Απεργία ή όχι;

Εχουν περάσει 141 χρόνια από την εξέγερση των εργατικών συνδικάτων στο Σικάγο και πολλά από τα τότε αιτήματα ανήκουν στα κεκτημένα. Συζητάμε πλέον για το 35ωρο, ο ελεύθερος χρόνος θεωρείται απαραίτητος και οι ημέρες αργίας ιερές.Η πρώτη του Μάη όμως δεν είναι μια συνηθισμένη αργία. Είναι ίσως η πιο παγκοσμιοποιημένη ημέρα, σύμβολο του αγώνα της εργατικής τάξης, που είναι ίδια σε κάθε χώρα και έχει παρόμοια αιτήματα, με μικρές ή μεγαλύτερες αποκλίσεις. Δεν γιορτάζεται η επανάσταση ενός έθνους απέναντι στον κατακτητή αλλά η ατομική επανάσταση σε παγκόσμια κλίμακα. Από την αιματοβαμμένη εξέγερση το Μάη του 1886 στο Σικάγο ως το Μάη του 68 στη Γαλλία, η Πρωτομαγιά αποτελεί σύμβολο δυναμικής διαμαρτυρίας με βασικότερο αίτημα το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Ισως γι’αυτό μου είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσω πως έχουμε φτάσει στο σημείο να τη γιορτάζουμε με τετραήμερο πακέτο –προσφορά για ξεφάντωμα στη Μύκονο. Σαφώς είναι δύσκολο να μιλάμε για αγωνιστικό φρόνημα την Πρωτομαγιά στην Ελλάδα, όταν η φύση οργιάζει, το θερμόμετρο φτάνει τους 30 βαθμούς και η θάλασσα είναι παντού. Αλλά δεν έχω και απάντηση στο ερώτημα «τί κάνουμε το τετραήμερο της Πρωτομαγιάς;» Τίποτα δεν κάνουμε. Καταρχήν διότι ΔΕΝ είναι τετραήμερο. Οπως και να το μετρήσεις, μια μέρα βγαίνει. Πώς είναι το παραδοσιακό τριήμερο του Αγίου Πνεύματος; Καμία σχέση. Φέτος η Πρωτομαγιά έπεσε Τρίτη αλλά η Δευτέρα ήταν εργάσιμη. Είπαμε να το γιορτάσουμε αλλά όχι και με πενθήμερο ξεφάντωμα. Φυσικά πολύς κόσμος δεν συμφωνεί μαζί μου. Οι καλοί συνάδελφοι στο δελτίο της κρατικής τηλεόρασης για παράδειγμα, που έκαναν λόγο για τετραήμερο, ή οι φίλες μου στο δημόσιο που βρήκαν ευκαιρία να κολλήσουν μια μέρα άδειας. Μπορεί να είναι η Πρωτομαγιά μονάχα μια αφορμή για πικ νικ στην εξοχή; Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι τις κουβέντες του φίλου μου του Μήτσου. «Οταν ήμασταν παιδιά, η Πρωτομαγιά για μένα ήταν συνυφασμένη με την πορεία», μου είχε πει. «Μπαμπάς, μαμά και τα τρία πιτσιρίκια, κατεβαίναμε όλοι στο κέντρο».Βεβαίως ούτε εγώ θυμάμαι από πότε έχω να κατέβω στην πορεία. Από αντίδραση περισσότερο. Δεν μου αρέσουν οι τριχοτομημένες πορείες. Δεν πιστεύω στα διαφορετικά αιτήματα των εργαζομένων ούτε στα διαφορετικά μπλοκ. Σήμερα όμως, περισσότερο από έναν αιώνα μετά, έχω την εντύπωση ότι οι ανάγκες και οι αγωνίες του εργαζόμενου είναι παρόμοιες. Πόσο διαφέρει αυτός που δουλεύει παρτ-τάιμ, για 400 ευρώ το μήνα και χρησιμεύει απλώς για να μειώνεται στις στατιστικές ο αριθμός των ανέργων με εκείνον που δουλεύει 12ωρο για το βασικό και λέει κι ευχαριστώ που έχει δουλειά; Πόσο διαφέρει το μεγαλοστέλεχος που αγωνιά να πιάσει το στόχο με τον οικοδόμο που αγωνιά να έχει και αύριο μεροκάματο; Ισως όσο διαφέρει η Μύκονος από το Πεδίον του Άρεως. Ισως όσο η αργία από την απεργία.