Νόμος Παπαθεμελή: Όταν έκλεισαν τα μπαρ και οι Αθηναίοι διασκέδαζαν στην πλατεία Συντάγματος

Από τη ‘μάχη’ κατά του κορονοϊού και την υποχρεωτική καραντίνα, φαίνεται πως τώρα μπήκαμε σε μια νέα ‘μάχη’, αυτή της πλατείας, με τους Έλληνες να βγαίνουν και να γεμίζουν τις γειτονιές.

Η εικόνα πολλών υπαίθριων ‘πάρτι’ που στήθηκαν και ειδικά αυτό που έγινε στην πλατεία Αγίου Ιωάννου στην Αγία Παρασκευή ανάγκασε τον Υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων Νίκο Χαρδαλιά να ανακοινώσει το κλείσιμό της από τις από τις 9 το βράδυ έως τις 6 το πρωί, καθημερινά και μέχρι λήψη άλλης απόφασης.

Παράλληλα, προειδοποίησε τόσο τους ιδιοκτήτες μπαρ και καταστημάτων εστίασης όσο και όλους τους πολίτες στην επικράτεια, πως από την δική τους συμμόρφωση και συμπεριφορά θα κριθεί το αν θα υπάρξει σταδιακή αποκατάσταση των περιοριστικών μέτρων ή θα αναγκαστεί η Πολιτεία να λάβει νέα μέτρα, με ισχύ για όλη την χώρα.

Όπως ήταν αναμενόμενο η συγκεκριμένη απόφαση έφερε αντιδράσεις στους κατοίκους της περιοχής, αλλά και στους νέους άλλων γειτονιών που συναντούσαν φίλους τους ή έβγαιναν τη βόλτα τους για να ξεσκάσουν μετά από αρκετές ημέρες καραντίνας. Μάλιστα, στο άκουσμα πως και σε άλλες γειτονιές μπορεί να ισχύσει το ίδιο μέτρο, υπάρχουν ήδη αρκετοί που ‘βράζουν’ με τη συγκεκριμένη απόφαση.

Όλο αυτό το σκηνικό με τους Έλληνες που έχουν ανάγκη από λίγη διασκέδαση, την ώρα που η κυβέρνηση το απαγορεύει ξυπνάει διάφορες μνήμες στο μυαλό. Ειδικά δε στους παλαιότερους που έχουν ζήσει τις χρυσές εποχές των ‘90s, δεν γίνεται να μη θύμισε το νόμο Παπαθεμελή, που ανάγκασε σχεδόν όλη την πρωτεύουσα να διαδηλώνει χορεύοντας τσιφτετέλια έξω από τη Βουλή.

Τι είχε γίνει το 1994 με τον “νόμο Παπαθεμελή”

Ας γυρίσουμε, λοιπόν, πίσω στο χρόνο και ας μεταφερθούμε στο μακρινό και ένδοξο 1994. Ήταν Φεβρουάριος και φυσικά δεν υπήρχε κορονοϊός ή οικονομική κρίση. Υπήρχε, όμως, ο Υπουργός Δημόσιος Τάξης, Στέλιος Παπαθεμελής, αλλά και ο Υπουργός Εργασίας, Ευάγγελος Γιαννοπουλος από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι αποφάσισαν να θεσπίσουν ένα νέο ωράριο για τα νυχτερινά κέντρα.

Σκοπός τους ήταν να περιοριστεί η ηχορύπανση στον αστικό χώρο και ο κόσμος να ξεκουράζεται περισσότερο, προκειμένου να είναι πιο παραγωγικός. Έτσι, τα νυχτερινά μαγαζιά υποχρεώνονταν να κλείσουν στις 2 τα ξημερώματα και οι θαμώνες να επιστρέψουν σπίτι τους για ύπνο.

Ο “Νόμος Παπαθεμελή” υπερψηφίστηκε από τη βουλή, ενώ οι δεν ήταν λίγοι οι ψηφοφόροι του Υπουργού Δημόσιας Τάξης που ενθουσιάστηκαν με το νέο ωράριο. Ήταν πολλοί περισσότεροι, ωστόσο, αυτοί που δυσανασχέτησαν, ανάμεσά τους οι ιδιοκτήτες των νυχτερινών κέντρων, αλλά και οι Έλληνες που ήθελαν να βγουν και να διασκεδάσουν.

Η αστυνομία ανέλαβε τους ελέγχους μετά τις δύο στα νυχτερινά μαγαζιά, συνοδευόμενη από στελέχη του υγειονομικού, οι οποίοι γύριζαν στα μπουζούκια και στα μπαρ, κόβοντας πρόστιμα στους παραβάτες. Αρκετοί ήταν βέβαια αυτοί που έβρισκαν ‘παραθυράκια’ και μετέτρεπαν το μαγαζί αστραπιαία σε ‘εστιατόριο’ μόλις μάθαιναν για επικείμενο ντου της αστυνομίας, ενώ υπήρχαν και οι λεγόμενοι ‘αυτοφοράκηδες’, οι οποίοι περνούσαν κάποιες ημέρες στο αυτόφωρο, για χάρη των ιδιοκτητών των κέντρων διασκέδασης.

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν φυσικά social media, όμως, η είδηση και τα όσα γίνονταν μετά τις 2 τα ξημερώματα στα μεγάλα αστικά κέντρα μαθαίνονταν αμέσως σε όλη την επικράτεια. Οι αγανακτισμένοι Έλληνες γλεντζέδες, αλλά και οι ιδιοκτήτες των μπαρ έβγαιναν καθημερινά στα παράθυρα των ειδήσεων για να διαμαρτυρηθούν, όμως η μεγαλύτερη ‘εξέγερση’ συνέβαινε τα βράδια μετά τις 2 στην κεντρικότερη πλατεία της χώρας, την πλατεία Συντάγματος.

Το ‘πάμε πλατεία’ ήταν το σύνθημα του κόσμου και όταν το ρολόι έδειχνε δύο, όλοι όσοι ήταν έξω εκείνη την ώρα έδιναν ραντεβού στην πλατεία Συντάγματος. Έξω από τη βουλή στηνόταν ένα τεράστιο υπαίθριο πάρτι, με εκατοντάδες κόσμο, ηχεία, τσιφτετέλια, ποτά, χειροκροτήματα. Ακόμα και οι εύζωνες που είχαν σκοπιά εκείνες τις ώρες δίπλα στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν μπορούσαν να πιστέψουν το σουρεάλ σκηνικό που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια τους.

Όσο για το πιο γνωστό τραγούδι που φώναζαν τότε οι Αθηναίοι; Αυτό δεν ήταν άλλο από το “Παπαθεμελή, Παπαθεμελή, απόψε ένας ναύτης το κορμί μου αμελεί”, το οποίο είχε αρχικά γράψει για χάρη των Δέκα Μικρών Μήτσων ο Λάκης Λαζόπουλος, όμως λατρεύτηκε από κάθε ‘ξενυχτάκια’ που ήταν ενάντια στο Νόμο Παπαθεμελή.

Μάλιστα, κάποιοι ιδιοκτήτες μπαρ εκμεταλλεύτηκαν ακόμη ένα παραθυράκι στο νόμο που τους επέτρεπε να ανοίξουν εκ νέου τα μαγαζιά μετά τις 6-6μιση το πρωί κι έτσι ο κόσμος μετά την πλατεία συνέχιζε τη διασκέδαση, ώσπου να βγει ο ήλιος.

Τα ρεπορτάζ των δελτίων ειδήσεων τότε ήταν φανταστικά με τους Έλληνες να δηλώνουν πως “οι γλεντζέδες δε θα νικηθούν” ή πως είμαστε όλοι άρρωστοι και αυτή η αρρώστια λέγεται “ξενυχτίαση”.

Το μέτρο κράτησε για κάποιο διάστημα, αλλά σιγά σιγά ατόνησε, με τους ξενύχτηδες Έλληνες να βγαίνουν τελικά νικητές και τη διασκέδαση να συνεχίζεται αδιάκοπα κάθε μέρα.

Σήμερα, 26 χρόνια μετά από τον νόμο Παπαθεμελή έχουμε τη ‘μάχη της πλατείας’, με τους Έλληνες και πάλι να αντιστέκονται. Βέβαια, πλέον απέναντί τους δεν έχουν μόνο τις, αλλά και τον κορονοϊό που περιμένει στη γωνία και είναι μια πραγματική και σοβαρή απειλή.