Κορονοϊός: Μαρτυρία Έλληνα φοιτητή δείχνει τι πήγε λάθος στη Μεγάλη Βρετανία

Στις αρχές του Μαρτίου είχα την τύχη να με επισκεφθούν τρεις πολύ καλοί μου φίλοι στο Κάρντιφ της Ουαλίας, την πόλη όπου σπουδάζω. Όταν τους ρώτησα αν το ταξίδι τους ήταν ευχάριστο, εξεπλάγην, καθώς μου περιέγραφαν ένα σκηνικό που θύμιζε ταινία του σινεμά (περιείχε μάσκες, γάντια μιας χρήσεως κλπ.) γεγονός που το χαρακτήρισα ως «υπερβολική αντίδραση».

Κατά τη διάρκεια της φιλοξενίας των φίλων μου, ανακοινώθηκε η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να κλείσουν για δύο εβδομάδες (και τελικά πολύ παραπάνω) τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Εγώ, σκεπτόμενος το 2009 και λιγάκι ζηλεύοντας τα παιδιά που θα μπορούσαν να χαλαρώσουν για μερικές μέρες χωρίς υποχρεώσεις, έψαξα να βρω την αντίδραση της βρετανικής κυβέρνησης απέναντι στον κορονοϊό. Βλέπετε, η κυβέρνηση της Βρετανίας είχε υιοθετήσει μία παράξενη στάση στην αντιμετώπιση του ιού με το σχέδιο της «ανοσίας της αγέλης», (πράγμα που έμαθα στις 5 Μαρτίου) όμως, είτε τον Απρίλιο, είτε μετά από τρεις εβδομάδες απαγόρευσης της κυκλοφορίας, φαινόταν εξίσου αδύνατον να δουλέψει.

Αφού ο τουρισμός στην Ουαλία έληξε και με τους φίλους μου να γυρνούν στην Ελλάδα, έπρεπε κι εγώ να γυρίσω στην πραγματικότητα της σχολής μου. Ωστόσο, μέσα σε μία εβδομάδα, η Ιταλία είχε επιβάλει ολική απαγόρευση κυκλοφορίας μετρώντας 463 νεκρούς και ο Π.Ο.Υ. κήρυξε τον ιό ως πανδημία μετρώντας 100.000 παγκόσμια κρούσματα. Κι ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη έμπαινε σταδιακά σε καραντίνα και περισσότερα μέτρα για την πρόληψη του ιού έμπαιναν σε λειτουργία, το Ηνωμένο Βασίλειο ζούσε την καθημερινότητά του σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Όσο εγώ και οι συμφοιτητές μου έπρεπε να διαχειριστούμε το άγχος της σχολής και το αν θα γυρνούσαμε στις χώρες μας, καθώς τα σύνορα έκλειναν για να μην εξαπλωθεί η πανδημία, ο Μπόρις Τζόνσον έκανε τηλεοπτικά σποτάκια και διαγγέλματα μιλώντας για πλύσιμο χεριών και πιθανούς θανάτους αγαπημένων ανθρώπων.

Η πρώιμη αδιαφορία της βρετανικής κυβέρνησης και κατ’ επέκταση και του βρετανικού λαού απέναντι στον ιό, τις δύο πρώτες εβδομάδες του Μαρτίου, μαζί με την απόφαση του πανεπιστημίου να κάνει τα μαθήματα διαδικτυακά, αποτέλεσαν τον καταλύτη να πάρω την απόφαση να γυρίσω δέκα μέρες νωρίτερα στην Αθήνα ( 17 αντί για 27 Μαρτίου). Έχοντας τελειώσει τις υποχρεώσεις απέναντι στη σχολή μου και έχοντας ήδη αποχαιρετήσει τους φίλους που γύρισαν στις χώρες τους (λόγω του κλεισίματος των συνόρων) προσπάθησα να αλλάξω το εισιτήριο της επιστροφής. Βέβαια, αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο, καθώς η αεροπορική εταιρία με την οποία θα πετούσα δεν απαντούσε ούτε σε e-mail, ούτε σε τηλέφωνο, ούτε και σε μηνύματα, προφανώς, λόγω του τεράστιου όγκου εξυπηρέτησης που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν.

Όσο εγώ προσπαθούσα να επικοινωνήσω με την εταιρία εκείνο το Σαββατοκύριακο, στο Κάρντιφ διεξήχθη μία συναυλία στο κέντρο με κοινό 15.000 ανθρώπων, ενώ πολλοί συμφοιτητές μου εξέφρασαν δυσαρέσκεια στο πιθανό lockdown των clubs, προτείνοντας «περίεργους» τρόπους πρόληψης.

Η αλήθεια είναι ότι όσο προσπαθούσα να αλλάξω το εισιτήριο ένιωθα παγιδευμένος σε μια χώρα που σε κανένα δεν καιγόταν καρφί για την εξάπλωση ενός ιού με θανάσιμα συμπτώματα. Τελικά, το εισιτήριο άλλαξε χάρη στην παρέμβαση της ελληνίδας μάνας, η οποία περίμενε σε αναμονή τρεισήμισι ώρες από το ελληνικό τμήμα εξυπηρέτησης πελατών.

Μέσα σε μισή μέρα είχα πακετάρει το σπίτι για να το ξαναδώ τον Σεπτέμβριο και είχα γεμίσει την βαλίτσα με όλα τα καλοκαιρινά μου ρούχα (χωρίς να ξέρω ότι μάλλον θα δω θάλασσα τον Αύγουστο). Το ταξίδι προς την Αθήνα υπήρξε κάτι σαν λύτρωση. Ταξίδευα με μία πολύ καλή μου φίλη, εξοπλισμένοι κι εμείς με τις μάσκες και τα γάντια, λάβαμε πολλές καχύποπτες ματιές στο αεροδρόμιο του Κάρντιφ, καθώς ήμασταν από τους λίγους που είχαμε λάβει σχετικές προφυλάξεις.

Όταν πήρα την βαλίτσα από το «Ελ. Βενιζέλος», έβγαλα την μάσκα έπειτα από 5 ώρες ταξιδιού και αγκάλιασα την μητέρα μου (τον πατέρα όχι, γιατί ανήκει στις ευπαθείς ομάδες) ένα μεγάλο βάρος εξαφανίστηκε. Μπήκα στο αμάξι χαρούμενος και έτοιμος να καθαριστώ, χωρίς να έχω στο νου μου άλλες περιπέτειες.