Με λίγα λόγια…

Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου διαδήλωσαν κατά του σχεδίου νόμου που είναι έτοιμος να προωθήσει ο  σύζυγος της Κάρλας Μπρούνι. Με αυτό το νόμο  θα υποχρεωθούν οι Γάλλοι  να παρατείνουν την εργασία τους  έως το 62ο έτος της ηλικίας τους, δυο χρόνια περισσότερα απ’ ότι είναι μέχρι σήμερα.

Το νομοσχέδιο αναμένεται να κατατεθεί τον προσεχή Σεπτέμβριο αλλά τα συνδικάτα ενωμένα έδωσαν βροντερό παρών συσπειρώνοντας τον κόσμο που ξεχύθηκε στους δρόμους βάζοντας κόκκινη γραμμή στις ορέξεις του Νικολά.

Την ιδία στιγμή στην Ελλάδα του μνημονίου ο κόσμος λιάζεται  στις παραλίες και ωχαδερφικά αναμένει το μοιραίο χωρίς να διαμαρτύρεται .

Το ερώτημα που εγείρεται είναι πως γίνεται να μην αντιδρούμε;

Είναι πολλές οι εικασίες που μπορούμε να κάνουμε για την αδράνεια των Ελλήνων.  

Πρώτα απ’ όλα  το ξεχαρβάλωμα του συνδικαλιστικού κινήματος. Παρατηρούμε ότι μεγάλη ομάδα πολιτών δεν εμπνέεται  από τους αποκαλούμενους εργατοπατέρες που όπως λένε τα κάνουν πλακάκια με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία του υπουργείου εργασίας.

Οι συνδικαλιστές δεν εμπνέουν τον κόσμο ο όποιος τους γυρνά την πλάτη θεωρώντας τους κλέφτες και πρόσωπα που λειτουργούν με προσωπικά κίνητρα λόγους και όχι για το κοινό συμφέρον.

Ο κόσμος έχει φοβικά σύνδρομα και δεν διεκδικεί. Εν μέρη αυτό ίσως να οφείλεται στην τρομολαγνεία που  μας έχουν ποτίσει καθώς στις περισσότερες πορείες γίνεται λόγος για κουκουλοφόρους, επεισόδια και όχι για την ουσία των πραγμάτων.

Έτσι ακούμε και βλέπουμε φωτιές, κουκούλες  ξύλινες ανακοινώσεις από τους συνδικαλιστές και χάνουμε το πραγματικό  νόημα των κινητοποιήσεων. Είναι τυχαίο;

Μα πάνω απ’ όλα πιστεύω ότι όλα είναι θέμα κουλτούρας του λαού που είναι απαίδευτος, ημιμαθής, ανιστόρητος και σκέπτεται με μικροκομματικό συμφέρον…άλλωστε η Βουλή είναι η εικόνα της κοινωνίας.