Αύγουστος Κορτώ: Μας έλεγαν να πούμε ότι η μητέρα μου πέθανε από καρδιά επειδή τους αυτόχειρες δεν τους κηδεύουν

“Η ιστορία μου αρχίζει από το τέλος – το δικό της και το δικό μου.

Έτσι ξεκινά το “Βιβλίο της Κατερίνας”, μιας γυναίκας που πάλεψε μια ζωή με την ψυχική αρρώστια, και που, αν νικήθηκε, έζησε και μεγαλούργησε ταπεινά χάρη στην αγάπη.

Μια οικογενειακή σάγκα γεμάτη ζοφερά μυστικά και θανάσιμες ενοχές, ένα βιβλίο μυστηρίου γύρω από έναν αδιανόητο φόνο και τα δυο του θύματα, και μια κατάδυση σε μια ψυχή που συγκλονίζει με το φως και το σκοτάδι της.

Μας λέει η Κατερίνα: Αυτό το βιβλίο δεν έχει σκοπό να πληγώσει κανέναν, εκτός απ’ αυτούς που θα το διαβάσουν.

Αυτό το βιβλίο, θα πουν, είναι γεμάτο ψέματα, κακοήθειες, ανακρίβειες, παραχάραξη της οικογενειακής μας ιστορίας από ένα μυαλό χολωμένο κι άρρωστο, που γυρεύει εκδίκηση για τον θάνατο που μόνο του επέλεξε. Ωστόσο εμένα αυτή είναι η αλήθεια μου, κι από κει και πέρα, ο καθείς ας διαλέξει τη λήθη που του ταιριάζει, που τον ανακουφίζει· έτσι είναι αν έτσι νομίζουνε. Αυτό το βιβλίο με διαλύει. Αυτό το βιβλίο έχει σκοπό να με διαλύσει, να με κάνει κομμάτια.

Μέσα στα κομμάτια μου είμαι. Κι όποιος την ακούσει δεν θα την ξεχάσει ποτέ”.

Έτσι ξεκινάει “Το βιβλίο της Κατερίνας” του Αυγούστου Κορτώ

Ένα έργο που είναι μυθιστόρημα αλλά έχει τα χαρακτηριστικά της αυτοβιογραφίας. Ξεκινάει από το τέλος της Κατερίνας, της μητέρας του συγγραφέα ο οποίος αφηγείται τη ζωή της με το τέρας της μανιοκατάθλιψης.

Ο Αύγουστος, ο γιος της, καταγράφει με ειλικρινή και καθηλωτικό τρόπο την καθημερινή μαρτυρική ζωή της Κατερίνας, τη μάχη της και τις σχέσεις της με όσους βρίσκονταν πλάι της ή μακριά της. Βιβλίο-γροθιά στο στομάχι, που προκαλεί θαυμασμό για αυτή τη γυναίκα και κανέναν οίκτο.

Λίγες ημέρες πριν, η Ιερά Σύνοδος καταδίκασε την καύση νεκρών αναφέροντας πως όσοι αποτεφρώνονται θα μένουν χωρίς κηδεία.

Ο Κορτώ σχολίασε με αφορμή την απόφαση της Συνόδου, την κηδεία της δικής του μητέρας, που ήταν αυτόχειρας.

Και η περιγραφή του θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του βιβλίου που κλείνει με την “απελευθέρωση” της Κατερίνας από τους δαίμονες της.

Συγκεκριμένα, ο συγγραφέας γράφει στην προσωπική του σελίδα στο Facebook:

“Στην κηδεία της μάνας μου, κάτι ελεεινά σόγια έπιασαν τον πατέρα μου και τον συμβούλευσαν να πει στον παπά ότι η Κατερίνα είχε πεθάνει από καρδιά, επειδή τους αυτόχειρες δεν τους κηδεύουν. Εγώ μόλις τ’ άκουσα ήμουν έτοιμος να τους φάω το λαρύγγι, αλλά ο Τάσος μ’ έπιασε απ’ το χέρι και τους είπε:

“Έχασα τη γυναίκα μου, κι ο γιος μου τη μητέρα του. Άμα δεν θέλει να ψάλλει πάνω απ’ τον λάκκο, μη σώσει. Θα την κηδέψουμε οι δυο μας.” Από τότε πιστεύω πως ο θάνατος ενός αγαπημένου ανθρώπου είναι αποκλειστική υπόθεση των χαροκαμένων – κι άσε τις Εκκλησίες και τους συγγενείς να φοβερίζουν και να εκβιάζουν. Αυτός που πονάει έχει τον τελευταίο λόγο”.

Διαβάστε ακόμα:

Πατήρ Γ. Μεταλληνός στο NEWS247: “Όταν καίμε έναν άνθρωπο είναι σαν να λέμε ότι είναι προδότης”

Ιερά Σύνοδος: Χωρίς κηδεία και μνημόσυνο όσοι αποτεφρώνονται