Από το παράθυρό μου: η μαμά του Μάρκου

Η γειτονιά συμμαζεύτηκε, ο βοριάς μας ανάγκασε να κλείσουμε παράθυρα και μπαλκονόπορτες δίνοντας απότομο τέλος στις ελευθεριότητες της καλοκαιρίας.

Μόνο τα παιδιά στο πάρκο μοιάζουν να μη νοιάζονται για τον τσουχτερό αέρα. Οι φωνές τους φτάνουν μέχρι το παράθυρό μου, τσιριχτές, παραπονεμένες, απαιτητικές: «Μαμά χτύπησα…», «Μαμά νερό…», μαμά το ‘να, μαμά τ’ άλλο…

Δεν καταφέρνουν όμως να σκεπάσουν τη φωνή του Μάρκου της κυρα-Δόμνας, που εδώ και ώρα έχει βγει στο μπαλκόνι και φωνάζει, «Μαμά, μαμά…»

Φαντάζομαι τη χαρά της κυρα-Δόμνας να ακούει επιτέλους ολόκληρη τη λέξη απ’ το στόμα του Μάρκου. Του Μάρκου που όποτε τον βγάζει βόλτα στη γειτονιά σφίγγονται οι καρδιές μας. Όχι επειδή τον βλέπουμε σαν σπασμένη κούκλα πάνω στο αμαξίδιο, αλλά επειδή ξέρουμε ότι η βόλτα αυτή δεν θα φτάσει ούτε ίσαμε το πάρκο. Σ’ όποιον τόλμησε να τη ρωτήσει γιατί απάντησε κοιτώντας τον στα μάτια: «Έχει πολύ φασαρία στο πάρκο, τα παιδιά σου παίρνουν τα αυτιά με τις φωνές…»

Αχ, η κυρα-Δόμνα. Πρώτα έχασε τον άντρα της. Ύστερα, έθαψε τα δυο αδέλφια του Μάρκου… Τροχαίο. Είπαμε τότε, θα κλατάρει, δεν θ’ αντέξει. Άντεξε όμως. Ξεβράστηκε πίσω στη ζωή, κι ας πνίγηκε η ψυχή της…

Σιωπηλή και μόνη, από τότε, τραβάει την ανηφόρα της με μόνη απαντοχή τον Μάρκο. Τον Μάρκο που μέχρι σήμερα δεν είχε καταφέρει να συλλαβίσει ολόκληρη τη λέξη που τώρα φωνάζει, όλο και πιο καθαρά, όλο και πιο δυνατά.

Δεν θα ξεχάσουμε τη μέρα που η κυρα-Δόμνα γύρισε τη γειτονιά πόρτα πόρτα κρατώντας στο χέρι ένα κουτί με λουκούμια, «Είπε το “μα”, είπε το “μα”…» έλεγε σ’ όποιον μας τη ρωτούσε τι γιορτάζει.

Ποτέ άλλοτε, δεν την ξαναείδαμε τόσο χαρούμενη, ούτε και κανείς τη ρώτησε αν ο Μάρκος κατάφερε να διπλώσει το πολυπόθητο «μα», να ενώσει τις δυο συλλαβές…

Και να, που τώρα ο Μάρκος στο μπαλκόνι, σχεδόν σε παροξυσμό φωνάζει, επιμένει, «Μαμά, μαμά, μαμά»…

Όμως, τι διάολο, κάτι τρέχει στης κυρα-Δόμνας. Βλέπω τον Μήτσο, τον περιπτερά, να εμφανίζεται στο μπαλκόνι κι η φωνή του σκεπάζει εκείνη του Μάρκου: «Βοήθειααα…»

Το ασθενοφόρο που παίρνει την κυρά-Δόμνα, φεύγει με σβηστή τη σειρήνα. Λίγη ώρα μετά κάτι κουστουμαρισμένοι παίρνουν τον Μάρκο.

Όσοι ήταν κοντά, λένε πώς έμοιαζε ευτυχισμένος και πως μαζί με το «μαμά» ψιθύριζε, πολύ καθαρά, κι ένα «Αχ, παιδί μου».

Να πρόλαβε ν’ ακούσει το «μαμά» τόσο ποθούσε πριν ξεπνοήσει μ’ αυτό το «Αχ, παιδί μου» η κυρά-Δόμνα; Ποιος να το πει;

Κοιτάζω το ημερολόγιο. 1η Δεκέμβρη, δυο μέρες πριν την παγκόσμια ημέρα των ανθρώπων με αναπηρία.

Κλείνω το παράθυρο.

*Ο Τάσος Βιζικίδης είναι ενεργός συνδικαλιστικά όσον αφορά στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία. Είναι ιδρυτικό μέλος του αθλητικού συλλόγου Α.Ο.ΚΑΒΑΛΑ-ΑΜΕΑ. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πρωινή» της Καβάλας.