Εκπαιδεύοντας (εν δυνάμει) βιαστές

“Στην πατριαρχική κοινωνία μας, η εμπέδωση της έμφυλης ανισότητας χρειάζεται αντικειμενοποιημένες γυναίκες, που θα μπορούν να υπηρετήσουν τους άνδρες ανά πάσα στιγμή”. Αυτή είναι μια φράση που κατά πάσα πιθανότητα δε θα ακούσεις από έναν πατέρα που βγαίνει βόλτα στο πάρκο με τον 5χρονο γιο του ένα ηλιόλουστο απόγευμα.

Αντιθέτως, αυτό που σίγουρα μπορεί να ακούσεις από έναν πατέρα να λέει στον γιο του, είναι πως ο άνδρας είναι το “ανώτερο” φύλο, εκείνος που αποφασίζει σε μια οικογένεια, αλλά και εκείνος που στο τέλος επιβάλλεται. Με κάθε τρόπο.

Πιθανότατα και χωρίς να του το πει, η καθημερινή αναπαραγωγή στερεοτύπων και η διαιώνιση της καταπίεσης της γυναίκας εντός και εκτός σπιτιού, αρκούν για του δείξουν το “δρόμο” των έμφυλων διακρίσεων.

Όπως πολλά αγόρια, έτσι και εγώ, ως παιδί, έφηβος, αλλά και ενήλικας έχω “διδαχθεί” από την πατριαρχική κοινωνία πως είναι οκ ένας (στρέιτ) άνδρας να μιλά για τις αμέτρητες κατακτήσεις του και τις φανταστικές επιδόσεις του στο σεξ (ως επιβεβαίωση του ανδρισμού του) και πως, ακόμη, είναι οκ να μπορεί να γυρίσει σπίτι όποτε επιθυμεί, να βρίσει, να φωνάξει και να επιβληθεί λόγω του φύλου του.

Από πολύ νωρίς, έχω “διδαχθεί” πως ένα αγόρι είναι οκ να απολαμβάνει “προνόμια” ακόμη και εντός του σχολείου, όπως για παράδειγμα να “πειράξει” μια συμμαθήτριά του, “γιατί έτσι κάνουν τα αγόρια όταν αγαπάνε τα κορίτσια”.

Την ίδια στιγμή, έχω “διδαχθεί” πως τα κορίτσια είναι ανήθικο να μιλούν για το σεξ, για τον οργασμό, την αυτοϊκανοποίηση και πως είναι επικίνδυνο να βγαίνουν έξω “ασυνόδευτα”, γιατί κινδυνεύουν χωρίς μια ανδρική παρουσία στο πλάι τους.

Ως αγόρι έχω, επίσης, “διδαχθεί” πως όταν τα κορίτσια μεγαλώνουν, γίνονται πιστές σύζυγοι, άψογες μητέρες και -φυσικά- καταπληκτικές νοικοκυρές, γιατί “για αυτό είναι πλασμένες” και πολλά άλλα τέτοια.

Ακόμη, έχω “διδαχθεί”, ότι όταν οι γυναίκες εργάζονται, είναι απαγορευτικό να βγάζουν περισσότερα χρήματα από τους συντρόφους τους, γιατί “η γυναίκα πρέπει να είναι χαμηλότερα από τον άνδρα, αλλιώς χάνονται οι ρόλοι” και πως η εργαζόμενη υποτιμημένη γυναίκα που παράγει κέρδος για τα αφεντικά, μπορεί να είναι “το απαγορευμένο αντικείμενο του πόθου, που σε κάθε περίπτωση πρέπει να είναι διαθέσιμη και πρόθυμη να ανταποκριθεί στις φαντασιώσεις των ανδρών”.

Και – δυστυχώς- όλα αυτά δεν τα έχω διδαχθεί μόνο εγώ, αλλά και μια πολύ μεγάλη μερίδα αγοριών, τα οποία έχουν “εκπαιδευτεί” από την πατριαρχική κοινωνία ως εν δυνάμει κακοποιητές, παρενοχλητές, και βιαστές.

Κι αυτό που λέω ίσως σε κάποιους ακούγεται υπερβολικό, αλλά η ίδια η πραγματικότητα μας αποδεικνύει καθημερινά ότι η πατριαρχία και οι αρχές της κακοποιούν, βιάζουν και σκοτώνουν.

Κι αυτό, δεν είναι υπερβολή, αλλά μια θλιβερή αλήθεια.

Η μείωση των γυναικών σε παθητικά αντικείμενα συμβάλλει στην κουλτούρα του βιασμού και στην αντιμετώπισή τους ως υπάρξεις με κέντρο τα σεξουαλικά τους όργανα.

Δυο από τα πιο συνηθισμένα χαρακτηριστικά της μεταχείρισης των γυναικών σε αντικείμενο αποτελούν η άρνηση της αυτονομίας τους και η μεταχείρισή τους ως μέσο για την πραγματοποίηση κάποιου απώτερου σκοπού.

Η πραγματοποίηση του απώτερου σκοπού, απαιτεί ένα σημαντικό εργαλείο: τη διδαχή.

Η διδαχή του να γίνεις “άνδρας”

Μεγαλώνοντας στην επαρχία, από πολύ μικρός είχα φροντίσει να διδαχθώ από τους άνδρες που με περιτριγύριζαν, είτε αυτοί ήταν συγγενείς, γνωστοί, γείτονες ή και δάσκαλοι στο σχολείο, πως ο άνδρας έχει διαφορετική μεταχείριση από τη γυναίκα, πως ο άνδρας έχει διαφορετικά δικαιώματα από τη γυναίκα, αλλά και διαφορετικές ανάγκες.

Ποτέ μου, όμως, δε σκέφτηκα, ως παιδί, πόσο γενικευτικό και επικίνδυνο μπορεί να είναι αυτό.

Κάθε μέρα της μετέπειτα ζωής μου, που έχω πλέον συνείδηση και αντίληψη, καταλαβαίνω πως η διδαχή των διαχωρισμών μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας σε ένα παιδί, δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά -αντιθέτως- είναι στοχευμένη, ώστε από γενιά σε γενιά να μένει “ζωντανή” η πατριαρχική λογική.

Καθώς γράφω, μου έρχεται στο νου ένα περιστατικό που, παρά τα πολλά χρόνια που πέρασαν, ακόμη θυμάμαι και μου προκαλεί μέχρι και σήμερα μεγάλη οργή.

Όταν ήμουν στο Λύκειο, συνήθιζα να κάθομαι στην αυλή του σπιτιού μου στο χωριό και να διαβάζω τα μαθήματά μου, μιας και ήταν ήσυχα. Μια μέρα, όμως, το διάβασμά μου διέκοψε η φωνή του γείτονά μου, που μιλούσε με τον 2χρονο γιο του μέσα στο σπίτι τους. Και να μην ήθελες να ακούσεις τι λένε, η βροντερή φωνή του πατέρα σε ανάγκαζε να τον ακούς, καθώς επιδίδονταν σε “μαθήματα ανδρισμού”.

“Πες πουτ@να, πουτ@να πες”, έλεγε επαναλαμβανόμενα ο πατέρας στον γιο, με τον μικρό να επαναλαμβάνει τη λέξη, χωρίς να ξέρει τι λέει και κυρίως γιατί το λέει. Λίγο μετά, η μάνα του παιδιού μπήκε στο δωμάτιο και επέπληξε τον σύζυγό της, με εκείνον να της απαντά πως “πρέπει να το λέει, γιατί αλλιώς δε θα γίνει άνδρας” .

Το βράδυ της ίδιας ημέρας, η έφηβη κόρη της οικογένειας γύρισε μετά τις 12 στο σπίτι από την έξοδό της. Όταν η ίδια μπήκε στο σπίτι, μαντέψτε πώς την αποκάλεσε ο πατέρας της, καθώς άρχισε να τη βρίζει και να της φωνάζει επειδή άργησε να επιστρέψει.

Καθώς γράφω, θυμάμαι ένα ακόμη περιστατικό που έχει μείνει στο μυαλό μου εδώ και χρόνια.

Το καλοκαίρι του 16′ και ενώ ήμουν διακοπές σε ένα νησί, βρισκόμουν έξω από ένα κλαμπ, περιμένοντας την παρέα μου. Δίπλα μου ακριβώς βρίσκεται μια παρέα ανήλικων αγοριών, που ήθελαν να μπουν μέσα. Γελούσαν και φώναζαν δυνατά και προσπαθούσαν να κάνουν την παρουσία τους αισθητή.

Λίγο μετά μπήκαν μέσα και δύο λεπτά αργότερα βγήκαν έξω τρέχοντας.

Ένα λεπτό μετά, δύο ανήλικα κορίτσια βγήκαν έξω από το μαγαζί με δάκρυα στα μάτια.

Όταν τις ρωτήσαμε αν είναι καλά, μας είπαν ότι τα αγόρια που μόλις έφυγαν, μπήκαν μέσα στο κλαμπ, τις πλησίασαν και άρχισαν να αγγίζουν τα οπίσθια τους και να τις παρενοχλούν σεξουαλικά.

Τα κορίτσια έμειναν για λίγο έξω από το μαγαζί και όταν ηρέμησαν, πήραν ταξί και έφυγαν.

Ένα κλαμπ, από μέρος διασκέδασης και χαράς, κατέληξε να είναι για εκείνα τα νεαρά κορίτσια ένα μέρος που δέχτηκαν σεξουαλική παρενόχληση, γιατί κανείς δε φρόντισε να πει σε αυτά τα αγοράκια πως οι γυναίκες δεν είναι ένα “αντικείμενο” που μπορείς να προσεγγίσεις και να αγγίξεις επειδή απλά έτσι γουστάρεις.

Ένα κλαμπ κατέληξε να είναι για εκείνα τα νεαρά κορίτσια ένα μέρος κακοποίησης, γιατί κανείς δεν έμαθε σε εκείνα τα αγοράκια πως οι γυναίκες δεν είναι σκεύη ηδονής και κατώτερα πλάσματα που παθητικά ανέχονται την κακοποίηση των ανδρών.

Όχι, όπως και εσείς, δε μεγάλωσα σε κάποια χώρα της Μέσης Ανατολής, ούτε σε κάποια χώρα που η γυναίκα θεωρείται υποδεέστερη από τον άνδρα, σύμφωνα με κάποιον θρησκευτικό νόμο.

Μεγάλωσα στην Ελλάδα και γαλουχήθηκα με τις αρχές της πατριαρχικής κοινωνίας μας, αρχές που μέχρι και σήμερα περιμένω να εκλείψουν.

Όμως, η πατριαρχική λογική, με την οποία δυστυχώς γαλουχήθηκα, εξακολουθεί να βρίσκεται στα σπίτια μας, στα σχολεία μας, στις ανδροπαρέες, στα καφενεία, στις πλατείες, στα κλαμπ και οπουδήποτε.

Ναι, η πατριαρχία είναι “ζωντανή”. Κι αν οι άνδρες δεν αλλάξουμε, κι αν οι πατεράδες δε μάθουν στα αγόρια τους πως δεν μπορούν να κακοποιούν τις γυναίκες, πως δεν μπορούν να τις υποτιμούν, να τις βιάζουν και να τις σκοτώνουν, η πατριαρχία δε θα “πεθάνει” ποτέ.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις