Δίκη για Μάτι: “Ξέρανε τι πάει να γίνει και γι’ αυτό δεν αναλάμβανε κανένας”

“Ούτε αρκετούς σάκους για τους νεκρούς δεν έστειλαν. Τσακώνονταν οι πυροσβέστες γιατί δεν έφταναν οι σάκοι για τις σωρούς”. Με αυτά τα λόγια ο Αριστείδης Χερουβείμ, που έχασε τη μητέρα, την αδελφή και τις δίδυμες ανιψιές του ηλικίας 5 ετών, στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, προσπάθησε να καταδείξει τις στιγμές απόλυτης ανοργανωσιάς και χάους που επικράτησε τον Ιούλιο του 2018.

Ο μάρτυρας καταθέτοντας στο Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων, εξέφρασε την αγανάκτηση του για την παντελή έλλειψη οργάνωσης από την πλευρά της Πολιτείας, τονίζοντας πως δεν υπήρξε καμία απολύτως ενημέρωση για την κατεύθυνση της φωτιά, εξηγώντας ότι σύμφωνα με τη δικογραφία, το συντονιστικό ελικόπτερο ενημέρωσε για την κατεύθυνση της πυρκαγιά ήδη από τις 17:15.

Όπως συμπέρανε, «ήξεραν επομένως πως κινδύνευε κόσμο και κανένας δεν έκανε τίποτα. Ξέρανε τι πάει να γίνει και γι’αυτό δεν αναλάμβανε κανένας».

«Η οικογένεια μου και στις 18:00 και στις 18:15 να είχε ενημερωθεί, θα είχε σωθεί. Ξεκίνησαν να φύγουν στις 6:30 και κατευθύνθηκαν προς τον λόφο. Λίγο μετά, καιγόντουσαν μαζί με ένα ζευγάρι που προσπαθούσε να φύγει. Την ώρα που καιγόντουσαν οι δικοί μου και το ζευγάρι ήταν η πρώτη φορά που το Κέντρο Επιχειρήσεων Πολιτικής Προστασίας της Πυροσβεστικής επικοινώνησε με τον Δήμο Μαραθώνα. Τόση ώρα μετά την έναρξη της φωτιάς.

Υπάρχει ηχητικό που αστυνομικοί ενημερώνουν ότι “υπάρχει πρόβλημα στον οικισμό Ζούγκλα” και δεν κινήθηκε κανείς» περιέγραψε, καταλήγοντας ότι ώρες μετά οι σωροί εξακολουθούσαν να καίγονται λόγω της κατάστασης που επικρατούσε: «Όταν κάποιοι είπαν σε πυροσβέστες να τα σβήσουν, απάντησαν “τι να σβήσουμε τώρα;”. Πήρα τις σωρούς άσπρες γιατί τις έσβησαν με τον πυροσβεστήρα του αυτοκινήτου διασώστες».

Ένταση στη δίκη

Κατά την ακροαματική διαδικασία σημειώθηκε ωστόσο ένταση, όταν ο Άγγελος Σιαπκαράς, που έχασε την κόρη του στη φωτιά, κλήθηκε να ανεβεί στο βήμα για να καταθέσει, με την πρόεδρο να δίνει απευθείας το λόγο στην εισαγγελέα, προτού εκείνος μιλήσει.

Η αντίδραση του μάρτυρα ήταν άμεση, υψώνοντας τον τόνο της φωνής του: «αισθάνομαι πως βρίσκομαι στο λάθος μέρος, όπως βρέθηκε και η κόρη μου στο λάθος μέρος και με τους λάθος ανθρώπους να πρέπει να διαχειριστούν την κατάσταση. Αυτή ήταν η ατυχία της. Αυτοί που έπρεπε, δεν έκαναν τίποτα».

Πρόεδρος: Γιατί το λέτε αυτό;

Μάρτυρας: Γιατί δεν με αφήνετε να μιλήσω

Πρόεδρος: Βεβαίως… να μιλήσετε..

Μάρτυρας: Δεν με αφήσατε. Είμαι μεγάλος άνθρωπος. Μπορεί να μην μπορέσω να ξαναμιλήσω για το παιδί μου, να μην προλάβω. 140 βήματα από την θάλασσα χάθηκε. Τα μετράω κάθε χρόνο στο μνημόσυνο. Καταλαβαίνετε τι σας λέω; Όλοι αυτοί δεν έσωσαν ούτε έναν άνθρωπο. Είναι άσχετοι με την δουλειά τους, με το καθήκον που έχουν και τους προβιβάζουν κιόλας. Δεν έχει πάει κανένας τους φυλακή και τα ρίχνουν ο ένας στον άλλον. Και εμείς διαλυθήκαμε. Μετά από εννιά μέρες μας έστειλαν ένα φέρετρο σκεπασμένο. Δεν ξέρω καν τι είχε μέσα. Ο αδελφός της πήγε την επομένη και μάζευε τα κόκκαλα της αδελφής του. Υπήρξε παντελής έλλειψη κάθε έννοιας κράτους. Εσείς όμως αν θέλετε, έχετε τον τρόπο. Εσείς μπορείτε και πρέπει να προσπαθήσετε να μας καταλάβετε και να αποδώσετε δικαιοσύνη…

Η δίκη συνεχίζεται.