Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου: Ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την έξοδο από την ΕΕ

Καθώς πλησιάζει η μέρα των Ευρωεκλογών, ένα ερώτημα, καθόλου παράλογο αν σκεφτεί κανείς τη βαθιά και γεωμετρικά αυξανόμενη κρίση που μαστίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα μπορούσε να είναι το εξής: Θα είναι σε θέση η ΕΕ, μετά από πέντε χρόνια, να ξανακάνει εκλογές;

Με τον ιμπεριαλιστικό – και από τις δυο πλευρές – πόλεμο στην Ουκρανία να μην έχει ορατό τέλος και με το σφαγείο στη Γάζα, που επιτελεί το σιωνιστικό κράτος με τη στήριξη του διεθνούς ιμπεριαλισμού, να είναι προπομπός για ακόμα περισσότερους πολέμους και σφαγές σε όλη τη γύρω περιοχή. Με τους διαχρονικά αναδυόμενους και όλο και πιο έντονους εθνικισμούς στη μια ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη. Με τα ακροδεξιά πολιτικά σχήματα να αναλαμβάνουν την διακυβέρνηση σε όλο και πιο πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Με την αντιπροσφυγική πολιτική να αποκτάει, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, χαρακτηριστικά του πάλαι ποτέ αποικιοκρατικού εξανδραποδισμού των καταδυναστευόμενων λαών της Αφρικής και της Ασίας. Και, στο έδαφος όλων αυτών, μια οικονομική κρίση που, όλο και πιο πολύ, τα μόνα μέτρα που η ΕΕ και όλες οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις μπορούν να πάρουν για την αντιμετώπισή της, δηλαδή, για την διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, είναι αυτά που ακόμα περισσότερο καταστρέφουν τις ζωές εκατομμυρίων και ανοίγουν, μέσα από την εντατικοποίηση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όλο και πιο πολύ, τους δρόμους για έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, από την ίδια τη σύστασή της (απ΄ όταν είχε ξεκινήσει ως ΕΟΚ) δεν είχε σε τίποτα να κάνει με το ξεπέρασμα των εθνικισμών, των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την απάντηση στις ανάγκες των λαών. Δύσκολα θα βρει κανείς έστω και ένα από τα ιδρυτικά της κράτη-μέλη που δεν είχε εμπλακεί στην αποικιοκρατική λεηλασία, την καταστροφική εκμετάλλευση και στις χωρίς προηγούμενο σφαγές των λαών της Αφρικής και της Ασίας. Ολες αυτές οι χώρες είχαν επιτελέσει πληθώρα ολοκαυτωμάτων των αφρικανικών λαών πριν η ναζιστική Γερμανία επιτελέσει το δικό της Ολοκαύτωμα. Ακόμα μέχρι σήμερα η Γαλλία διατηρεί στρατιωτικές δυνάμεις σε χώρες της κεντρικής της Αφρικής προκειμένου να διαιωνίζει την, έστω υπό διαφορετική, πλέον, μορφή, επιρροή και κυριαρχία της.

Η δημιουργία της ΕΕ είχε πιο πολύ να κάνει με το μεταπολεμικό κλίμα σε μια ανασυγκροτούμενη οικονομικά Ευρώπη, όπου για το κεφάλαιο και τις κυρίαρχες εξουσίες τις οποίες αυτό ελέγχει σε κάθε μια από τις ευρωπαϊκές χώρες, μια δική τους σύμπλευση για την εκμετάλλευση και τον έλεγχο των λαϊκών στρωμάτων, εν μέσω παγκοσμιοποίησης, διεθνών ανταγωνισμών, γεωπολιτικών ανακατατάξεων, φαινόταν ν΄ αποτελεί μονόδρομο για την κερδοφορία του κεφαλαίου μέσα σε ραγδαία μεταβαλλόμενες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες.

Ηταν η περίοδος που, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1970 και μετά, το μοντέλο που επικράτησε στην οικονομία ήταν αυτό της «ευέλικτης συσσώρευσης». Μια εξέλιξη που σηματοδοτούσε το τέλος της «μισθωτής εργασίας», όπως την ξέραμε μέχρι τώρα, καθώς, στην καλλίτερη περίπτωση (όπως τόνιζαν από την δεκαετία με τη συγκρότηση της ευρωζώνης),αυτή θα περιορίζεται, πλέον, σ΄ ένα στενό πυρήνα του εργαζόμενου πληθυσμού. Για την συντριπτική πλειονότητα επιφυλασσόταν μια κατακερματισμένη αγορά εργασίας, η ελαστική, η πρόσκαιρη, η περιστασιακή, η μηδενική εργασία και, φυσικά, η μόνιμη ανεργία. Αυτό φάνηκε καθαρά και στον μύθο της «ανάπτυξης», που σερβίρεται για την πολυετή «μεταμνημονιακή» περίοδο, μιας «ανάπτυξης» χωρίς κάποιο παραγωγικό υπόστρωμα και όπου οι περισσότερες από τις όποιες προσλήψεις ήδη είναι, και θα είναι ακόμα περισσότερο προσεχώς, για ελαστική/περιστασιακή εργασία. Το βλέπουμε στην πρωτοφανή υποστελέχωση όλων των υπηρεσιών του δημοσίου, όπου κυριαρχούν όλο και πιο πολύ οι ορισμένου χρόνου προσλήψεις και στην απόλυτη ασυδοσία στον ιδιωτικό τομέα. Η Ελλάδα μετεξελίχθηκε, όλη αυτή την περίοδο, σε χώρα παροχής υπηρεσιών (τουριστικών και άλλων).

Και, φυσικά, η ένταξή της στην ΕΕ είχε να κάνει με την προβλεπόμενη από τότε χρησιμοποίησή της, όπως επιβεβαιώθηκε και λειτούργησε ήδη από την πρώτη δεκαετία αυτού του αιώνα, ως του «ανατολικού συνόρου» της Ευρώπης για την απώθηση και τον πνιγμό των προσφύγων και των μεταναστών – όλων αυτών που η αιματηρή λεηλασία των χωρών τους από τους Ευρωπαίους (όπως και τους Αμερικάνους) καπιταλιστές μετέτρεψαν σε πρόσφυγες και μετανάστες. Μην παύοντας ποτέ να είναι, ως χώρα, μια νατοϊκή βάση, πάντα πρόθυμο εργαλείο των εκάστοτε ιμπεριαλιστικών πολεμικών επιχειρήσεων.

Η «έξοδος από τα μνημόνια», όπως καθημερινά το βλέπουμε και το ζούμε, δεν συνεπαγόταν την «είσοδο στην ανοδική φάση» ενός παραδοσιακού «οικονομικού κύκλου» («από την ύφεση στην άνθηση»), αλλά το αντίθετο: ήταν συνυφασμένη με την εσαεί δημοσιονομική προσαρμογή, την διηνεκή απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, με την ιδιωτικοποίηση των πάντων (Υγείας, Παιδείας, νερού…σε λίγο ίσως και του αέρα που αναπνέουμε), και τις περικοπές όλων των κοινωνικών δαπανών. Προσλήψεις μόνο για την αστυνομία, για την καταστολή όσων αντιστέκονται στη ραγδαία λεηλασία της ζωής τους.

Αυτή η χωρίς ορατό τέλος οικονομική κρίση, η κρίση κυβερνησιμότητας και η άνοδος σ΄ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, στη μια μετά την άλλη, κυβερνήσεων ακροδεξιάς κοπής, οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, έχουν ανοίξει μια περίοδο όπου η κήρυξη «καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης», στην Ελλάδα και σε όποια ευρωπαϊκή χώρα, καθώς και το ξέσπασμα πολεμικών αναμετρήσεων, είναι όλο και πιο πολύ επικρεμάμενες.

Η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται. Δεν μπορεί να υπάρξει ούτε μια «καλή ΕΕ», ούτε ένας «καλός καπιταλισμός», όπως οραματίζεται και επιδιώκει μια ρεφορμιστική αριστερά – που, σε μεγάλο βαθμό, ολισθαίνει όλο και πιο πολύ προς τα δεξιά (Σύριζα, Νέα Αριστερά, ΜΕΡΑ25, ΚΚΕ κλπ).

Η συμμετοχή μας στις εκλογές δεν σηματοδοτεί την υιοθέτηση του όποιου «κοινοβουλευτικού δρόμου», αλλά την προπαγάνδιση της ρήξης και της ανατροπής, της εξόδου από την ΕΕ και της οργάνωσης της ανατροπής του καπιταλισμού. Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι στο δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση.