Εμπρός της γης οι τζαμπατζήδες

“A rubar poco si va in galera, a rubar tanto si fa cariera”..λένε στη Σικελία.

Δηλαδή “κλέψε λίγο να πας φυλακή, κλέψε πολύ για να κάνεις καριέρα”.

Ο υπουργός Υποδομών Δημήτρης Ρέππας ετοιμάζεται να βάλει φυλακή τους “τζαμπατζήδες” των αστικών συγκοινωνιών, επειδή αρνούνται να δεχθούν την αύξηση του 40% στα εισιτήρια.

Δεν πέρασε από το μυαλό του υπουργού ότι ένας μεγάλος αριθμός πολιτών, δεν πληρώνει όχι απλά από αντίδραση, αλλά και επειδή δεν μπορεί να αντέξει την οριζόντια αύξηση, που έρχεται να προστεθεί στη μεγάλη ληστεία του ΦΠΑ και τη μείωση μισθών και συντάξεων.

Αυτά φυσικά είναι ψιλά γράμματα για ανθρώπους που δεν μετακινούνται  με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και μετά από την καθημερινή μάχη για τη σωτηρία της χώρας, επιστρέφουν κατάκοποι στις βίλες τους και στις δεξαμενές κολύμβησης (έτσι ονομάζονται οι πισίνες στα “πόθεν έσχες” των πολιτικών μας).

Την ίδια στιγμή λοιπόν, που ο Μαντέλης σηκώνει οκταώροφη πολυκατοικία στα Κάτω Πετράλωνα, ο Τσουκάτος έχει παραδεχθεί ότι έλαβε μαύρο χρήμα από τη Siemens, χωρίς να τον αγγίξει κανείς, ο Άκης διαρκώς ελέγχεται χωρίς κανένα αποτέλεσμα και ο Χριστοφοράκος κάνει διακοπές στη Γερμανία, οι πολίτες απειλούνται με διώξεις.

Για την ανάγκη πάταξης του “Δεν Πληρώνω” επικαλούνται τα μεγάλα ελλείμματα, χωρίς ποτέ κανείς να απαντά αν για αυτά είναι υπεύθυνοι οι πολίτες ή τα διάφορα ελεύθερα πουλιά, που κρύφτηκαν πίσω από εξεταστικές, νόμους και παραγραφές.

Η κυβέρνηση σε συνεργασία με συγκεκριμένα ΜΜΕ και την δικαιοσύνη προσπαθεί να εκφοβίσει να λοιδορήσει και να απομονώσει οποιονδήποτε τολμά να αντισταθεί στα άδικα μέτρα που λαμβάνει.

Κάθε απεργία είναι παράνομη και καταχρηστική, κάθε απεργός υβρίζεται από τα λυσσασμένα σκυλιά των δελτίων των οκτώ και όποιος δεν πληρώνει τα διόδια και τα εισιτήρια θα κινδυνεύει με πρόστιμα και φυλάκιση.

Μέχρι να πάρουν πίσω την αύξηση στα εισιτήρια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, τα οποία χρησιμοποιούν κυρίως τα ασθενέστερα στρώματα και μέχρι να μπει τέλος στο ληστρικό καθεστώς εκμετάλλευσης των αυτοκινητοδρόμων από τις κοινοπραξίες, οι πολίτες οφείλουν να συνεχίσουν να αντιστέκονται.

Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας και κυρίως ανάγκης, έννοιες άγνωστες στους υπουργούς του Μνημονίου και του ΔΝΤ.