H μικρή εξερευνήτρια

Όλα τα είχαμε, το νέο κόμμα της “αφθαρτης” Μπακογιάννη μας έλειπε.  Σε μια περίοδο που τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται, επέλεξε να ανοίξει καινούργιο μαγαζί.

Και μετά λένε ότι οι νεοφιλελεύθεροι ξέρουν από αγορά και οικονομία.

Ομολογώ πάντως ότι η ελιά θρούμπα για σήμα είναι ό,τι πρέπει. Στη χώρα του λαδώματος, τι άλλο να βάλεις για λογότυπο;

Παρουσιάστηκε λοιπόν ενώπιον 5.000 ανθρώπων, που ελπίζουν στη νέα εποχή που φέρνει και ως άσπιλη, έκρινε το πολιτικό σύστημα και τα υπόλοιπα κόμματα, σαν να φύτρωσε ξαφνικά στην πολιτική σκηνή.

Μέχρι πρόσφατα καμάρωνε για τη στήριξη που παρείχε στον Κώστα Καραμανλή και δήλωνε στρατιώτης της παράταξης και προφανώς ήταν περήφανη για το ότι στήριζε την πολιτική, που τώρα διαπιστώνει ότι οδήγησε τη χώρα στο γκρεμό.

Θα είχε δικαίωμα ίσως να μιλήσει αν τα 5,5 χρόνια διακυβέρνησης Καραμανλή, είχε τολμήσει να ασκήσει κριτική έστω μια φορά (αριθμός 1).

Στην ομιλία της πάντως δεν προσπάθησε να κρύψει τη βαθιά της απέχθεια προς το λαό, τόσο μάλιστα που νόμιζες ότι δεν ψάχνει για ψηφοφόρους, αλλά για χρηματοδότες.

Απολύσεις, λιγότερο κράτος, λιγότεροι φόροι στις επιχειρήσεις και τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στο αόρατο χέρι της αγοράς.

Το νέο λοιπόν που φέρνει η κα Μπακογιάννη, είναι η γνωστή νεοφιλελεύθερη συνταγή, που λογαριάζει τους ανθρώπους ως καύσιμη ύλη.

Η συνταγή που αποδείχθηκε λανθασμένη και οδήγησε στην παγκόσμια οικονομική κρίση με τους νεοφιλελεύθερους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης να ζητούν από το «κακό» κράτος να πληρώσει τον λογαριασμό.

Η Ντόρα Μπακογιάννη είναι γνωστή. Και το ανύπαρκτο έργο της το ξέρουμε και το ότι συνεχίζει τη βαθιά παράδοση των τέκνων που πρέπει να μας κυβερνήσουν, μετά τους γονείς ή τους θείους τους.

Τον λαό δεν τον κατάλαβε ποτέ, διότι, όπως και πολλοί άλλοι πρώην ή μελλοντικοί “ηγέτες”, ανήκει στους ανθρώπους που δεν έζησαν και δεν ζουν στην ίδια πατρίδα, με τους κατοίκους της χρεοκοπημένης Ελλάδας.

Το ερώτημα είναι γιατί ένας πολίτης, εφόσον δεν ανήκει στον κύκλο των χειροκροτητών ή των παράσιτων που τρέφονται γύρω από όσους έχουν εξουσία,  να ψηφίσει τη Δημοκρατική Συμμαχία.

Εντάξει, καταλαβαίνουμε ότι ο Χαϊλάντερ της πολιτικής (δεν αναφέρω όνομα για να μας πάει καλά η εβδομάδα), θα ήθελε να καμαρώσει την κορούλα του πρωθυπουργό ή εταίρο σε μια κυβέρνηση συνεργασίας αρπακτικών, αλλά ο άνεργος, ο χαμηλοσυνταξιούχος και ο μισθωτός των 700 και κάτω ευρώ σε τι μπορεί να ελπίζει από το νέο “κίνημα”;