Από πού πάνε για τα Κούλουμα;

Το ότι, ελέω πανδημίας, ο πλανήτης ολόκληρος βιώνει εδώ και κάνα χρόνο κάτι που μοιάζει με ανεξέλεγκτη επιστημονική φαντασία είναι γνωστό σε όλους. Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όμως, αυτό δεν μας αρκεί.

Όχι, πρέπει να ενσταλάξουμε στο ήδη αβίωτο μείγμα και τον εγγενή μας σουρεαλισμό. Έτσι, χτες το απόγευμα, την ώρα που στην Νέα Σμύρνη ετοιμάζονταν να συγκρουστούν (διότι ετοιμάζονταν, μη γελιόμαστε) αντιεπαγγελματίες αστυνομικοί, που συμπεριφέρονται σαν ανεγκέφαλοι μπράβοι του υποκόσμου, με μπαχαλάκηδες, που παγίως επιχειρούν να μπολιάσουν τις τίμιες κοινωνικές κινητοποιήσεις με τον ακραίο ποδοσφαιρικό χουλιγκανισμό, στο όμορο Παλαιό Φάληρο, ούτε τρία χιλιόμετρα μακριά, συνέβαινε το εξής σουρεαλιστικό: με πρωτοβουλία της δημοτικής αρχής, ένα μεγαλούτσικο αποκριάτικο άρμα, συνοδευόμενο από ένα παπάκι προπομπό κι ένα στα μετόπισθεν, γύριζε στους δρόμους του προαστίου κουβαλώντας έναν τύπο μεταμφιεσμένο σε Καραγκιόζη, ο οποίος καθόταν σε έναν περίπου θρόνο, κι έλεγε από μικροφώνου διάφορα καραγκιόζικα, τα οποία μετά βίας ακούγονταν κάτω από την εκκωφαντική ανάλογη μουσική που συνόδευε το όλον δρώμενο…

Καραγκιοζιλίκια, θα έλεγε κάποιος κακεντρεχής. «Γιατί όχι;» θα αντέτασσε ο καλοπροαίρετος. Όπως κι αν έχει, η αλήθεια είναι πως με βάση την κανονική, παλιά μας ζωή το σαββατοκύριακο που καταφθάνει είναι το τελευταίο της Αποκριάς· και ακολουθεί Καθαρά Δευτέρα. Δυστυχώς, έτσι όπως έχουμε γίνει, την φετινή Αποκριά απλά έπεσαν οι μάσκες. Κι έκαναν θόρυβο, τρομακτικό θόρυβο. Ενώ και η περιώνυμη Δευτέρα του έτους φαντάζει λερή, μιαρή και ματωμένη. Πού χάθηκε η φετινή Αποκριά; Είδα, η αλήθεια είναι, κάνα-δυό πιτσιρίκια ντυμένα Σπανιόλες ή Μπάτμαν σε Μετακίνηση 6 δίπλα σε ντεμέκ μασκοφορεμένους γονείς. Ενώ μια φίλη μού λέει πως στην τηλεκπαίδευση του Δημοτικού, τα παιδιά καλούνται κάθε μέρα να φορέσουν κατιτίς αποκριάτικο την ώρα του «μαθήματος», έτσι, μπας και διασωθεί κάτι από την παιδική ξενοιασιά και αθωότητα.

Η Καθαρά Δευτέρα, από την άλλη, είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένη με την έξοδο. Στη φύση. Εκεί όπου η άνοιξη ξετσουμίζει, και τα νηστίσιμα ντολμαδάκια μπερδεύονται με τα μυρμήγκια, και οι χαρταετοί, άπαξ και καταφέρουν να μεσουρανήσουν, κάνουν το βλέμμα να σηκωθεί ψηλά στον αλώβητο ουρανό.

Φέτος, όμως; Τι μπορεί, αλήθεια, να περισωθεί φέτος –εκτός από τον αλώβητο ουρανό; Πού να πας; Τι επιτρέπεται, στην τελική; Είναι σίγουρο πως με την ασάφεια και τις άτολμες παλινωδίες που περιβάλλουν τα περιοριστικά μέτρα κατά της πανδημίας κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα πια. Οι δήμοι που συνορεύουν με τους ορεινούς όγκους της πρωτεύουσας δίνουν μια κάποια διέξοδο στους κατοίκους τους –αν πας αυτές τις μέρες στην Καλοπούλα στον Υμηττό, ας πούμε, θα δεις, εκτός από τους συνήθεις ποδηλάτες και περιπατητές, ακόμη και «οργανωμένους» ρέκτες παραδοσιακών χορών να εξασκούν το χόμπι τους πάνω στα χορτάρια. Εντός της πόλης, όμως, υπάρχουν πάρκα –όσα ακριβοθώρητα υπάρχουν, τέλος πάντων– που παραμένουν αναποφάσιστα περί του πρακτέου: άλλοτε κλείνουν, διότι «απαγορεύεται», άλλοτε ανοίγουν, διότι… έτσι. Όσο για εκείνο το έρμο το Νιάρχος –με την άπλα του, την λειτουργική ανοιχτωσιά του, και την ανεπιτήδευτη φιλικότητά του– πόσο κόσμο να χωρέσει πια; Κι αν βγεις και σουλατσάρεις καθαροδευτεριάτικα στην πλατεία της γειτονιάς σου, ποιος σου διασφαλίζει πως δεν θα καταλήξεις, άθελά σου, ακόμη ένα αποτρόπαιο βιντεάκι αστυνομικής ασυδοσίας στα σόσιαλ;

Κι αν, πάλι, εσύ δεν θες καθόλου να το ρισκάρεις, ρίχνοντας (σα να πούμε) λάδι στην φωτιά. Και πεις «θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι♫», πόσο στριμάρισμα ν’ αντέξεις πια; Διότι αναμφίβολα γίνονται πράματα εκεί έξω: παραστάσεις, συναυλίες, συζητήσεις, ψηφιακές δράσεις, ονλάιν ξεναγήσεις σε εκθέσεις και μουσεία, μέχρι και διαδικτυακά Κούλουμα οργανώνονται πια… Έχουμε ζιπάρει την ζωή μας όλη σε μια οθόνη. Και πετάμε ψυχαναγκαστικά από ιντερνετική κανάρα σε κανάρα. Μόνο ο χαρταετός δεν μπορεί να πετάξει πια. Στον αλώβητο ουρανό. Κι αυτό που με ανησυχεί ακόμη περισσότερο είναι πως, μετά την Καθαρά Δευτέρα, έρχεται Σαρακοστή. Μπορεί ο εσπερινός της Καθαράς Δευτέρας να μας θυμίζει πως το νόημα της Σαρακοστής δεν είναι απλά και μόνο διαιτητικό, –«Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ, ἀληθὴς νηστεία, ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις, ἐγκράτεια γλώσσης, θυμοῦ ἀποχή, ἐπιθυμιῶν χωρισμός, καταλαλιᾶς, ψεύδους, καὶ ἐπιορκίας»–, αλλά στο θολωμένο μυαλό του πανδημόπληκτου κόσμου η Σαρακοστή ταυτίζεται, φοβάμαι, με την στέρηση. Πόση ακόμα;

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις