Liberation: Η άνοιξη της κόκκινης αριστεράς στον ευρωπαϊκό νότο

“Ένα φάντασμα πάνω από την Ευρώπη” είναι η πρώτη φράση με την οποία ξεκινά το άρθρο της γαλλικής εφημερίδας το αφιέρωμά του στη χώρα μας, αλλά και την Ισπανία οι οποίες φλερτάρουν με την ιδέα μιας αριστερής κυβέρνησης – η Ελλάδα σε λίγες μέρες και η Ισπανία τον προσεχή Νοέμβριο. “Στάση αναμονής κρατούν μια σειρά ευρωπαϊκές πρωτεύουσες απέναντι στην ανάπτυξη κινημάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ελλάδα και την Ισπανία” σημειώνει το άρθρο.

Το γαλλικό πρωτοσέλιδο αναφέρεται στις δημοσκοπήσεις που θέλουν το κόμμα της αντιπολίτευσης να έρχεται πρώτο στις προτιμήσεις του ελληνικού λαού, ενώ και οι Ποδέμος του Ιγκλέσιας φαίνονται να φλερτάρουν με την πρώτη θέση στις εκλογές του Νοεμβρίου. Ο αρθρογράφος επισημαίνει πως μια τέτοια εξέλιξη αυξάνει την ανησυχία στις Βρυξέλλες και πιο συγκεκριμένα στο Βερολίνο, κάνοντας αναφορά και στα πρόσφατα δημοσιεύματα του γερμανικού Spiegel.

Παρόλα αυτά το άρθρο τονίζει πως οι δυνάμεις αυτές της αριστεράς σε Ελλάδα και Ισπανία έχουν πλέον κατηγορηματικά διασαφηνίσει πως δεν επιθυμούν έξοδο από το ευρώ και δεν σκοπεύουν να προχωρήσουν σε μονομερείς ενέργειες μη αποπληρωμής χρεών των χωρών τους.

Καλά να πάθει η Μέρκελ

Σε άρθρο με τίτλο “Εργαστήριο”, το οποίο συμπεριλαμβάνεται μεταξύ του εξασέλιδου αφιερώματος σε Ελλάδα και Ισπανία, ο ίδιος ο διευθυντής της Λιμπερασιόν Λοράν Ζοφρέν αναφέρει πως “καιρός ήταν να υπάρξει μια αντίδραση” και τονίζοντας πως κάθε άλλο παρά λαϊκίστικη είναι η πολιτική των δύο κομμάτων, συνεχίζει: “Καλά να πάθουν! Εδώ και τόσο καιρό που διάφορα λαμπρά πνεύματα και ορισμένα βραβεία Νόμπελ ανάμεσά τους, εξηγούν ότι η λιτότητα στην Ευρώπη είναι υπερβολική και οδηγεί τους λαούς στην απογοήτευση , έπρεπε να υπάρξει μια αντίδραση. Ιδού: Δυο κόμματα, τα οποία κακώς αναφέρονται ως “λαϊκίστικα”, διότι ουδεμία σχέση έχουν με τους εθνικιστές, απειλούν να ανέλθουν στην εξουσία, σε Ελλάδα και Ισπανία. Οι Ευρωπαίοι το προκάλεσαν. Έλληνες και Ισπανοί έχασαν το ένα τέταρτο της αγοραστικής τους δύναμης “.

Ο Λ. Ζοφρέν εξηγεί πως ήρθε η ώρα και “για αυτήν την εναλλακτική αριστερά να τριφτεί με την πραγματικότητα μιας κυβέρνησης” συμπληρώνοντας πως ” Ελλάδα και Ισπανία μπορούν να είναι τα εργαστήρια όχι για μια μυθική βραδιά, αλλά για έναν νέο κοινωνικό συμβιβασμό . Μεταρρυθμιστές ή ριζοσπάστες, όλες οι αριστερές δυνάμεις στην Ευρώπη τους παρακολουθούν με προσοχή”.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδιανέμει τις κάρτες του πολιτικού παιχνιδιού στην Ευρώπη

Στο εκτενές άρθρο της γαλλικής εφημερίδας, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιμετωπίζεται ως ο πρωτοπόρος-ηγέτης του αριστερού χώρου σε όλη την Ευρώπη. “Μια νίκη του κινήματος του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου θα μπορούσε να αναδιανείμει τις κάρτες του παιχνιδιού ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης” σημειώνει το άρθρο και συνεχίζει: “Για κάποιους ο απόλυτος εφιάλτης, για άλλους η πιο τρελή ελπίδα: Η πιθανότητα εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, αναμοχλεύει τα πάθη πέραν των συνόρων της Ελλάδας. Μια απλή ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δείχνει την ακραία πόλωση που προκαλεί εδώ και αρκετές μέρες η ενδεχόμενη νίκη του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα σε Βρυξέλλες και Βερολίνο, περνώντας από το Παρίσι και τη Μαδρίτη”.

Με το τίτλο «Ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοπόρος της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς», η Μαρία Μαλαγαρδή αφιερώνει το άρθρο της στην προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα, στην ρητορική του δεινότητα, αλλά και στην τέχνη των “ελιγμών που του επέτρεψαν να διατηρήσει την ενότητα ενός ετερόκλητου κινήματος”.

Αναφέρεται στο πώς με τα ταξίδια του στο εξωτερικό, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να καλύψει τις ελλείψεις του στον διεθνή τομέα, στο «να αποδαιμονοποιηθεί» στα μάτια των μελλοντικών εταίρων του , αλλά και πώς «αναστάτωσαν τις πιο ριζοσπαστικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ» και δημιούργησαν αντιδράσεις στους αντιπάλους του.

Η Μ. Μαλαγαρδή κάνει λόγο στη συνέχεια για «ένα συγκεχυμένο πολιτικό σκηνικό» στην Ελλάδα, με την «ολική κατάρρευση» του ΠΑΣΟΚ, την «απολίθωση» του ΚΚΕ, τη μη αναμενόμενη άνοδο του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, και για «στρατηγική φόβου» από τους συντηρητικούς, η οποία υποστηρίζεται από ορισμένους Ευρωπαίους ηγέτες.

Αναλογίζεται, «ποιος τελικά θα κερδίσει; Ο φόβος ή η οργή; Η ανασφάλεια για ένα νέο ξεκίνημα ή η μοιρολατρία της συνέχισης;» και καταλήγει: “Αλλά αυτή τη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το σύμβολο για όσους ελπίζουν για “μια άλλη Ευρώπη”. Είναι μια πρώτη νίκη για ένα μικρό κόμμα που ήταν περιθωριακό πριν μόλις έξι χρόνια”.