Μια Μέρα χωρίς Ειδήσεις

Στην αρχή το θεωρείς φυγή, μιαν ατολμία, κάτι σαν λιποψυχία. Έχεις ρίγη, κάτι σε σφίγγει στο στομάχι σου, ίσως νιώθεις τα προοίμια μιας οδυνηρής ημικρανίας. Επιμένεις όμως. Αντιστέκεσαι. Δεν βάζεις ραδιόφωνο, για την τηλεόραση ούτε λόγος. Δεν τσακίζεσαι να πας στο περίπτερο για τις τέσσερις, πέντε εφημερίδες που χρόνια τώρα παρακολουθείς. Ακόμα και τα τηλέφωνα κρατιέσαι και δεν τα σηκώνεις – πόσες και πόσες ειδήσεις δεν έχουν φτάσει άλλωστε σ’ εσένα μέσα από την εφεύρεση του Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ;

Ω, ναι, έχεις αποφασίσει, σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος, να περάσεις μια μέρα χωρίς ειδήσεις. Διόλου εύκολο εγχείρημα, απαραίτητο όμως. Κάτι σαν αποτοξίνωση. Κάτι σαν κάθαρση. Κάτι σαν πείραμα, επίσης, όπου δοκιμάζεις κάποια όρια, κάνεις σλάλομ μέσα από τα πασσαλάκια της επικαιρότητας, επιχειρείς να ζήσεις μια μέρα με τον εαυτό σου, και μόνο, τον εαυτό σου ξεκομμένο επίτηδες από την επιβεβλημένη επικαιρότητα, να συγκροτήσεις από ποικίλα θραύσματα μια δική σου επικαιρότητα, μια δική σου καθημερινότητα.

Ξεκινάς απλά, από το πρωί, πολύ απλά, ψύχραιμα, όχι, δεν τρέχεις στο περίπτερο, δεν βάζεις ραδιόφωνο, στύβεις καμιά δεκαριά πορτοκάλια, όπως ύστερα από ένα γερό μεθύσι, να φύγει το χανγκόβερ. Παραλλήλως, κάνεις βουτιά στο παρελθόν, και βάζεις στο πικάπ τη Σονάτα 23 του Beethoven με τον Glenn Gould, και αφήνεσαι. Δεν είναι μουσική υπόκρουση, δεν είναι φόντο ηχητικό, τώρα, σήμερα, η μουσική γίνεται πρωταγωνιστής, γίνεται οδοδείκτης, γίνεται η απολυτότητα που θα όφειλε πάντα να είναι. Σε διατάζει η μουσική να μην αφήσεις μονάχα την επικαιρότητα, να μην αφήσεις μονάχα τις ειδήσεις, αλλά και ν’ αφήσεις την εργασία, να μην κάνεις τίποτα σήμερα εξόν από το να επανασυνδεθείς, μέσω της μουσικής, μέσω της τέχνης, με πτυχές του εαυτού σου που οι ειδήσεις, η επικαιρότητα, η εργασία είχαν παραμερίσει.

Ρεμβάζεις και ονειροπολείς, ενόσω σε μαγεύει ο Glenn Gould. Ξεχνάς τους νεκρούς από χολέρα στη Ζιμπάμπουε, ξεχνάς τις απανωτές δημοσκοπήσεις εδώ, ξεχνάς τα χρέη σου, ξεχνάς τα πάντα, έστω για λίγο, ξεχνάς όλα όσα δεν βρίσκονται στα πλούσια σε βιβλία και δίσκους τετραγωνικά του σπιτιού σου, το σπίτι σου γίνεται πάλι, έστω για λίγο, ας το ξαναπώ, το κάστρο σου, το οχυρό σου, η αμυντική ζώνη σου, το Οχυρό Άλαμουτ.

Χυμός πορτοκάλι, καφές, τσιγάρα, Beethoven και Glenn Gould, να λαμβάνουν διαστάσεις απροσμέτρητες, να δεσπόζουν, να γίνονται άπαρτα κάστρα. Και ν’ ακολουθεί μια καταβύθιση λυτρωτική στις σελίδες του Περί Έρωτος του Σταντάλ, ν’ ακολουθεί μια εκδρομή στο παρελθόν, τότε που «φτιάχναμε καπέλα από χαρτί κι είχαμε και ξύλινα ντουφέκια», όπως λέει και το τραγούδι, ν’ ακολουθεί μια περιπλάνηση στους ποιητικούς λαβυρίνθους του Ηλία Λάγιου, ν’ ακολουθεί ένα νωχελικό σουλάτσο στο Λος Άντζελες του Τσαρλς Μπουκόφσκι και του Ρέιμοντ Τσάντλερ, ν’ ακολουθεί μια φαντασμαγορία από πλατιά χαμόγελα, ν’ ακολουθεί η εκπληκτικά ευφρόσυνη αίσθηση ότι έκανες μια μεγάλη ζαβολιά, μια ζαβολιά που δεν έβλαψε κανέναν, μια ζαβολιά που, ας το ξαναπώ και πάλι, έστω για λίγο, σε απομάκρυνε από το βλοσυρό σύμπαν των ειδήσεων και σε ξανάφερε στα λησμονημένα λημέρια της εφηβείας, της πρώτης ανέμελης νιότης σου, της μουσικής και της τέχνης που μια ζωή τιμάς και αγαπάς.

* Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης είναι ποιητής, μεταφραστής, συγγραφέας και μουσικός παραγωγός στο Ραδιόφωνο 24/7.