Μέλισσα: Τι θα έδινες σε ένα παιδί στον δρόμο της προσφυγιάς; Οι μετανάστριες μάνες ξέρουν

Είναι από τις λίγες φορές που η επιλογή του ονόματος μίας οργάνωσης, ενός συλλόγου, ενός φορέα δικαιώνεται απόλυτα στην πράξη. Το δίκτυο μεταναστριών στην Ελλάδα “Μέλισσα” είναι ό,τι ακριβώς σημαίνει το όνομά του. Γυναίκες που εργάζονται αθόρυβα, διακριτικά και ακούραστα κάθε μέρα, όλη μέρα, παράγοντας έργο και χτίζοντας γέφυρες επικοινωνίας μέσα στην κοινωνία, όπου ζουν.

Τον Αύγουστο, οι γυναίκες της Μέλισσας υπερέβαλαν εαυτούς, ετοιμάζοντας καθημερινά εκατοντάδες μερίδες πρωινού για τα παιδιά των προσφύγων, που κατέκλυσαν το Πεδίον του Άρεως.

Σήμερα, οι ίδιες γυναίκες αναλαμβάνουν μία ακόμα σπουδαιότερη πρωτοβουλία, με συμβολική σημασία και πρακτική αξία, για τα παιδιά στον Ελαιώνα. Συμβολική, γιατί οι ανάγκες των παιδιών αυτών δεν σταματούν και δεν αντιμετωπίζονται εύκολα και πρακτική, γιατί τους δίνουν αντικείμενα που μπορεί να χρειαστούν στο ταξίδι τους για την αναζήτηση της νέας τους πατρίδας.

Το μεσημέρι της Πέμπτης, γυναίκες της Μέλισσας και η Οργάνωση ” Μαζί για το παιδί“, με την υποστήριξη του Συμβουλίου Ένταξης Μεταναστών του Δήμου Αθηναίων, μοίρασαν σε περισσότερα από 200 παιδιά στον Ελαιώνα ένα ” σακίδιο για τον δρόμο” και από ένα ζευγάρι καινούρια παπούτσια TOMS.

Μέσα στο σακίδιο, για κάθε παιδί έχει τοποθετηθεί ένας φακός, μία σφυρίχτρα, ένα αδιάβροχο, ένα σημειωματάριο, μολύβι και στυλό, οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα, σαπούνι, είδη πρώτων βοηθειών, μπάρες δημητριακών, μπισκότα κι ένα παιχνίδι.

Το NEWS 247 πέρασε το προηγούμενο απόγευμα με τις γυναίκες της Μέλισσας και μοιράστηκε λίγη μόνο από την αγάπη, που μαζί με τα υπόλοιπα αντικείμενα αυτές οι γυναίκες βάζουν στο σακίδιο.

“Στη λίστα που κάναμε ήταν τα πράγματα, που ήξεραν από τη δική τους μεταναστευτική εμπειρία, ότι είναι χρήσιμα. Όπως η σφυρίχτρα κι ο φακός…Είναι σαν να ετοιμάζει μία μητέρα το σακίδιο για το παιδί της, έχοντας την εμπειρία του ταξιδιού. Περιέχει μέσα όλο αυτό το βίωμα”, λέει η συντονίστρια της “Μέλισσας” ανθρωπολόγος Ναντίνα Χριστοπούλου.

“Ένα σακίδιο για τον δρόμο”

Φτιαγμένο από τα χέρια μίας μάνας για ένα άγνωστο παιδί – πρόσφυγα

Στο χώρο του Δικτύου, στην Πλατεία Βικτορίας, έχουν από νωρίς το απόγευμα αρχίσει να καταφτάνουν και να στοιβάζονται οι “προμήθειες”. Σε έναν πίνακα αναγράφονται όλα τα αντικείμενα, που θα μπουν στο σακίδιο.

Η εικόνα με τις οδοντόβουρτσες χωρισμένες σε δύο καλαθάκια, για κορίτσια και αγόρια, πάνω στον ξύλινο πάγκο φέρνει έναν κόμπο στον λαιμό. Ποιο παιδάκι θα πάρει στα χέρια του τι και μέχρι πού θα φτάσει…

Το σημειωματάριο που στιγμάτισε ένα ταξίδι και μία ζωή…

Στη διπλανή αίθουσα, η Κλικ Νγκουέρε κάθεται στη μεγάλη τραπεζαρία και πλέκει με τις βελόνες της τα παιχνίδια, που θα μπουν στα σακίδια. Η εμφάνισή της “φωνάζει” να την κοιτάξεις, αλλά η ίδια δεν βγάζει φωνή. Είναι αφοσιωμένη σε αυτό που κάνει.

Γεννήθηκε στη Ζιμπάμπουε και η ιστορία της είναι παρόμοια με αυτή των προσφύγων από τη Συρία. Έφυγε από την πατρίδα της, όχι για να ζήσει καλύτερα, αλλά για να ζήσει. Όταν σκότωσαν τον πατέρα της ήταν μόλις 11 ετών. Τότε, αναγκάστηκε να φύγει από το μέρος όπου ζούσε και να μείνει σε ιεραποστολή Ολλανδών. Εκεί, οι δάσκαλοι έδωσαν στα παιδιά ένα σημειωματάριο και μία Βίβλο. Κάθε πρωί που ξυπνούσε, ανελλιπώς, έγραφε από την πρώτη στιγμή ό,τι περνούσε από το μυαλό της, κάθε της σκέψη.

Αυτό το σημειωματάριο το κράτησε μέχρι και τα 15 της, όταν πια λόγω του πολέμου, οι ιεραποστολές έπαψαν να λειτουργούν και όσοι συμμετείχαν σε αυτές, γύρισαν στις πατρίδες τους, στην Ολλανδία, τη Σουηδία, την Ιταλία. Η Κλικ περπάτησε μέχρι τα σύνορα με την Μοζαμβίκη, όπου έμεινε στο σπίτι μίας φίλης της, αφού δεν είχε πουθενά αλλού να μείνει. Μέχρι να φτάσει στη Μοζαμβίκη, κοιμόταν στους θάμνους της αφρικανικής ζούγκλας, με όποιους κινδύνους συνεπάγεται αυτό.

Το σημειωματάριο αυτό έγινε το ημερολόγιό της, αφού έγραφε σε αυτό κάθε σκέψη που ερχόταν στο μυαλό της. Αυτό που σήμαινε για εκείνη, θέλησε να νιώσει κι ένα από τα παιδιά του Ελαιώνα, που πρώτα θα πάρουν στα χέρια τους αυτό το σακίδιο. Μέσα στο σακίδιο όμως, θα βρουν κι ένα παιχνίδι. “Το παιχνίδι είναι πολύ σημαντικό. Όταν δίνεις σε ένα παιδί παιχνίδι, μπορείς μόνο από αυτό, να καταλάβεις τι θα γίνει, όταν μεγαλώσει. Μπορείς να καταλάβεις, αν θα γίνει γιατρός ή νοσοκόμα”, λέει.

“Είναι ένα δείγμα συμπαράστασης προς τους πρόσφυγες, ότι τους σκεφτόμαστε και τους καταλαβαίνουμε, γιατί είμαστε κι εμείς μετανάστες, μητέρες, γυναίκες, αδελφές και ξέρουμε τι περνούν. Είναι κάτι αυθόρμητο, όπως αυτό με το πρωινό που ετοιμάσαμε. Δεν είναι κάτι σπουδαίο, αλλά είναι κάτι που θα τους ανακουφίσει”, λέει η Μαρία Οχιλέμπο από τη Νιγηρία.

Η ισχύς εν τη ενώσει

“Μαζί” για το παιδί

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε αυτή η πρωτοβουλία, η πρώτη σκέψη ήταν να βοηθήσουν, δίνοντας ένα παιχνίδι στα παιδιά κι όταν άρχισαν να το οργανώνουν, η οργάνωση “Μαζί για το παιδί” προσέγγισε τη Μέλισσα, δίνοντας πλέον άλλη κλίμακα στο εγχείρημα. Οι προσφορές από εταιρείες, ιδιώτες, περαστικούς και φίλους έφταναν για να καλύψουν περιορισμένες ανάγκες. Η δυναμική του “Μαζί για το παιδί”, που έχει υπό την “ομπρέλα” του 10 σωματεία, αμέσως πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες, να ικανοποιηθούν οι ανάγκες παιδιών και εκτός του Ελαιώνα.

Η δυνατότητα να δοθούν μερικές χιλιάδες καινούρια παπούτσια στα παιδιά, ήδη ανεβάζει τον πήχη σε άλλο επίπεδο. Πολλά από τα παιδιά που θα περάσουν από την Ελλάδα και θα φύγουν μέσα στους επόμενους μήνες, θα πάρουν στα χέρια τους ένα σακίδιο φτιαγμένο από τα χέρια μίας μάνας και ένα ζευγάρι καινούρια παπούτσια, κάτι που ξεπερνά τη συμβολική αξία.

“Η Ένωση “Μαζί για το Παιδί” λειτουργεί σύμφωνα με τη φιλοσοφία “Η Ισχύς εν τη Ενώσει” συνεργαζόμαστε με περισσότερες από 170 οργανώσεις και κοινωνικές δομές για παιδιά και οικογένειες, ήδη τους τελευταίους μήνες έχουμε μοιράσει περισσότερα από 11.000 καινούργια ζευγάρια παπούτσια σε παιδιά προσφύγων και μεταναστών. Θελήσαμε να συνδράμουμε στη συγκεκριμένη δράση  που υλοποιούμε από κοινού με Το Δίκτυο Μεταναστριών “Μέλισσα” και να την συνεχίσουμε και στο μέλλον”, λέει η Εβίνα Σωτηροπούλου εκ μέρους της Ένωσης “Μαζί για το Παιδί”.

“Ο πληθυσμός στον Ελαιώνα είναι εναλλασσόμενος, αλλάζει κάθε δύο ή τρεις μέρες. Είναι συγκλονιστική η εικόνα που είδαμε, όταν πήγαμε, που έπεφτε ο ήλιος και ετοιμάζονταν να φύγουν ξανά”, συμπληρώνει, τονίζοντας την ανάγκη να κινηθούν οι διαδικασίες και οι μηχανισμοί για την αντιμετώπιση και ανακούφιση των τεράστιων προσφυγικών ροών, που περνούν από την Ελλάδα, ως ενδιάμεσο σταθμό στο ταξίδι τους.

“Το μήνυμα δεν απευθύνεται μόνο σ’αυτούς που θα πάρουν στα χέρια τους το σακίδιο, αλλά σε όλη την ελληνική κοινωνία, και πέρα απ’αυτή: ότι σε αυτήν τη χώρα που βιώνει την οικονομική κρίση, υπάρχει ανθρωπιά και αλληλεγγύη”, λέει η Ναντίνα Χριστοπούλου, οραματιζόμενη τον επόμενο στόχο.

“Την πρώτη μέρα του σχολείου, ήρθε ένα παιδάκι, ο Κωστής, που ξεκινούσε πρώτη Δημοτικού και μας έφερε μία ζωγραφιά που έγραφε ‘καλή τύχη παιδιά’ και τέσσερα σακίδια, δύο για κορίτσια και δύο για αγόρια. Είχε διαβάσει τη λίστα και έφτιαξε τα σακίδια για τους φίλους τους. Αυτή είναι η επόμενη πρόκληση, μόλις καταφέρουμε να μοιράσουμε τα πρώτα σακίδια, να προσπαθήσουμε να το διευρύνουμε τη δράση στα σχολεία, όχι μόνο για λόγους υποστήριξης, αλλά και για τα μηνύματα που περνούν. Οι μαθητές βάζοντας μέσα στο σακίδιο ένα δικό τους παιχνίδι, θα μπορέσουν να μπουν έστω για λίγο στη θέση αυτών των παιδιών”.

Η παρέα αρχίζει να μεγαλώνει, με γυναίκες να έρχονται για την ετοιμασία των σακιδίων…

“Αυτό είναι πολύ λίγο που μπορούμε να κάνουμε. Εμείς κάνουμε από εδώ, ό,τι μπορούμε και για τη Γεωργία. Είμαι από τη Γεωργία και προσπαθώ να βοηθήσω όπως μπορώ εκεί, αλλά η Ελλάδα είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Εδώ ζω, εδώ γεννήθηκαν τα παιδιά μου, εδώ μεγαλώνουν, δεν ξέρω πότε θα γυρίσω, οπότε πρέπει να κάνω κάτι εδώ. Το όνειρό μου είναι να φυτέψουμε δέντρα, υπάρχουν πολλά μέρη που δεν έχουν οξυγόνο, γιατί έχουν καεί όλα τα δέντρα. Και γι’ αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες, με τους πρόσφυγες από τη Συρία, δεν χρειάζεται να είσαι μέλος ενός συλλόγου για να κάνεις κάτι, ο κάθε απλός άνθρωπος μπορεί να προσφέρει. Εγώ που σκέφτομαι για μία στιγμή ότι εδώ έχω και σπίτι και μπορώ να προσφέρω στα παιδιά μου τα απαραίτητα, ενώ εκείνοι που έφυγαν δεν έχουν να δώσουν στα παιδιά τους τίποτα. Ειδικά σε αυτή τη ζέστη που ήρθαν και δεν είχαν για τα παιδιά ούτε γάλα να δώσουν, είναι πάρα πολύ δύσκολα. Εγώ πάντα λέω, ότι νιώθω τυχερή που ήρθα στην Ελλάδα, εδώ νιώθω ζεστασιά, νιώθω ότι ανήκω σε αυτήν τη χώρα”, λέει η Ναταλία Καπανάντζε από τη Γεωργία.

Η δράση της “Μέλισσας” και της Οργάνωσης “Μαζί με το παιδί”, θα συνεχιστεί με στόχο την βελτίωση των συνθηκών ζωής παιδιών και οικογενειών μεταναστών που χρειάζονται στήριξη σε διάφορα επίπεδα της καθημερινότητας τους. Οι διανομές θα γίνονται ανά τακτά διαστήματα σε συνεννόηση με τις δομές φιλοξενίας και τις προσφυγικές κοινότητες, με σκοπό να δειχθεί έμπρακτα η αλληλεγγύη προς στα παιδιά πρόσφυγες και τις οικογένειες που βίωσαν την οδύνη του πολέμου και του ξεριζωμού.

Λίγα λόγια για τη Μέλισσα

Η Μέλισσα είναι ένα δίκτυο για τις μετανάστριες που ζουν στην Ελλάδα. Στοχεύει στην ενδυνάμωση και στην δικτύωσή τους, καθώς και στην δημιουργία μιας γέφυρας επικοινωνίας με την ελληνική κοινωνία. Ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2014 ως αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία, με την ενεργό συμμετοχή μεταναστριών με ευρεία δράση στις κοινότητές τους και στις γυναικείες ομάδες αλληλεγγύης, και απευθύνεται σε μετανάστριες από πάνω από σαράντα χώρες που ζουν στην Ελλάδα. Στόχος της είναι η ενεργοποίησή τους και η ανάδειξη της συνεισφοράς τους στην κοινωνική συνοχή.

Γιατί “Μέλισσα”;

Γιατί οι μετανάστριες είναι σκληρά εργαζόμενες μέλισσες, που έρχονται από μακριά και φτιάχνουν το μέλι τους εδώ. Γυναίκες με διαφορετικές προελεύσεις, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και χαρίσματα, γνώσεις, ικανότητες, δεξιότητες. Φορείς αλλαγής για τις χώρες από τις οποίες προέρχονται αλλά και για αυτές στις οποίες ζούν. Που κάθε μέρα που περνάει, με όποιο τρόπο μπορούν, παράγουν την κόλλα που κρατάει τον ιστό της κοινωνίας.

* Περισσότερα για τη δράση της Μέλισσας μπορείτε να δείτε, στη σελίδα της Μέλισσας στο Facebook.

Η Ένωση “Μαζί για το παιδί”

Η Ένωση “Μαζί για το Παιδί” ξεκίνησε να λειτουργεί στην Ελλάδα το 1996.  Πρόκειται για μια ένωση 10 μη-κερδοσκοπικών σωματείων και ιδρυμάτων, που εργάζονται για την ευημερία περισσότερων από 10.000 παιδιών κάθε χρόνο. Κύριος στόχος της Ένωσης είναι να προσφέρει βοήθεια σε παιδιά και νέους που αντιμετωπίζουν τον κοινωνικό αποκλεισμό, την ενδο-οικογενειακή βία, χρόνιες ασθένειες, διανοητικές ή σωματικές αναπηρίες και την ασθένεια ή το θάνατο κάποιου μέλους της οικογενείας τους, παρέχοντας ψυχολογική, ηθική και οικονομική υποστήριξη.