι του λευκού οικογενειακού Lada και μου μάθαινε να παρκάρω παράλληλα σε κάτι κακοτράχηλες ανηφορές της Σαλαμίνας. Όταν, λίγα χρόνια αργότερα, μου έδωσε για πρώτη φορά τα κλειδιά του ολοκαίνουργιου sedan του για να πάω βόλτα την συμμαθήτριά μου την Τάνια -με την οποία ήμουν φουλ ερωτευμένος από την 1η γυμνασίου- βόλτα έως το Σούνιο. Ή, όταν τα καλοκαίρια, ο πατέρας του καλύτερού μου φίλου του εμπιστευόταν (και εκείνος με την σειρά του εμένα) το jeep του για να πάμε για αλάνικες διακοπές με τα παιδιά από το πανεπιστήμιο στην Καλαμάτα.

Τότε το αυτοκίνητο ήταν χαρά και ξεγνοιασιά. Τώρα είναι μόνο άγχος και τίποτα άλλο. Ευτυχώς, έστω και καθυστερημένα, συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για ένα άγχος που μπορούμε κάλλιστα να αποφύγουμε μέσω της μίσθωσης αυτοκινήτου. Κάτι που πρακτικά μεταφράζεται στο ότι, πληρώνοντας ένα σταθερό μίσθωμα το οποίο περιλαμβάνει τα πάντα εκτός από την βενζίνη (βλέπε συντήρηση, αλλαγή ελαστικών, ασφάλιση, τέλη κυκλοφορίας και πρόσβαση σε 24/7 εξυπηρέτηση) μπορείς να οδηγείς ένα καινούργιο αυτοκίνητο κάθε 4 χρόνια. Είτε εκείνο που σου χρειάζεται με βάσει τις επαγγελματικές ή οικογενειακές σου υποχρεώσεις. Είτε εκείνο που πάντοτε ήθελες (SUV, ηλεκτρικό αυτοκίνητο κτλ) αλλά ποτέ δεν θα τολμούσες να κάνεις δώρο στον εαυτό σου.

Η αλήθεια είναι ότι το leasing δεν είναι κάτι που βρίσκεται εντός του comfort zone. Το είχα πάντα στο μυαλό μου ως κάτι που κάνουν μόνο επιχειρηματίες ή μεγάλες εταιρίες. Δεν είχα καταλάβει το πόσο αφορά εμένα μέχρι που μπήκα για πρώτη φορά -μετά από συμβουλή παιδικού φίλου- στο website της LeasePlan, σκρόλαρα τις προσφορές και κυριολεκτικά άρχισαν να μου τρέχουν τα σάλια.

Οι τιμές ήταν εξαιρετικές. Η διαδικασία πιο εύκολη από ότι ποτέ θα μπορούσα να φανταστώ (υπογράφεις με ηλεκτρονική υπογραφή, πληρώνεις με πάγια εντολή, παραλαμβάνεις το αυτοκίνητο στο χώρο σου). Το αποτέλεσμα; Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια απολαμβάνω και πάλι την οδήγηση. Κανονίζω μια εξόρμηση κάθε Σαββατοκύριακο χωρίς να σκέφτομαι που θα φτάσει το κοντέρ των χιλιομέτρων (και πόσο μειώνει αυτό την αγοραστική αξία). Αισθάνομαι ελεύθερος. Ένα πραγματικά ανεκτίμητο συναίσθημα, μια μοναδική εμπειρία.