Η αδιαλλαξία πληρώνεται

Στο Βουκουρέστι θα παιχθεί απ’ ό,τι φαίνεται το φινάλε του διπλωματικού θρίλερ, όπως συνηθίζουν να λένε τα κανάλια, την διαπραγμάτευση για το όνομα της γειτονικής χώρας. Στα Σκόπια έχουν ξεσαλώσει, με την παραμόρφωση της ελληνικής σημαίας και σκίτσα με τον Κώστα Καραμανλή “ντυμένο” με στολή των SS. Η Αθήνα, παραμένει πιστή στα δόγματα της “ατλαντικής συμμαχίας”, απειλώντας με βέτο στην επικείμενη ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική παγιδευμένη στα αδιέξοδα δυο δεκαετιών, προσμετρώντας και το λεγόμενο “πολιτικό κόστος”, έχει απορρίψει, ήδη, την τελευταία πρόταση Νίμιτς για ονομασία “Μακεδονία-Σκόπια”, έχοντας ως κεντρικό στόχο τον γεωγραφικό προσδιορισμό και την σύνθετη ονομασία.

Το τραγελαφικό της ιστορίας είναι ότι κάτι τέτοιο πρότειναν οι διαμεσολαβητές πριν από 16 χρόνια, όταν δηλαδή βρισκόμασταν στην …πρώτη φάση του (νέου) εθνικού θέματος, που προέκυψε μετά την διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας (στην οποία η Ελλάδα ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δεν εναντιώθηκε) και την αυτονόμηση των Δημοκρατιών που είχαν συνθέσει την χώρα του Τίτο, αλλά διάφοροι στην Ελλάδα επένδυαν σε πολιτική καριέρα και προσωπικές φιλοδοξίες. Η Ελλάδα τις απέκλειε όλες, καθώς υπήρχε αναφορά στο όνομα Μακεδονία, οπότε δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή. Την ίδια ώρα οι πλατείες γέμιζαν από σημαιούλες, πατριωτικούς λόγους και σαφές “παιχνίδι” με το εθνικό (συν)αίσθημα. Τα δάκρυα του Κωσταντίνου Καραμανλή, είχαν φορτίσει ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα.

Η Ελλάδα, όπως ο ίδιος ο Κώστας Μητσοτάκης παραδέχεται, δεν αποδέχθηκε ονομασίες όπως “Νέα Μακεδονία”, ή “Σλαβομακεδονία”, γιατί στο εσωτερικό μέτωπο της ΝΔ υπήρχε σαφής “παρέμβαση” των καραμανλικών (με επικεφαλής τον Μιλτιάδη Έβερτ) που απειλούσαν με πτώση την τότε κυβέρνηση.

Ένας Καραμανλής (και η κόρη του Κ.Μητσοτάκη), έρχονται 16 χρόνια μετά για να προωθήσουν λύσεις, που η Ελλάδα είχε την ευκαιρία να αποδεχθεί, αλλά απέρριπτε με αδιαλλαξία και εθνικιστικό μένος, που έφτασε στα όριά του, με το εμπάργκο που αποφάσισε το 93 η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Τώρα, όμως, είναι αδιάλλακτοι οι γείτονες. Έστω κι αν αντιμετωπίζουν τα δικά τους εσωτερικά προβλήματα, ποντάρουν στην (σιωπηρή ή φανερή) αναγνώρισή τους σαν “Μακεδονία” από μια εκατοστή (και βάλε) χώρες, αλλά και στην διάθεση του ΝΑΤΟ να επεκταθεί όσο το δυνατόν περισσότερο, αναζητώντας πρόθυμους συνεργάτες για τα πολεμικά μέτωπα που έχει ανοίξει η “συμμαχία” σε όλο τον κόσμο, με βάση την αλλοπρόσαλλη πολιτική του (πανταχόθεν) αποδοκιμαζόμενου προέδρου Μπους. Το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να “ζήσει” με την υπάρχουσα σύνθεση, θέλει κι άλλους πρόθυμους εταίρους, που θα στέλνουν τον στρατό τους στα διάφορα Αφγανιστάν. Οι έμποροι όπλων οργιάζουν (το ρεπορτάζ της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας για το πρόσφατο δυστύχημα με τα πυρομαχικά στην Αλβανία είναι χαρακτηριστικό) όπως και “ύποπτοι” πολιτικοί σαν τον Ντόναλντ Ράμσφελντ.

Αλλά οι Αμερικανοί δεν εμφανίστηκαν από μόνοι τους. Η Ελλάδα αποδέχθηκε τον διαμεσολαβητικό τους ρόλο. Ας μην παραπονιέται εκ των υστέρων λοιπόν. Και μέσα σ’ όλα, παλιές ιστορίες από το ζοφερό σκηνικό του εμφυλίου πολέμου αναβιώνουν. Οι Σλαβομακεδόνες που συμμετείχαν στον Δημοκρατικό Στρατό δεν παύουν να είναι μια…υπαρκτή πραγματικότητα κι ας έχουν ξεχαστεί ολότελα από την επίσημη Ελλάδα (δεν τους επιτρέπεται καν το δικαίωμα να επισκεφθούν τα χωριά όπου γεννήθηκαν) που δείχνει αμήχανη και ανιστόρητη στο να αντιμετωπίσει πραγματικά γεγονότα, που συνέβησαν μόλις 60 χρόνια πριν.