Ένα τέρας στον καθρέφτη

“Αν  αίφνης μπορούσαν να φανερωθούν  μπροστά στα μάτια μας τα κακουργήματα που γίνονται κάθε μέρα και κάθε λεπτό στην πολιτισμένη κοινωνία μας  και  που καλύπτονται με τη δήθεν άγνοια και κάτω από την υψηλή προστασία του νόμου ο άνθρωπος, θα ανατρίχιαζε από τη φρίκη του”

Πιοτρ Κροπότκιν

“Από τη νέα διοίκηση του ΚΕΠΕΠ Λεχαινών γίνονται προσπάθειες να εξωραϊστεί η κατάσταση. Προσπαθούμε από το μηδέν και με το μηδέν να διορθώσουμε το κακό. Αυτή η κατάσταση χαρακτηρίζει το 20% των ιδρυμάτων και όχι το 100%”.

Ανδρέας Λοβέρδος

Στο Κέντρο Περίθαλψης  Παίδων  Λεχαινών στην Ηλεία ζουν παιδιά δεμένα σε κρεβάτια και σε σιδερένια κλουβιά.

Θα μπορούσαν να ζουν πολύ καλύτερα, αν είχαν την απαραίτητη φροντίδα, αλλά η φροντίδα κοστίζει σε χρόνο και χρήμα. Το κράτος δεν έχει χρήμα και εμείς χρόνο, οπότε οι ιμάντες και τα κλουβιά μας βγάζουν από τη δύσκολη θέση.

Το αμάρτημα αυτών των παιδιών; Είναι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, δηλαδή κατά τις  συνήθειές μας, άνθρωποι που δεν αξίζει να θυμόμαστε ότι υπάρχουν.

Χρησιμεύουν όταν θέλουμε να εξαγνιστούμε, λίγο πριν φάμε μέχρι σκασμού στις γιορτές, αλλά και  όταν κάποια ζάμπλουτη κυρία θέλει να μας δείξει το καινούργιο της ταγέρ.

“Κάνε το καλό και ρίχτο στο γυαλί”, διότι αν δεν προβάλεις τη φιλανθρωπία είναι σαν να μην έγινε ποτέ.

Θα ήταν εύκολο να κάνουμε πλάκα με τα περί «εξωραϊσμού» του Λοβέρδου, αλλά και με την απίστευτη δήλωση ότι «μόνο το 20% των ιδρυμάτων παρουσιάζει αυτή την κατάσταση» (κατόρθωμα).

Δεν υπάρχει όμως λόγος να ασχοληθούμε με τον κύριο αυτόν, όταν αποδεδειγμένα, όλοι εμείς οι «υγιείς και αξιοπρεπείς» αδιαφορούμε και πολλές φορές δυσκολεύουμε τις ζωές των ατόμων με ειδικές ανάγκες (πότε πάρκαρες τελευταία φορά σε ράμπα αναπήρων;), όταν δεν τους κρύβουμε κάτω από το χαλί.

Τα θύματα ως θύτες

Η  συμπεριφορά μας, δεν πηγάζει μόνο από το στίγμα που κουβαλούν αυτοί οι άνθρωποι εδώ και αιώνες, χάρη στην εκκλησία, αλλά και από το ότι ζούμε σε μια εποχή, που αν κάποιος δεν έχει να κερδίσει κάτι από σένα, είσαι άχρηστος.

Οι συνταξιούχοι, οι ανάπηροι και οι φτωχοί, μετατρέπονται από θύματα σε ενόχους στο ωραίο μας σύστημα, θεωρούνται βάρος, καθώς δεν μπορούν να ενισχύσουν την κατανάλωση τόσο, ώστε να μας ενδιαφέρει το πώς (και αν) ζουν.

Παράλληλα, είναι άνθρωποι αδύναμοι που δεν μπορούν να αντισταθούν σε μια υπογραφή κάποιας ομιλούσας γραβάτας, που κόβει σε μια νύχτα ένα μισθό ή ένα βοήθημα ή πόρους για ένα νοσοκομείο.

Τα παιδιά ενός ανώτερου υπαλλήλου

Το καλοκαίρι που μας πέρασε,  η κυβέρνηση, «λόγω έλλειψης πόρων», προσπάθησε να αναστείλει τη λειτουργία κατασκηνώσεων για άτομα με ειδικές ανάγκες.

Οι γονείς τους ξεσηκώθηκαν και τελικά ανέτρεψαν την απόφαση, αλλά είναι βέβαιο ότι  αυτή η «εκπληκτική» πρωτοβουλία δεν μπήκε οριστικά στο συρτάρι (όπως ας πούμε το Βατοπέδι).

Την ίδια περίοδο σε κάποιες άλλες κατασκηνώσεις για παιδιά ανώτερων υπαλλήλων του κράτους, το τραπέζι του αποχαιρετισμού, μετά από δύο εβδομάδες διακοπών κόστιζε όσο η λειτουργία μιας κατασκήνωσης για παιδιά με ειδικές ανάγκες για ένα μήνα.

Ούτε μία πορεία;

Ένα παιδί δεμένο  με ιμάντες, θα μπορούσε να είναι αιτία εξέγερσης, σε μια κοινωνία με ανθρώπους με στοιχειώδη ευαισθησία.

Η δικιά μου ευαισθησία πιθανότατα τελειώνει με αυτό το άρθρο και η δικιά σας (όχι όλων φυσικά) με την ανάγνωσή του.

Το ότι θα ξεχάσουμε το θέμα μέχρι την αποκάλυψη του επόμενου “κολαστηρίου” είναι βέβαιο. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι αυτή τη στιγμή αθώες ψυχές στην Ελλάδα δεν βασανίζονται με την ανοχή και τη συνενοχή μας.