James Bulger: 28 χρόνια από το πιο ειδεχθές έγκλημα στη Μεγάλη Βρετανία

Ο James Bulger δεν πρόλαβε να γιορτάσει τα 3α του γενέθλια. Ένα μήνα πριν τη συμπλήρωση τριετούς ύπαρξης του σε αυτόν τον κόσμο, απήχθη, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε. Από δυο 10χρονα αγόρια. Το επαχθές και ειδεχθές έγκλημα έγινε σαν σήμερα 12/2) το 1993. Το 2018 τηλεοπτική εκπομπή της Μεγάλης Βρετανίας (Real Stories) θέλησε να δώσει απαντήσεις. Στο επεισόδιο διάρκειας 50 λεπτών, με τίτλο “Ασυγχώρητοι” παρουσιάστηκαν στοιχεία που εξηγούσαν γιατί είχε επιλεγεί από το σύστημα η μυστικότητα.

Πώς ξεκίνησε μια από τις πιο φρικιαστικές μέρες της Μεγάλης Βρετανίας

Τo Βοotle είναι πόλη που βρίσκεται στο Mereyside. Εκεί ζουν 52 χιλιάδες άνθρωποι. Εκεί υπάρχει και το εμπορικό κέντρο New Strand. Οι κάμερες ασφαλείας έδειξαν πως την 12η του Φλεβάρη, του 1993 οι Thopson και Venables είχαν κλέψει πράγματα από διάφορα καταστήματα (γλυκά, κούκλες, μπαταρίες και ένα κουτί με μπλε μπογιά), τα οποία αργότερα βρέθηκαν στον τόπο που εγκλήματος που είχαν διαπράξει.

Οι Robert Thompson και Jon Venables, οι οποίοι όπως αποκάλυψαν με πλήθος στοιχείων οι δικηγόροι τους προέρχονταν από προβληματικές οικογένειες (γνώρισαν από νωρίς τη βία και την αδιαφορία και από πολύ μικρά περνούσαν όλη τη μέρα στους δρόμους, με ταραχοποιούς και κακοποιούς) και δεν είχαν τον παραμικρό έλεγχο. Εξ ου και σπάνια πήγαιναν στο σχολείο. Τη μέρα που αποφάσισαν πως θα σκοτώσουν ένα παιδί, έπεσαν πάνω στον James και τη μητέρα του που είχαν επισκεφτεί το εμπορικό κέντρο, για τα ψώνια της οικογένειας. Ενώ ήταν σε κρεοπωλείο, η Denise, μητέρα του James του άφησε το χέρι, ώστε να βρει το πορτοφόλι στην τσάντα της.  Μετά κατάλαβε πως δεν ήταν ο James κοντά της.

“Όταν βγαίναμε από το σπίτι μαζί, τον είχα στο καρότσι. Εκτός εκείνης της μέρας”.

Τον είχαν πλησιάσει οι Thompson και Venables, τον είχαν πάρει από το χέρι και τον οδήγησαν μακριά από τη μαμά του. Η ώρα ήταν 15.42 -όπως έδειξαν μετά οι κάμερες ασφαλείας. Τον πήγαν στο κανάλι του Liverpool (μισό χιλιόμετρο μακριά από το εμπορικό κέντρο), όπου τον πέταξαν με το κεφάλι στο έδαφος, τον κλωτσούσαν και τον κορόιδευαν, ενώ εκείνος έκλαιγε απαρηγόρητος.

Τριάντα οκτώ διαφορετικοί άνθρωποι πέρασαν από δίπλα και είδαν όσα γίνονταν. Αλλά δεν έκαναν τίποτα.

Ένας που ρώτησε τι συμβαίνει, άκουσε τα αγόρια να λένε πως ο James ήταν ο μικρός τους αδελφός -απάντηση που του φάνηκε ικανοποιητική για αυτό που έβλεπε. Μετά πήραν το 2χρονο αγόρι και το πήγαν σε ένα pet shop, απ’ όπου τους πέταξαν όλους έξω (καθώς προκάλεσαν ταραχή). Περπάτησαν έως το χωριό Walton, πέρασαν μπροστά από το αστυνομικό τμήμα και συνέχισαν έως τη σιδηροδρομική γραμμή, όπου άρχισαν να βασανίζουν τον James: του πέταξαν την μπογιά που είχαν κλέψει μέσα στο πρόσωπο, τον κλώτσησαν, τον πάτησαν, του πέταξαν τούβλα και πέτρες, έβαλαν τις κλεμμένες μπαταρίες στο στόμα του και κάποιες στον πρωκτό.

Για το τέλος, έριξαν πάνω του μια σιδερένια μπάρα 10 κιλών -που προκάλεσε 10 κατάγματα στο κρανίο. Συνολικά, ο James υπέστη 42 τραυματισμούς. Κανένα δεν προσδιορίστηκε ως το τελικό χτύπημα. Του έβγαλαν τα ρούχα και τον άφησαν πάνω στις γραμμές, για να φανεί ο θάνατος ως ατύχημα και έφυγαν. Το τρένο ‘έκοψε’ στη μέση το σώμα του άψυχου 2χρονου. Το πτώμα βρέθηκε δυο μέρες μετά. Το ανακάλυψε ο Terence Riley, ο οποίος τότε ήταν 13 χρόνων. Σε συνέντευξη του, το 2017 είχε πει ότι η ζωή του προσδιορίστηκε από τη συγκεκριμένη στιγμή. Είχε εφιάλτες για χρόνια, ενώ μετά έγινε αλκοολικός και ναρκομανής -πέρασε αρκετά χρόνια από τη ζωή του στη φυλακή.

Στη σύλληψη των υπευθύνων βοήθησε η μαρτυρία μιας γυναίκας που είχε δει τα αγόρια στην τηλεόραση, αναγνώρισε τον Venables, ήξερε πως είχε κάνει σκασιαρχείο εκείνη τη μέρα με τον Thompson και ενημέρωσε για όλα αυτά την αστυνομία. Οι αστυνομικοί είχαν συνδέσει το DNA των 10χρονων, με τα αίσχη τους.

Όταν συνελήφθησαν αρνήθηκαν τα πάντα. Τα στοιχεία ωστόσο, υπήρξαν αδιάσειστα. Προέκυψε και μαρτυρία ότι την ημέρα του εγκλήματος, είχαν προσπαθήσει να απαγάγουν άλλο 2χρονο αγόρι, αλλά τους ‘έπιασε’ η μητέρα του παιδιού. Εκείνοι δεν κατέθεσαν. Αρκούσε το υλικό των 20 ωρών ηχογραφημένων συνομιλιών τους με τους αστυνομικούς. Φαινόταν πως o Thompson ήταν ο επικεφαλής στην απαγωγή και ο Venables αυτός που είχε την ιδέα να αφήσουν το πτώμα στις γραμμές του τρένου. Ο τελευταίος ήταν και αυτός που κέρδισε τη συμπάθεια του μικρού James, εξ ου και του έπιασε το χέρι, επιτρέποντας του να τον πάει όπου ήθελε. Όταν βρέθηκαν ένοχοι (24/11/1993), ήταν 11. O δικαστής χαρακτήρισε αυτά που έκαναν ως απαράμιλλά διαβολικά και βάρβαρα.

Ήξεραν τι έκαναν και πως ήταν λάθος

Αυτό που αδυνατούν να καταλάβουν ακόμα οι Βρετανοί (και κατ’ επέκταση ο υπόλοιπος κόσμος που παρακολούθησε την υπόθεση) είναι πώς δυο παιδιά σκέφτηκαν, κατέστρωσαν και διέπραξαν εγκλήματα που δεν μπορεί να συλλάβει νους ενηλίκων. Τίποτα δεν έγινε κατά λάθος. Είχαν συναντηθεί εκείνη την ημέρα για να βρουν ένα παιδί και να το σκοτώσουν, όπως αποδείχθηκε από τα στοιχεία της έρευνας. Παιδοψυχίατρος που τους εξέτασε είπε στο δικαστήριο πως ήξεραν πολύ καλά τι έχουν κάνει και να ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος. Ήταν και αρκετά ώριμοι να ξέρουν ότι έκαναν κάτι που ήταν πάρα πολύ λάθος. Και οι δύο διαγνώστηκαν με διαταραχή μετατραυματικού στρες, μετά τη δολοφονία -έβλεπαν στον ύπνο τους όσα έκαναν.

Το αρχικό τους πλάνο ήταν να απαγάγουν ένα παιδί, να το πάνε σε κεντρικό δρόμο και να το σπρώξουν στο δρόμο, μπροστά στις ρόδες αυτοκινήτου. Μετά είδαν ότι είναι εύκολο να βασανίζεις κάποιον και άλλαξαν τα πλάνα τους. Οι γονείς του θύματος ζήτησαν ψυχιατρική εξέταση, ώστε να διαπιστωθεί ότι δεν ίσχυε ο ισχυρισμός της υπεράσπισης πως ο Thompson ήταν ψυχοπαθής, αλλά δεν είχε διαγνωστεί. Δεν χρειάστηκε, καθώς απορρίφθηκε ο ισχυρισμός. Μετά προέκυψε αυτός που ήθελε τον Venables να μην αποτελεί πια κίνδυνο για την κοινωνία, ενώ οι ειδικοί ενημέρωσαν πως οι εξετάσεις στις οποίες είχε υποβληθεί έδειχναν πως είναι πάρα πολλές οι πιθανότητες επιτυχούς επανένταξης. Κάνε λίγη υπομονή και θα δεις πόσες ήταν, στην πραγματικότητα.

Για λίγους μήνες δεν έμειναν ελεύθεροι

Οι Thompson και Venables έγιναν οι πιο μικροί σε ηλικία καταδικασμένοι δολοφόνοι της χώρας. Η ποινή τους ήταν 10 χρόνια κάθειρξης. Αν ήταν λίγους μήνες νεότεροι (δεν είχαν ‘κλείσει’ τα 10), δεν θα έμπαιναν καν στη φυλακή, βάσει των νόμων -καθώς κάτω από τα 10 χρόνια στην Αγγλία και την Ουαλία θεωρείσαι πολύ νέος για να θεωρηθείς υπεύθυνος της όποιας εγκληματικής πράξης. Οι συγκεκριμένοι έγιναν ο λόγος να συζητηθεί επί μακρόν, αν πρέπει να αλλάξει ο νόμος. Δεν άλλαξε.

Μετά την ανακοίνωση της ποινής, συγκεντρώθηκαν 280.000 υπογραφές σε αίτημα να αυξηθούν τα χρόνια τους στη φυλακή. Τον Ιούλιο του 1994 ο Υπουργός Εσωτερικών ανακοίνωσε πως θα μείνουν φυλακισμένοι για τουλάχιστον 15 χρόνια. Ακολούθως απορρίφθηκε από το Κοινοβούλιο και τη Χάγη.

Οι ένοχοι αποφυλακίστηκαν στα 8, μετά την πρόταση της Επιτροπής Αποφυλακίσεων Υπό Όρους, τον Ιούλιο του 2001 να λήξει η ποινή τους, όταν θα συμπλήρωναν το 18ο έτος της ηλικίας τους. Είχε προηγηθεί (το 1999) η έφεση των δικηγόρων των δολοφόνων στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου υποστήριξαν πως η δίκη δεν ήταν αμερόληπτη, ενώ ήταν εξευτελιστική και απάνθρωπη και ότι τα αγόρια ήταν πολύ μικρά σε ηλικία για να κατανοήσουν όσα γίνονταν στο δικαστήριο των ενηλίκων. Δεν έπεισαν.

Έπεισαν για το ότι δεν τους είχε δοθεί δίκαιο δικαίωμα στην ακρόαση. Επίσης, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο συμφώνησε πως η κατάθεση του Υπουργού Εσωτερικών, Michael Howard είχε φορτίσει την ατμόσφαιρα και το αποτέλεσμα ήταν η άδικη απόφαση. Το Μάρτιο του 1999 με ψήφους 14-5 αποφασίστηκε πως είχε γίνει παράβαση του Άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, σχετικού με την δίκαιη δίκη. Η απόφαση ανέφερε και ότι οι εγκληματίες υποβλήθηκαν σε σοβαρά εκφοβιστική διαδικασία”. Ακολούθησε έφεση των γονιών του James, αλλά δεν έπεισαν πως το θύμα ενός εγκλήματος πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν στην έκδοση μιας απόφασης για το θύτη. Και για αυτό τον Οκτώβρη του 2000 η δεκαετής κάθειρξη, έγινε 8ετης.

Στους έξι μήνες που συζητείτο στην ειδική επιτροπή η αποφυλάκιση τους, είχε γίνει λαϊκός ξεσηκωμός, με πλήθος κόσμου να ενημερώνει πως θα καταδιώκει για πάντα τους δολοφόνους. Στους όρους της αποφυλάκισης αναφέρονταν διάφορα, με πρώτο ότι οι Τhompson και Venables δεν θα έρχονταν ποτέ σε επαφή με την οικογένεια του θύματος και δεν θα εμφανίζονταν ποτέ ξανά, στο Merseyside. Με το που βγήκαν από τη φυλακή, ξέχασαν και την προφορά του Liverpool.

Οι τελευταίες φωτογραφίες τους εμφανίστηκαν στα media από τους εγκληματίες ήταν αυτές από τη σύλληψη τους. Με δικαστική απόφαση απαγορεύτηκε κάθε άλλη δημοσίευση, για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους, όπως και οι συνεντεύξεις με ανθρώπους που ενεπλάκησαν με τη σύλληψη και την κράτηση ή η αποκάλυψη του πού κρατούνται. Όταν ετέθη θέμα αποφυλάκισης τους, ο Υπουργός Δικαιοσύνης είχε επισημάνει πως αμφότεροι είχαν επιδείξει αξιοσημείωτη πρόοδο.

Ατυχώς, δεν μπορούσε να την επιβεβαιώσει ή διαψεύσει κανείς. Όπως κανείς δεν έμαθε πως το σύστημα διαχειρίστηκε τους 10χρονους δολοφόνους, οτιδήποτε για τη μεταχείριση της οποίας έτυχαν αν ήταν ακόμα επικίνδυνοι. Τους δόθηκαν νέες ταυτότητες προκειμένου να συνεχίσουν τη ζωή τους, χωρίς να τους καταδιώκει ο κόσμος.

Πόσο επανεντάχθηκε ο Venables

Λίγο πριν την αποφυλάκιση του (το 2001), ο Venables φέρεται να έκανε σεξ με μια εργαζόμενη στη φυλακή ανηλίκων, όπου κρατείτο. Η γυναίκα τέθηκε σε διαθεσιμότητα, πληροφορία που προέκυψε από έρευνα του  Sunday Times Magazine. Δεν επέστρεψε ποτέ σε αυτήν τη δουλειά.

Το Μάρτιο του 2002 ο Venables άρχισε να ζει μόνος και να κάνει σχέσεις. Δεν είναι γνωστό αν είχε ήδη αρχίσει τη δραστηριότητα του στη συλλογή παιδικής πορνογραφίας. Με τον καιρό οι αρχές παρακολουθούσαν όλο και λιγότερο τις κινήσεις του κι εκείνος άρχισε να πίνει, να παίρνει ναρκωτικά, να ‘κατεβάζει’ παιδική πορνογραφία και να επισκέπτεται τακτικά το Merseyside για clubbing και αγώνες της Everton -κάτι που δεν είχε δικαίωμα να κάνει, αλλιώς θα επέστρεφε στη φυλακή. Δεν επέστρεψε.

Συνελήφθη το Σεπτέμβριο του 2008 ως ύποπτος για συμμετοχή σε καβγά μεθυσμένων έξω από nightclub. Iσχυρίστηκε ότι ήταν σε αυτοάμυνα. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, διώχθηκε για κατοχή κοκαΐνης. Του απαγόρευσαν να βγαίνει από το σπίτι του, το βράδυ. Είχε αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα σε δυο ανθρώπους -επίσης παράβαση των όρων αποφυλάκισης.

Του ‘πέρασαν’ ξανά χειροπέδες το Μάρτιο του 2010, όταν παραβίασε όρο της αποφυλάκισης. Άνθρωποι του Υπουργείου Δικαιοσύνης εξήγησαν πως υπήρχαν σοβαρές κατηγορίες, αλλά δεν μπορούσαν να δώσουν λεπτομέρειες. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι αφορούσαν την παιδική πορνογραφία. Είχε συλληφθεί να έχει στην κατοχή (και να διανέμει) πορνογραφικό υλικό με παιδιά.

Δήλωσε ένοχος και επέστρεψε στη φυλακή, με την ποινή του να είναι διετής κάθειρξη. Η δικαστής αποφάσισε και ότι δεν θα αποκαλυπτόταν η πραγματική του ταυτότητα και ότι το 2011 θα είχε δικαίωμα να ζητήσει αναστολή. Τη ζήτησε. Δεν του δόθηκε. Τη διεκδίκησε ξανά ένα χρόνο μετά. Τελικά αποφυλακίστηκε το 2013. Είχε πάρει ήδη νέα ταυτότητα, από το Μάιο του 2011 ‘για σοβαρό λόγο ασφαλείας’ που δεν δημοσιοποιήθηκε. Τα μέσα έμαθαν πως ένας κάτοικος του Exeter είχε δημοσιεύσει τη φωτογραφία με το όνομα που του είχε δοθεί το 1993, σε ιστοσελίδα που εξέθετε παιδόφιλους.

Στις 23/11 του 2017 τον ‘έπιασαν’ πάλι για κατοχή φωτογραφιών παιδικής κακοποίησης. Δήλωσε ένοχος σε τέσσερις κατηγορίες (είχε φτιάξει και manual για παιδόφιλους) και καταδικάστηκε σε 3 χρόνια και 4 μήνες φυλάκισης. Το Σεπτέμβριο του 2020 έκανε αίτηση αποφυλάκισης. Ανέφερε πως χρησιμοποιούσε το σεξ και την πορνογραφία για να ‘αντέξει’ την καθημερινότητα του. Ομολόγησε και ότι φοβάται πως αν αποφυλακιστεί, θα κάνει τα ίδια. Η αίτηση απορρίφθηκε. Ένα χρόνο νωρίτερα, ο πατέρας του δολοφονημένου James είχε διεκδικήσει την άρση απορρήτου για το όνομα και το πού βρίσκονται εκείνοι που σκότωσαν το παιδί του.

Οι βρετανικές αρχές ξόδεψαν 74.000 ευρώ σε δικαστικά έξοδα, για να παραμείνουν κρυφές αυτές οι πληροφορίες. Παρ’ όλα αυτά, το Μάριο του 2019 η ηθοποιός Tina Malone πόσταρε τη φωτογραφία και το όνομα του στο Facebook. Καταδικάστηκε σε οκτώ μήνες στη φυλακή. Δεν ήταν η πρώτη -γενικά υπήρξαν άλλοι 4 που θέλησαν να αποκαλύψουν πώς είναι οι μικρότεροι δολοφόνοι στην ιστορία της Αγγλίας, με τις αρχές να τους εντοπίζουν και να τους συλλαμβάνουν. Ήταν η τελευταία.

Γιατί έκαναν ό,τι έκαναν οι δολοφόνοι

Για τον Thompson (ο οποίος κατά τη σύλληψη του ρώτησε τους αστυνομικούς αν πήγαν τον James στο νοσοκομείο και αν ζει) δεν ακούστηκε ποτέ κάτι. Ούτε αυτός, μηδέ ο Venables (ή οι έρευνες) εξήγησαν γιατί έκαναν ό,τι έκαναν. Το ντοκιμαντέρ “1993 Murder Trial” άφησε να εννοηθεί πως ζήλευαν τα παιδιά που απολάμβαναν της αγάπης της οικογένειας τους -και της προσοχής που εκείνοι δεν είχαν ποτέ. Όσο για τη δολοφονία, κατέληξαν σε αυτήν από πανικό καθώς δεν είχαν σκεφτεί τι θα κάνουν το μωρό, μετά την απαγωγή και τα βασανιστήρια.

Τι συνέβη με την οικογένεια του James

Η Denise Fergus μίλησε στην Guardian το 2018, όταν εξέδωσε το νέο της βιβλίο, με τίτλο ‘I let him go’. Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία χώρισαν με τον πατέρα του James και χρόνια μετά έκανε άλλη οικογένεια. Απέκτησε τρία αγόρια. “

Ο James δεν έχει φύγει ποτέ από το μυαλό μου. Τα παιδιά μου τον αποκαλούν ως το μεγάλο τους αδελφό’ Μετά 25 χρόνια όμως, δεν έχω ενέργεια για άλλο θυμό” για το νομικό σύστημα. Ή για τον εαυτό της, καθώς κατ’ αρχάς κατηγόρησε τον εαυτό της. “Ώσπου διαπίστωσα στο ότι δεν τον είχα σκοτώσει εγώ”. Εξακολουθεί βέβαια, να νιώθει ένοχη “καθώς ήμουν η τελευταία που τον είδε ζωντανό. Ή μάλλον μια από τους τελευταίους”. Δεν πήγε στις τρεις πρώτες εβδομάδες της δίκης, καθώς ήταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και της είχαν πει πως υπήρχε ρίσκο να ‘χάσει’ το παιδί.

Ο πόνος ήταν τόσο αβάσταχτος που απομακρύνθηκαν με τον τότε σύζυγο της, Ralph, ο οποίος βρήκε καταφύγιο στο αλκοόλ. Η γέννηση του Michael δεν έσωσε τη σχέση που τελείωσε το 1995. Ο Ralph είχε γράψει στο δικό του βιβλίο πως ‘θεωρούσα τη Denise υπεύθυνη για το θάνατο του James και μετά ένιωθα ντροπή’.

Η Denise βρήκε πού ζούσε ο Thompson και είχε αποφασίσει να τον πιάσει και να τον ρωτήσει γιατί σκότωσε το γιο της, αλλά όταν τον πλησίασε ‘παρέλυσα από το μίσος’. Αποφάσισε να βρει τον Venables “γιατί ήξερα πως μπορούν να αλλάξουν το όνομα και όλα τα άλλα στοιχεία τους, αλλά όχι το πρόσωπο τους”. Δεν τον εντόπισε. Τώρα δεν τους ψάχνει, γιατί ξέρει πως δεν θα φέρουν πίσω στη ζωή το γιο της. “Και δεν αντέχω ούτε στη σκέψη πως θα είναι κοντά μου”. Φοβήθηκε τους εγκληματίες στο σημείο που γέμισε το σπίτι της οικογένειας της με κάμερες και έντονα φώτα, ενώ δεν πηγαίνει πουθενά μόνη.

“Σίγουρα θα ήταν η ζωή μου πιο εύκολη αν τους συγχωρούσα. Αλλά θα πρόδιδα τον James. Δεν θα τους συγχωρήσω ούτε στο νεκροκρέβατο μου”.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr