Τρεις συν ένας παράγοντες, που θα καθορίσουν την επόμενη ημέρα για ΝΔ και Σαμαρά

Η προσπάθεια συσπείρωσης της Νέας Δημοκρατίας και προσέλκυσης αναποφάσιστων ψηφοφόρων με την ανάδειξη σκληρών διλημμάτων και την επίκληση κινδύνων για την επόμενη ημέρα, συνεχίζεται -όπως διαμήνυσε ο Αντώνης Σαμαράς- μέχρι την τελευταία στιγμή.

Το επιτελείο του κ.Σαμαρά επιμένει ότι η διαφορά είναι αναστρέψιμη, τίθεται όμως εκ των πραγμάτων ήδη το ερώτημα τι μέλλει γενέσθαι σε περίπτωση ήττας. Το βέβαιον είναι ότι ο κ.Σαμαράς δε μοιάζει διατεθειμένος να αποχωρήσει. Το πως θα εξελιχθεί η επόμενη ημέρα για τη Ν.Δ και τον κ.Σαμαρά προσωπικά ωστόσο εξαρτάται ειδικότερα από τους εξής παράγοντες:

Πρώτον, τη διαφορά με το ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτό όλες οι κινήσεις του Μαξίμου έχουν ως στόχο αν όχι την πρωτιά, το κλείσιμο της ψαλίδας. Σε αυτό καθοριστικός παράγων είναι οι αναποφάσιστοι, πολλοί εκ των οποίων δήλωναν στις μετρήσεις ότι θα επιλέξουν την τελευταία στιγμή, ακόμη και πάνω από την κάλπη.

Δεύτερον, αυτό καθεαυτό το ποσοστό της Ν.Δ. Το ιδανικό θα ήταν να ξεπερνά το 29%- 30%, ώστε ο κ.Σαμαράς να έχει ένα ισχυρό επιχείρημα πως δηλαδή κατάφερε να κρατήσει τη Ν.Δ στα ποσοστά της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης του Ιουνίου του 2012 (τότε η Ν.Δ είχε συγκεντρώσει 29,66%). Τους προηγούμενους μήνες πάντως οι συνεργάτες του πρωθυπουργού -και ενώ οι δημοσκοπήσεις τότε έδιναν χαμηλότερα ποσοστά στη Ν.Δ- όριζαν τον πήχυ στο 20% με 22%, με το επιχείρημα ότι τα περισσότερα κυβερνώντα και μεγάλα κόμματα στην Ευρώπη βρίσκονται σε αυτά τα επίπεδα. Η τελευταία δημοσκόπηση της GPO χθες έδειχνε τη Ν.Δ στο 26,7%.

Τρίτον, η αυτοδυναμία ή μη του ΣΥΡΙΖΑ και οι συνακόλουθες εξελίξεις. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει τελικά (κάτι που οριακά δε φαινόταν από τις μετρήσεις να επιτυγχάνει) να αγγίξει την αυτοδυναμία, τα πράγματα θα είναι δύσκολα για τον κ.Σαμαρά, καθώς δε θα υπάρχει όπως στις πρώτες εκλογές του 2012 ορατό το ενδεχόμενο δεύτερης κάλπης άμεσα, ώστε να συγκρατηθούν οι τάσεις εσωστρέφειας που πάντα αναπτύσσονται σε περίπτωση ήττας. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας, θα προταχθεί το ενδεχόμενο σύντομης κατάρρευσης της. Και εάν δεν καταστεί δυνατός ο σχηματισμός κυβέρνησης, θα γίνει επίκληση στην ενότητα της γαλάζιας παράταξης μπροστά σε νέες εκλογές- με τον κίνδυνο όμως να ανοίξει τότε συζήτηση για κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

Υπάρχει και ένας τέταρτος παράγοντας και αυτός καθορίζεται από το εξωτερικό, ακόμη και σε περίπτωση αυτοδυναμίας ΣΥΡΙΖΑ. Κατά πόσον δηλαδή θα πιεστεί η νέα κυβέρνηση από την τρόικα να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις άμεσα (ο κ.Σαμαράς μετά την απόφαση της ΕΚΤ για την ποσοτική χαλάρωση έσπευσε να σημειώσει ότι η αξιολόγηση θα πρέπει να κλείσει πριν λήξει η παράταση του τρέχοντος προγράμματος στα τέλη Φεβρουαρίου). Κατά πόσον επίσης θα βρίσκεται υπό διαρκή “εκβιασμό” για το ορατό προσεχές διάστημα (ο κ.Σαμαράς αναφέρθηκε χθες και στο ότι η ΕΚΤ θα εγκρίνει κάθε 15νθήμερο την έκτακτη ρευστότητα προς τη χώρα, στρώνοντας έτσι το χαλί για τα σενάρια αριστερής παρένθεσης). Και σε ένα βάθος χρόνου κατά πόσον θα κληθεί η νέα κυβέρνηση να υπογράψει ένα νέο μνημόνιο, εάν οι όροι που θα το συνοδεύουν θα αφορούν σε μεταρρυθμίσεις εφαρμόσιμες από μία κυβέρνηση αριστεράς, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιλέξει εν τέλει τη σύγκρουση.

Αυτά είναι βέβαια στοιχεία που αφορούν σε αμυντικούς σχεδιασμούς του κ.Σαμαρά επί χάρτου. Γεγονός είναι ωστόσο ότι δεν υπήρξε αρχηγός της Ν.Δ στο παρελθόν που να έχασε εκλογές όντας πρωθυπουργός και να μην απώλεσε και την ηγεσία αργά ή γρήγορα, αλλά και ότι εκτός από το Μεσσήνιο στο γαλάζιο “σκάκι” παίζουν και άλλοι παίκτες…