Ένας δίσκος με μια υπέροχη μουσική και μια βελόνα κολλημένη στο πικ απ

Είναι νομίζω πάντα μάταιο να κάνεις μια πρόβλεψη για το μέλλον. Την κάνεις με τα στοιχεία που έχεις μέχρι τώρα. Δεν έχεις όλα εκείνα τα απρόβλεπτα στοιχεία που θα έρθουν αύριο και μεθαύριο και πολύ λογικά θα μας οδηγήσουν στο μέλλον μας.

Σαν να είσαι καταδικασμένος να αποτύχεις σε όποια πρόβλεψη. Φαντάζομαι σε αντίστοιχα αφιερώματα εκεί στο τέλος του 2019 προς 2020, που κάποιος σαν και εμένα τώρα, καθόταν τότε, μπροστά σε έναν υπολογιστή για να γράψει ένα κείμενο με την πρόβλεψή του για το 2020, για τη νέα δεκαετία που ξεκίναγε με μια υποψία νέας αρχής, σιγά σιγά μακριά από “οικονομικές κρίσεις”.

Η κάποιον πέρσι τέτοια περίοδο, Δεκέμβρη του 2021 που να γράφει πάλι αντίστοιχα όνειρα για την σταδιακή έξοδο από την πανδημία. Φαντασιώνομαι αυτήν την προσπάθεια κάθε χρόνο για προβλέψεις, αισιόδοξα μηνύματα και ευχές και από το σημείο που είμαστε τώρα αυτή η εικόνα μοιάζει κωμικοτραγική: Κάποιος σε έναν υπολογιστή, με καρό πιτζάμες, στολισμένο δέντρο, μπουκώνοντας ένα μελομακάρονο να γράφει βαρύγδουπα θετικά λόγια για το 2020, 2021, 2022. Και ήρθαν όλα αυτά τα έτη και τον ξεφτίλισαν με σενάρια που δεν θα φανταζόντουσαν και τα πιο ευφάνταστα συγγραφικά μυαλά.

Οπότε αντί να προσπαθήσω να φάω τα μούτρα μου αναλύοντας την γεωπολιτική κρίση, την πολιτιστική κρίση, την ενεργειακή κρίση, την οικονομική κρίση, την υγειονομική κρίση, την κρίση πανικού που πιάνει έναν στους δύο που ξέρω ή να προβλέψω τον αναπόφευκτο ερχομό της Ημέρας της Κρίσης που θα φέρουν οι τόσες κρίσεις, θα σας προτείνω μικρές ανακαλύψεις του τελευταίου χρόνου για ένα καλύτερο 2023:

1. Τα Infomercials στο adult swim. Είναι 15λεπτα σουρεαλιστικά, σατιρικά, αριστουργήματα. Αγαπημένα το “ Too many cooks”, το “Unedited footage of a Bear” και το “Broomshakalaka”. Μπορείτε να τα βρείτε εύκολα στο youtube.
2. Τα mocumantary, ντοκιμαντέρ “Documantary now”. Παρουσιάζει η Έλεν Μίρεν. Ξεκινήστε από το αδιανόητο “Waiting for the Artist” με την Kate Blanchet σε ρεσιτάλ ερμηνείας, συνεχίστε με το “Juan likes Rice and Chicken” και όπου σας βγάλει. Κάποια επεισόδια υπάρχουν στο youtube.
3. Το “Τρίγωνο της Θλίψης”. Ίσως η καλύτερη ταινία που είδα τα τελευταία χρόνια. Γέλαγα και ήθελα να χειροκροτήσω δυνατά σε κάθε στιγμή.

Θα μου πείτε “Γράφεις για άλλο άρθρο. Εδώ δεν είναι οι καλύτερες προτάσεις του 2022“. Θα σας πω: “Τα δύο πρώτα δεν έχουν σχέση με το 2022, έχουν βγει κοντά δεκαετία”. Θα μου πείτε “Πολύ σοβαρά παίρνετε το μέλλον οι άνθρωποι του πολιτισμού”, θα σας πω: “Αν το πάρουμε πολύ στα σοβαρά, θα πάρουμε τα βουνά”.

Οπότε κλείνοντας να πω ότι στην ερώτηση “πώς βλέπω το 2023“, η απάντηση είναι ότι σε προσωπικό επίπεδο δεν το βλέπω κάπως, όταν έρθει η ώρα του θα με απασχολήσει. Όσον αφορά στη χώρα μου, το βλέπω ας πούμε, σαν μια βελόνα κολλημένη σε ένα πικ-απ: κάνει έναν ενοχλητικό θόρυβο συνέχεια, καμιά φορά ξεκολλάει και ακούμε καμιά νότα, μετά ξανακολλάει σε έναν λίγο διαφορετικό θόρυβο, αλλά στον ίδιο δίσκο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτός ο δίσκος έχει μια υπέροχη μουσική γραμμένη, και ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα ξεκολλήσει η βελόνα για τα καλά και θα την ακούσουμε.

*Ο Γιώργος Κουτλής είναι σκηνοθέτης

Άρθρα σημαντικών προσωπικοτήτων που μοιράζονται σκέψεις και απόψεις για την Ελλάδα και τη θέση της στο μέλλον. Ανακαλύψτε περισσότερα στο αφιέρωμα “2023: Η Ελλάδα Στο Μέλλον”