Κορονοϊός: Τριάντα ημέρες στο τιμόνι ενός ταξί στην καραντίνα

Συνηθισμένοι στις αστικές διαδρομές, που τους βρίσκουν αντιμέτωπους με ασταμάτητη κυκλοφορία και δύσκολα ωράρια, οι οδηγοί ταξί εδώ και ένα μήνα βιώνουν μια νέα πραγματικότητα, που δεν μπορούσαν να φανταστούν για τους ελληνικούς δρόμους.

«Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα αυτό, το να βρίσκεσαι εκεί που ο καθένας εύχεται να μην είναι. Να γυρνάς σε έρημους δρόμους και να προσπαθείς να εξηγήσεις γιατί συμβαίνει αυτό, ακόμα χειρότερα δε, να προσποιείσαι ότι δεν φοβάσαι να αντιμετωπίσεις έναν “αόρατο εχθρό”», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Θεόδωρος Σταυρίδης, πρόεδρος του Συνεταιρισμού Ραδιοταξί Taxiway στη Θεσσαλονίκη, περιγράφοντας το πώς οι οδηγοί ταξί βιώνουν, στους άδειους δρόμους, τις μέρες της καραντίνας.

«Είναι δύσκολο να προσπαθείς να εργαστείς σε συνθήκες φόβου, ενός φόβου που δεν έχει σχέση με μια επίθεση με στόχο τη ληστεία. Κοιτάς έναν άνθρωπο που σε αντικρίζει επίσης με επιφυλακτικότητα και τη σκέψη πως ίσως είσαι φορέας», συμπληρώνει ο κ. Σταυρίδης, εκφράζοντας την ελπίδα πως «όλο αυτό θα τελειώσει σύντομα και με τις κατά δυνατό λιγότερες αρνητικές επιπτώσεις».

«Οι πρώτες μέρες της καραντίνας ήταν οι δυσκολότερες. Υπήρχε η αίσθηση μιας εγκαταλελειμμένης πόλης. Όπως περίπου τις παρουσιάζουν οι ταινίες καταστροφής! Ελάχιστος κόσμος, μετακινήσεις αποκλειστικά σχεδόν από και προς τα νοσοκομεία», θυμάται, από την πλευρά του, ο οδηγός Γιάννης Ριζάκος, περιγράφοντας τα λίγα λεπτά «κοινής ζωής» με έναν άγνωστο, στο ταξί.

«Από τη μια βλέπεις μια πολύ μεγάλη μείωση των εσόδων, από την άλλη αισθάνεσαι πως εκθέτεις καθημερινά τον εαυτό σου στον ιό. Οι συζητήσεις με τους πελάτες μόνιμα αφορούν το πόσο θα μείνουμε σε καραντίνα και το πώς θα μας βρει η επόμενη μέρα, ποιες δηλαδή θα είναι οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες αυτής της απομόνωσης. Πολλοί πιστεύουν ότι θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, εγώ εκτιμώ πως σίγουρα θα γίνουμε φτωχότεροι, ίσως όμως πιο υπεύθυνοι», αναφέρει χαρακτηριστικά.

«Στη δουλειά μας, ο τζίρος έχει πέσει περίπου στο 1/3 με 1/4 από το κανονικό. Το δικό μου ρεκόρ είναι 7,5 ώρες χωρίς πελάτη. Αν είσαι τυχερός παίρνεις ένα πελάτη την ώρα αλλά συνήθως παίρνεις ένα πελάτη το δίωρο», σχολιάζει ο Θόδωρος Θεοδωράνος, επίσης οδηγός ταξί, κάνοντας τη δική του «ανασκόπηση» των τελευταίων 30 ημερών.

«Αυτό που βγαίνει σαν γενικό συμπέρασμα είναι ότι αγαπάμε πολύ τους πατεράδες και τις μανάδες μας. Οι πιο πολλοί φοβούνται για τους γονείς τους», προσθέτει, ενώ σε ό,τι αφορά τα μέτρα προστασίας που επιλέγει ο μέσος επιβάτης, σημειώνει: «Υπάρχουν όλα τα επίπεδα αντίδρασης στην καραντίνα. Υπάρχουν αυτοί που μπαίνουν με μάσκα και γάντια στο ταξί, υπάρχουν και κάποιοι που αδιαφορούν πλήρως και δηλώνουν πως δεν ετοιμάζουν χαρτί για να βγουν έξω, ούτε στέλνουν SMS. Σε όλους πάντως κυριαρχεί η ανησυχία του τι θα γίνει μετά -ιδιαίτερα σε σχέση με την οικονομία- ενώ στις συζητήσεις ακούς διάφορες ερμηνείες και αισιόδοξες και απαισιόδοξες».

«Αυτό το διάστημα», αναφέρει, τέλος, ο οδηγός ταξί Λάζαρος Πασχαλίδης, «όλοι μας προσπαθούσαμε να μην κολλήσουμε με κανένα τρόπο και όσοι δουλεύαμε φοβόμασταν μήπως αυτό συμβεί. Κάτι όμως που, εκτιμώ, στεναχώρησε τους συναδέλφους είναι το ότι ενώ εκτιμήθηκε η δουλειά όλων των κλάδων που συνεχίζουν και δουλεύουν και γίνονται μονίμως αναφορές, για τον δικό μας κλάδο δυστυχώς δεν έγινε καμία αναφορά από κανένα ΜΜΕ».