Χάρης Τσιόκας: Εναλλαγή προσώπων ή αλλαγή πολιτικής

Στην προεκλογική περίοδο που διανύουμε γίνεται ολοένα και πιο σαφές πως ως ύστατο χαρτί για τη συνέχιση των ασκουμένων πολιτικών υψώνονται πολύπλευρα αναχώματα χειραγώγησης της κοινής γνώμης!

Ο στόχος πλέον καθίσταται ευδιάκριτος. Συγκεκριμένα κέντρα θέλουν να δημιουργήσουν «εμπόδια» προκειμένου οι διεργασίες της επόμενης μέρας των εκλογών να αφορούν την εναλλαγή προσώπων και όχι την αλλαγή των πολιτικών που ασκούνται από την κυβέρνηση της ΝΔ.

Λόγω της ευδιάκριτης πλέον κοινωνικής απόρριψης της κυβέρνησης και του κ. Μητσοτάκη, η κυρία στόχευση τους εστιάζεται πλέον σε μεγάλο τμήμα των κοινωνικών στρωμάτων προκειμένου να ενθαρρυνθεί η λογική της «ιδιώτευσης», της «απόσυρσης», του «όλοι ίδιοι είναι» και της απαξίωσης (cocooning).

Γι’ αυτό το λόγο, ευθύνη και υποχρέωση γίνεται για όλα τα κόμματα, ιδιαίτερα αυτά που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται στο προοδευτικό τόξο, να επικεντρώσουν τις προσπάθειες για τη μείωση του μεγάλου ποσοστού «παραίτησης» που ευνοούν πλέον η ΝΔ και τα συστημικά κέντρα.

Η πολιτική όμως πρέπει να ξαναγίνει ο βιώσιμος εναλλακτικός δρόμος που αφορά την κοινωνική και παραγωγική ανασυγκρότηση, την άρση των ανισοτήτων και την πρόσβαση της κοινωνίας τόσο στην αξιοποίηση των τεχνολογικών και επιστημονικών κατακτήσεων όσο και στα κοινωνικά αγαθά.

Το κέντρο βάρους της κοινωνικής ατζέντας είναι τώρα η ώρα να να επικεντρωθεί σε συγκεκριμένες προγραμματικές δεσμεύσεις που αφορούν την κοινωνική και παραγωγική ανάγκη. Για να τερματιστούν οι πολιτικές που παράγουν πολύπλευρες ανισότητες και εμπορευματικοποιούν τα κοινωνικά αγαθά.

Η συζήτηση και η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται ανάγκη να αφορά την επόμενη μέρα και να «φωτογραφίζει» συγκεκριμένες δεσμεύσεις σε τάξεις και στρώματα που στη μεγάλη τους πλειοψηφία βρίσκονται κοντά -κατανοούν λόγω των πολύπλευρων επιπτώσεων που υφίστανται από τις πολιτικές της ΝΔ -και συμμερίζονται την ανάγκη για την διεκδίκηση προοδευτικής διεξόδου.

Θέλουν όμως να διακρίνουν τον εαυτό τους στο νέο μεγάλο κοινωνικό κάδρο του σχεδίου της πολιτικής αλλαγής.

Και όταν αυτή την ατζέντα καταφέρνουν να την αλλοιώσουν τα συστημικά κέντρα σε μικροκομματική παρελθοντολογία , τότε «χειραγωγούνται, κατευθύνονται» σε επιλογές «τιμωρητικές», λαϊκίστικες, ακροδεξιές που όμως δεν οδηγούν σε αλλαγή πολιτικής αλλά σε αντικατάσταση προσώπων.

Αποφασιστικός πλέον και ο ρόλος του πολίτη.

Τα προηγούμενα καθιστούν αναγκαίο η προεκλογική περίοδος να χαρακτηριστεί από την αντιπαράθεση για το Πρόγραμμα διακυβέρνησης που αφορά την επόμενη μέρα της χώρας και των πολιτών!

Για να δοθεί η δυνατότητα στον κάθε πολίτη προκειμένου με τις επιλογές του να αποφασίσει αν θα «κάψει» το σενάριο που παραπέμπει σε μια βολική εκδοχή διαχείρισης της ήττας του κ. Μητσοτάκη.

Εκδοχή που στοχεύει σε κυβερνήσεις όχι αλλαγής πολιτικών αλλά εναλλαγής προσώπων για τη συνέχιση του ίδιου πυρήνα διαχείρισης του κοινωνικού και παραγωγικού μοντέλου. Αυτού δηλαδή που παράγει ανισότητες συρρικνώνει τη παραγωγική βάση, και καθιστά την Ελλάδα άνευ όρων δεδομένο περιθωριακό σύμμαχο στις διεργασίες που εξελίσσονται στην περιοχή.

Είναι υπαρκτή διαχρονικά η Προοδευτική πλειοψηφία.

Στη χώρα μας, ιστορικά, η μεταπολιτευτική περίοδος διαμόρφωσε μια υπαρκτή κοινωνική προοδευτική πλειοψηφία, που στη διαδρομή της, σε αντιδιαστολή με τις μεροληπτικές πολιτικές της δεξιάς υπέρ των ολίγων, άνοιξε ορίζοντες ελπιδοφόρους.

Διεύρυνε και εμβάθυνε τη δημοκρατία ,στήριξε την αποκέντρωση και την εγχώρια παραγωγική βάση , Ονειρεύτηκε και αγωνίστηκε για μια άλλη Ελλάδα με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική ,καθιστώντας τη χώρα γέφυρα φιλίας και ειρήνης στην περιοχή.

Και αυτό συνέβαλε στο να γίνουν βήματα προόδου που ταυτίζονται με προοδευτικές κυβερνήσεις.

Σύγχρονη κοινωνική ανάγκη η συνέχεια με προοδευτικές κυβερνήσεις σε προγραμματική βάση.

Στην περίοδο που διανύουμε επισυμβαίνουν κοσμογονικές αλλαγές και ανατροπές λόγω της επιστημονικής και τεχνολογικής έκρηξης αλλά και των γεωστρατηγικών, γεωπολιτικών αναδιαμορφώσεων.

Ταυτόχρονα αναδεικνύονται νέες κυρίαρχες αντιθέσεις και διαιρετικές τομές, ο προοδευτικός χώρος δεν μπορεί απλά να αμύνεται, μόνο να υπερασπίζεται είναι η ώρα να ανοίξει τον βιώσιμο δρόμο προοδευτικής διακυβέρνησης.

Οι πολίτες βρίσκονται σε μια κατάσταση που επιτυχώς περιέγραψε στο βιβλίο της, «Το δόγμα του Σοκ», η Ναομι Κλάιν, για την παθητικοποίηση του λαού.

Και αυτό γεννά ένα ιδιότυπο ριζοσπαστισμό.

Ο ριζοσπαστισμός όμως δεν αποτελεί πολιτική θέση αλλά αντίθεση στην υπάρχουσα πολιτική κατάσταση.

Σε χώρες τις Ευρώπης, ελλείψει εναλλακτικού πολιτικού προγραμματικού λόγου, αυτός ο ριζοσπαστισμός, ιδιαίτερα στα μεσαία στρώματα και όχι μόνο, κινήθηκε «αμυντικά», τιμωρητικά όχι εναλλακτικά και εκφράστηκε μέσω της λαϊκίστικης και εθνικιστικής δεξιάς με όρους «περιχαράκωσης» χωρίς να αμφισβητούν το νεοφιλελεύθερο κοινωνικό και παραγωγικό μοντέλο.

Το «ολοι ίδιοι είναι» έγινε βολικό ανάχωμα, περιθωριοποίησης της κοινωνίας για τη συνέχιση των πολιτικών που πλέον διακριτά απορρίπτονται.

Στη χώρα μας όμως οι προγραμματικές επεξεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ βρήκαν και βρίσκουν εναλλακτική εκλογική διέξοδο για τη διαμόρφωση μιας Προοδευτικής πλειοψηφίας με συμμαχίες σε προγραμματική βάση σπάζοντας το μονοκομματικό μονοπώλιο που γεννά παθογένειες και περιορίζει την κοινωνική πρόσβαση στο μοντέλο διακυβέρνησης

Σε αντίθεση με παλαιότερες εποχές των καθολικών αιτημάτων η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από τα πολλαπλά σύνθετα προβλήματα που απασχολούν τις κοινωνικές τάξεις και τα στρώματα της χώρας.

Και αυτό, όπως άλλωστε και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, καθιστά επιβεβλημένες τις προγραμματικές συγκλήσεις των κομμάτων.

Χρειάζεται περισσότερο παρά ποτέ τα κυβερνητικά προγράμματα να ανταποκρίνονται σε ευρύτερες κοινωνικές και παραγωγικές ανάγκες.

Η σύγχρονη προοδευτική πρόταση αξιοποίησε με αυτοκριτική την εμπειρία της και επεξεργάστηκε προτάσεις που δεν αφορούν μόνο την υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων αλλά διαμορφώνει ένα δρόμο που αναφέρεται στη παραγωγική ανασυγκρότηση με δίκαιη συμμετοχή των συντελεστών, προσβάσιμη στις τεχνολογικές κατακτήσεις και τα προγράμματα.

Για να πάψουν να έχουν πρόσβαση μόνο και να τα λυμαίνονται μόνο οι λίγοι και ημέτεροι!

Σήμερα λοιπόν μπορεί και πρέπει σ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου να καταστεί διακριτός στις νέες διαιρετικές τομές, ο εναλλακτικός δρόμος.

Ο δρόμος που με συγκεκριμένα μέτρα αναφέρεται στις δυνάμεις της επισφαλούς πλέον εργασίας, τον πρωτογενή τομέα και τη βιώσιμη ανάπτυξη του, τα μεσαία στρώματα και πάνω απ’ όλα στη νέα γενιά προκειμένου με δίκαιη συμμετοχή όλων των συντελεστών να στηριχθεί και να αναπτυχθεί η παραγωγική βάση της χώρας, με άρση των ανισοτήτων και πρόσβαση όλων των πολιτών στα κοινωνικά αγαθά (υγεία, παιδεία ασφάλιση, ύδρευση, δίκτυα υποδομών κτλ).

Ώρα να μετρήσει η καταγραφή της κάλπης…

Η ψήφος του πολίτη πρέπει να «μετρήσει» αποφασιστικά. Για να εγκριθούν ευθέως συγκεκριμένα προγράμματα και πρόσωπα διακυβέρνησης, και όχι απλά να να μεταφερθούν οι διεργασίες σε σκοτεινά παρασκήνια «εξουσιοδότησης αξιωματούχων».

Οι εκλογές μπορούν και πρέπει να σηματοδοτήσουν μια νέα αρχή ,προκειμένου η πολιτικη να ξαναγίνει εργαλείο επίλυσης κοινωνικών αναγκών !

Διανύουμε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο και οι κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες πυκνώνουν .

Τώρα είναι η ώρα των πολιτών, ώστε με κοινό τόπο την προγραμματική ενότητα, να εκδηλώνουν την θέληση τους, υποστηρίζοντας την επιλογή που προτάσσει την ανάγκη αλλαγής του παραγωγικού και οικονομικού μοντέλου με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική μέσα από την οποία η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων θα βελτιώσει τη θέση της.

* O Χάρης Τσιόκας είναι Μελος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις