Η Ροδίτισσα που διόρθωσε το φύλο της, επέστρεψε και ζει στη μικρή κοινωνία του νησιού

Είναι μια ντίβα η Σαββίνα. Στον τρόπο που κοιτάζει, που στέκεται, που ρίχνει πίσω το κεφάλι για να γελάσει δυνατά. Τότε που ζούσε δυό ζωές, από τότε που την έντυναν αγόρι και ονειρευόταν ότι φορούσε φούστα, μονόδρομος ήταν η διόρθωση φύλου για εκείνην.

Πέρασε από την κόλαση για να δει το φως, έζησε μέσα στα σκοτάδια καιρό, εκεί απ’ όπου άλλες δεν ξέφυγαν ποτέ. Τώρα, στη μικρή κοινωνία που ζει και εργάζεται, γύρισε γυναίκα εντυπωσιακή, είναι με το κεφάλι ψηλά, και μπορεί και βγάζει τη γλώσσα σ΄ ό,τι χαλάει την αισθητική και την καθημερινότητά της.

Όλες οι κοπέλες που διόρθωσαν το φύλο τους, θα θελαν να ‘χουν τη ζωή της, κι όχι να ζουν στα σκοτάδια, μη μπερδευόμαστε. Για να τα καταφέρεις όπως εκείνη χρειάζεται μαγκιά και τσαμπουκά, να τα βάλεις με τους δαίμονές σου, να πέσεις και να σηκωθείς αμέτρητες φορές, για να πεις «είμαι η Σαββίνα, είμαι πίσω στο σπίτι μου, κι είμαι καλά»!

Η δημοσιογράφος Pοδούλα Λουλουδάκη πήγε στο σπίτι της Σαββίνας και τη ρώτησε για τη ζωή της. Για εκείνη όμως ακόμα κι ένας άνθρωπος να βρει απαντήσεις μέσα από την κουβέντα που κάναμε τελικά, είναι κέρδος, κι ακόμα και γι’ αυτόν τον ένα που θα κερδίσει τη ζωή του, δέχεται για μια φορά ακόμα να «εκτεθεί»!

Είστε πολύ όμορφη.

«Ευχαριστώ πολύ. Δεν έκανα κάτι, δεν φτιάχτηκα με πλαστικές. Αν το χρειαζόμουν όμως θα το έκανα.»

Είναι κοπέλες οι οποίες διόρθωσαν το φύλο τους που έγιναν “υπερβολικές γυναίκες”, μεγάλο στήθος, μεγάλα χείλη, όλα στην υπερβολή. Γιατί το κάνουν, για να μπορούν να ξεχωρίζουν;

«Παρασύρονται, δε θέλουν να βλέπουν τον παλιό τους εαυτό στον καθρέφτη, πολλές φορές τις χρειάζονται τις πλαστικές, κι άλλες παθαίνουν εξάρτηση. Αυτό που πρέπει να θυμούνται είναι το “μέτρον άριστον”.»

Πότε αισθανθήκατε ότι πρέπει να κάνετε την επανάστασή σας, να μη ζείτε στο συμβιβασμό;

«Όταν ανακάλυψα ότι μπορώ να κάνω αυτό που έκανα τελικά. Γιατί μέχρι τότε δεν υπήρχε για εμένα προσωπικά καμία πληροφορία, σ’ ένα χωριό μικρό όπου βλέπαμε μόνο ΕΡΤ1, ΥΕΝΕΔ, άντε και κανένα περιοδικό. Η πρώτη μου γνώση ήρθε από ένα περιοδικό που δημοσίευε φωτογραφίες από καλλιστεία τραβεστί, κι εγώ νόμιζα ότι είναι γυναίκες. Ήμουν 19 χρονών.»

Μέχρι τότε πώς αισθανόσασταν;

«Μέχρι τότε έκανα κάθε βράδυ την προσευχή μου, κι έλεγα “Θεέ μου, κάνε ένα θαύμα να ξυπνήσω γυναίκα”.»

Πώς περνούσατε το χρόνο σας ως παιδί, στο χωριό;

«Οι φίλες μου ήταν μόνο κορίτσια, ήταν μόνο οι ξαδέλφες μου, κι οι συμμαθήτριές μου. Οι ασχολίες μου ήταν η φροντίδα του σπιτιού, κι έπιανα μέχρι και το βελονάκι ή κένταγα κρυφά.»

Ένα κορίτσι δηλαδή.

«Εντελώς.»

Προσπαθήσατε καθόλου να δείτε αν σας αρέσουν τα κορίτσια;

«Μόνο σαν σκέψη, αλλά κι αυτό δεν μου ‘βγαινε καν. Ήταν παρά φύση για εμένα. Και μετά ψάχνεις να βρεις μόνος σου τι σου συμβαίνει, γιατί διαφέρεις από τα υπόλοιπα παιδιά και τα στερεότυπα της κοινωνίας.»

Αισθανθήκατε την απόρριψη; Σας πείραζαν, σας έκαναν αυτό που σήμερα λέμε μπούλινγκ;

«Σαφώς, στο σχολείο. Τα παιδιά είναι σκληρά, κάτι για το οποίο ευθύνονται οι γονείς οι οποίοι δεν τους λένε ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος σε μια συμπεριφορά. Και το λάθος είναι να μην αποδέχεσαι ότι κάποιος είναι διαφορετικός από σένα. Από σένα ο οποίος θεωρείς ότι είσαι ο τέλειος. Ο Χριστός έλεγε “αγάπα τον πλησίον σου με τα ελαττώματά του” και “μην κρίνεις για να μην κριθείς”, γιατί πραγματικά κανείς δεν είναι τέλειος. Τα άλλα είναι καθαρά εγωισμός. Όταν λοιπόν εσύ καθημερινά λες “Θεέ μου, συγχώρα με” και ζητάς τη συγχώρεση από το ανώτερο oν εσύ γιατί δεν δίνεις τη συγχώρεση που είσαι άνθρωπος; Αν αυτό που έκανα είναι αμάρτημα, μόνο ο Θεός μπορεί να με καταδικάσει ή να με συγχωρήσει. Απ’ τους ανθρώπους απαιτώ μόνο την αποδοχή, σαν άνθρωπος ίσος με όλους τους άλλους ανθρώπους.»

Πόσο δύσκολο ήταν να δεχτεί η οικογένειά σας ότι θα κάνετε διόρθωση φύλου; Πώς αντέδρασαν;

«Σαφώς και η οικογένε­ιά μου δεν αποδέχτηκε στις αρχές το όλο θέμα. Δεν με δέχονταν ως κάτι διαφορετικό που ήμουν παρά μόνο ως το παιδί που θεωρούσαν ότι γέννησαν. Ήμουν όμως το παιδί που γέννησαν. Σ΄ αυτό το “προβληματικό παιδί”, κατά τα λεγόμενά τους, αυτοί είναι εκείνοι που έδωσαν τα συγκεκριμένα γονίδια. Κι έχει αποδειχτεί πλέον ότι το θέμα είναι γονιδιακό. Κι αυτό πρέπει να περάσει καλά στον ανθρώπινο εγκέφαλο ως γνώση. ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ. Για όσους δεν μπορούν να το εμπεδώσουν.»

Είχατε πόλεμο από την οικογένειά σας;

«Διωγμό. Χρειάστηκε να φύγω από το νησί για να έχουν το κεφάλι τους ψηλά. Δεν τους αδικώ. Ούτε αυτοί είχαν γνώση του θέματος. Άλλωστε μην ξεχνάτε, στις μικρές κοινωνίες ζούμε για το τι θα πει ο κόσμος. Ξεχνάμε όμως ότι στις μικρές κοινωνίες, με τα ραμμένα στόματα, γίνονται οι μεγαλύτερες αμαρτίες και τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Το δικό μου το μυαλό δεν μπορεί να κατανοήσει τι είδους αγάπη είναι αυτή που οι γονείς βασανίζουν τα παιδιά τους, για το δικό τους εγώ.»

Αν αυτό που έκανα είναι αμάρτημα, μόνο ο Θεός μπορεί να με καταδικάσει ή να με συγχωρήσει. Απ΄ τους ανθρώπους απαιτώ μόνο την αποδοχή, σαν άνθρωπος ίσος με όλους τους άλλους ανθρώπους.»

Εσείς τα καταφέρατε όμως, φύγατε.

«Αφού πρώτα εκπλήρωσα τις υποχρεώσεις μου προς την πατρίδα, με αξιοπρέπεια. Έλειψα δέκα χρόνια, και όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξα ποτέ η πεταλίδα κανενός βράχου. Ήμουνα βράχος και πεταλίδα μόνη μου. Κι αυτή τη δύναμή μου, την πήρα από τις γυναίκες της οικογένειάς μου. Η γιαγιά μου υπήρξε μια πολύ δυνατή γυναίκα. Έτσι, δεν έπεσα σε βαθιά πηγάδια: ναρκωτικά, αυτοκτονία, να έχω ένα νταβατζή, έναν κλαρινογαμπρό, να με εκμεταλλεύεται.»

Είναι πολλές οι κοπέλες που έχουν νταβατζή;

«Είναι εύκολο αυτό να σου συμβεί, μπορεί να παρασυρθείς από το συναισθηματικό άδειασμα που έχεις από την οικογένειά σου.»

Τι αντιμετωπίσατε στην Αθήνα;

«Έφευγα πρώτη φορά από τη Ρόδο, για να ζήσω αλλού. Φιλοξενήθηκα από κοπέλες πιο προχωρημένες από εμένα στο θέμα αυτό, έκανα δουλειές του ποδαριού, δεξιά κι αριστερά γιατί ενώ η εμφάνισή μου δεν πρόδιδε κάτι διαφορετικό πέραν του ότι ήμουν γυναίκα, η ταυτότητά μου έδειχνε το παρελθόν μου. Με θυμάμαι να φεύγω από δουλειά αφού δούλεψα ένα μήνα και ήταν πολύ ικανοποιημένοι μαζί μου γιατί μου ζήτησαν ταυτότητα, για να μου κάνουν πρόσληψη. Εκεί έγινα καπνός. Ήταν η περίοδος που έμπαινα στα κλαμπ, κι έλεγαν “η Ειρήνη Σκλήβα”…. Πώς να αφήσω να δουν την ταυτότητά μου;»

Κι όταν αντιμετωπίζει κανείς αυτά, πώς βρίσκει τα λεφτά να ζήσει και να κάνει τη διόρθωση;»

«Αναγκάζεται να μπει σε άλλους δρόμους που είναι η κατιούσα της ψυχής. Και ο νοών νοείτω. Κι εκεί χρειάζεται η μεγάλη δύναμη, για να ξανασηκωθείς και ν’ ανοίξεις τα φτερά σου, να φύγεις μακριά. Ευτυχώς όμως έχεις καταφέρει να ολοκληρώσεις αυτό που είσαι πραγματικά! Είσαι πια γυναίκα.»

Έχετε δει κοπέλες να καταρρέουν, να χάνονται μες τα βαθιά πηγάδια που είπατε πριν;

«Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις τι μπορεί να βιώσει μία κοπέλα στα μονοπάτια της νύχτας, κι όχι μόνο. Γι αυτό να μην κρίνει κανείς αν δεν ζήσει κάτι. Δεν μπορείτε να εκφέρετε άποψη, οι ψυχές είναι ήδη καταδικασμένες από μόνες τους, δεν χρειάζεται κι άλλη καταδίκη. Προσπαθούν να επιβιώσουν, να μη χαθούν στο σκοτάδι και το σκοτάδι είναι η κακία που προκαλεί η ίδια η κοινωνία ουσιαστικά στα παιδιά της. Η ίδια η κοινωνία δημιουργεί γκέτο. Απ’ αυτό λοιπόν κατάφερα εγώ να φύγω, έφυγα από το γκέτο με θράσος, με θάρρος, με δύναμη ψυχής και μυαλού. Και είπα, “δεν θα με αναγκάσετε να ζήσω σε κάτι διαφορετικό, από αυτό που αξίζω και θέλω”. Κοινώς, “θέλετε δε θέλετε, θα με δεχτείτε όπως σας δέχομαι κι εγώ”… Γιατί το μυαλό μου δεν μπορεί να το υποτιμήσει κανείς. Έχω ζήσει, πως λέμε τις τέσσερις εποχές, τους τέσσερις εγκεφάλους. Αγόρι υποτίθεται, γκέι, τραβεστί, γυναίκα. Οπότε οι οικογένειες, αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους, να τους δώσουν την αγάπη που αξίζουν και να ανοίξουν τις φτερούγες τους να τα προστατέψουν από τους κακεντρεχείς της κοινωνίας. Κανείς δε θα πλησιάσει να σε πειράξει αν ξέρει ότι προστατεύεσαι από την οικογένειά σου.

«Υπέστην διωγμό. Χρειάστηκε να φύγω από το νησί για να έχουν το κεφάλι τους ψηλά. Δεν τους αδικώ. Ούτε αυτοί είχαν γνώση του θέματος. Άλλωστε μην ξεχνάτε, στις μικρές κοινωνίες ζούμε για το τι θα πει ο κόσμος. Ξεχνάμε όμως ότι στις μικρές κοινωνίες, με τα ραμμένα στόματα, γίνονται οι μεγαλύτερες αμαρτίες και τα μεγαλύτερα εγκλήματα.»

Πού κάνατε τη διόρθωση φύλου;

«Την έκανα στο Λονδίνο, προ εικοσαετίας. Ήταν πιο καταξιωμένοι, πιο ειδικοί στο θέμα οι γιατροί εκεί ώστε να είναι ολοκληρωμένη η εικόνα και να έχεις και την αίσθηση, μετά το τελικό αποτέλεσμα. Επιτυχία δηλαδή εκατό τοις εκατό. Σήμερα πάνε και Βουλγαρία, δεν ξέρω. Ελλάδα δεν θα πρότεινα ποτέ, αλλά μιλώ για τη δική μου εποχή και το τι συνέβαινε 20 χρόνια πριν.»

Καζαμπλάνκα πότε πήγαιναν;

«Πριν τη δική μου εικοσαετία.»

Πώς είναι η εμπειρία, πώς αισθάνεται το άτομο που προχωρά στην επέμβαση, τι βοήθεια πρέπει να έχει;

«Χρειάζεται μία μέντορα. Αυτήν που έχει περάσει τα ίδια και μπορεί να καθοδηγήσει. Μία γκουρού, που θα έλεγαν στην Ινδία. Το κράτος δεν γνωρίζει, δεν σε στηρίζει, δεν βοηθάει, είναι ανύπαρκτο.»

Και είναι απόλυτα σίγουρο γι’ αυτό που πάει να κάνει; Γι’ αυτό που δεν έχει επιστροφή;

«Επιβάλλεται να είναι σίγουρο. Δεν πας ν΄ αλλάξεις λάδια ή μπουζί, πας να διορθώσεις τη φύση σου. Γιατί επιστροφή δεν υπάρχει. Μετά απλά πληρώνεις τις συνέπειες των επιλογών σου αν δεν ήσουν σίγουρος γι’ αυτό που ήθελες να κάνεις.»

Είναι επώδυνες οι επεμβάσεις διόρθωσης φύλου;

«Αναλόγως το πόσο πολύ θέλεις να το κάνεις. Ο πόνος της ψυχής μου, στην προηγούμενή μου κατάσταση ήταν μεγαλύτερος από τον πόνο του σώματος. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη όταν ξύπνησα γυναίκα, που τ΄ όνειρό μου έγινε πραγματικότητα που δεν έδωσα σημασία σε τίποτα. Και πάλι προσευχήθηκα πριν την εγχείρηση και είπα “αν αυτό Θεέ μου είναι λάθος, μη μ΄ αφήσεις να ξυπνήσω. Αν ξυπνήσω όμως να έχω μια ευτυχισμένη ζωή”. Και την έχω. Εγώ ήμουν ξεκάθαρη από την πρώτη μέρα. Ποια ήμουν, τι έκανα και πού θα βαδίσω. Και ήμουν σίγουρη ότι δε θα βαδίσω σε δρόμους στρωμένους με μυρτιές και ρόδα. Σ΄ εκείνο το ταξίδι για τη νέα μου ζωή με συνόδευσε η μητέρα μου, και ήταν αυτή που μου κράταγε το χέρι μπαίνοντας στο χειρουργείο, ήταν αυτή που έκλαιγε απ’ έξω περιμένοντας το παιδί της να βγει ζωντανό, κι αυτή ήταν πάλι που μου κρατούσε το χέρι όταν άνοιξα τα μάτια μου, στη νέα μου ζωή. Όπως έκανε πάντα στη ζωή μου.»

Συχνά συνδέουμε τη διόρθωση φύλου με το πεζοδρόμιο και γενικότερα με το σεξ.

«Κακώς. Γνωρίζω κοπέλες που έκαναν διόρθωση και είναι επιστήμονες, είναι γιατροί, φαρμακοποιοί, δουλεύουν σε τράπεζες, σε κομμωτήρια, είναι καθαρίστριες σε ξενοδοχεία, είναι απ΄ όλα. Δεν έχουν την ταμπέλα της πόρνης.

Πόρνες είναι αυτές που έχουν ψυχή πόρνης και κυκλοφορούν ανάμεσά μας και κάνουν τις κυρίες. Και δε μου δίνει εμένα προσωπικά το δικαίωμα κανείς να κρίνω το αρχαιότερο επάγγελμα, αυτό της ιερόδουλης. Είναι ιερή δούλη. Κάνει λειτούργημα. Το σώμα θα πάει στο χώμα, η ψυχή ανεβαίνει στα ουράνια. Κι αυτή την κρίνει μόνο ο Θεός.»

Όλα αυτά τα χρόνια που βλέπετε τους άντρες κι απ’ τη δική μας την πλευρά, της γυναίκας, τι λέτε για τους άντρες, πώς σας φαίνονται;

«Τα βάσανα της ζωής μας… Τα σφάλματά μου πέλαγα που μ΄ έπνιγαν και γέλαγα… Μη ξεχνάνε όλοι οι άντρες ότι τους γέννησε μια γυναίκα και οφείλουν σεβασμό στη γυναίκα γιατί αυτή θα συνεχίσει τη ζωή. Χωρίς τη γυναίκα είναι το τέλος του κόσμου. Αλλά τους χρειαζόμαστε κιόλας, φτάνει να ‘ναι καλά παιδάκια… »

Γυρίσατε στο νησί σας, στο σπίτι σας, εργάζεστε, είναι μια δικαίωση για εσάς;

«Για μένα είναι το βάλσαμο της ψυχής μου. Είμαι ευτυχισμένη τώρα, βρήκα ανθρώπους να μ’ αγαπάνε, να τους αγαπώ, να με στηρίζουν, να τους στηρίζω. Είμαι τυχερή που έχω μια υπέροχη οικογένεια, κι είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που είμαι στο χωριό μου, κι έχω καλούς ανθρώπους γύρω μου και ζούμε αρμονικά.»

Είχατε δυσκολίες γυρνώντας στο σπίτι σας;

«Δυσκολίες είναι οι κομπλεξικοί της ζωής που για να νιώσουν αυτοί καλά, προσπαθούν να μειώσουν έναν άλλο άνθρωπο που έχει μια διαφορετικότητα. Είτε αυτός δεν έχει χεράκι, είτε δεν έχει ποδαράκι, είτε είναι για άλλους λόγους διαφορετικός. Και το κάνουν έτσι, χωρίς λόγο. Πόσο καλά μπορεί να νιώσουν με τον εαυτό τους αυτοί οι άνθρωποι, δεν με αφορά. Έχω βρει τις δικλείδες ασφαλείας μου και τις έχω ενεργοποιήσει εδώ και χρόνια.»

Η οικογένειά σας, τι λέει τώρα;

«Μετά από κάποια χρόνια κατάλαβαν κι αυτοί ότι έπρεπε να πετάξουν από πάνω τους τα ταμπού της κοινωνίας και το τι θα πει ο κόσμος και κατάφεραν να ανοίξουν τις φτερούγες τους να μ΄ αγκαλιάσουν και να αισθάνομαι ευτυχισμένη εκεί μέσα. Αλλά δείχνοντάς τους πάντα την αξία μου. Χρειάζεται να τους αποδείξουμε  την αξία μας πολλές φορές.

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις τι μπορεί να βιώσει μία κοπέλα στα μονοπάτια της νύχτας, κι όχι μόνο. Γι’ αυτό να μην κρίνει κανείς αν δεν ζήσει κάτι. Δεν μπορείτε να εκφέρετε άποψη,  οι ψυχές είναι ήδη καταδικασμένες από μόνες τους, δεν χρειάζεται κι άλλη καταδίκη.»

Για όλη αυτή την κουβέντα που γίνεται για τη διόρθωση φύλου και τις αντιδράσεις που έχει ξεσηκώσει, τι λέτε εσείς;

«Για παιδιά τρανστζέντερ, είμαι εκατό τοις εκατό σύμφωνη. Γλιτώνουν κόπο, χρόνο και πόνο. Δεν μπορώ να μιλήσω γενικότερα για το νόμο γιατί μου φαίνεται να αφήνει μια ασάφεια. Δηλαδή θα μπορεί απλά όποιος θέλει να αλλάζει τα στοιχεία της ταυτότητάς του; Δεν το έχω καταλάβει και αν ισχύει, θεωρώ ότι δεν είναι σωστό.»

Αν ήταν ένα τραγούδι που σας συνόδευε όλα αυτά τα χρόνια, στην πορεία της ζωής σας, ποιο είναι, ποιο θυμάστε;

«Το ‘χω τραγουδήσει τόσες πολλές φορές, έχω πιει τόσες μπύρες μ΄ αυτό, έχω κλάψει τόσες φορές στη σκέψη της γιαγιάς μου, της δυνατής, που μου έλειπε… Είναι της Βούλας Πάλλα: “Μες το ταξίδι της ζωής, πρόσεξε μη γλιστρήσεις, και μην ελπίζεις, πως θα βρεις φίλο για ν΄ ακουμπήσεις… Βάστα γερά στα χέρια σου της τύχης το τιμόνι και μην αφήνεις τους καιρούς να κυβερνάνε μόνοι”… »

(Πηγή: Ροδιακή, φωτογραφία: Sooc)