Γιατί οι γυναίκες δεν έχουν ανάγκη την ημέρα της γυναίκας

Της Αλίκης Ελευθεριάδου

1848, Νέα Υόρκη Το πρώτο συνέδριο του φεμινιστικού κινήματος

1894, Νέα Υόρκη Αιματοβαμμένη πορεία εργατριών των βιοτεχνιών ενδυμάτων για διεκδίκηση καλύτερων εργασιακών συνθηκών

1903, Αγγλία Το κίνημα των ‘σουφραζέτων’ διεκδικεί δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες

1910, Κοπεγχάγη Ορίζεται η 8η Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών από την επαναστάτρια Clara Zatkin

1952, Ελλάδα Κατοχυρώνεται το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι για τις Ελληνίδες.

Ο συγγραφέας Βαγγέλης Ραπτόπουλος μιλώντας στο NEWS 247 για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας παραδέχεται ότι η κοινωνία μας παραμένει ανδροκρατούμενη. Ζητά από τις γυναίκες να κάνουν την ‘’επανάστασή’’ τους καθημερινά και όχι μόνο στις επετείους ενώ πιστεύει ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν επικρατούσαν τα γυναικεία ποιοτικά χαρακτηριστικά. Παράλληλα, ο μουσικοσυνθέτης Παναγιώτης Καλαντζόπουλος αναφέρει πως αυτού του είδους οι επετειακές γιορτές γίνονται κυρίως για διαφημιστικούς και εμπορικούς λόγους. Πιστεύει πως οι γυναίκες δεν έχουν ανάγκη την ημέρα της γυναίκας για να γιορτάσουν την ισότητα. Θεωρεί μάλιστα πως μέσα από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους εγκλωβίστηκαν στον τριπλό ρόλο της μητέρας, της νοικοκυράς και της εργαζόμενης.

Στο αν ο εορτασμός της ημέρας της γυναίκας είναι επετειακός ή ουσιαστικός ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος απαντά:

Η ελληνική κοινωνία παραμένει σεξιστική

«Αν δούμε συγκριτικά την κατάσταση που βιώνουν οι γυναίκες του σήμερα με τις γυναίκες του παρελθόντος ο εορτασμός δεν είναι υποκριτικός. Η κατάσταση από πλευράς χειραφέτησης των σημερινών γυναικών είναι πολύ πιο προχωρημένη από ότι ήταν για τη γενιά των μανάδων τους ή των γιαγιάδων τους. Από την άλλη μεριά η ελληνική κοινωνία παραμένει μία σεξιστική ανδροκρατούμενη κοινωνία. Εξακολουθεί σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες -ιδίως τις δυτικές- να έχει σεξιστικές συμπεριφορές και μάτσο νοοτροπία. Από αυτήν την πλευρά ο εορτασμός είναι υποκριτικός.

Γενικότερα πιστεύω ότι όλες οι επετειακές γιορτές γίνονται για το θεαθήναι. Το θέμα είναι να γίνεται κάτι σε καθημερινή βάση και όχι την ημέρα της γιορτής. Βέβαια το γεγονός ότι μας δίνεται η ευκαιρία να στηλιτεύσουμε την αρνητική πλευρά και να θυμηθούμε ότι πρέπει να αλλάξουν κάποια πράγματα έχει κάτι το ουσιαστικό.»

Στο ερώτημα τι πρέπει να διεκδικήσουν οι γυναίκες το 2017 απαντά:

Η ανθρωπότητα θα ήταν σε πολύ καλύτερο δρόμο αν είχε υιοθετήσει τις “γυναικείες ποιότητες”

«Υπάρχουν γυναικεία ποιοτικά χαρακτηριστικά όπως η ευαισθησία, η τρυφερότητα, η συμπόνια, η στοργή, η ενσυναίσθηση, η συναισθηματική πολυπλοκότητα που είναι πολύ θετικά. Λυπάμαι που ο κόσμος δεν τα έχει υιοθετήσει ακόμα. Η ανθρωπότητα θα ήταν σε πολύ καλύτερο δρόμο αν είχε υιοθετήσει αυτές τις ‘’γυναικείες ποιότητες’’. Αντί για αυτό βλέπουμε το ακριβώς αντίθετο. Από την πολύ υποκρισία ακόμα και οι ίδιες οι γυναίκες υιοθετούν τα αντρικά χαρακτηριστικά. Παράδειγμα αποτελεί η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη που φοράει ‘’το ταγέρ της σκληρότητας’’. Γενικότερα βλέπω ότι οι γυναίκες σε θέσεις εξουσίας μεταβάλλονται σε άντρες. Αντί να εκμεταλλευτούν τις ‘’γυναικείες ποιότητες’’ μέσα στους χώρους της εξουσίας και να τους μεταβάλλουν σε πιο ανθρώπινους, μεταμορφώνονται σε άντρες για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Δυστυχώς, τα γυναικεία ποιοτικά χαρακτηριστικά δεν έχουν ακόμα κυριαρχήσει στις κοινωνίες παρόλο που αυξήθηκαν οι γυναίκες σε ηγετικούς ρόλους. Υπερισχύουν οι γυναίκες που έχουν μεταβληθεί σε άντρες. Ίσως λοιπόν θα έπρεπε να διεκδικήσουν αυτήν την αλλαγή.»

Ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος απαντά στο αν ο εορτασμός της ημέρας της γυναίκας είναι υποκριτικός ή ουσιαστικός ότι:

Όλες αυτές οι γιορτές γίνονται κυρίως για εμπορικούς λόγους

«Προσωπικά προτιμώ την γιορτή του Άγιου Γεωργίου και της Αγίας Αικατερίνης από την ημέρα της γυναίκας, του φτωχού, του πλούσιου ή του κοντού. Δεν ξέρω ποιοι έχουν τα σκήπτρα της αγιοποίησης της κάθε ημέρας֗ η Unesco, o OHE… Η ημέρα της γυναίκας είναι μία ανάγκη αποθέωσης του γυναικείου φύλου που για κάποιο λόγο το λένε δεύτερο ενώ στην ουσία ποτέ δεν ήταν δεύτερο, πάντα ήταν πρώτο. Φαίνεται πως υπάρχει μία ανάγκη να γιορτάσουν την ισότητα. Όταν γιορτάζεις τη γυναίκα, γιορτάζεις τα δικαιώματά της. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό αλλά πιστεύω πως η γιορτή έχει μία ιερότητα, μία μεταφυσική διάσταση. Αισθάνομαι καχύποπτος με όλες αυτές τις γιορτές γιατί πιστεύω πως γίνονται κυρίως για εμπορικούς λόγους. Είναι θα έλεγα ένα είδος μάρκετινγκ. Οι γυναίκες δεν έχουν ανάγκη αυτήν τη γιορτή.»

Στο ερώτημα αν έχουν πραγματικά κερδίσει η γυναίκες μέσα από τους αγώνες και τι πρέπει να διεκδικήσουν τη σύγχρονη εποχή απαντά:

Οι γυναίκες εγκλωβίστηκαν σε ένα τριπλό ρόλο, πρέπει να διεκδικήσουν την παλαιάς κοπής θηλυκότητα

«Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν είναι κέρδος για τις γυναίκες όλα όσα φαίνεται ότι κέρδισαν. Δηλαδή το γεγονός ότι κέρδισαν την ανεξαρτησία τους και είναι μέσα στην παραγωγική διαδικασία θα μπορούσε να μεταφραστεί ότι τους ανέθεσαν ακόμα μία δουλειά. Εγκλωβίστηκαν στο να έχουν και τη μητρότητα και το νοικοκυριό και ένα οχτάωρο εργασίας. Δεν ξέρω αν αυτό είναι εκατό τις εκατό κέρδος. Σίγουρα κέρδισαν την ανεξαρτησία τους, δεν έχουν πλέον τόσο ανάγκη τον άντρα, μας χωρίζουν και πιο εύκολα… Όλα αυτά είναι υπέρ της ελευθερίας τους αλλά αμφιβάλλω αν είναι όλα κέρδη.

Φυσικά, καλώς ψηφίζουν και είναι ανεξάρτητες. Τώρα, αυτό που ίσως θα έπρεπε να ξαναδιεκδικήσουν οι γυναίκες είναι μία ‘παλαιάς κοπής’ θηλυκότητα την οποία έχουν αρχίσει να χάνουν.»

(πηγή κεντρικής φωτογραφίας: AP/ Czarek Sokolowski)