Η ταυτότητα του διαδηλωτή με το κολωνάτο ποτήρι που δεν ζει στην Εκάλη

Την ταυτότητά του ανθρώπου που έγινε viral στη διαδήλωση του “Μένουμε Ευρώπη” αποκάλυψε η εφημερίδα Αγορά.

Η συνέντευξη δόθηκε στην Αλεξάνδρα Τζαβέλλα

Ο διαδηλωτής λέγεται Δημήτρης Βαμβακάρης:

Η ιδέα να πάει κρατώντας το ποτό του στη διαδήλωση του “Μένουμε Ευρώπη” του ήρθε την προηγούμενη ημέρα, όταν ο ίδιος κατέβηκε στην συγκέντρωση της AΔΕΔΥ.

“Την Κυριακή, ήμουν στην διαδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με όλο τον ΣΥΡΙΖΑ, τα ηχεία ήταν τέρμα δυνατά και είχε βαβούρα. Λέω σε έναν συμμαθητή μου που είμαστε μαζί “Α, εδώ δεν αντέχεται χωρίς ποτούλια. Αύριο θα κατέβω οργανωμένος”.

Λίγα λεπτά πριν το επίμαχο κλικ, ο διεθνώς καταξιωμένος αρχιτέκτονας-ξυλουργός, Δημήτρης Βαμβακάρης από το Κουκάκι, είχε μόλις παραλάβει το αγαπημένο του απεριτίφ από ένα μπαρ κοντά στην πλατεία Συντάγματος και είχε ζητήσει από έναν φίλο του “να με βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία πριν τον πόλεμο” καθώς κρατούσε το ποτό που έχει γίνει όπως λέει, “προέκταση του χεριού μου”.

“Πού να φανταστώ τί θα γινόταν με ένα ποτήρι! Επί 40 χρόνια, ζω μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας. Στην Ιταλία αν γινόταν μια διαδήλωση θα προκαλούσε εντύπωση αν κάποιος δεν κρατούσε ένα spritz, το οποίο εκεί κοστίζει από 1.80 μέχρι 4 ευρώ- στις ακριβές πόλεις. Μένω στο Κουκάκι, έχω προβλήματα όπως όλος ο κόσμος και το θέμα είναι ότι κρατάω ένα απεριτίβο. Αν κρατούσα μια μπύρα θα είχε γίνει θέμα;” λέει διασκεδάζοντας με τον ντόρο που έχει δημιουργηθεί γύρω από τον “άγνωστο με το ροζέ κρασί”:

“Δεν είναι ροζέ κρασί, είναι prosecco με bitter Campari. Είναι το λεγόμενο spritz που έχει βγει από τους Αυστριακούς. Όταν κατέλαβαν το Βένετο και ρίξανε την γαληνοτάτη δημοκρατία του Αγίου Μάρκου, οι Αυστριακοί έπιναν spritzen, δηλαδή νερωμένο άσπρο κρασί. Οι Βενετσιάνοι για να στείλουν την αντίδραση στους κατακτητές, έβαλαν χρώμα μέσα στο spritz επιλέγοντας το κόκκινο, το χρώμα της αντίδρασης”.

Ο ίδιος δηλώνει επαναστάτης και “δυσαρεστημένος πολιτικά και με τους μεν και με τους δε. Γιαυτό κατέβηκα και στις δύο διαδηλώσεις. Και οι μεν και οι δε κατεβαίνουν στη διαδήλωση αν θίγεται το οικονομικό τους συμφέρον. Δεν υπάρχει ιδεολογία, ούτε οικονομική, ούτε πολιτική. Ούτε Μένουμε Ευρώπη. Το θέμα είναι να μένουμε εραστές του ωραίου”.

Οι φίλοι του, του στέλνουν συνεχώς μηνύματα με παραλλαγές της φωτογραφίας του:

“Γελάω πολύ αλλά απορώ κιόλας! Ο κόσμος είναι παλαβός. Άλλοι μου λένε κατέστρεψες ένα κόμμα. Άλλοι λένε ότι είμαι από την Εκάλη, ότι έχω τα λεφτά μου στο εξωτερικό και ότι πίνω το αίμα των εργαζομένων μου. Βλέπεις κανέναν εργαζόμενο εδώ; Ούτε εγώ δεν εργάζομαι πια εδώ μέσα, έτσι όπως έχουν γίνει οι δουλειές” λέει κοιτάζοντας γύρω του στο ακατάστατο εργαστήριο ξυλουργικής στο Κουκάκι.

“Προέρχομαι από μικροαστική οικογένεια, ο πατέρας μου μια ζωή την πέρασε δουλεύοντας ως υπάλληλος στα διυλιστήρια. Όταν ήμουν φοιτητής με κέρδισε το ξύλο” λέει αναφερόμενος στις σπουδές αρχιτεκτονικής  στην Βενετία και μετά στο Πολυτεχνείο του Μιλάνο.

Η υπογραφή του βρίσκεται πίσω από διάσημες βίλες της Σαρδηνίας- μία βρίσκεται δίπλα από την έπαυλη του Μπερλουσκόνι.

Ονειρεύεται έναν κόσμο στον οποίο θα υπήρχαν περισσότερα πράγματα φτιαγμένα από ξύλο, θα ήθελε να κατασκευάσει μια ξύλινη 9ώροφη πολυκατοικία, “αντισεισμική, με θερμομόνωση, αδιαπέραστη από τα βλαβερά ηλεκτρομαγνητικά πεδία.

“Στην όψη δε θα είχε διαφορά. Αγαπώ το ξύλο, έχω χτίσει ξύλινο σπίτι στο Ναύπλιο. Χτίζω σπίτια με πολλά ενεργειακά οφέλη που δε χρειάζονται ούτε θέρμανση ούτε ψύξη. Επίσης χρησιμοποιώ “απαγορευμένο” τούβλο από κλωστική κάνναβη. Είμαι οικολόγος αλλά χωρίς ταμπέλα. Ούτε πράσινος, ούτε κόκκινος, ούτε μπλε”.  

Θα ήθελε, λέει αστειευόμενος, “να φτιάξω 8 μέτρα την Guernica του Πικάσο, για τον Τσίπρα, μια ξύλινη πέστροφα που πηδάει στο νερό για τον Θεοδωράκη και για την ΝΔ ένα δελφίνι- γιατί έχουνε πολλούς δελφίνους”.

(Πηγή: εφημερίδα Αγορά)