Ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί

Τα “πολιτικά όντα” φαίνονται στη μάχη, όχι στα λόγια. Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις και η κόντρα στα ύψη ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλά και σε Σαμαρά – Παπανδρέου τείνει να αποδείξει αυτό ακριβώς το δεδομένο.
Το ποιος είναι πραγματικά πολιτικό ον!
Και εξηγούμαστε.

Ο Α.Σαμαράς επί σχεδόν δύο μήνες “βομβάρδιζε” την κοινή γνώμη με το πολιτικό, όπως ο ίδιος τόνισε εχτές, μήνυμα καταψήφισης του μνημονίου δίνοντας τόνο αμιγώς αντιπολιτευτικό αλλά και αντιμνημονιακό.
Και το μήνυμα του Σαμαρά είναι γεγονός πως είχε απήχηση. Με απλά λόγια, έπιανε.

Μέχρις ότου ο Γ. Παπανδρέου αποφάσισε να βγει μπροστά, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Βλέποντας την κατάσταση να επιδεινώνεται ραγδαία έσπευσε να κάνει την “μπλόφα” του αιώνα, την οποία εάν θα καταφέρει να τη μετουσιώσει σε “νίκη”, είναι κάτι το οποίο θα το δείξει το αποτέλεσμα των εκλογών.
Ωστόσο, από μία πρώτη ματιά, δεν μπορούμε να μην παραδεχθούμε δύο πράγματα.

Πρώτον επέφερε χτύπημα και δη ισχυρό στην Νέα Δημοκρατία, η οποία είχε καταλήξει να παίζει σε γήπεδο χωρίς αντίπαλο. Ξαφνικά η αξιωματική αντιπολίτευση και προσωπικά ο πρόεδρός της είδαν όχι μόνο πως έχουν απέναντι τους και άλλη ομάδα αλλά και ικανή να πετάξει γκολ στην αντεπίθεση, για να χρησιμοποιήσουμε ποδοσφαιρικούς όρους.

Δεύτερον και δεοδμένο, άλλαξε κατά πολύ η ατζέντα. Ενώ ως τώρα είχαμε την ΝΔ να οριοθετεί το διάλογο και την κυβέρνηση σε θέση άμυνας, τώρα τα πράγματα ήρθαν τούμπα. Η ΝΔ σαφώς αμύνεται πλέον, σαφώς “ανέκρουσε πρύμνα” και πολύ πιο ξεκάθαρα αναγκάζεται να γίνει πιο πρακτική και ρφεαλιστική.

Τούτο φάνηκε και από τις δηλώσεις Σαμαρά στη Σύνοδο των Βρυξελλών όπου επιχείρησε, προσωπικά θεωρώ αρκετά άκομψα, να στρογγυλοποιήσει τις θέσεις του και να πει επί της ουσίας, δεν λέμε ναι στο μνημόνιο δεν λέμε και όχι.

Διαφωνώ ωστόσο κάθετα και απόλυτα με όσους πιστεύουν πως ο “εκβιασμός” Παπανδρέου άλλαξε άρδην το κλίμα. Και επιχειρηματολογώ άμεσα.

Το “μνημόνιο ή πτώχευση” του Γ. Παπανδρέου δεν απευθύνεται στον Α. Σαμαρά και εκεί είναι η παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει το ΠΑΣΟΚ και αρκετοί φοβούνται μέσα στο κόμμα.
Δηλαδή, ενώ ήταν πολιτικά σωστή η πρωθυπουργική κίνηση να βγει μπροστά, να αφυπνίσει το μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ και τους υπουργούς και έπρεπε να αλλάξει άμεσα την ατζέντα, με τη διακαναλική συνέντευξη που έδωσε ο Γ. Παπανδρέου πέτυχε κατά το ήμισι.

Στο άλλο μισό όμως ίσως να αποτύχει οικτρά αφού το κύριο μήνυμα δεν απευθύνεται σε αυτόν που τον πίεσε, δηλαδή το Σαμαρά και την ΝΔ, αλλά τον πολίτη!
Γιατί; Κάτω από ποια λογική;
Ναι, η “εύκολη” απάντηση είναι για να συνειδητοποιήσει ο πολίτης τι πρέπει να κάνει, το βάρος της ψήφου του.
Μόνο επιφανειακά στέκει αυτό ως επιχείρημα καθώς ο πολίτης:

1) Επιβάλλεται να αφήνεται ελεύθερος να επιλέξει, κυρίως διότι άμα πιεστεί αντιδρά με… άγνωστες συνέπειες.

2) Όταν δεν έχεις επικοινωνιακά αναδείξει το χαρακτήρα αυτών των εκλογών ξαφνικά δεν μπορεί να θες να αλλάξεις το συγκεκριμένο γεγονός. Μοιάζει με σπασμωδική ενέργεια υπό το κράτος πανικού.

3) Ουδέποτε απευθύνει ο πολιτικός “εκβιαστικό” μήνυμα στον λαό. Δεν το έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Δεν το έκανε ο μετρ των πολιτικών κινήσεων Ανδρέας Παπανδρέου.
Δεν μπορεί να το κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου, όχι γιατί υπολείπεται σε πολιτική σκέψη, μα κυρίως επειδή αυτό που κάνει είναι απλή αλλαγή παραλήπτη στο μήνυμα.
Ο παραλήπτης είναι ο Σαμαράς και κατ επέκταση η Αριστερά και οι “αντιμνημονιακοί” όχι ο λαός.

4) Εάν δεν λειτουργήσει τι θα κάνει ο κ. Παπανδρέου;

Το ξάφνιασμα Πάγκαλου

Κάποιοι επιθυμούν να βλέπουν είτε φαντάσματα είτε μεγάλες πολιτικές κινήσεις πίσω από το κάθε τι. Έτσι θεωρούν αρκετοί πως και στη δήλωση Πάγκαλου, για την αναδιάρθρωση του χρέους, “κρύβεται” η συνέχιση της “μπλόφας” του πρωθυπουργού ενώ άλλοι θεωρούν πως του ξέφυγε επειδή έχει ανεξέλεγκτο στόμα.

Η ιστορία έχει δείξει πως ο Θ. Πάγκαλος είναι και τα δύο. Στη μάχη του με τον Αβραμόπουλο για τη μάχη της ΑΘήνας δεν άκουσε κανέναν σύμβουλο κανέναν διαφημιστή. Έπαιρνε αμπάριζα κι έβγαινε. Και το πλήρωσε, κατά μία έννοια.
Από την άλλη όμως, όποτε το ΠΑΣΟΚ χρειαζόταν κάποιον να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά ο Πάγκαλος ήταν πάντα εκεί.
Τι έχει συμβεί λοιπόν εδώ;;;

Δεν είμαι σίγουρος πως στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Πάγκαλος χρησιμοποιήθηκε ώστε να συνεχιστεί η “μπλόφα”, εάν είναι μπλόφα, Παπανδρέου. Δεν είναι πειστική βέβαια η και καλά “αμηχανία” που διέρρευσε στα ΜΜΕ πως υπάρχει στην κυβέρνηση, αλλά από την άλλη δεν είναι λογικό πολιτικά να δίνεις όπλα στον αντίπαλό σου.

Οι δηλώσεις Πάγκαλου χρησιμοποιήθηκαν υπέροχα από το Σαμαρά το βράδυ της Δευτέρας στη συνέντευξή του όπως και από τον Τύπο. Και εν πάσει περιπτώσει δεν είναι καταννοητό γιατί να προβεί ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης σε ένα τέτοιο “άλμα” όταν ο πρωθυπουργός έχει βγει και έχει πετύχει εν μέρει το στόχο του.

Ο πολίτης και η ψήφος

Στην πολιτική υπάρχει πάντα το άμεσο και το έμμεσο. Οι δημοσιογράφοι τείνουν να ξεχνούν πως τις “υπόγειες διαδρομές” τα “κρυφά ραντεβού” και τις ατζέντες δεν τις καταλαβαίνει ο μέσος πολίτης. Επειδή οι “πένες” της χώρας γνωρίζουν εκ των έσω σημαντικές λεπτομέρειες, δεν σημαίνει αυτομάτως πως ο λαός αντιλαμβάνεται το ίδιο. Ο λαός θα αποφασίσει και ίσως είναι η πρώτη φορά κατά την οποία να νιώθει ο ψηφοφόρος εγκλωβισμένος.
 

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως θέλει να τιμωρήσει την κυβέρνηση για την ασφυξία που νιώθει. Δεν θέλει όμως να ρίξει την κυβέρνηση.
Με τον “εκβιασμό” ή το “δίλημμα”, όπως προτιμάτε, Παπανδρέου καλείται εντελώς ξαφνικά να μπει στη διαδικασία να τα συνδυάσει αυτά. Και δεν το ήθελε. Επιθυμούσε να στείλει μήνυμα και να τιμωρήσει – προειδοποιήσει, όχι να προκαλέσει αστάθεια και ακυβερνησία.
Επομένως τώρα εκ των πραγμάτων έχει να διαλέξει εάν θα στείλει το μήνυμα κλείνοντας τα αυτιά στην κυβέρνηση ή εάν θα επιλέξει να μην τραβήξει το σχοινί.
Κοινώς, φόβος ή αντίδραση;