Ηλίας Γκιώνης: Οι αστυνομικοί έπαιξαν τη ζωή μου "κορώνα - γράμματα"

Ο ακτιβιστής Ηλίας Γκιώνης μιλά στο News 24/7 για την αναίτια σύλληψή του, μετά από ομοφοβική επίθεση που δέχτηκε από αστυνομικούς, για τις "συνθήκες βασανιστηρίου" και για τον αγώνα για δικαίωση.

ΠΑΝΟΣ ΚΩΔΩΝΑΣ
31 Αυγούστου 2020 06:20

Ο ακτιβιστής Ηλίας Γκιώνης, γνωστός και ως η drag περσόνα “GingerΈλα” μιλά στο News 24/7 για την αναίτια σύλληψή του στην περιοχή των Εξαρχείων την 23η Αυγούστου, μετά από ομοφοβική λεκτική επίθεση που δέχτηκε από άνδρες της αστυνομίας.

Αξίζει να αναφερθεί πως ο Ηλίας Γκιώνης υπήρξε συγκάτοικος και στενός φίλος του δολοφονημένου Ζακ Κωστόπουλου, ενώ δραστηριοποιείται και στα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.

Ο Ηλίας Γκιώνης Facebook Ηλία Γκιώνη

Σύμφωνα με τον ίδιο, περιστατικά σαν κι αυτό -δυστυχώς- δεν είναι κάτι νέο για εκείνον, μιας και στο παρελθόν έχει γίνει δέκτης ομοφοβικών, σεξιστικών, ρατσιστικών και σωματικών επιθέσεων.

Στο πρόσφατο περιστατικό βίας της 23ης Αυγούστου, παρά το γεγονός πως απάντησε στα ομοφοβικά σχόλια των αστυνομικών οργάνων σε ήρεμο τόνο και με ευγένεια, εκείνοι προχώρησαν σε σωματικό έλεγχο, έσκισαν την τσάντα του και δεν δίστασαν να παίξουν την προσαγωγή του “κορώνα-γράμματα”, οδηγώντας τον τελικώς στο Αστυνομικό Τμήμα.

Σύμφωνα με πρόσφατη ενημέρωση του Γιώργου Ζήση, δικηγόρου του Ηλία Γκιώνη, την Πέμπτη 27/8 το θύμα υπέβαλε μηνυτήρια αναφορά ρατσιστικής, σεξιστικής και ομοφοβικής επίθεσης κατά των έξι αστυνομικών της ομάδας των ΜΑΤ στο τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής, αλλά και μήνυση για ψεύδη καταμήνυση του ενός αστυνομικού που τον κατηγόρησε για δήθεν εξύβριση και απειλή, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να οδηγηθεί στα κρατητήρια του Α.Τ. Εξαρχείων, στον εισαγγελέα και έπειτα στο δικαστήριο. Την ίδια μέρα διατάχθηκε και κατεπείγουσα Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ) κατά των εμπλεκομένων αστυνομικών.

Ο νεαρός ακτιβιστής, μιλώντας στο News 24/7 αποκαλύπτει τις “συνθήκες βασανιστηρίου” και τον απάνθρωπο εξευτελισμό που βίωσε στο κρατητήριο, μέσα στο οποίο δεν υπήρχε καν φως και νερό, ενώ ήταν -όπως αναφέρει- γεμάτο σκουπίδια και περιττώματα προηγούμενων κρατουμένων. Και όλα αυτά μάλιστα εν μέσω πανδημίας…

Τέλος, ο Ηλίας Γκιώνης μιλά για την “επόμενη μέρα” μετά τη σύλληψη, για τις προσπάθειες που γίνονται ώστε να δικαιωθεί, ενώ αναφέρεται και στο “πρωτόγνωρο κύμα συμπαράστασης” που δέχεται καθημερινά τόσο από γνωστούς και φίλους, όσο και από άτομα που δεν τον γνωρίζουν προσωπικά, αλλά συμπαραστέκονται στο αγώνα του.

Συγκέντρωση συμπαράστασης στην Ευελπίδων για τον Ηλία Γκιώνη Eurokinissi

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

“Την 23η Αυγούστου του 2020, ημέρα Κυριακή και ώρα 16:46 περπατούσα επί της οδού Βαλτετσίου με τελικό προορισμό την οικία μου. Στη συμβολή των οδών Βαλτετσίου και Χαριλάου Τρικούπη βρισκόταν σταθμευμένο αστυνομικό όχημα, ενώ εκτός αυτού έξι αστυνομικά όργανα των ΜΑΤ.

Προτού προσεγγίσω τη διασταύρωση παρατήρησα ότι δύο εκ των ανωτέρω οργάνων με κοιτούσαν επίμονα, ενώ ταυτόχρονα γελούσαν και έκαναν νόημα στους λοιπούς παρευρισκόμενους συναδέλφους τους να με παρατηρήσουν και εκείνοι.

Πλησιάζοντας, αφού αναπόφευκτα έπρεπε να διασχίσω το σημείο που βρίσκονταν προκειμένου να φτάσω στον προορισμό μου, οι πρώτοι δύο αστυνομικοί ξεκίνησαν έντονα να γελούν εις βάρος μου, λέγοντας στους συναδέλφους τους “γυρίστε, ρε, να δείτε τι φοράει. Μαλάκες, θα χάσετε το θέαμα. Δείτε έναν άντρακλα που περνάει, ρε, δείτε”.

Στην ομοφοβική, σεξιστική και ρατσιστική επίθεση που εκείνη τη στιγμή ένιωσα να υφίσταμαι, αντέδρασα λεκτικά, ρωτώντας τι ακριβώς συμβαίνει. Εκείνοι αποκρίθηκαν πως δεν απευθύνονταν σε εμένα, ενώ δεν υπήρχε άνθρωπος εκεί, με εμφανή ειρωνεία.

Καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που, λόγω της σεξουαλικότητάς μου, αλλά και της εμφάνισής μου ως ανοιχτά ομοφυλόφιλου ατόμου, έχω γίνει δέκτης ομοφοβικών, σεξιστικών, ρατσιστικών και σωματικών επιθέσεων, είπα στα αστυνομικά όργανα, σε ήρεμο τόνο, ότι άκουσα τους σχολιασμούς τους σχετικά με την εμφάνισή μου, αλλά και το σεξουαλικό μου προσανατολισμό και ότι είναι ανεπίτρεπτο στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής χώρας που σέβεται και προασπίζεται τα δικαιώματα του κάθε πολίτη που υφίσταται προσβολή, εν έτη 2020, ένα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο να χλευάζεται κατά αυτόν τον απαράδεκτα προσβλητικό τρόπο και, μάλιστα, από κρατικά όργανα που υποχρέωση έχουν να προστατεύουν τους πολίτες και όχι να τους κακοποιούν, κάτι που, σε κάθε περίπτωση, αντίκειται πρωτίστως στο Σύνταγμα και ειδικότερα στις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα και του Αντιρατσιστικού Νόμου 4285/2014.

Αφού ο χλευασμός απέναντί μου συνεχίστηκε αμείωτος, ζήτησα τα στοιχεία τους προκειμένου να κινηθώ νομικά. Τότε, ένας αστυνομικός μου ζήτησε να περιμένω τον ανώτερό του για να εκθέσω σε αυτόν ό,τι πρόβλημα αντιμετώπιζα. Όταν ο τελευταίος κατέφθασε, του εξήγησα με κάθε λεπτομέρεια το περιστατικό της λεκτικής κακοποίησης που υπέστην, συμπληρώνοντας πως η ομοφυλοφιλία μου δεν επιτρέπει σε κανέναν να με αντιμετωπίζει ως υποδεέστερο άτομο, να με χλευάζει και να μου επιτίθεται λεκτικά.

Τόνισα, μάλιστα, ότι έχω κουραστεί να αντιμετωπίζω τέτοιες συμπεριφορές, φαινόμενο συχνό στην καθημερινότητά μου, και ειδικά από ανθρώπους που υπηρετούν στην αστυνομία και τα σώματα ασφαλείας, τα οποία, αντί να με προπηλακίζουν, έχουν ιδιαίτερο καθήκον να με προστατεύουν.

Εκείνος έδωσε εντολή να προβούν στον σωματικό μου έλεγχο, συνεχίζοντας και συντηρώντας τον προς το πρόσωπό μου χλευασμό, ο οποίος εντάθηκε, αφού, συνομιλώντας μεταξύ τους, αναρωτιόντουσαν φωναχτά “να τον συλλάβουμε;”, “έλα, θα το παίξουμε αμπεμπαμπλόμ”, “όχι, καλύτερα κορώνα – γράμματα”.

Να σημειωθεί πως κατά τη διάρκεια του ελέγχου, αφού έλεγξαν και το περιεχόμενο της τσάντας μου, έσκισαν μέχρι και την εσωτερική της φόδρα, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να βρουν κάτι να με ενοχοποιήσουν. Όταν αυτό δεν κατέστη εφικτό, με συνέλαβαν, με οδήγησαν στο Α.Τ. Εξαρχείων, με μήνυσαν για εξύβριση και απειλή και με οδήγησαν στο κρατητήριο.”

Αισθάνθηκα ανήμπορος, φοβισμένος και σε κίνδυνο

Το να περπατά κανείς στο δρόμο και εντελώς απρόκλητα να δέχεται ρατσιστική, ομοφοβική και σεξιστική βία, με αποτέλεσμα να αισθανθεί πως βρίσκεται σε κίνδυνο, χωρίς να υπάρχει αυτή η εσχάτη επιλογή να απευθυνθεί στην αστυνομία, αφού από αυτή είναι ο θύτης, είναι από μόνο του αρκετά σοκαριστικό. Όταν, δε, απαντά νόμιμα σε αυτό που του συμβαίνει και διώκεται, τα συναισθήματα που τον κατακλύζουν ξεπερνούν το οδυνηρό ξάφνιασμα. Αισθάνεται τρομοκρατημένος, ανήμπορος, απελπισμένος και, κυρίως, φοβισμένος και σε κίνδυνο. Αυτό συνέβη και σε μένα.

Ωστόσο, τυγχάνει να γνωρίζω τα δικαιώματά μου, κι έτσι, παραμένοντας ψύχραιμος, ζήτησα τα στοιχεία τους προκειμένου να προβώ στα νόμιμα. Εκεί προστέθηκε και ο ψυχρός πόλεμος που ξεκίνησαν οι αστυνομικοί, παίζοντας τη ζωή μου, την αξιοπρέπειά μου και την ύπαρξή μου “κορώνα – γράμματα”, καθώς ξεκίνησαν ένα παιχνίδι μπροστά μου για το αν θα με συλλάβουν ή όχι. Ήθελα να κλάψω και να γελάσω ταυτόχρονα. Χαίρομαι που παρέμεινα ψύχραιμος, όχι τόσο για να μη “χάσω” το δίκιο μου, αλλά διότι δεν έδωσα τη δυνατότητα στους βασανιστές μου να ικανοποιηθούν περισσότερο με τον ψυχικό πόνο που μου προκαλούσαν.

Κρατητήριο χωρίς φως και νερό, αλλά γεμάτο σκουπίδια και ανθρώπινες ακαθαρσίες

Νομίζω πως οι συνθήκες κράτησης σε ένα πολιτισμένο κράτος, εύκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν συνθήκες βασανιστηρίου. Αρχικά παρέμεινα σε ένα κοινόχρηστο χώρο, χωρίς κανείς να μου απευθύνει το λόγο. Σαν να μην υπήρχε εκεί ένα ανθρώπινο ον. Έπειτα ενημερώθηκα ότι θα μου παρακρατηθούν όλα τα προσωπικά μου αντικείμενα, κινητό, τσάντα, χρήματα και αμέσως μετά μεταφέρθηκα στο κρατητήριο.

Μου είναι αδύνατο να διανοηθώ το μέγεθος του εξευτελισμού που μου επιφύλασσαν. Στο χώρο υπήρχαν δυο σιδερένια παγκάκια, πάνω στα οποία υπήρχαν πεταμένα σκουπίδια και φαγητά, προφανώς από την διαμονή των προηγούμενων κρατουμένων. Το δάπεδο ήταν τόσο βρώμικο που ήταν αδύνατο να καταλάβω το χρώμα του. Στο πάτωμα υπήρχαν στρωμένα δυο χαρτόκουτα και μέσα στον ίδιο χώρο υπήρχε ένα δωμάτιο όπου ήταν χειρότερο από το προηγούμενο και η δυσοσμία τόσο έντονη που δεν μπορούσα καν να αναπνεύσω.

Έπειτα άναψα έναν αναπτήρα μιας και δεν υπήρχε φως και λάμπες και μπήκα στην τουαλέτα. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα. Αισθανόμουν παντελώς ταπεινωμένος και ντροπιασμένος. Αντέδρασα στη βία και τον εξευτελισμό από την αστυνομία και βρέθηκα σε μια τουαλέτα βρώμικη και γεμάτη ακαθαρσίες, με ανύπαρκτο καζανάκι και απουσία κάθε είδους υγιεινής. Μέχρι και οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με ανθρώπινες ακαθαρσίες. Η βρύση σπασμένη χωρίς τρεχούμενο νερό και δυνατότητα κάποιας αίσθησης διαφυγής προς την αξιοπρέπεια. Εκεί παρέμεινα για μια ώρα όρθιος, διότι δεν ήθελα να ακουμπήσω πουθενά.

Αφού διαμαρτυρήθηκα για τις απάνθρωπες συνθήκες, με οδήγησαν σε ένα πρόχειρο κρατητήριο που ουσιαστικά ήταν οι σκάλες που οδηγούσαν στο υπόγειο. Το φαντάζεσαι; Παρέμεινα για οχτώ ώρες στις πανβρώμικες σκάλες που οδηγούσαν στο υπόγειο του κτιρίου, εν μέσω πανδημίας, όπου δεν μπορούσα ούτε να καθίσω ούτε να ξαπλώσω, άυπνος, εξαντλημένος, ταλαιπωρημένος και νηστικός μέχρι το πρωί. Σκέφτομαι τι περισσότερο θα μου έκαναν οι αστυνομικοί εάν επιτρεπόταν στην Ελλάδα τα βασανιστήρια στους κρατούμενους.

Η κοινωνία αντιμετωπίζει τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα ως πολίτες έσχατης κατηγορίας

Ήμουν δεκαέξι χρόνων όταν συνειδητοποίησα και αποδέχτηκα τον εαυτό μου, δηλαδή ότι είμαι ένας ομοφυλόφιλος άνθρωπος. Βίωσα προσωπικά, αλλά και πληροφορήθηκα κυρίως από το Ίντερνετ τότε, ότι η κοινωνία αντιμετωπίζει τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα ως πολίτες έσχατης κατηγορίας.

Τότε, καθώς νομίζω ότι γεννήθηκα με μια πηγαία αγάπη προς τους ανθρώπους και ιδίως τους “περιθωριοποιημένους” από την κοινωνία, έδωσα στον εαυτό μου την υπόσχεση να προσπαθώ, όταν έχω τη δύναμη, να θέτω όρια σε όσους προσπαθούν να βλάψουν τόσο εμένα, όσο πρωτίστως και κυρίως ανθρώπους ευάλωτους.

Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι αυτό που σκεφτόμουν τότε, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η απόφαση να ζω ελεύθερος, να εκφράζομαι ελεύθερα, έως εκεί που δε βλάπτω κάποιον συνάνθρωπό μου, να μη με επηρεάζει η άποψη της κοινωνίας και να μάχομαι σε οποιαδήποτε μορφή βίας.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι πέρα από την στερεοτυπική κοινωνία, ορισμένες φορές δέχομαι αρνητική κριτική ακόμη και από τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Υπάρχει αρκετή συσσωρευμένη ομοφοβία, ακόμη και στα ίδια τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, χωρίς να γίνεται αντιληπτή δια γυμνού οφθαλμού. Αυτό σαφώς και έχει τις απαντήσεις του στην επιστήμη της κοινωνιολογίας και της ψυχολογίας.

Έχοντας κάποιος εσωτερικευμένη ομοφοβία, άρα βρίσκεται σε καθεστώς καταπίεσης και φόβου, θεωρεί εμένα υπεύθυνο που η κοινωνία τον κακοποιεί, καθώς, σκέφτεται, εκείνος δεν “προκαλεί”, φορώντας γυναικεία ρούχα, δε βάφει τα νύχια του και κρατούν καλά κρυμμένο κάτω από την “καθωσπρέπει” εμφάνισή του τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.

Αντίθετα, θεωρεί πως εγώ προκαλώ, όποτε και μου αξίζει η βία που δέχομαι, λόγω της “προκλητικής” μου εμφάνισης και της στάσης ζωής μου. Αν με ρωτάς πόσο με στεναχωρεί αυτό, θα σου πω τόσο όσο γίνεται αντιληπτή η πραγματική αιτία αυτών των αντιλήψεων και πρακτικών. Πολεμώ το απόστημα που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος και πότε τον ίδιο τον άνθρωπο.

Αν οι αστυνομικοί αυτοί έβλεπαν τον κ. Πατέλη, δεν θα τολμούσαν καν να του απευθύνουν τον λόγο

Μια αγαπημένη μου φίλη, προέβη πρόσφατα σε μια επιτυχημένη σύγκριση μεταξύ εμού και του κ. Πατέλη (σ.σ. στενού συμβούλου του Πρωθυπουργού). Ως ενεργός ακτιβιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα, δεν έχω καταφέρει ακόμα και σήμερα να πάρω το απολυτήριο λυκείου, καθώς αναγκάστηκα από μικρό παιδί 15 χρόνων να εργάζομαι για να επιβιώσω. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι δεν έχω λάβει αυτές τις ακαδημαϊκές γνώσεις που σίγουρα θα βοηθούσαν τη σκέψη και το λόγο μου να φτάσουν με μεγαλύτερη επιτυχία στους δεκτές.

Αντίθετα, ο κ. Πατέλης είναι κάτοχος πτυχίου και διδακτορικού τίτλου γνωστού πανεπιστημίου του εξωτερικού, κάτι που του έδωσε τη θέση του οικονομικού συμβούλου του Πρωθυπουργού, ο οποίος ζει μεταξύ Λονδίνου, Αθήνας και Νέας Υόρκης. Είναι γνωστό, άλλωστε, πως η μόρφωση αποτελεί πολυτέλεια για έναν άνθρωπο της δικής μου πραγματικότητας.

Όπως μπορεί, όμως, εύκολα να γίνει αντιληπτό, οι αστυνομικοί που άσκησαν βία απέναντί μου, επειδή απλώς δεν τους άρεσε η εμφάνιση και ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός, αν έβλεπαν τον κ. Πατέλη, όχι μόνο δεν θα του ασκούσαν βία, αλλά δεν θα τολμούσαν καν να του απευθύνουν τον λόγο. Ακόμη κι αν έβλεπαν έναν άνθρωπο ντυμένο εξίσου όπως εμένα, αλλά με πανάκριβα ρούχα, Rolex και αυτοκίνητο. Αν με ρωτάς, ναι, το πρόβλημα είναι και ταξικό.

Το κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης είναι παρηγορητικό και συγκινητικό

Το κύμα της συμπαράστασής μου ήταν πρωτόγνωρο, αλλά φοβερά παρηγορητικό και συγκινητικό. Όταν, δε, σκέφτομαι το μέγεθος της συμπαράστασης και της αλληλεγγύης, γυρνώ στα δεκάξι μου χρόνια και σκέφτομαι “ορθή η απόφαση να υπάρχω σε αυτή τη ζωή με αλήθεια και υπερηφάνεια”. Όλα αυτά τα χρόνια, ως ακτιβιστής, προσέφερα την βοήθειά μου όπου και όπως μπορούσα, θεωρώντας τη κάτι τόσο φυσικό όσο και η αναπνοή μου.

Βίωσα πολλές δυσκολίες στην ζωή μου και όταν κάποιος ζητά την βοήθειά μου και μπορώ να την προσφέρω, μου είναι αδιανόητο να την αρνηθώ. Αυτές τις μέρες με όλον αυτόν τον κόσμο που έλαβε δημόσια θέση υπέρ μου για την άδικη σύλληψή μου, πέρασαν από το νου μου όμορφες στιγμές που έζησα με διάφορους ανθρώπους και, για μια ακόμα φορά, η ψυχή μου γέμισε με αγάπη και ελπίδα. Με ελπίδα ότι κάποτε αυτός ο κόσμος θα έχει χώρο για όλους μας, χωρίς διακρίσεις και προϋποθέσεις.

Συγκέντρωση συμπαράστασης στην Ευελπίδων για τον Ηλία Γκιώνη Eurokinissi

Τέτοια περιστατικά πρέπει να παίρνουν τη διάσταση που οφείλουν να πάρουν

Είμαι ενεργός στα social media, κυρίως για να επικοινωνώ, να ενημερώνομαι και να έχω έναν, τρόπον τινά, δημόσιο λόγο και διάλογο. Έχουν υπάρξει φορές, όμως, λόγω της αντιρατσιστικής και της αντιφασιστικής δημόσιας δράσης μου, που δέχθηκα επιθέσεις και απειλές, ιδίως από φασίστες. Μια μορφή αυτών των επιθέσεων είναι οι αναφορές κατά των κειμένων που στηλιτεύουν τις εκφράσεις μίσους. Επειδή συμβαίνει σε μεγάλο κοινό που με ακολουθεί και με παρακολουθεί να ασπαζόμαστε τις ίδιες κοινωνικοπολιτικές απόψεις, δημιουργείται ένας έντονος αντίλογος που ενοχλεί αρκετούς ανθρώπους.

Αρκετές φορές έχουμε ακούσει ή ζήσει περιστατικά βίας, όπου τα θύματα δεν έχουν κάποιον αυτόπτη μάρτυρα, όποτε έχουν πλήρη αδυναμία να αποδείξουν τι τους συνέβη, με αποτέλεσμα να μην αποδειχθεί η αλήθεια και να μη δικαιωθούν. Ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία αντιμετωπίζουν τα θύματα, των οποίων οι θύτες ανήκουν σε κάποια από τις ομάδες του κρατικού μηχανισμού.

Προσπαθώ να γνωστοποιώ τέτοια περιστατικά, διότι κάπως πρέπει να τα μάθουμε, να πάρουν τη διάσταση που οφείλουν να πάρουν. Ένα από τα θετικά των social media είναι η ταχύτητα και το μέγεθος της εξάπλωσης των πληροφοριών. Ίσως να είναι κι ένας τρόπος την επόμενη φορά που κάποιος θα θελήσει να ασκήσει βία να το σκεφτεί δεύτερη φορά και να οπισθοχωρήσει.

Η εκτεταμένη φτώχεια στην πανδημία έφερε “το Μοίρασμα”

Ένα πλάσμα που αγαπώ πολύ, κάποιο βράδυ κατά τη διάρκεια του lockdown λόγω της πανδημίας της COVID-19, μου έστειλε ένα μήνυμα για να δει πώς είμαι και του απάντησα “εγώ είμαι καλά, αλλά δεν μπορώ να ηρεμήσω όταν ξέρω πολύ καλά πως εκεί έξω υπάρχουν εκατοντάδες άτομα που είναι άστεγα ή μένουν μόνα τους στο σπίτι, είναι άνεργα και θα είναι οι πρώτοι άνθρωποι που θα πεινάσουν, μιας και η πόλη θα ερημώσει και δεν θα υπάρχει κανείς για να τους προσφέρει την καθημερινή βοήθεια”.

Χωρίς να το σκεφτούμε πολύ, μαγειρέψαμε ό,τι είχαμε στα ντουλάπια του ο καθένας μας και συναντηθήκαμε στο κέντρο της Αθήνας για να δούμε τι ανάγκες υπάρχουν και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς γι’ αυτό. Η κατάσταση ήταν τρομακτική. Υπήρχαν εκατοντάδες άστεγα άτομα, όπως υπάρχουν όλο το χρόνο, σαφέστατα, με την μόνη διαφορά ότι η πόλη ήταν άδεια και πια μπορούσες να τους δεις, να τους ακούσεις, αλλά όχι να τους προσπεράσεις σαν να μην υπάρχουν.

Φύγαμε απογοητευμένοι, επειδή το φαγητό που είχαμε δεν έφτανε ούτε για περπάτημα μισής ώρας. Βάλαμε ό,τι χρήματα μας είχαν μείνει, μιας και κανείς από τους δυο μας δεν δούλευε, λόγω της κατάστασης, και αγοράσαμε κάποιες βασικές πρώτες ύλες για να ξαναβγούμε την επόμενη μέρα. Έτσι ξεκίνησε “το Μοίρασμα”.

Βγαίναμε κάθε μέρα στη πόλη για να μοιράσουμε φαγητό, νερό, φρούτα, γλυκά, αγάπη και μια κουβέντα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που είχαν μείνει αβοήθητοι από το κράτος σε συνθήκες πανδημίας. Κάναμε χαρτογράφηση στους δρόμους του κέντρου και βάζαμε ηλεκτρονικά σημάδια, φτιάχνοντας σιγά σιγά ένα χαρτί με διαδρομές που θα ακολουθούσαμε καθημερινά. Φτιάξαμε και μια σελίδα στο Facebook, “το Μοίρασμα” για να προσελκύσουμε υποστηρικτές.

Ο κόσμος, ευτυχώς, ανταποκρίθηκε, ξεκίνησε να μας ρωτά τι χρειαζόμαστε και εμείς όλη μέρα μαζεύαμε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, μαγειρεύαμε στις κουζίνες των σπιτιών μας, παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, βγαίναμε έξω με σημείο εκκίνησης την πλατεία Συντάγματος και μοιράζαμε σε κάθε δρόμο και στενό σοκάκι της Αθήνας.

Γρήγορα άρχισαν να μας μαθαίνουν οι άνθρωποι που είχαν ανάγκη και μας περίμεναν κάθε μέρα στα ίδια σημεία. Μάθαμε κι εμείς τα στέκια τους και όταν έλειπαν, μας είχαν δείξει τα κρυφά σημεία τους όπως πχ. κάποιες γλάστρες λουλουδιών, όπου αφήναμε φαγητό και διαφορά είδη πρώτης ανάγκης.

Παράλληλα, είχαμε και κόσμο σε σπίτια, οικογένειες με παιδιά, ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που ήταν μόνα τους, ηλικιωμένους και γενικά από τότε που ανοίξαμε την σελίδα “Το μοίρασμα” ο κόσμος μας έμαθε και μας ζητούσε να τον βοηθήσουμε. Δεν είχαμε άλλη επιλογή. Βρίσκαμε τον τρόπο και βοηθούσαμε, και έτσι τρώγανε και νιώθαμε να ανοίγαμε τις καρδιές μας όλοι μαζί.

Έτσι, με την Τόνια (σ.σ. συνδιοργανώτρια) βρήκαμε έναν τρόπο να μπορέσουμε να βοηθήσουμε να επιβιώσουν αυτοί οι άνθρωποι από την πανδημία, απλά προσφέροντας φαγητό, καθώς κι εμείς στο παρελθόν βρεθήκαμε σε ανάγκη και δεν μπορούσαμε να μείνουμε άπραγοι.

Η αστυνομία με συνέλαβε διότι δεν είμαι “άντρακλας”

Η αστυνομία με συνέλαβε επειδή υπερασπίστηκα τον εαυτό μου. Υπερασπίστηκα τον εαυτό μου απέναντι στη βία που οι ίδιοι μου άσκησαν, εκείνη τη βία που στοχεύει στην ταυτότητά μου ως ομοφυλόφιλο άτομο που κυκλοφορεί με ξανθά μαλλιά, ξανθό μουστάκι, κοντό σορτσάκι, πουκαμίσα, ψάθινο καπέλο και ψάθινα παπούτσια.

Η αστυνομία με συνέλαβε διότι δεν είμαι “άντρακλας”. Η αστυνομία με συνέλαβε επειδή τόλμησα να κυκλοφορώ στην κοινωνία, να εκφράζομαι ακριβώς όπως αισθάνομαι και, εν τέλει, να υπάρχω. Με συνέλαβαν διότι αντέδρασα στην ομοφοβική, σεξιστική και ρατσιστική πραγματικότητά τους και αντέδρασα στο χλευασμό και την αδικία.

Είμαι αρκετά αισιόδοξος και πιστεύω ότι θα υπάρξει δικαίωση για εμένα. Αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται όλοι μας να θέτουμε όρια σε οποιασδήποτε μορφής βίας, όποιος κι αν είναι ο θύτης. Νομίζω ότι η δικαιοσύνη έχει ακόμη μια σημαντική ευκαιρία να σταθεί δίπλα στα θύματα που έχουν υποστεί βία και να θέσει ένα ισχυρό ορόσημο στο ρατσισμό, το σεξισμό και την ομοφοβία της αστυνομίας.

Ευχαριστώ από καρδίας το δικηγόρο μου Γιώργο Ζήση, την κατ’ επιλογήν οικογένειά μου και όλα τα άτομα και τις συλλογικότητες, τόσο για τη φυσική όσο και την ηθική παρουσία τους.