Λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα στο Γράμμο και στο Βίτσι

Το έργο το έχουμε δει να παίζεται πολλές φορές σε χώρες της Λατινικής Αμερικής όταν ένα αντιλαϊκό, διεφθαρμένο και μετατοπισμένο πλήρως στη Δεξιά πολιτικό σύστημα, αντικαταστάθηκε από αριστερές ή προοδευτικές κυβερνήσεις. Η μετάβαση στο σύνολο των περιπτώσεων θεωρήθηκε ατύχημα και παρουσιάστηκε ως η αριστερή παρένθεση που ήταν απαραίτητη για το ξέπλυμα των αμαρτιών του παρελθόντος.

Όταν η παρένθεση δεν έκλεινε τόσο γρήγορα και υπήρχε η υποψία για κοινωνικές διεργασίες που καθιστούσαν δύσκολη την παλινόρθωση του προηγούμενου status quo, η λύση ήταν να φανεί ποιος είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης του κράτους. Μια εκδοχή που θυμίζει αρκετά το δικό μας μετεμφυλιακό πολιτικό σύστημα και την ύπαρξη δύο κοινωνιών. Μιας νόμιμης και μιας παράνομης. Δίχως να βγαίνει κανείς στην παρανομία, εμφανίζεται εδώ ένας διαχωρισμός μεταξύ όσων εκπροσωπούν τον αστικό κόσμο και την κανονικότητα και όσων συμπεριφέρονται ως συμμορίτες ή guerrillas στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.

Παντού υπήρχε ένας κεντρικός τραπεζίτης με «κλειστή» θητεία, ως κληρονομιά των προηγούμενων κυβερνήσεων. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις τα θεσμικά συνδικαλιστικά όργανα των δικαστικών λειτουργών θεωρήθηκαν ασπίδα της δημοκρατίας απέναντι στους νέους κυβερνώντες, ενώ άθλιοι νόμοι προστάτευαν το παλιό προσωπικό της χώρας από ποινικές και πολιτικές ευθύνες. Η πραγματική μάχη όμως δίνονταν όταν μια σειρά περίεργων υποθέσεων αποκάλυπταν ένα κοκτέιλ πολιτικής που απαρτίζονταν από νεοφιλελεύθερες ιδέες, ακροδεξιά ιδεολογία και παράνομες πρακτικές πλουτισμού εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος.

Όταν υπό πίεση οι αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής –άλλες πετυχημένες και άλλες όχι – έχαναν τη μάχη των εκλογών, ακολουθούσε ένα μπαράζ διώξεων με στόχο την εξαφάνιση των ηγετών τους από τον πολιτικό χάρτη. Ο Λούλα Ντα Σίλβα και η πρόεδρος Ρούσεφ στη Βραζιλία, ο Φερνάντο Λούγκο στην Παραγουάη, η Κίρτσνερ στην Αργεντινή, ο Κορέα στο Εκουαδόρ, ο Σέντικ στην Παραγουάη. Όλοι τους ηγέτες προοδευτικών κυβερνήσεων που τελούν υπό δικαστικές διώξεις, παρά τη μεγάλη δημοφιλία πολλών εξ αυτών στους λαούς των χωρών τους.

Τη δική τους εκδοχή του Λατινοαμερικάνικου ή μετεμφυλιακού στα δικά μας μοντέλου παρουσίασαν από το βήμα της Βουλής οι κκ. Σαμαράς και Βενιζέλος και έσυραν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ πίσω από τις φυσικές τους ηγεσίες. Τι είπαν εν συντομία;

Πως κανείς δεν έχει δικαίωμα να ελέγξει τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης τους ακόμη και αν υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις σκανδάλου. Πως πρόκειται για μια κυβέρνηση συμμοριτών και άρα απονομιμοποιημένη πλήρως που στήνει σκευωρίες χρησιμοποιώντας τη δικαιοσύνη και άρα δεν είναι δημοκρατική. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να πέσει με κάθε τρόπο και εφόσον λειτουργεί αντιδημοκρατικά να οδηγηθούν τα μέλη της σε ειδικά δικαστήρια με κατηγορίες ακόμη και για εσχάτη προδοσία, όπως άφησε να εννοηθεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Αυτή η αντίληψη αποτυπώθηκε εξαιρετικά στο επεισόδιο που συνέβη στο εντευκτήριο της Βουλής, όταν ομάδα τραμπούκων που δήλωσαν συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά επιτέθηκαν σε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. “Θα σας φάμε με κονσερβοκούτια. Σας θάψαμε μία φορά στο Γράμμο και θα σας ξαναθάψουμε”, φώναζαν μέσα στο κοινοβούλιο και αν αναρωτιέστε δεν πρόκειται για περιθωριακούς τύπους, αλλά για την έκφραση της κυρίαρχης άποψης του ακροδεξιού σκέλους της ΝΔ. Αυτού που όταν έρθει στα πράγματα θα στήσει δίκες γιατί δεν πνίγουμε μετανάστες στο Φαρμακονήσι, δεν διαπομπεύονται και δεν οδηγούνται στο θάνατο οροθετικές γυναίκες και δεν βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση με τους γείτονες μας γιατί δεν δέχονται για νονό τον Αντώνη Σαμαρά.

*Ο Λευτέρης Αρβανίτης είναι δημοσιογράφος του NEWS 24/7 και του Ραδιοφώνου 24/7.