Μια ωραία σύμπτωση

 Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά. Η επέτειος, μάλιστα, συμπίπτει φέτος τις ίδιες μέρες με το 1973. Κι αν κάτι μένει “ζωντανό” από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, δεν είναι ούτε τα στεφάνια, η πορεία προς την αμερικάνικη Πρεσβεία και τα “παιχνίδια” των κουκουλοφόρων και των ΜΑΤ. Πολύ περισσότερο δεν έχουν σημασία οι κομματικές ανακοινώσεις, που συνήθως διαβάζουμε, τέτοιες μέρες, κάθε εποχή.

Το Πολυτεχνείο και η εξέγερση των φοιτητών, έμεινε στην ιστορία, γιατί ξεκίνησε από ένα συμπτωματικό γεγονός και εξελίχθηκε, μάλλον, τυχαία σε αυτό που όλοι πλέον γνωρίζουν. Όταν οι 300 φοιτητές της Νομικής, στην διάρκεια μιας μάλλον “ανιαρής” συνέλευσης, ειδοποιήθηκαν ότι “στο Πολυτεχνείο η αστυνομία επιτίθεται”, βγήκαν στη Σόλωνος, χωρίς να φαντάζονται τι θα επακολουθήσει.

Δεν ήταν, βέβαια, προβοκάτορες όπως κατηγορήθηκαν αργότερα (καθώς ανάμεσά τους βρίσκονταν μέλη όλων των παρατάξεων), αλλά ούτε και είχαν σχεδιάσει μια εισβολή στο Πολυτεχνείο. Η εμφάνιση μιας κλούβας της αστυνομίας, καθώς έφταναν στο Πολυτεχνείο, τους οδήγησε μέσα.

Η αλήθεια είναι ότι εκείνο τον Νοέμβρη, η χούντα του Παπαδόπουλου, είχε κάνει ένα βήμα προς την περίφημη “φιλελευθεροποίηση”, με το “ναι στο σύνταγμα” την ανάληψη της Προεδρίας της Δημοκρατίας από τον ίδιο (!) και την πρωθυπουργοποίηση του Σπ.Μαρκεζίνη.

Η τυχαία είσοδος των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, της χάλασε στα σχέδια. Και όπως συνήθως συμβαίνει, μετά από τέτοια αυθόρμητα γεγονότα, χάθηκε ο έλεγχος. Η χούντα δεν πίστευε ότι οι φοιτητές θα μπορούσαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, να οργανώσουν κάτι που κανείς δεν είχε τολμήσει στα 7 χρόνια της παραμονής της στην εξουσία. Θα ξεπερνούσαν τις κομματικές γραμμές (και εντολές), θα δημιουργούσαν ραδιοφωνικό σταθμό που ακουγόταν σε ολόκληρη την Αθήνα και θα έβγαζαν τους πολίτες στον δρόμο.

Καθώς δίστασε να επέμβει, η εξέγερση γιγαντώθηκε και από τη στιγμή που οι φοιτητές αντί να φύγουν από το Πολυτεχνείο, καλούσαν τον κόσμο να τους συμπαρασταθεί, τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου, κάλεσαν τα τανκς.

Οι “προβοκάτορες” είχαν δικαιωθεί. Το ίδιο κι οι νεκροί, που έπεφταν από τις σφαίρες που έριχναν οι ελεύθεροι σκοπευτές και οι ασφαλίτες. Η χούντα “μετρούσε” πλέον μέρες. Και κυρίως δεν είχαμε ποτέ στην Ελλάδα, δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα…